Ja het leven was heerlijk, ik kon eten wat ik wou, drinken hoeveel ik wou Ach wat smaakten die tassen koffie lekker. En druiven, hoe had ik daar naar verlangd, het kon nu allemaal, onbeperkt
En de maanden vlogen voorbij, maar zei de dokter men is pas quasi zeker na zes maanden. Na vijf maanden begonnen de kleine probleempjes, maar kon niet iedereen geen zona krijgen ? kon men geen wratjes krijgen van het zwemmen ? vermagerd ? dat was mooi meegenomen. Maar de bloedonderzoeken werden er niet beter op. Met baksters probeerde men nog alles te redden, dit was een heel zware kuur, dit moest lukken. Maar wat moest gebeuren, gebeurde, ik werd opgenomen op intensieve zorgen met een attakje, ik zweefde tussen leven en dood. Men kon niet meer kiezen of wachten, de transplant nier moest eruit.
En weer wachtte de nierdialyse op mij, terug het strenge dieet Ik zag dit niet zitten, had dit nog zin ? Waarom moest ik iedereen tot last zijn ? En weer die verdomde moeheid.....................