"Mooie dagen komen altijd terug", dat is een spreuk op de stickers die mijn moeder van haar werk meebracht; ze werkte voor een verzekeringsmakelaar, en die sticker moest op elke brief komen te staan die het kantoor uitstuurde. In het jaar 1986 kleefde ik er zo eentje op mijn pennenzak, die ik vandaag nog altijd gebruik. Goeie kwaliteit als ze vroeger maakten... Dat was het jaar dat ik afstudeerde, en het jaar dat de Rode Duivels naar Mexico gingen om in de halve finale van de wereldbeker te geraken. Ik weet dat nog, want ik had toen een Mexicaanse pennenvriendin, die een oogje had op Jean-Marie Pfaff... Carmen zou het eens moeten weten. Op diezelfde pennenzak kleven nog een sticker "Bélgica" en een sticker "México" want ik was supporter van allebei. Intussen kan alleen het Braziliaanse team mij nog bekoren, dat zijn ten minste voetballers... Want mijn oude motto "als België eruit ligt, kijk ik niet meer" heeft nooit nog fenomenale voetbalmomenten kunnen opleveren sedert 1986...daarna was de wereldbeker snel voorbij in mijn huiskamer.
Die pennenvriendin mocht ik naderhand 2 keer ontmoeten, ik reisde zelfs naar Mexico en verbleef bij haar thuis. Maar intussen trouwde ze, en zijn we elkaar uit het oog verloren. God weet wat er van haar geworden is. Het populaire Facebook leverde tot nu toe niks op.
Maar terug naar het heden... De zomer is bijna voorbij en het ruikt naar de herfst. We kunnen nu nog alleen verlangen naar een mooie nazomer, zoals dat heet. In oktober heb ik nog een weekje rust voorzien, dus laat ons hopen op een zonnig najaar...
Mijn vakantie was vooral druk en zwaar. Nog zwaarder dan ik voorzien had. Sleuren met zandzakken en meubelpakketten, met planken en ander afval zeulen naar het containerpark, en daarop in huis nog een minimum aan netheid onderhouden, trop is teveel, zo zei ooit een oud politicus. Ik ben allesbehalve uitgerust en dat heeft mijn lichaam ook laten weten. Niet alleen zijn mijn spierenzymen verhoogd, ik ben ook snipverkouden terug aan de slag kunnen gaan gisteren. Maar oké, die verkoudheid trekt wel weg, het zijn de spierenzymen die de barometer zijn van mijn gezondheidstoestand. Dat die verhoogd zijn, wil zeggen dat ik té veel hooi op mijn vork heb genomen en dat mijn ziekte een opstootje doormaakt. Weliswaar een kleintje, maar toch niet te verwaarlozen.
Maar... mooie dagen komen altijd terug, zegt de filosofie van 23 jaar geleden... al zijn ze dan soms in een andere vorm gegoten en niet meer te herkennen. Toch blijf ik erbij, die éne week in oktober ben ik onbereikbaar en moet niemand van mij iets verwachten, het zullen mooie dagen zijn. Uit welke tijd ze terugkomen ? Kweenie, don't care... het worden MIJN mooie dagen.
Dus... nog 5 weken en dan... EINDELIJK vakantie... ?????
Vandaag mocht ik opnieuw aan den lijve ondervinden dat bovenstaande leuze slechts een natte droom is uit de jaren stillekens. Eerlijk gezegd ben ik op autostrades helemaal niet thuis. Ik haat ze als de pest, en rijd er alleen maar op als ik geen alternatief weet. Het stuk E17 tussen Sint-Niklaas en Kortrijk is onafwendbaar, als ik naar mijn ouders wil rijden. Maar dat is al genoeg voor het nodige spectakel. Je steekt nietsvermoedend een vrachtwagen voorbij wanneer die plots aanstalten maakt om een andere vrachtwagen, die naar zijn goesting te traag rijdt, voorbij te tuffen. Je hebt hier 2 mogelijkheden : - je wijkt in allerijl uit naar het derde rijvak, om daar je weg verder te zetten; - er komt al een andere wagen aan op het derde rijvak, dus je gooit alles dicht in de hoop dat ...
