Onnodig lijden van weerloze jonge dieren

Zeehonden worden gedood met een klap op de kop met een houten knuppel of pikhaak, of met een geweer.

De Marine Mammal Regulations geven het volgende voorschift: "Wanneer men een zeehond met een knuppel of pikhaak slaat, moet men de zeehond op het voorhoofd raken en net zo lang slaan tot de schedel is verbrijzeld. Daarna moet men de schedel met de hand onderzoeken of de knipperreflex bij het dier testen, teneinde de dood van het dier vast te stellen alvorens men zich naar een andere zeehond begeeft om die te slaan. Bij gebruik van een vuurwapen bij de jacht dient degene die op de zeehond  heeft geschoten, dan wel degene die de aangeschoten zeehond ophaalt, de knipperreflex bij het dier te testen teneinde de dood van het dier vast te stellen."

Helaas, de realiteit is totaal anders. De ijsvlakten veranderen in een geïmproviseerde fabriek, waarbij het geronk van talloze motoren en machines de lucht vervult. Als de jagers de groepjes jonge zeehonden hebben bereikt, stappen ze van hun skimotoren en stormen ze in op de dieren af. Hun pikhaken zwaaien door de lucht om met een doffe klap op de kop van een zeehond te belanden.

Op deze manier verdoven ze zoveel mogelijk zeehonden, waarna ze terugkeren om ze definitief af te maken.  Sommige zeehonden wagen een ontsnappingspoging, maar op het ijs zijn hun bewegingen onbeholpen. Ze proberen hun dikke lijfjes met onhandige bewegingen van hun vinnen op te richten. De meeste zeehondjes zijn nog maar een paar weken oud en kunnen nog niet eens zwemmen. Veel jagers geven de pup gewoon een klap op zijn kop, rollen hem op zijn rug en snijden hem in één beweging van de bek tot onderbuik open. Veel te veel dieren kronkelen nog en knijpen hun poten samen terwijl de jagers hen villen.

Men wil niet horen dat het wreed is, want het levert geld op.