Ik ben De Backer Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mams / Nicole.
Ik ben een vrouw en woon in Hoboken (België) en mijn beroep is Zelfstandige.
Ik ben geboren op 22/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Nu nog heel weinig.
Heb een gastenboek aangemaakt waar iedereen zijn verdriet en woede kan neerpennen naar aanleiding van het overlijden van mijn zoon.
Ik weet het niet meer zene Zoon. Kan jij dit alles nog volgen? Zoveel beslissingen hebben we al moeten nemen. Neem nu Bart , heeft voor ene zoon een grote stap moeten zetten om hem niet meer te zien na hetgeen hij heeft uitgespookt. Slachtoffer en dader trekken nu terug samen op. Ongelooflijk!!!!! Wat een komedie.!!!! Onvoorstelbaar.!!!! Maar weet je, wij zullen het hier dan wel in huis onder ons gedrieen verder rooien. Geen leugens meer , geen bedriegerijen en zeker geen hippokratie. Wat kan het leven toch moeilijk zijn. Is het dan zo erg om eerlijk te kunnen zijn, blijkbaar wel. Ik hoop dat jij op je eigen plekje van deze toestanden geen last hebt. Duizenden kusjes van je Mams!!!!!!!!!!!!
Als tranen voor de zon ben jij verdwenen. Geen afscheid Geen zoen Zomaar ineens weg Ik kijk in het rond. Overal zie ik zonnestralen en lucht. Maar nergens een jij Weet niet waarheen je bent Maar iets weet ik heel zeker. Zoals jij was er maar 1. Je mamske
De lijst met vragen.. Eén die altijd terug komt.. Waarom? Waarom ben je weggegaan? Waarom stopte jou hart ineens met slaan? Waarom, waarom jij? Mijn leven is gestopt op de dag dat jij doodging.. Op de dag dat jij de wereld verliet.. Jou lichaam lag daar.. levenloos op de grond Ik dacht dat ik barste van de pijn.. Ik besefte dat het nooit meer... Nooit meer hetzelfde ging zijn.. Ik ben veranderd sinds jij wegging .. het lijkt soms wel alsof ik ook doodging.. Elke eenzame nacht fluister ik zacht.. Mijn lieve engel.. Slaap zacht..
Je liet me achter.. helemaal alleen en verdwaasd! Zoveel tranen vielen naar beneden, Niet alleen van mij.. maar ook van zoveel andere mensen. Die zoveel verdriet hadden om jouw verlies. Nog steeds is het niet te verwerken. Ben ik bang anderen te verliezen? Wat al het geval is . Want zoveel mensen hebben mij nu voorgelogen. Ik weet niet hoe ik me jou nu kan voorstellen. Want jij bent voor eeuwig weg van mij. Weg van de aarde, nu in de hemel. Ik hoop dat het goed gaat mijn lieve Zoon , Want spoedig zal ik naar je toe komen.. Je Mamske
Even naar binnen lopen en wat vragen, Dat kan je niet meer. Even naast me zitten en wat praten, dat kan je niet meer. Even een kus of een knuffel geven, Dat kan je niet meer. Even tegen me zeggen dat je van me houd Dat kan je niet meer. Alles is weg,alles voelt leeg. Maar niet in mijn hart, daar leef je in voort. Niet in mijn hoofd, daar hoor ik je nog, Je lieve woorden en je superlieve lach. Ik zal altijd blijven zeggen lieve Zoon,dat ik van je hou en altijd aan je zal blijven denken. Mijn allerliefste Zoon , het was een eer en het was fijn, Om de moeder van zo een lieve en goede Zoon te mogen zijn. Speciaal voor jou mijn Zoon van je Mamske
Heb de trouwfoto's moeten verwijderen. Fotograaf heeft klacht neergelegd omdat het zijn foto's zijn en ik mocht die zonder toelating niet plaatsten. Hij spreekt van nog verdere stappen te ondernemen. Men heeft mij dus dringend gevraagd om ze te verwijderen. Heb dit via een serene en meevoelende e-mail ontvangen van een Mevrouw. Heb dit nu gedaan maar ze zijn wel openbaar te bezichtigen. Gewoon google - Corthals Sindy en je vind de huwelijksreportage.
