Ik ben De Backer Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mams / Nicole.
Ik ben een vrouw en woon in Hoboken (België) en mijn beroep is Zelfstandige.
Ik ben geboren op 22/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Nu nog heel weinig.
Heb een gastenboek aangemaakt waar iedereen zijn verdriet en woede kan neerpennen naar aanleiding van het overlijden van mijn zoon.
Ja zoon, ik ben nog niet zo lang thuis. Is het toeval ?????? Haast hetzelfde uur als die verschrikkelijke laatste dag. Ach jongen toch , waarom toch hé ? Wat haat ik deze wereld toch. Het doet nog zo onmenselijk veel pijn.
Met naar foto's te kijken, kwam ik deze foto tegen. Eveneens op Dirk zijn jongste zusje Kelly haar achttiende verjaardag. Dat is mijn oudste broer Ronny. Dan viel mij opeens weer te binnen , dat ik zelfs mijn broer nog niet mocht uitnodigen op de koffietafel en hij ook niet mocht aanwezig zijn op de uitstrooing. Die moment dat Ronny mij in die dagen kwam opzoeken moest ik hem dit vertellen. Ik heb nog nooit iemand zo in een wip lijkbleek zien worden. Hij kreeg echt de tranen in zijn ogen. Hij wilde dit niet aanvaarden. Dirk en zijn nonkel Ronny waren tevens ook twee handen op éne buik. Heb ik nadien aan haar de toelating nog gevraagd. Nu zullen jullie wellicht denken , " het was toch uw Zoon, waar was jouw inspraak dan"? Dat is inderdaad zo, maar zoals voorheen gezegd, wat kon het mij allemaal nog schelen. Zelfs op de doodsbrief mocht ik mijn mama of broer nog niet zetten. Ik weet dat je niet alle overleden personen kan vermelden. Maar dit was niet de normale gang van zaken van sterfgevallen, omdat dit allemaal zo vlug achter elkaar was gebeurt, en omdat Dirk de lieveling was van mijn mama dacht ik dit wel te mogen doen. Neen alleen haar moeder en Dirk zijn echte vader , die dus al jaren dood waren, kwamen erop te staan. Niet dat ik daar een probleem van zou gemaakt hebben. Maar ja, mijn gedachtengang was die van haar niet waarschijnlijk. Zo wilde ieder van ons ook iets voorlezen in de kerk. Maar we wisten allen dat er vele zouden zijn die het toch niet hadden kunnen doen. Daar was dan het idee van Bart ontstaan, om ieder van ons iets te laten schrijven naar Dirk toe , en dit te laten bundelen voor aan de mensen af te geven. Die bundel hebben we dan getiteld " ONZE GEVOELENS" Daar was Sindy mee akkoord voor degene die dit wilden. Zij zou dit niet doen. Tot op de laatste dag dat Bart zijn broer Tony de papieren kwam halen om ze te bundelen. Dan heeft zij vlug nog iets opgeschreven. Ha ja, want anders zou de eerste bladzijde van de bundel niet van haar zijn. Ik ga proberen dagelijks één blad en in volgorde van de bundel hier te schrijven. Dirk ??????? Ik mis hem zo erg. Wanneer gaat er nu een beetje van pijn en verdriet milderen???? Nooit waarschijnlijk. Zulk een gemis, is gewoon niet te beschrijven. Aan allen tot morgen voor de eerste bladzijde van bundel geschreven aan Dirk.
Hier is Dirk mijn terras aan het leggen. Uiteindelijk mocht hij het dan wel komen doen. Het is dus niet afgewerkt omdat madam het zo nodig vond om een schoonheidsoperatie te laten doen, en daarna het spijtige geval is gebeurd.
En ja............dan de dagen die volgde. Echt niet te beschrijven. Eén iemand was heel nuchter en die alles regelde naar haar eigen wil, ja Sindy. Met alles was ik tevreden. Waarom??????????, Ik denk dat ik ook een beetje aan het afsterven was.Als ik over alles terug nadenk! GGGRRRRRR, woest wordt ik. Maar gedane zaken nemen geen keer.Het was zelfs zo dat de meeste mensen , vrienden en kennissen nog geeneens mochten weten waar Dirk zou uitgestrooid worden. Dat is mij heel lang kwalijk genomen geweest, maar wat kon het mij schelen die moment.Koffietafel???? Bij haar thuis , en de mensen die zij wilde. Ik heb ( neen Bart ) heeft buiten haar weten om , omdat zij ervan tegen was, een beetje asse gevraagd voor mij aan de begrafenisondernemer. Ach er zijn nog zoveel zaken die me woest maken. Haar manier van doen. Zij had maar voor één ding schrik, haar huis. Ik moet wel zeggen dat ik al een heel deel heb gekregen van Dirk zijn spullen. er is nog veel maar nu ze iemand anders heeft en weet hoe ik nu over dit alles denk, krijg ik niks meer. Ach er is zoveel stuk gegaan met het heengaan van Dirk. Zelfs de relatie met Anja en Ray door bepaalde zaken. Hoe kan men nu nog gelukkig zijn met zulk een verlies. Het is echt wel zo hoor, Dirk hield toch zijn familie bij elkaar. Dat is nu niet meer zo. Alles heb ik willen opgeven, zelfs het café. Bij nader inzien dacht ik neen, niet waar Dirk ook zoveel in heeft gewerkt. Hij was er zelf ook fier over en heeft zelfs eens gezegd, ik wou dat het mijn caféke was. En dan doet het me pijn dat er een familielid zomaar durfde te dreigen om het café eens kort en klein te komen slaan. Wel in dronken toestand , maar dat zal toch niemand kunnen doen hoor. Nu heb ik een bunker rond mij gebouwd, en weinigen kunnen daar door. Ik wil keihard worden, zodat niemand mij nog verdriet kan aandoen. En ik weet hetgeen er de laatste maanden is gebeurd , dat ik daar wel het recht toe had. Mijn kinderen worden door niemand geen pijn en verdriet meer aangedaan. En verstaan ze mijn standpunt niet , en denken ze dat ze gelijk hebben met hun eigen gedachtengang, so what! Ik ben echt niet volmaakt hoor, en doe ook fouten , soms om bepaalde zaken te vermijden om iemand pijn te doen of iets te zullen zeggen waar ik nadien spijt van heb omdat ik dan iemand heb gekwetst. Maar om dan helemaal voor die persoon niet meer te bestaan ????? Het zal dan maar zo wezen. Dirk weet wel hoe ik in elkaar steek. Ik ben eerlijk en wel korrekt, dat zijn er vele niet, ik ga niemand niet ontlopen als ik recht in mijn schoenen sta, en dat doen er sommige wel. Ach ik maak er me echt niet meer druk om. En ja ik doe nog altijd wat ikzelf wil. Ik schrijf hier op dit gastenboek mijn verdriet en woede neer, dat tevens alles naar waarheid is , maar dat precies nooit mag gezegd worden. Waarom niet ?????? Zoveel mensen zijn er die bepaalde zaken willen neerpennen maar het niet goed durven om de kommentaar. Wel mij laat het siberisch koud. Wat kan er mij nog erger overkomen dan hetgeen ik al heb moeten doorstaan???? Inderdaad ! Niets !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Dit is nog een foto in gelukkige tijden. Toen Dirk zijn jongste zus Kelly18 jaar werd.