1/ je nog genoeg tijd en ruimte creëert om de vrachtwagen de plaats te geven zich op het middenvak te begeven en
2/ je geen bumperklevers aan je gat hebt hangen met de onvermijdelijke gevolgen van een kop-staart-botsing of eventueel een kettingbotsing
En dat is lang nog niet alles. Niet alleen de "koning van de weg" kan voor het nodige "entertainment" zorgen. Pas op, ik scheer niet alle truckers over dezelfde kam... ik ken via mijn werk heel veel chauffeurs, maar er zitten toch cowboys tussen hé !!
Nee, dan heb je ook nog de zig-zaggers, de snelheidsduivels, en de al voorheen vernoemde bumperklevers. Laten we die allemaal onder dezelfde categorie rangschikken : de "krankzinnige egoïsten", die waarschijnlijk ergens een hersenafwijking hebben waarbij ze zich de illusie vormen, dat zij alleen op de weg rijden, en zich onder die omstandigheden de hele baan toeëigenen. Een ander veel voorkomend symptoom is het zichzelf onsterfelijk wanen, en het denkbeeldige gedacht van "een goede chauffeur" te zijn.
Enkele uren geleden reed ik nog op een tweevaksbaan waar 90 de maximum snelheid is. Ik reed nét 90, dus zeker niet te traag, en toch.... jawel ik werd door IEDEREEN voorbijgestoken aan een onvoorstelbare snelheid. Was het geen weg met 2 rijvakken, die hadden allemaal aan mijn bumper gehangen om bij de eerste gelegenheid voorbij te razen als een dolgedraaide formule-1 piloot. Geduld is niet langer een deugd, het is een kwelling van de moderne maatschappij. Kijk, ik hou ook niet van een slakkengangetje, maar gewoon de verkeersregels volgen, en de snelheid respecteren, is dat ook al teveel gevraagd ??
Ik zal het eens héél cru stellen... soms hoop ik heimelijk zo'n wegpiraat achter de volgende bocht door zijn eigen domme schuld tegen een boom te zien aankleven. Ik weet dat dit heel hardvochtig klinkt, maar ik weet ook héél zeker, dat diezelfde wegpiraat mij vierkantig zou uitlachen, en dat hij mij nog eens extra zou uitdagen op de baan, moest hij van mijn autostrade-fobie afweten, ... dat is al even cru hoor !
Eén ding weet ik zeker, ik verfoei autostrades en alle chauffeurs die tot de groepen horen waar ik het over heb gehad, én als iemand aan mijn bumper kleeft, ga ik opzettelijk trager rijden. Ja, echt, dat doe ik lang maar blijkbaar doen niet genoeg rustige chauffeurs dit, de meeste dikkoppen hebben het niet eens door. Ik ga ooit eens een sticker ontwerpen waarop staat "hoe dichter je komt, hoe trager ik rijd"... een verwittigd man is er 2 waard !
De eerste vakantieweek is voorbijgevlogen. En er zijn in deze week enkele bergen verzet. Mijn ganse living is opnieuw geschilderd, en ziet eruit als het midden tussen een doe-het-zelf-zaak en een rommelmarkt. Naast de bouwpaketten, die mijn nieuwe meubelen bevatten, staan her en der van die grote "duurzame" supermarktzakken en ook nog wasmanden, gevuld met de inhoud van mijn inmiddels verpatste oude kasten. Eigenlijk raakte ik dat 20 jaar oude zootje aan de straatstenen niet meer kwijt. Hoewel de meubelen nog best goed waren, maar toch een beetje verouderd van stijl - 20 jaar geleden waren dat "moderne" meubelen... Maar mijn vader heeft zichzelf ervan overtuigd, dat hij de kasten nuttig kon gebruiken als opbergruimte voor zijn materiaal in de garage. Mijn moeder heeft met stilzwijgende tegenzin toegegeven, ik kon een zucht van verlichting slaken, want ik was ze kwijt !! Nu begint de volgende grote uitdaging : al die aparte bouwpaketten moeten nu in elkaar gevezen worden tot een dressoir, computerkast, barkast, TV-kast en salontafel ! Verschillende mensen hebben mij al hulp aangeboden, maar wie mij kent, weet dat ik dit eerst liever alleen probeer op te lossen... we zien wel. Ik weet in elk geval dat ik op enkele goede vrienden kan reken in geval van nood !
