Het verhaal van Billy die ziek was, heeft een staartje gekregen. Hij is plots opnieuw ziek geworden, maar dan nog een graad erger dan voorheen. Ik heb er de dierenarts bijgehaald, de diagnose zou luiden "maag-darminfectie". Nu heb ik altijd een kerngezond hondje gehad, en ik weet niet hoe ik een zieke hond moet aanpakken. Of hoe ik alles moet interpreteren. Meestal, als Billy eens overgeeft, blijft dat niet duren, en diarree heeft hij nog nooit ofte nooit gehad. Nu komt het ineens van beide kanten eruit, en het baart me grote zorgen dat hij bloed afgaat. Volgens de dierenarts komt dit omdat de darm danig geïnfecteerd is, maar het zou nu toch al moeten over zijn, dacht ik. Hij gaat ook niet bijzonder vaak, maar àls hij gaat, is het bloederig slijm. Hij krijgt anti biotica, en ik denk dat hij daarom ook suf is en een hele tijd slaapt. Nog meer dan gewoonlijk. Nu, het is toch beter dan rondjes draaien en duidelijk pijn hebben, hij heeft alleen krampjes als hij naar achter moet. Billy is een stoere jongen die niet snel flauw gaat doen, maar nu is de schrik mij toch om het hart geslagen. Ik wil mijn lieve schat nog niet kwijt !! Oh wat maak ik me daar zorgen over, tranen met tuiten heb ik al gehuild hiervoor !! Ik ben er zelfs mijn eetlust door kwijt, ik heb geen honger, en als ik toch iets eet smaakt het niet. Ik denk alleen maar aan Billy. Ik hoop dat hij beter wordt, en gauw, want samen met mijn eigen ziek-zijn, kan ik dit heel moeilijk aan hoor !
Nachtbraken was het letterlijk. Van 4 u tot na 6 u ben ik op geweest met een zieke Billy, die steeds maar braakneigingen had, en af en toe wat slijm overgaf. Hij had duidelijk pijn of krampen, was zeer onrustig en wilde niet in de slaapkamer blijven. Zo was mijn slaap ook direct over. Ik was natuurlijk doodongerust, en ben een tijdje met hem beneden gebleven. Een tijdje, ja het is toch een paar uren geweest... Toen is hij op de zetel gaan liggen, tegen een uur of 6 viel hij terug in slaap. Ik ben weer naar bed gegaan, hij had duidelijk geen zin om mee naar boven te gaan. Veel heb ik niet meer geslapen, een geluk bij een ongeluk dat ik niet moet werken. Nog even ingedut, maar de stilte van de nacht ging langzaam over in de ochtendlijke drukte op straat, en fatsoenlijk slapen was er niet meer bij.
Bij het opstaan begroette Billy mij even vrolijk als hij gewoonlijk is. Een vervuild maagje zal wel de oorzaak geweest zijn van onze nachtperikelen. Hij stond zelfs klaar aan zijn bakje voor het ontbijt en heeft met smaak gegeten, daarna zijn plasje gedaan, en heeft zich nu weer gelukzalig op zijn plaatsje in de zetel genesteld voor zijn ochtend-dutje. Ja, een hond van 10 jaar slaapt nu eenmaal vaker dan hij wakker is.
Ik ben blij dat zijn ziek zijn maar een storm in een glaasje water was, ik hou steeds mijn hart vast als mijn kleine schat even niet goed is, want op zijn leeftijd, denk ik dan, kan elk kwaaltje fataal zijn, kan elke dag de laatste zijn. En ik ben nog niet klaar voor zo'n afscheid
Intussen weet ik al heel wat meer over de ziekte die mijn lijf en leden teistert.
Dermatomyositis heet ze, een duiveltje in een doosje. Het is een auto-immuunziekte, dus een aandoening die de cellen van mijn eigen lichaam als vreemd aanziet, en deze aanvalt. Ze zet zich op het bindweefsel van de spieren en de huid, en richt daar schade aan. Vandaar de spierpijn en de huiduitslag.
En wat nu ?
Goede vraag.... momenteel weet ik enkel dat alle kwaadaardigheid is uitgesloten. Toch ook al een hele geruststelling, want deze ziekte uit zich soms bij het begin van bepaalde kankers. Bij mij dus niet, gelukkig maar. Verder weet ik ook al dat de aandoening met cortisone moet behandeld worden, maar dit kan niet gestart worden, zolang de precieze vorm en omvang gekend is. Dan pas kan de dosis bepaald worden. Tot op vandaag waren nog niet alle immunologie-resultaten binnen, dus moeten we nog even wachten.
Intussen mag ik niet werken. Een zware dobber voor een workaholic als ik, maar ook en vooral, omdat ik nog geen vast contract heb, en ik dus helemaal géén werkzekerheid heb, zelfs bij een goede gezondheid, laat staan als ik ziek word.... Ik weet niet of ik daar nog aan de slag ga kunnen na mijn ziekte.
Tuurlijk, ik heb maar één gezondheid, en daarna zijn er nog vele jobs. Zo zegt men mij te redeneren... Maar mijn zoektocht naar de perfecte job heeft lang geduurd, en nu ik hem gevonden heb, staat hij plots op het spel door deze opdoffer. Leuk is anders. Waar betaal ik straks de rekeningen mee ? Uitkering ? Ziekenfonds ? Hoe zit dat als je als interimmer werkt ? Als alleenstaande heb ik ook maar één inkomen... en dat moet toch van érgens komen !
Het is niet omdat ik nu een diagnose heb, dat de vraagtekens verdwenen zijn
