De premier krijgt nu ook bezorgdebrieven en heeft ideeën. Eerder dacht het CDA aan fietscursussen , meer polygamie en desnoods de shari'a. Coalitiegenoot PvdA zegt dat de partij van de premier juist doodsbang is en géén ideeën heeft. Zelf heeft zij die wel: de politie wegbezuinigen en veel theater. D66 gaat liever zelf asielzoeken dan met ideeën te komen, en de VVD wacht op ideeën. Deze partijen zijn sinds het Afrikaanderwijk oproer daarmee de motor van de massale immigratie. Een overzichtje.
De aanzuigende werking door enerzijds het volkomen gebrek aan immigratiebeleid en anderzijds de relatief royale verzorgingsstaat - die vanaf eind zestiger jaren vele werkloze buitenlandse contractarbeiders deed besluiten te blijven en later de asielstroom aanjoeg - heeft ertoe geleid dat de populatie van bijvoorbeeld Rotterdam nu al voor de helft uit niet-westerse allochtonen bestaat.
Door die combinatie van een kostbare verzorgingsstaat (staats-socialisme) en laks of afwezig immigratiebeleid (afgedekt door politieke correctheid) stroomt 85% van de ongeschoolde migranten naar de EU en gaat slechts 5% naar de VS. Van de geschoolde migranten gaat juist 55% naar de VS (lagere belastingen en meer ontplooiingsmogelijkheden) en slechts 5% naar de EU.
Toch is de Europese Unie druk doende een nieuwe stroomlaagopgeleide immigranten te aan te boren in het Afrikaanse islamitische land Mali. Zogenaamd om illegale migratie te voorkomen. De EU wil zo vele miljoenen mensen uit Noord-Afrika en Klein-Azië naar Europa halen. Aangezien er steeds minder laaggeschoolde arbeid in de EU is, zal niet de vergrijzing maar juist deze immigratie leiden tot een ineenstorting van de verzorgingsstaat. Maar de ongecontroleerde immigratie kan ook leiden ook tot grote sociale onrust als de oude vertrouwde partijen de kop in het zand blijven steken.
Waarschuwingen Al in 1955 klonk een prille waarschuwing. Minister van Wederopbouw en Volkshuisvesting Herman Witte (KVP, kabinet Zijlstra) stelde in dat jaar dat er eigenlijk nooit een behoorlijke discussie gevoerd was over het het principiële vraagstuk van de arbeidsmigratie (het betrof toen gastarbeiders uit Zuid-Europa).
Ook de Minister van Maatschappelijk Werk Marga Klompé (KVP, kabinet De Quaay) merkte in 1960 nog op dat Nederland "het tijdelijke van de gastarbeid" niet goed sluitend had geregeld. Maar beide waarschuwingen werden niet echt ernstig genomen. De contractarbeiders zouden vanzelf weer huiswaarts keren, zo was de verwachting.
Toen de overheid haar wervingsgebied wilde uitbreiden naar Turkije en Marokko werd nog gewaarschuwd dat dit zondermeer een verzwaring zou kunnen betekenen "van de problemen die verbonden zijn aan een goede opvang, maatschappelijke begeleiding en onderbrenging". Het ministerie van Justitie maakte zich vooral zorgen over immigratie van arbeidsmigranten "met een sterk afwijkend leefpatroon." (Nota Werving en Verblijf van Arbeidsmigranten, 1964). Maar ook deze waarschuwingen maakten geen indruk.
Toch trok de leiding van de dienst Vreemdelingenzaken en Grensbewaking nog even aan de bel: "[Voorts] moge ik u er uw aandacht op vestigen dat bepaalde gemeenten in het zuiden des lands, waar toch van oudsher veel vreemde mijnwerkers [veelal uit Zuid-Europa] zijn gevestigd, zich met name bezorgd tonen over de vestiging van Marokkanen en Turken binnen hun gemeenschappen. Gevreesd wordt dat het verschil in landsaard, godsdienst, ontwikkelings- en beschavingspeil niet voorziene problemen zal oproepen." Deze waarschuwing vond echter nauwelijks gehoor.
