Één van de meest voorkomende vormen van dementie is het “Alzheimer type". In de beginfase worden de mensen afstandelijker. Lichamelijke contacten gaan ze vermijden. Maar dan zien we tijdens evolutie van de ziekte een overgang en gaat men juist meer lichaamscontact opzoeken.

Naarmate de geest minder aankan lijken we meer beroep te doen op ons lichaam. Dat is niet zo abnormaal. Mensen met dementie raken steeds meer geïsoleerd. Door hun problemen komen ze meer en meer alleen te staan. Ze komen op hun eentje op een vreemd eiland terecht.

Gekende en geliefde personen uit hun omgeving worden wazig of verdwijnen uit hun geest. Het leven wordt steeds beperkter omdat hun herinneringen verdampen. Praten, lezen, wordt moeilijk tot onmogelijk. De dagelijkse realiteit volgen valt ook stilaan weg. Begrijpen wat er met hen en rond hen gebeurt is er haast niet meer bij.

Wanneer het praten moeilijk wordt of wegvalt of wanneer geliefden en vrienden niet meer herkend worden is men heel eenzaam. Zeker omdat dat vaak de momenten zijn dat de omgeving denkt: “waarom nog op bezoek komen, er valt niet meer te praten en men herkent ons niet meer.”

Het is echter fout om te denken dat alle communicatie en contact stilvalt. Om het kort en krachtig te zeggen: als de geest faalt neemt het lichaam over. Tot het laatste moment kan men een diep menselijk contact houden met mensen met dementie via het lichaam.

Laten we starten met ons gevoel.

Een knuffel, hand in hand wandelen, een arm rond de schouder, een aai en een streling. Ok, zeker niet in de beginfase, maar hoe verder de ziekte evolueert, hoe belangrijker dit wordt.

De persoon met dementie heeft mettertijd meer en meer zorg en verzorging nodig. Dit zijn dan ook momenten waarbij dat lichaamscontact maximaal kan gebruikt worden. Wassen, een bad, douche, kan uitgroeien tot een “wellness”moment.

Men heeft geen dure materialen en spullen nodig. Een lekker geurende bruisbal of douchegel, een zachte spons, veel tijd, een hart voor de ander en humor. Meer is er niet nodig om een band op te bouwen. En dit contact kunnen we blijven onderhouden gedurende heel de ziekte.

Ik herinner mij duidelijk hoe mensen in het eindstadium van de ziekte konden genieten van dit gebeuren. Samen met een collega gaven we een lekker warm “broebelbad”, geen tijdslimiet, lekker lang sponzen, alles verzorgen in alle rust en kalmte. Een aangepast zacht muziekje op de achtergrond. Nadien warm in bed.

Je voelde hoe spieren zich ontspanden, rust in het gezicht kwam, er was vaak meer oogcontact en er volgde steeds een diepe rustige slaap nadien. Deze effecten zou je kunnen vertalen als: ik ontspan, voel me veilig, geniet en besef dat er voor mij gezorgd wordt.

In een douche kan een stoeltje, eventueel met waterbestendige kussens op, extra comfort bieden. Zo kan je gemakkelijker van een snelle douche een verwenmoment maken. Of waarom niet een samen geniet moment? YOLO zoals de kleinkinderen zeggen ( you only live once, je leeft maar één keer)

Ik ga nog aparte posts maken rond de andere belangrijke zintuiglijke aspecten. Via de zintuigen kunnen we het alleen zijn doorbreken en soms zelfs mooie momenten samen creëren.

Heb je nood om je verhaal te delen, heb je opmerkingen of suggesties? Ideeën om deze blog te verbeteren? Laat dan zeker van je horen, laat een reactie achter op de website! Ik kijk er naar uit om samen met jou deze blog uit te bouwen.