Kuch kuch kuch.... is daar iemand ?? De renovatiewerken gaan hier gewoon voort, en door de stofwolken heen is het soms moeilijk om nog mijn spullen te herkennen. Intussen is de badkamer volledig "af", alsook het washok, welke de naam "hok" eigenlijk te nietig is geworden. Noem het voortaan maar de "waskamer". Nu beginnen de voorbereidende werken om mijn stadstuintje, sommigen noemen het een "koer", te verfraaien. De nieuwe tegels werden maanden geleden al zorgvuldig uitgekozen en besteld. Nu is het een aanvoeren van rijnzand, cement, en wat er ook allemaal nodig is om zo'n tegelwerk tot een goed einde te brengen.
Onze pa kan niet wachten om met dit nieuwe klusje te beginnen. Om 6 u in de vroege ochtend staat hij hier al voor de deur. Ik moet nota bene pas om 8 u 30 uit de veren, de voordelen van de late shift... En denken dat hij dan al 135 km heeft gereden, als hij zijn camionette hier voor de deur neerpoot, om het zand, en alle toebehoren, te lossen. Mijn pa, de eeuwige vroege-ochtendmens. En ik.... de eeuwige avondmens. Als ik ga slapen, heeft mijn pa er misschien al 4 uren in dromenland op zitten. En als hij opstaat, is mijn eerste droomslaap net voorbij... Ja, het zorgt voor de nodige wrevel zo nu en dan, maar dat neem ik er dan maar bij, ik hoef tenminste geen vakman de kleren van mijn lijf te betalen.
De tegels zouden eigenlijk tegen het eind van de zomer mijn ganse koer, ahum tuintje, moeten sieren, want als de stofwolken opgeklaard zijn, kan ik eindelijk genieten van de nieuwe meubels, die ik al lang besteld heb, maar wegens properheidsoverwegingen nog niet wil in huis zetten.... ik vind het niet echt nodig dat ze nu al de ultieme stoftest doorstaan !
Had ik me hier een ellenlange tekst uitgetikt over mijn wel en wee van de laatste 10 maanden, bij toevoegen krijg ik een foutmelding, en raak ik wel alles kwijt zeker, omdat ik blijkbaar een foto had ingevoegd die in een verkeerd formaat stond.
Flaaaauw hoor, dat ik zelfs niet eens mijn tekst meer kan recuperen.
Nee, ik tik mijn hele tekst niet meer terug in, maar ik wou wel meegeven dat ik na zo'n lange tijd terug boven water ben, en hoe....
Na een vrij vlotte en succesvolle strijd tegen de dermatomyositis, werd ik vorige maand in "remissie" verklaard. Alles gaat dus goed. Ik werk nog steeds voor dezelfde firma, ben intussen de cortisone-kilo's terug kwijt, maar blijf op een onderhoudsdosis van 4 mg. Ook zal ik levenslang een wekelijkse inspuiting moeten krijgen met Ledertrexaat, dat mijn immuunsysteem onder controle houdt, en optreedt tegen ontstekingen. Om opkomend onheil de baas te blijven, wordt mijn bloed zeer regelmatig onderzocht, zodat we direct kunnen ingrijpen bij een eventuele opstoot.
En Billy ? Die heeft vorige week gezond en wel zijn 11de verjaardag mogen vieren.
Alles gaat dus goed, I am back !!
Nog 1 weekje werken, dan mag ik genieten van een zeer welverdiende vakantie....
