Deze week verjaarde een goeie kennis van mij. Omdat het toch wel een heel uniek iemand is stuurde ik hem een gedicht. 71 is ook niet niks.
Och, het leven stuwt zichzelfxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
zoals het kuiken breekt het ei
de kiem splijt de harde noot
en magna scheurt de aarde.
Ik onderga wat mij geschiedt
denk doe droom
bezweer de wind huilend aan mijn raam
knoop de eindjes -korter dan ooit-
aan elkaar
en vlecht mijn eigen lauwerkrans
tot meerdere eer en glorie
van allen die vruchtbaar minzaam
delen mijn schamel bestaan.
Vroeger nu later.
|