Als ik verdrietig ben dan kijk ik naar de lucht ik kijk naar de blauwe wolken drijf mee het lijkt alsof ik vlucht ik zie dan het gezichtje van jou het lijkt alsof je lacht ik blijf er naar kijken tot diep in de nacht
mijn tranen komen langzaam naar beneden ik kan er niet meer tegen al is het al 2.5 jaar geleden mijn tranen maken mijn wangen helemaal nat wat heb ik toch een mooie tijd met jou gehad
ik zie nog steeds in de wolken jou lieve gezicht maar wat heeft jou dood toch met mij aangericht mijn tranen vallen langzaam op de grond niets wat jou nog aan dit leven bond
het beseffen en begrijpen kan ik gewoon niet jou nooit meer zien doet mij ontzettend veel verdriet jij was hier altijd zo vanzelfsprekend nu ben je dood dat is zelfs ondertekend
al moet ik tot mijn dood pijn en verdriet hebben om jou dat kan mij dan niks schelen ik leef maar wel in diepe rouw lieve schat ik mis je begrijp dat dan begrijp alstublieft dat ik gewoon niet zonder jou kan
ik kan hier gewoon niet mee leren leven lieverd waar ben je nou toch gebleven je ogen, je mond, je stem en je lieve lach die zie ik NOOIT meer en dat brengt mij zo ontzettend van slag
Waar je zo aan gewerkt hebt. Niets heb je er van kunnen genieten. Altijd moest je er maar aan bezig zijn. Toch was je er fier op, dat je dit alles zelf hebt gedaan, nu goed voor een ander natuurlijk.
Ik heb de laatste tijd me aan mijn woord gehouden en niets meer gezegd over je weet wel wie. Waarom moet ik zwijgen ?????, Dit alles was toch de waarheid.!!!!!! Wij hebben het nog altijd zo moeilijk. Waarom hij???? Waarom geen ander ???? Ondertussen wisten we al dat ze terug gehuwd was. Wel vlug hé, zeker als je haar zo goed kent zoals wij haar allemaal kennen. Maar dan haar trouwfoto's nog openlijk plubliceren op internet, dat mag dan wel naar ons toe ?????? En ja hoor , haar familie was ook aanwezig , al keurde ze het gedrag van madam ook allemaal niet goed. Zeker haar zuster die tegen ons persoonlijk heeft gezegd dat zij (Sindy ) geen gemakkelijke was toen ze beiden eens bij ons thuis waren , en dat ze ook het gedrag van haar naar Dirk toe afkeurde. Ze konden allemaal Dirk zo goed verdragen , hij was zo'n goede gast ( allemaal hun woorden ). Als je dan de foto's en feesten ziet, dat doet me veel pijn. Stapt ze nog blijgezind over de plaats waar mijn zoon heeft gelegen, op de oprit toen hij overleden was. Zie foto. Waarom mag ik die foto niet op mijn blog zetten, ze zijn toch openbaar.!!!!! Vroegere trouwfoto's zijn van de muur. Maar aan de trap staat nog wel mijn geschenk aan Dirk, en muziekmateriaal. Niks krijg ik terug. En voor de rest moet ik maar zwijgen , mondje toe of er volgen sanctie's. Verbitterd ???? Ja heel erg. En ik zal graven ja, moet alles weten want zij was er ook van op de hoogte, al die zaakjes van Universal Shipping. Ach Zoon, nu hoop ik nog veel meer dat je waar je nu bent het duizend maal veel beter hebt en dat je nu eindelijk gelukkig moogt zijn. Wat wil ik graag bij jou zijn om het met mijn eigen ogen te zien. Geef me verdomme toch eens een teken aub. Weet je hoe moeilijk ik het wel heb??? Nu weer zulke zware dagen voor de boeg met de zaak. Moet weeral zien dat ik erdoor geraak en mijn masker weer kan opzetten. Blijf toch maar over mijn schouder meekijken hé schat van mij.? Honderden miljoenen kusjes voor jou van mij Je mamske
Stop even de tijd. Dan stoppen mijn gevoelens misschien ook. Laat de tijd even stilstaan. Dan kan ik alles rustig verwerken. Zodat niemand het merkt. Dat ik het heel erg moeilijk heb. Misschien is het wel tijd. Om terug mijn masker op te zetten. Van buiten een brede glimlach. Maar van binnen een hoopje ellende. Een strijd die ik onmogelijk kan winnen. Een ongelijke strijd. Want het kent mijn zwakste punt. En dat is het hart. Aub laat het misschien even stoppen. Al was het maar voor even. Zodat ik even terug adem kan nemen. Om weer een langdurig gevecht met mijn eigen gevoelens te beginnen.