Men zegt soms, beter een goede buur dan een verre vriend. Dit heb ik aan den lijve mogen ondervinden. Terwijl al mijn zogenaamde vrienden afwezig gaven, heb ik spontane de hulp van mijn lieve buren goed kunnen gebruiken.
Normaal gezien moest ik vorige maandag onder het mes. Tegen 16 uur moest ik in het ziekenhuis zijn om een spierbiopsie te laten uitvoeren, in het kader van de onderzoeken naar mijn dermatomyositis. Het huidstaal testte al positief op de ziekte, maar de reumatologe vond een spierbiopsie toch nog nodig om de schade op te meten, die mijn spieren intussen hebben opgelopen, zodat een goede behandeling kan gestart worden.
Gezien de plaats van de ingreep - aan het bovenbeen - stelden mijn buren meteen voor om mij te brengen, ter plaatse te wachten, en mij dan terug naar huis te rijden. Dat was een bijzonder mooi gebaar, dat ik dankbaar accepteerde. Maar tegen 18 u 30 werd ik pas geroepen, ik werd naar de operatiezaal gevoerd, waar ik onder lokale verdoving zou geopereerd worden...
Niks was minder waar. Ik lag er volledig klaar te wachten, toen de chirurg mij persoonlijk zijn spijt kwam betuigen dat de ingreep moest uitgesteld worden, omdat het labo dicht was, en er niemand meer aanwezig was om het spierstaaltje in te vriezen, iets was vrijwel onmiddellijk moet gebeuren. Men had vergeten mij in te lichten dat er een spoedgeval was tussen gekomen, waardoor ik dus zo lang had moeten wachten. Anders zou ik wél naar huis gestuurd zijn geweest. Mijn arme buren hebben dus zo lang voor niks op mij zitten wachten, want ze stonden erop te blijven, toen ik hen zei van naar huis te gaan, dat ik wel zou bellen als ik klaar was...
Er werd voorgesteld van donderdagochtend terug te komen om 8 uur. Ik werd inderdaad donderdag heel stipt geopereerd en nu zit ik dus met de gebakken peren.... ik wist niet dat de ingreep zo pijnlijk zou nazinderen, hier werd ik niet voor verwittigd. En wederom kan ik niet op enige hulp van vrienden rekenen. Niemand neemt op als ik bel... Mijn buren hebben ervoor gezorgd dat ik een paar krukken heb, dat ik brood in huis heb, dat ik niks tekort kom... zonet nog belden ze om te vragen of ik echt niks meer nodig had... Morgen wordt ervoor gezorgd dat ik warm eten heb. Dit zal ik niet licht vergeten, zoveel goedheid, zo onbaatzuchtig.
Maandag kan het drukverband eraf, en zal ik ook voor het eerst mijn wonde te zien krijgen. Tegelijk zal eindelijk het gevecht tegen mijn ziekte beginnen, met de start van de behandeling. Ik kan niet wachten. Men vertelt mij dat cortizone een vergif is, dat er veel bijwerkingen zullen zijn, maar ik lees ook de achterkant van het plaatje, dat mensen zich direct beter voelen, de pijn verdwijnt, enz... Ik zal het voor mezelf moeten uitmaken, maar ik moet sowieso medicatie nemen.
Toch heb ik het gevoel dat alles goed komt. Ik mag dan wel 3 kg afgevallen zijn in de laatste paar weken, door het piekeren en de zorgen, ik geloof dat het licht aan het einde van de tunnel zichtbaar wordt. Laat ons hopen dat de stroom niet uitvalt...
