Dit blog begint langzaam een klaagzang te worden over een ziekte die nog niet eens een naam heeft. :-(
Nu gebleken is dat het spierenzyme Creatine Kinase in mijn bloed nog is toegenomen, en mijn huisarts mij in allerijl doorverwijst naar een specialist terzake, krijg ik het steeds benauwder. Ik ben bang voor wat er zou kunnen komen, een progressieve spierziekte, waarbij ik in een rolstoel beland, of dat dit ook mijn hart aantast, want dat is tenslotte ook een spier :-?.
Ik voel me alvast niet zo goed, en een deel zal wel te maken hebben met die psychische stress, die ook door mijn lijf giert. Maar het staat als een paal boven water : er is "iets" mis. De minste inspanning maakt me doodmoe, mijn spieren in armen, benen, rug, schouders en nek doen pijn bij de kleinste beweging, ik kan niet meer pijnloos fietsen, en deze middag werd het me na een kwartier afstoffen duidelijk, dat mijn linkerarm snel kracht verliest en pijnlijk gaat trillen bij het veelvuldig optillen van de dingetjes op de kasten en de schouw.
Maandag heb ik een afspraak in het Imelda Ziekenhuis, niet meteen mijn eerste keuze qua bereikbaarheid hier in de buurt, maar die specialist die kon mij snel ontvangen, werkt van daaruit. Omdat ik me zorgen maak om mijn gezondheid, en het feit dat ik een niet alledaagse ziekte zou hebben, bereid ik me voor op de mogelijkheid van een ziekenhuisopname. En dan besef je plots dat je niet eens een deftige pyama hebt...:roll:
Daarstraks ben ik dan toch maar even naar de Carrefour gereden, in de meest immense drukte van een zaterdagnamiddag, met het plan in mijn achterhoofd van een koffertje klaar te maken, met alles wat ik zou nodig hebben voor een eventueel verblijf in het ziekenhuis....
Het autorijden is al pijnlijk voor mijn arm (stuur draaien) en mijn been (schakelen), dan moet je ook nog eens wachten aan de kassa, je spullen uit die kar heisen op de rolband, terug in de kar, dan nog eens in de koffer van je auto, dan nog eens file rijden om van die overvolle parking af te rijden.... Die dagdagelijkse dingen die niet meer vanzelfsprekend zijn, dat vind ik nu zo erg.
Toen werd het plots wat ijl in mijn hoofd, en het zweet brak me uit, de juffrouw aan de kassa kende de prijs niet van de toiletzak die ik wilde kopen. Haar collega was al aan het bellen met de betreffende dienst, kreeg geen antwoord, en ze wilde er een verantwoordelijke bijroepen, ik kon zo lang niet meer blijven rechtstaan, moordende rugpijn, en heb dan maar gepast voor de toiletzak. Ik heb ergens nog wel een exemplaar slingeren thuis...
Nog twee keer slapen en dan is mijn afspraak, ik wou dat het straks al was.