Ik zou willen, dat je niet zo bang zou zijn om de naam van mijn kind uit te spreken. Mijn kind leefde en was belangrijk voor me.
Als ik huil of emotioneel word als je over mijn kind spreekt, dan zou ik willen dat je weet dat het niet is omdat jij me hebt pijn gedaan. De dood van mijn kind is de oorzaak van mijn tranen.
Ik heb best wel eens afleiding nodig en wil graag horen hoe het met jou is; maar ik wil ook graag dat jij weet hoe het met mij is. Het zou kunnen, dat ik bedroefd ben en misschien ga huilen, maar ik zou willen, dat je me over mijn kind laat praten. Het is elke dag mijn favoriete onderwerp.
Ik zou willen dat je niet verwacht dat mijn verdriet na 6 maanden of 1 jaar over is maar ik zou willen dat je kon begrijpen dat mijn verdriet nooit over zal gaan. Ik zal verdriet hebben over de dood van mijn kind tot de dag dat ik zelf zal sterven.
Ik werk erg hard om te herstellen, maar ik zou willen dat je begrijpt dat ik nooit helemaal zal herstellen. Ik zal mijn kind altijd missen en ik zal altijd rouwen om zijn dood.
Ik zou willen, dat je niet van me verwacht "er niet aan te denken" of om "gelukkig" te zijn. Het zal nog heel lang duren voor zoiets kan, dus houd jezelf niet voor de gek.
Ik hoef niet beklaagd te worden, maar ik zou willen, dat je me de kans geeft om verdrietig te zijn. Ik moet door het verdriet heen.
Ik zou willen dat je begrijpt dat mijn leven overhoop gehaald is.
Als ik zeg "Het gaat goed", dan zou ik willen dat je begrijpt, dat ik me niet goed voel en dat ik elke dag moet vechten om op de been te blijven.
Ik zou willen, dat je weet dat alle reacties van verdriet die ik heb, erg normaal zijn. Depressie, kwaadheid, hopeloosheid en overstelpend verdriet, je kunt het allemaal verwachten. Dus vergeef me alsjeblieft als ik rustig en teruggetrokken ben of prikkelbaar en humeurig.
Het advies om "van dag tot dag" te leven is een uitstekend advies. Alleen op het ogenblik is een dag me zelfs te veel. Ik zou willen, dat je kon begrijpen, dat het al heel wat is, als ik "van uur tot uur" probeer te leven.
Vergeef het me als ik onbeleefd ben, het is absoluut niet mijn bedoeling.
Ik zou willen, dat je begrijpt dat verdriet mensen verandert. Toen mijn kind stierf, stierf een groot deel van mij met hem. Ik ben niet meer dezelfde persoon die ik was toen mijn kind stierf en ik zal ook nooit meer dezelfde persoon worden.
Ik zou heel graag willen, dat je me zou kunnen begrijpen. Dat je je zou kunnen indenken hoe het voelt: mijn verlies en mijn verdriet, mijn stilte en mijn tranen, mijn leegte en mijn pijn.