Het volgende komt me nog dagelijks voor de geest. Na het laatse berichtje van Dirk ben ik dan even terug naar het café gegaan. Ik was vergeten om de speelkasten leeg te maken. Daar heb ik nog gedacht om de auto te nemen en om gaan te kijken of het ging met Dirk. Maar wat kon ik gaan doen. Als ik ze misschien hoorde ruzie maken had ik misschien wel aangebeld. Ik achtte het dus beter om het niet te doen. Dan ontbreekt er bij mij een deel. Ik weet dat er enkele uurtjes later telefoon was en dat Bart had afgenomen. Ik was ook wakker geschrokken en zag Bart in paniek naar de badkamer lopen , zeggend tegen mij , "kleed u aan", ambulance is bij Dirk. Hij begon te wenen. Zegde me dat de mug aanwezig was. Dan...............stond er ineens Tina , Ray en Anja bij ons thuis. Kregen dan weer telefoon waarop Tina opnam, en gillend nadien de hoorn weggooide en haast hysterisch werd. Het was de zuster van Wendy die zegde dat Dirk overleden was en buiten lag. Ikzelf ben dan zelf met de auto met Bart en Tina naar Dirk gereden. Ja, het volgende komt dus nog dagelijks voor de ogen. Daar aangekomen stond daar nog een politiewagen, garage stond open, en ben als een gekke zo de garage ingelopen zo naar het terras, omdat ik dacht dat ze Dirk op het terras hadden gelegd. Daar aangekomen zag ik niets en ben dan zo de living ingelopen, waarop ik met een glimp Sindy zag zitten in de zetel met José ( halfzus van Dirk, Ray en Tina.) Ben dan zo de gang terug willen inlopen waar een agent stond. Ik vroeg hem waar mijn kind was. Hij wees naar de oprit. Daar lag hij dan , mijn Zoon, mijn alles,. Heb dan meer dan een uur bij hem gelegen op de grond. Toen vroegen de agenten of ik even naar binnen wilde gaan. Heb dat even gedaan. Daar zat zij dan in de zetel ( zogezegd in shock ) er kwam geen woord uit. Kreunen en steunen was alles wat ze deed. Vragen gesteld, ermee gepraat, niks antwoord. Dan had er waarschijnlijk iemand de dokter gebeld, die is toen binnengekomen. Heb voor hem plaats gemaakt en dacht dat zij wel een inspuiting zou krijgen. Maar ineens stopte zij met steunen en vroeg de dokter aan haar wat er juist was gebeurd. Opeens kon zij een heel verhaal doen. Voor mij dus pure komedie!!!!! Dirk had nog een briefje geschreven de avond daarvoor naar haar toe voor hij naar mij vertrok, van " Ben al naar Hoboken Kusjes, je ventje Onthoud heel goed dat ik je doodgraag zie en dat iemand anders mij niet intresseerd. Ik & jij Wil met jou aan tafel zitten morgenavond Kusjes en tot straks Je ventje " Dat zijn zijn laatste woorden letterlijk naar haar toe. Toen het parket dan ter plaatse was hebben ze Dirk meegenomen voor autopsie. Zoiets vergeet je nooit, sttat gebrand op je netvlies. De wereld stond voor me stil. Ik leefde nog wel lichaamlijk, maar geestelijk was ik kapot. Toch wilde ik me nog sterk houden , maar funktioneerde niet echt meer. Had ik maar helderder van geest kunnen blijven. Maar ja het verdriet nam de bovenhand. Een tweede zoon kwijt ( Mike op maand overleden aan wiegedood, was tweelingbroertje van Tino) Eén van de dagen meer Foto is Dirk met zijn jongste broertje Tino, toen hij die maanden bij mij terug thuis woonde.
Ik ben De Backer Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mams / Nicole.
Blad 7
Blad 6 vervolg
Blad 6
Blad 5 vervolg 2
Blad 5 vervolg
Blad 5
De twee oudste broers
Blad 4
Blad 3 vervolg
Blad 3 
Blad 2 vervolg
Blad 2
En ja............dan de dagen die volgde. Echt niet te beschrijven.
Het volgende komt me nog dagelijks voor de geest.