Het verhaal van Billy die ziek was, heeft een staartje gekregen. Hij is plots opnieuw ziek geworden, maar dan nog een graad erger dan voorheen. Ik heb er de dierenarts bijgehaald, de diagnose zou luiden "maag-darminfectie". Nu heb ik altijd een kerngezond hondje gehad, en ik weet niet hoe ik een zieke hond moet aanpakken. Of hoe ik alles moet interpreteren. Meestal, als Billy eens overgeeft, blijft dat niet duren, en diarree heeft hij nog nooit ofte nooit gehad. Nu komt het ineens van beide kanten eruit, en het baart me grote zorgen dat hij bloed afgaat. Volgens de dierenarts komt dit omdat de darm danig geïnfecteerd is, maar het zou nu toch al moeten over zijn, dacht ik. Hij gaat ook niet bijzonder vaak, maar àls hij gaat, is het bloederig slijm. Hij krijgt anti biotica, en ik denk dat hij daarom ook suf is en een hele tijd slaapt. Nog meer dan gewoonlijk. Nu, het is toch beter dan rondjes draaien en duidelijk pijn hebben, hij heeft alleen krampjes als hij naar achter moet. Billy is een stoere jongen die niet snel flauw gaat doen, maar nu is de schrik mij toch om het hart geslagen. Ik wil mijn lieve schat nog niet kwijt !! Oh wat maak ik me daar zorgen over, tranen met tuiten heb ik al gehuild hiervoor !! Ik ben er zelfs mijn eetlust door kwijt, ik heb geen honger, en als ik toch iets eet smaakt het niet. Ik denk alleen maar aan Billy. Ik hoop dat hij beter wordt, en gauw, want samen met mijn eigen ziek-zijn, kan ik dit heel moeilijk aan hoor !
Nachtbraken was het letterlijk. Van 4 u tot na 6 u ben ik op geweest met een zieke Billy, die steeds maar braakneigingen had, en af en toe wat slijm overgaf. Hij had duidelijk pijn of krampen, was zeer onrustig en wilde niet in de slaapkamer blijven. Zo was mijn slaap ook direct over. Ik was natuurlijk doodongerust, en ben een tijdje met hem beneden gebleven. Een tijdje, ja het is toch een paar uren geweest... Toen is hij op de zetel gaan liggen, tegen een uur of 6 viel hij terug in slaap. Ik ben weer naar bed gegaan, hij had duidelijk geen zin om mee naar boven te gaan. Veel heb ik niet meer geslapen, een geluk bij een ongeluk dat ik niet moet werken. Nog even ingedut, maar de stilte van de nacht ging langzaam over in de ochtendlijke drukte op straat, en fatsoenlijk slapen was er niet meer bij.
Bij het opstaan begroette Billy mij even vrolijk als hij gewoonlijk is. Een vervuild maagje zal wel de oorzaak geweest zijn van onze nachtperikelen. Hij stond zelfs klaar aan zijn bakje voor het ontbijt en heeft met smaak gegeten, daarna zijn plasje gedaan, en heeft zich nu weer gelukzalig op zijn plaatsje in de zetel genesteld voor zijn ochtend-dutje. Ja, een hond van 10 jaar slaapt nu eenmaal vaker dan hij wakker is.
Ik ben blij dat zijn ziek zijn maar een storm in een glaasje water was, ik hou steeds mijn hart vast als mijn kleine schat even niet goed is, want op zijn leeftijd, denk ik dan, kan elk kwaaltje fataal zijn, kan elke dag de laatste zijn. En ik ben nog niet klaar voor zo'n afscheid
Intussen weet ik al heel wat meer over de ziekte die mijn lijf en leden teistert.
Dermatomyositis heet ze, een duiveltje in een doosje. Het is een auto-immuunziekte, dus een aandoening die de cellen van mijn eigen lichaam als vreemd aanziet, en deze aanvalt. Ze zet zich op het bindweefsel van de spieren en de huid, en richt daar schade aan. Vandaar de spierpijn en de huiduitslag.
En wat nu ?
Goede vraag.... momenteel weet ik enkel dat alle kwaadaardigheid is uitgesloten. Toch ook al een hele geruststelling, want deze ziekte uit zich soms bij het begin van bepaalde kankers. Bij mij dus niet, gelukkig maar. Verder weet ik ook al dat de aandoening met cortisone moet behandeld worden, maar dit kan niet gestart worden, zolang de precieze vorm en omvang gekend is. Dan pas kan de dosis bepaald worden. Tot op vandaag waren nog niet alle immunologie-resultaten binnen, dus moeten we nog even wachten.
