HET SPIEGELGLAS

Er leefde eens heel lang geleden, een boertje werkzaam en tevreden.
Veel weelde was hij niet gewend, een spiegel had hij nooit gekend.

Eens toen hij aan het spitten was, vond hij een stukje spiegelglas.
Hij nam 't in zijn vereelde hand , 't zat onder 't vuil en onder 't zand.
Hij veegde 't aan zijn broekspijp af , keek er in, en stond toen paf.
"Mijn vader" zei hij, “sapperloot, die is al vele jaren dood."
"Mijn vader, och, die goeie man!! Hij is het en hij kijkt me aan."

Hoofdschuddend stak hij 't in z'n zak , en bekeek het thuis op zijn gemak.
Hij begon te overleggen, wat zijn vrouw ervan zou zeggen.
Ze was wat bazig, zijn Katrien, ze zou er wel om lachen misschien.
En omdat hij daar zo bang voor was, verborg hij 't onder zijn matras.

Maar telkens ging hij er weer heen, "Mijn vader", zei hij dan tevrén.
Dat wekte argwaan bij z'n vrouw , die er het hare van weten wou.
En zodra hij weer de deur uit was , toen zocht en vond zij 't spiegelglas.
"Wat moet hij daarmee", peinsde zij "er moet iets niet in orde zijn." Zo wantrouwde zij haar goede, brave Hein...

Ze keerde 't om en keek, en raakte toen geheel van streek.
"Daar heb je 't nou ik dacht het wel, er is een andere vrouw in 't spel."
"Mijn man, hij heeft geen hart in ’t lijf, hoe houdt hij van zo'n lelijk wijf!!"

Ja, ja hoe kan het toch verkeren, 'k zal straks mijn Hein eens mores leren
en toen Hein moe van `t werken, thuis het innerlijke wilde gaan versterken
vond hij zijn Katrien in alle staten, die een hartig woordje met hem wilde praten

Hein hoorde haar bezwaren aan , en haalde 't spiegeltje onder de matras vandaan
en toen hij haar zijn vader wilde laten zien , zagen zij zijn vader met een andere Katrien!
Kijk, moeder lijkt precies op jou , vandaar da'k zo veel van je hou

Katrien die was heel sprakeloos , en was op Hein toen niet meer boos
samen halen zij nu 't kleine stukje glas , vaak vanonder het matras
om aan Hein zijn ouders te vragen , waarom zij steeds hun kleren dragen.

(Ingestuurd door Jef ADRIAENSEN)