Dementie is een erge ziekte. Het is vooral een wrede ziekte. Mensen zien hun partner, ouder, familielid, vriend of kennis veranderen. Ze zien en voelen hoe die langzaam wegglijdt.

We weten ondertussen ook dat er steeds meer mensen met dementie gaan bijkomen. Medicatie of andere oplossingen zijn nog ver weg.

Mantelzorgers staan meestal 24 uur op 24 en 7 dagen op 7 voor een steeds zwaarder wordende taak. Hopelijk krijgen ze genoeg hulp en steun van familie, vrienden, buren of beroepskrachten. Maar die zijn er niet altijd en dan valt alles op hun schouders.

Ik wil op mijn beurt een klein steentje bijdragen om mensen met dementie en diegenen die zorg voor hen dragen te steunen.

Ik ga dat doen door hier te proberen om een aantal vooroordelen over mensen met dementie weg te werken.

Vooroordelen: het woord zegt het zelf, wij oordelen te vaak over mensen met dementie voor we hebben onderzocht of het echt wel klopt wat we denken.

Doordat we een aantal – negatieve dingen automatisch aannemen over dementie missen we soms mogelijkheden die de mensen met dementie nog wel hebben.

En daarom wordt het soms moeilijker om mensen met dementie te begrijpen. Ook veroorzaken we soms met de beste bedoelingen stress of duwen we hen, goedbedoeld, verder van ons weg. En we bedoelen het soms, neen altijd, goed, maar onze beste bedoelingen hebben soms het omgekeerde effect.

Mag ik een voorbeeld geven:

het geheugen verdwijnt bij dementie, wat weg is is definitief verloren.

Dit is een vooroordeel en niet echt juist. Ik ga daar later dieper op in. U vindt meer info daarover in het stukje over “verkeershinder in het geheugen”.

Maar als we van dat idee vertrekken ( weg is weg) gaan we steeds minder vragen aan mensen met dementie, want :“ ze herinneren het toch niet meer” of erger nog: “ ze weten het toch niet meer”.

Zoals gezegd: deze reactie is dikwijls goed bedoeld. Vaak vertrekken de mensen vanuit het idee: we gaan onze vriend(in) niet extra belasten of in verlegenheid brengen door dingen te vragen die ze niet kunnen beantwoorden.

En dus gaan we stilaan minder en minder aan hen vragen en hen minder betrekken bij onze gesprekken. En zo raken ze meer en meer geïsoleerd. Nu is sociaal contact één van de belangrijkste zaken die we moeten onderhouden samen met mensen met dementie. Als er één ding is dat een beetje tegengewicht geeft tegenover dementie dan is het goede en veel contacten met anderen.

En zo gaat hier een vooroordeel er voor zorgen dat mensen met dementie een beetje meer geïsoleerd raken, en zo geraken ze onbedoeld weer een stukje verder weg van ons.

Hoe ik dat weet? Echt niet omdat ik zo belezen of slim ben, maar omat ik er zelf meer dan eens zelf naast zat.

Meer daarover in

“ Hopelijk kunnen stommiteiten iets positiefs voortbrengen”

Heb je nood om je verhaal te delen, heb je opmerkingen of suggesties? Ideeën om deze blog te verbeteren? Laat dan zeker van je horen, laat een reactie achter op de website! Ik kijk er naar uit om samen met jou deze blog uit te bouwen.