Er kwam een tweede nota (1965) waarin het ministerie van Justitie liet weten dat "Gezinshereniging [ertoe] leidt dat vreemde gezinnen temidden van de Nederlandse bevolking worden geplaatst en daarmee in nauwe aanraking komen." Dat hoefde uiteraard geen problemen te veroorzaken, echter: "Is nu een groep van een bepaalde nationaliteit al geruime tijd aanwezig, min of meer in het openbare leven aanvaard, dan zal zulk een situatie gemakkelijker worden geaccepteerd, dan wanneer men als 't ware plotsklaps verstiging van vreemde gezinnen ziet geschieden." Maar dit laatste detail werd weggewuifd. Het zou vanzelf wel goed komen.
De ministerraad (KVP, ARP [nu CDA], PvdA) besloot gezinshereniging toe te staan voor arbeidsmigrantren die een twee-jaars contract hadden en een jaar in Nederland hadden gewerkt. Minister van Sociale Zaken Gerard Veltkamp (KVP), die ook al een hele reeks uiterst kostbare sociale voorzieningen had geïntroduceerd (kinderbijslag, WAO, etc), meende zelfs dat het vertrek van deze waardevolle arbeidskrachten op den duur een verlies zou zijn. Niet om de arbeid, maar gezien "de energie die er in inwerking en acclimatisatie was gestroken".
In deze periode (1965-1967) raken aldus twee ingrediënten verstrengeld die elementair zullen zijn voor de aanmoediging van de immigratiestroom vanuit niet-westerse landen in de vier decennia die volgen: een naïeve verzorgingsstaat (er waren zelfs "bewust werklozen" die wegens hun afkeer van het "kapitalisme" van een uitkering mochten genieten) en een naïef (links en christen-links) bestuur.
Minister van Justitie Carel Polak (VVD, kabinet De Jong) zag dit als één van de weinigen ook en stelde in 1969: "Van heinde en ver komende vreemdelingen, werkend op het laagste niveau, zullen met hun gezinnen een nieuw industrieel proletariaat gaan vormen zonder voldoende vertakkingen met de Nederlandse samenleving. Door hun sterke economische bindingen en door de eigen plaats die zij in onze economie innemen zullen zij gemakkelijk een vreemd lichaam gaan vormen binnen onze bevolking met alle gevolgen van dien." Minister Polak noemde dit dan ook "een probleem van de eerste orde." Mocht dit nog niet duidelijk genoeg zijn, voegde hij eraan toe: "het land is overvol en juist deze buitenlanders [uit Noord-Afrika en Turkije] zullen zich niet gemakkelijk assimileren en aparte groepen blijven vormen." Maar deze waarschuwing maakte niet de indruk die zij verdiende.
En toen brak "de pleuris" uit Na oplopende spanningen tussen gastarbeiders en Rotterdammers in de Afrikaanderwijk in Rotterdam, brak op 9 augustus 1972 een opstand uit nadat een gezin (een Nederlandse moeder met drie kinderen) door een Turkse huisbaas op straat werd gezet om van het pand een pension te kunnen maken. De "pensions" waren voormalige etagewoningen waar per adres tientallen gastarbeiders een slaapplaats huurden. Deze panden werden niet onderhouden, trokken drugshandel en prostitutie aan en menig gastarbeider ontving in de verslechterende economische omstandigheden een uitkering (tot grote ergernis van de Afrikaanderwijkers). De televisieverslaggever Jaap van Meekeren reisde af naar Rotterdam en liet - tussen de verplichte politiek correcte retoriek door - fijntjes weten dat de echte hoofdreden juist niet het vermeende racisme was, maar de verloedering, het gevreesde oplopende woningtekort en met name het arrogante stadsbestuur (gedomineerd door de PvdA). Kortom, de Afrikaanderwijkers waren helemaal klaar met "een overheid die na 25 jaar van woningnood en met 125.000 gastarbeiders naast 125.000 werklozen haar handen in onschuld blijft wassen": http://www.youtube.com/watch?v=tzZCaUJyejQ
Waar eerdere signalen nog genegeerd werden, had deze opstand resultaat. Om de rust te doen wederkeren nam het College in Rotterdam een maand later al een raadsbesluit aan: geen woonvergunning meer voor allochtonen in wijken waar meer dan 5% allochtonen verbleven (het algemene gemiddelde toen in Rotterdam) aangevuld met een actief spreidingsbeleid om dat te bewerkstelligen.
