|
DE FLORENTIJNSE ENGEL.
En daar stond ze dan: Maria Francisca Pieters, vooraan, op de koude marmeren vloer van de kathedraal waar in 1500 Keizer Karel boven de doopvont werd gehouden. Het mag ongelooflijk klinken, maar moeder Melanie voelde zich niet geroepen om naar de hoofdkerk het gekweel van haar dochtertje te gaan beluisteren. Moeder beweerde dat ze er de kleren niet voor had om zich in die kerk te vertonen en vader kwam telkens te laat, opzettelijk, en hoorde, maar zag zijn Maria niet en kromp ineen uit schrik dat ze in een of ander lied zou falen. Wat nooit gebeurde! Voor de buitenwereld was hij breedsprakeriger en zei dat hij haar talent altijd had voorspeld!
Maria zong in de kathedraal zoals ze in Ekkergem had gezongen en zoals ze thuis in de Wellinckstraat haar liedjes ten beste gaf zonder een zweem van schuchterheid. De school kleedde haar voor de opvoering in de kerk, want onveranderlijk kwam ze opdagen in dezelfde rode wollen trui met gestopte ellebogen en de dubbele groene kousen, gezien ze anders in de te grote schoenen van haar oudere zuster Josephine een al te gek figuur zou slaan!
Zij trad naar voor uit een meisjesschare van maar liefst 70 eender geklede uniformen. Plaatste zich vooraan zoals haar was opgedragen en werd begeleid door cello's, violen, fagotten en orgelmuziek waarna enige seconden volstrekte stilte voorafgingen aan haar zuivere stem die in de hoge tempel met de klank van het zuiverste kristal de aanhef van een "Panis Angelicum" ten hemel bracht, zoals geen andere tiener het voorheen vermocht te doen.
Nog stiller werd het in de Sint-Baafskathedraal toen, na de communieuitreiking duizend mensen mediteerden en hen een plotse huivering door de leden drong toen Maria haar "Ave Maria" bracht. Zacht aanzwellend met de klemtoon op het juiste moment, met de ademhaling voor dat sublieme gepaste nootje in het Latijn met de foutloze uitspraak als van een Florentijnse engel die het in de Sint-Pieterskerk van Rome zou vertolken voor Urbis et Orbis, voor Rome en de wereld! Maria bracht die hymne aan de tijdloze Madonna met een zo krachtige uitdrukking en op een toch zo onschuldige kinderlijke manier dat de kerkmenigte in volle ontroering mekaar aankeek en vol spijt Maria's lied hoorde beëindigen met de slotfase "Sancta Maria"
Nauwelijks was de plechtigheid afgelopen of er verdween langs een zijdeurtje van de kathedraal een kleine artieste die zich van haar contemplatieve scheppingskracht ontdeed en zich terugplaatste in het actieve leven door zich met rode trui en groene slobberkousen als een naamloze tiener op te lossen in de schaduw van de woelige massa die haar niet eens meer herkende!
Vandaag keken en luisterden wij naar het Nederlandse meisje Amira Willighagen die ons deed denken aan het Ave Maria van Maria Pieters! Puur en zuiver gezongen is het Ave Maria een "Oude Draak" maar blijvend een muziekstuk van alle tijden. Meeslepend met gevoel van hoop maar ook met het virus van wanhoop en vertwijfeling. Onmeedogend ontroerend. Tijdloos zoals Maria Francisca Pieters verdwenen is als de laatste noot van haar Ave Maria.
Dit verhaal is een herneming van een vroegere gepubliceerde tekst uit "De Kop" deel 1.
Om de foto groter te zien: aanklikken.
|