Intussen mag ik niet werken. Een zware dobber voor een workaholic als ik, maar ook en vooral, omdat ik nog geen vast contract heb, en ik dus helemaal géén werkzekerheid heb, zelfs bij een goede gezondheid, laat staan als ik ziek word.... Ik weet niet of ik daar nog aan de slag ga kunnen na mijn ziekte.
Tuurlijk, ik heb maar één gezondheid, en daarna zijn er nog vele jobs. Zo zegt men mij te redeneren... Maar mijn zoektocht naar de perfecte job heeft lang geduurd, en nu ik hem gevonden heb, staat hij plots op het spel door deze opdoffer. Leuk is anders. Waar betaal ik straks de rekeningen mee ? Uitkering ? Ziekenfonds ? Hoe zit dat als je als interimmer werkt ? Als alleenstaande heb ik ook maar één inkomen... en dat moet toch van érgens komen !
Het is niet omdat ik nu een diagnose heb, dat de vraagtekens verdwenen zijn
Dit blog begint langzaam een klaagzang te worden over een ziekte die nog niet eens een naam heeft.
Nu gebleken is dat het spierenzyme Creatine Kinase in mijn bloed nog is toegenomen, en mijn huisarts mij in allerijl doorverwijst naar een specialist terzake, krijg ik het steeds benauwder. Ik ben bang voor wat er zou kunnen komen, een progressieve spierziekte, waarbij ik in een rolstoel beland, of dat dit ook mijn hart aantast, want dat is tenslotte ook een spier .
Ik voel me alvast niet zo goed, en een deel zal wel te maken hebben met die psychische stress, die ook door mijn lijf giert. Maar het staat als een paal boven water : er is "iets" mis. De minste inspanning maakt me doodmoe, mijn spieren in armen, benen, rug, schouders en nek doen pijn bij de kleinste beweging, ik kan niet meer pijnloos fietsen, en deze middag werd het me na een kwartier afstoffen duidelijk, dat mijn linkerarm snel kracht verliest en pijnlijk gaat trillen bij het veelvuldig optillen van de dingetjes op de kasten en de schouw.
Maandag heb ik een afspraak in het Imelda Ziekenhuis, niet meteen mijn eerste keuze qua bereikbaarheid hier in de buurt, maar die specialist die kon mij snel ontvangen, werkt van daaruit. Omdat ik me zorgen maak om mijn gezondheid, en het feit dat ik een niet alledaagse ziekte zou hebben, bereid ik me voor op de mogelijkheid van een ziekenhuisopname. En dan besef je plots dat je niet eens een deftige pyama hebt...
Daarstraks ben ik dan toch maar even naar de Carrefour gereden, in de meest immense drukte van een zaterdagnamiddag, met het plan in mijn achterhoofd van een koffertje klaar te maken, met alles wat ik zou nodig hebben voor een eventueel verblijf in het ziekenhuis....
Het autorijden is al pijnlijk voor mijn arm (stuur draaien) en mijn been (schakelen), dan moet je ook nog eens wachten aan de kassa, je spullen uit die kar heisen op de rolband, terug in de kar, dan nog eens in de koffer van je auto, dan nog eens file rijden om van die overvolle parking af te rijden.... Die dagdagelijkse dingen die niet meer vanzelfsprekend zijn, dat vind ik nu zo erg.
Toen werd het plots wat ijl in mijn hoofd, en het zweet brak me uit, de juffrouw aan de kassa kende de prijs niet van de toiletzak die ik wilde kopen. Haar collega was al aan het bellen met de betreffende dienst, kreeg geen antwoord, en ze wilde er een verantwoordelijke bijroepen, ik kon zo lang niet meer blijven rechtstaan, moordende rugpijn, en heb dan maar gepast voor de toiletzak. Ik heb ergens nog wel een exemplaar slingeren thuis...
Nog twee keer slapen en dan is mijn afspraak, ik wou dat het straks al was.
