|
Soms is het moeilijk kersen eten met hoge pieten. Maar heerlijk onevenaarbaar lekker zijn ze als je ze zelf kunt lukken uit je eigen tuin. Plukkend gaat ook de muze rijpen en kwam dit gedicht tot leven.
Groen het uitgestrekte grasxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
hoog in de bomenkruin
de spetterende spreeuw
schaterend om zoveel roodheid.
De kersen, zij wachten
geduldig
dragend hun rijpend lot
de striemende storm die hen klieven zal
de zware zon die hen branden zal
verminkt
vertrapt.
Of is er die zachte hand die hen bevrijden zal
om te worden
zoetheid voor mensenkinderen?
|