Deze regeling was echter geen lang leven beschoren. Het kabinet Den Uyl schrapte het Rotterdamse vijf-procent-besluit en het werd uiteindelijk in 1974 vernietigd door de Raad van State. Het zou in strijd zijn met het in 1971 geratificeerde verdrag tot uitbanning van rassendiscriminatie. De afspraken in de Europees-Arabische dialoog, zoals beschreven in het boek Eurabia van Bat Ye'or, hebben uiteraard ook hun uitwerking niet gemist [zie noot "Eurabia"].
Rotterdam, met de opstand nog in het achterhoofd, ging nog wel even door met spreidingsbeleid, want: "het staat als een paal boven water, dat de onverdraagzaamheid en agressie en dus ook discriminatie worden opgeroepen door ongebreidelde concentratie. De autochtone bevolking laat zich niet verdrijven." Hardop werd afgevraagd of het wel verantwoord was om "de bewoners van de oude wijken nog vrijwel alleen de last te laten dragen van een aantal minderheidsgroepen". Maar juist allochtonen-en minderhedenorganisaties wisten deze maatregel - hoewel het nauwelijks uitvoering vond en ontaardde in het "concentreren" van nationaliteiten - met steun van maatschappelijke organisaties en universitaire onderzoekers (EUR) definitief van tafel te krijgen.
De oud-burgemeester van Rotterdam (periode 1952-1965), Gerard van Walsum, had in december 1972 na het oproer zijn lidmaatschap van de PvdA opgezegd. Zijn zoon, de topdiplomaat Peter van Walsum,verzuchtte over de jaren '70: "Na vier jaar kabinet-Den Uyl was aan onze hele samenleving een steekje los. Uiteindelijk is geen énkel terrein die dans ontsprongen, ook al zijn in de economie de catastrofale indicatoren pas later aan het licht getreden. Ik heb de zomer van 1977 in een staat van grote somberheid doorgebracht, want het leek erop dat God zelf niet meer kon verhinderen dat er een tweede kabinet-Den Uyl zou komen." (Na Gerard van Walsum zegde ook Willem Drees zijn lidmaatschap van de PvdA op).
Over de moedwillige bevolkingspolitiek schreef de oud-diplomaat C. van Nispen tot Sevenaer in 2005 : "De massale immigratie is door bepaalde mensen nagestreefd. Terwijl Jacques Wallage fractievoorzitter was van de PvdA in de Tweede Kamer (coalitieregeringen van CDA, PvdA, VVD en D66), zijn onder een zogenaamd restrictief toelatingsbeleid tussen 1990 en 1999 één miljoen honderdertigduizend - legale - immigranten naar Nederland gekomen [CBS] met nu een totaal van 3 miljoen mensen van allochtone afkomst, 20 procent van de Nederlandse bevolking. Wallage, nu burgemeester van Groningen, zegt: "Wie zijn wij om een eerstgeboorterecht uit te oefenen, hoezo is Nederland voor zijn inwoners? Iedereen heeft recht op dit stukje aarde, waarom zouden wij, toevallige inwoners, daar enig bijzonder recht op doen gelden?"
Hieronder een aantal animaties die aardig het resultaat laten zien van wat de oude vertrouwde politieke partijen in de Tweede Kamer willens en wetens hebben laten voltrekken: (Linksboven in iedere animatie treft u onder het zwart/wit blokje een start- en stop-button aan. Het jaar waarin theoretisch 100% wordt bereikt is een doorrekening van de lineaire trend tussen 2009 en 2024 en uiteraard een benadering.)
In 2009, dit jaar dus, is al 50% van de Rotterdamse bevolking niet-westers allochtoon. In 2024, 15 jaar en vier lijsttrekkersdebatjes verder, is dat - zonder koerswijziging - 75%. Nog vóór 2039 is Rotterdam compleet ontdaan van zijn autochtone bevolking. Feiten en cijfers per wijk evenals de animatie op oorspronkelijke grootte en de definitie voor "niet westerse allochtoon" zijn hier te vinden.