Mensen die jou hebben gekend weten wat ik bedoel. Mensen die jou hebben gekend weten wat ik nu voel. Een man met weinig woorden,j e genoot meer van het leven dan menigeen. Wat er echt in je koppie omging blijft een geheim voor iedereen.
Telkens ik naar je foto kijk, Kijk je mij aan. Het is alsof je me iets wil zeggen. Je straalt rust en vrede uit Het is alsof je me zegt Huil niet, ik ben er toch.
Telkens ik naar je foto kijk, Zie ik een troostende blik, Alsof je me wil zeggen, Mamsy het leven gaat verder
Dirkske, Wat is het toch moeilijk ( haast onmogelijk ) om gewoon verder te kunnen. Dat gemis is voor velen onvoorstelbaar en soms niet meer te dragen.En laat sommige maar zeggen, het leven gaat verder en je mag niet blijven stilstaan! Je moet het ook nog kunnen. Twee lijden er nog heel erg onder en dat ben ik en je zus Tina. Eens goed doorhuilen moeten we kunnen had den terapeut gezegd. Wel , bij je zus is dit nu uitgebroken. Al een hele week is zij nu aan het huilen en kan niet meer stoppen. Is er echt niet goed mee nu. Is nu op weg naar mij en is juist bij de dokter geweest. Ze krijgt dus proffessionele hulp. Zal haar goed doen. Is dus even bij ons buiten strijd. Wie hebben wij nu in feite nog die zo met ons verdriet begaan is. Niemand verstaat dit niet. We worden door sommigen maar gewoon aan de kant geschoven. Niet dat ze bij ons dagelijks mee moeten komen huilen ofzo, maar gewoon het gevoel dat ze er zijn. Maar zelfs dat niet meer. Daar zal je ook al wel door geschrokken zijn zeker. Nu kan jij toch maar zien hoe sommige in elkaar steken hé jongen. Had je dit nu ooit kunnen denken.? Van één iemand verschiet ik , die nog zoveel met ons inzit, en dan weet je wel wie hé. Is dit nu omdat zij nu zelf ook een kindje heeft gekregen dat ze meer dat gevoel heeft. Maar dat doet me dan wel goed. Die heeft niks van kwade gevoelens tegenover mij, alhoewel ze daar wel wat redenen voor had, na vele gezegdes van mij naar haar toe. Weet dat ik heel veel van je hou en je ontzettend hard mis. Duizend kusjes van je mamske.
Ik mis je verschrikkelijk hard.We hadden samen nog zoveel plezier kunnen maken. Niets is meer hetzelfde. Ik verlies meer en meer mensen. En waarom?? Ik weet het niet. Als nu iedereen eens bij zichzelf ten raden ging en eerlijk durfde te zijn hé, er zijn er zovelen verkeerd. En jouw caféke(hihi) dat hou je wel in het oog hé jongen, want jouw vooruitzichten waren toch weeral juist zene. Jij geloofde er rotsvast in hé. Zeg zoon help ook eens een paar mensen die je heel nauw aan het hart lagen, je weet wel wie hé? Wat zou ik je toch nog eens graag willen omarmen en knuffelen, en je lach horen, die zo aanstekelijk was dat je wel moest meelachen. Mijn boy, ik weet dikwijls niet meer hoe ik me moet houden. Ik mis zoveel..................... En jou vooral!!!!!! Konden we alles maar eens terugdraaien, en terug dezelfde samenhangende familie zijn, die niets anders deden dan plezier te maken op feestjes enzo. Weet je, er zijn zoveel mensen waar ik boos op ben en die ik niet meer zie of bitter weinig, en langs de andere kant wil ik ze zo dicht bij mij , juist maar omdat ze ook een deel van jou waren. Moet nu alles zo moeilijk zijn? IK MIS JE!!!!!!!!!! Hele dikke kus van je mamske
Ik ben De Backer Nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Mams / Nicole.