In 2011 is 50% van de bevolking niet-Westers allochtoon, in 2026 is dat 75%, en nog vóór 2039 is dat 100%. Feiten en cijfers per wijk evenals de animatie op oorspronkelijke grootte zijn hier te vinden.
In 2011 is 50% van de bevolking niet-Westers allochtoon, in 2025 is dat 68%, en nog vóór 2050 is dat 100%. Feiten en cijfers per wijk evenals de animatie op oorspronkelijke grootte zijn hier te vinden.
In 2016 is 50% van de bevolking niet-Westers allochtoon, in 2025 is dat 65%, en in 2055 is dat 100%. Feiten en cijfers per wijk evenals de animatie op oorspronkelijke grootte zijn hier te vinden.
De oude vertrouwde politiek is in grote paniek
Afsluitend mag de paniek die doorklonk in een openbaring van oud VVD minister Pieter Winsemius (Lubbers I en Balkenende III) hier niet onvermeld blijven: "We hebben het probleem absoluut niet onder controle. In tientallen wijken dreigt de vlam in de pan te slaan. We moeten hier heel zenuwachtig van worden." Met "we" doelde Pieter Winsemius op het kabinet Balkenende III van CDA, VVD en D66. Jan Schinkelshoek (CDA) die de mislukte integrate een veenbrand heeft genoemd, verzuchtte een tijdje geleden al: "Er is er maar één die wèl een verhaal heeft en dat is de PVV van Wilders." ______ Naschrift Eurabia : Nadat Arabische islamitische landen de zoveelste mislukte poging hadden ondernomen om Israël compleet van de kaart te vegen en de inwoners in zee te drijven (1973: de Yom Kippur oorlog), werden Israëls bondgenoten voor hun steun gestraft met een olie-embargo. Dat leverde niet alleen de autoloze zondag en het vermakelijke lied Kiele Kiele Koeweit op (dat mocht nog in die dagen) maar ook de Europees-Arabischedialoog (Eurabia).
Deze "dialoog" - die dankzij de geschiedkundige en publicist Bat Ye'or onthuld werd - leidde tot de achterkamertjes-overeenkomst tussen de Arabische liga (nu OIC) en de Europese Economische Gemeenschap (nu EU) om Israël - om te beginnen - tot binnen de grenzen van 1949 terug te dringen en eromheen een Palestijnse staat te vestigen met (de voor Joden sinds meer dan drieduizend jaar heilige stad) Jeruzalem als hoofdstad. In 1975 kwam daar nog bij : "het aanwenden van royale middelen om immigrerende werknemers en hun gezinnen hun Arabische culturele en religieuze leven voort te kunnen laten zetten.
"Rotterdam 2002-2006: Opgemerkt moet worden dat in de periode 2002-2006 door Leefbaar Rotterdam (ondanks een coalitie met CDA en VVD) een aanvang was gemaakt om het desastreuze beleid van de afgelopen decennia te keren (o.a. nota Rotterdam Zet Door , 2003).
In 2006 echter trad een nieuwe coalitie aan van PvdA, CDA, VVD en GroenLinks. De PvdA werd de net iets grotere partij in Rotterdam, vooral dankzij allochtone kiezers.
Citaten in dit artikel zijn o.a. uit: John Schuster; Poortwachters over immigranten, Het debat over immigratie in het naoorlogse Groot Brittannië en Nederland; Het Spinhuis 1999; John Solomos, Political Language and Racial Discourse; University of London 1991; Intercultural Education, Volume 2, Issue 1, 1991; Thijl Sunier, Islam in beweging, Turkse jongeren en islamitische organisaties, Het Spinhuis, 1996; Tesseltje de Lange, Staat, markt en migrant, de regulering van arbeidsmigratie naar Nederland van 1945 tot 2006; Boom Juridische Uitgevers (scriptie); Gideon Bolt, Over spreidingsbeleid en drijfzand; in Migrantenstudies, 2004 (artikel); Citaat Jan Schinkelshoek uit: De Volkskrant, 19 mei 2007
