zondag 18 maart 2012xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Zo d’Ouden zongen……

************************

Wat is het goed, neen, is niet bedoeld datgene wat Allice Nahon bedoelde, met in het eigen hart te kijken, maar om af en toe eens een brok echte onvervalste journalistiek onder de neus geschoven te krijgen. Onze vereerde vriend Luc Vaqn Balberghe serveert ook deze keer geen opgewarmde pulpschotels en fastfood, maar zoals altijd fijn verzorgde smulkost met echte pluk-verse natuurproducten. Even gewoon en spontaan lijk TV-Jeroen altijd doet, maar dan op een totaal ander plan, en liefst zonder kook- en kletskoek daarbij….

Wat ik mij afvraag : zou er een Franse vertaling van die tekst bestaan? Dat zou dan iets geweest zijn voor LDL, Louis De Lentdecker Zaliger, want ik denk dat die twee zeer dicht met elkaar verwant zouden geweest zijn. Liefst nog zag ik, met het oog op de internationale verspreiding ervan, een vertaling in het Engels willen, van de hand van Paul Beliën. Zeker weten dat deze vertalingen uitsluitend via het Internet zouden verspreid geraken : alles wat in Belgicistan aan waarheid moet verspreid worden, dient inderdaad bijna uitsluitend in de quasi-clandestiniteit te gebeuren….De regime-media is allergisch voor de waarheid, inzonderheid de Vlaamse waarheid : één enkel artikel over de waarheid in Belgicistan zou als een schok van 10.000 Volt door het land gaan.

De Grote Geesten staan wel voor euthanasie, maar toch niet voor hun eigen!

************************

Het fatsoen is uit de Wetstraat

Een ei hard koken duurt zes minuten. Heb je meer tijd, kan je ’t even laten afkoelen om het daarna gemakkelijker te pellen. Wacht je geen zes minuten, kan je wel de dooier soppen, maar onmogelijk gebruiken op een koude schotel. Kwaliteit heeft recht op tijd. Dat is in de keuken zo. Dat is in het leven zo. Dat is in de politiek niet anders. Er geldt maar één wetmatigheid: alles heeft zijn tijd. Nooit te snel, nooit te traag.

Om het in modetermen uit te drukken: als een kok tijd verliest aan een te gedetailleerde mise-en-place terwijl de klant al zit te wachten, zal hij die daarna moeten winnen ten koste van de cuisson.

“Niet te vreten”

Vandaag zien we in de Wetstraat derderangskoks aan het werk. Meer dan anderhalf jaar lang hebben ze gediscussieerd over wie de koude en wie de warme keuken voor zijn rekening zou nemen, en op het ogenblik dat de klant dreigt op te stappen, hebben ze snel een pan op het fornuis gezet en de halfgare inhoud ervan op het bord gegooid. Ze weten dat hun gerecht waardeloos is, maar terwijl de klant proeft en zijn beklag maakt, hebben ze tijd gewonnen om een nagerecht voor te bereiden. De hoofdschotel wordt desnoods nog even in de microgolfoven geplaatst om verder te garen, en wellicht gaat er een potje nieuwe instantsaus overheen.
Niet alleen de Smaakpolitie en de Chef in Nood ergeren zich blauw aan dit boerenbedrog, maar de klant zelf stemt deze ploeg van Mijn Restaurant genadeloos naar huis.
Het ergste is, dat de klanten van Restaurant Wetstraat nergens anders terecht kunnen dan bij een keukenbatterij die alleen bedorven junkfood opwarmt. Deze mentaliteit jaagt ook de toeleveranciers van basisproducten op, zodat het binnen de kortste tijd in de Firma Martelarenplein eveneens een heksenketel wordt, met alle risico’s en kunstgrepen van dien.

Pappen en nathouden

De fouten stapelen zich op en dat is niet toevallig. Ons kiessysteem dwingt politici om rekening te houden met de volgende verkiezingen. Er hangt niet alleen hun broodwinning van af, maar tevens de kwaliteit van hun kabinet. Welke bekwame cabinetards engageren zich nog voor een minister, als die hen niet minstens een normale legislatuur werkzekerheid kan verschaffen, terwijl parlementsleden onzindelijk vergoed worden - ook als ze zelf opstappen?
Het kan niet anders, dat deze regering er een is van gemiste kansen en dure blunders. Het regeerprogramma werd niet geschreven naar de noden van de maatschappij, maar op het voortbestaan van het land, het koningshuis en de PS.
De blauwe nieuwkomer die zogenaamd, en terecht, 2 jaar geleden ‘de stekker uit de regering trok’, stond nu te smeken om met de handen voor de ogen en met dichtgeknepen neus, die stekker er toch maar opnieuw te mogen insteken, in ruil voor nog geen tien zilverlingen.
Een andere neofiet liet zich voor ‘de goede zaak’ ongemanierd buiten spel zetten, nadat hij eerst als nuttige idioot het vuilste werk had opgeknapt. Dehaene had datzelfde spelletje al eens eerder gespeeld met zijn partij. Hoe noemt men een sukkel die zich wél twee keer aan dezelfde steen stoot?
De enige Vlaamse partijvoorzitster zwoer trouw aan haar Waalse zusterpartij, want de eigen partij had haar al lang opgegeven. Haar opvolger stond al te dringen om de pluimen van haar werk op de eigen hoed te steken.
En dan was er uiteindelijk nog de laatste koorknaap van Vlaanderen, die eventjes weerwerk had geleverd, maar nadat Story de seksuele uitspattingen van zijn partijboegbeeld uit de doeken had gedaan, toch maar snel onderdanig werd aan de wensen van het Hof. Achteraf (zie De Standaard 28/01/2012) gaf hij toe dat hij de (Franstalige) teksten van het BHV-akkoord niet gelezen of minstens niet begrepen had, maar wel mee goedgekeurd.
Op die basis een regering vormen, die een jaar tijd nodig heeft om de lijken uit de kasten op te ruimen en daarna een jaar om de volgende verkiezingen voor te bereiden, is het zuiverste volksbedrog.
Deze regering kàn niet werken en werkt dus ook niet. Het enige wat ze doet is, met behulp van angstverhalen, bedreigingen en afpersingen, de boel pappen en nathouden.

Misbruik van briefgeheim

Niet te verwonderen dat de ene blunder op de andere volgt en dat de hele beleidsverklaring slechts bestaat uit een nietszeggende wolligheid die moet ingevuld worden met ondoordachte ad hoc maatregelen waarvoor men proefballonnetjes lanceert, die om de haverklap worden afgeknald door een betrokken belangengroep.
Met blunders bedoel ik dan nog niet eens ongelukkig geformuleerde e-mails. Het feit dat vertrouwelijke correspondentie tussen personen, in de media komt, zegt meer over de onbetrouwbaarheid van de klokkenluiders dan over de opstellers ervan. Voor een vertrouwelijke e-mail geldt evenzeer het briefgeheim. Moreel alleszins.
Het badinerende stijltje waarin de adviseur van Caroline Gennez aanraadde om hun ‘kroonprins’ te dumpen, was alleen voor de voorzitster bedoeld en was duidelijk een soort van overlevingscynisme, maar zou wellicht nooit gehanteerd worden om iemand rechtstreeks te kwetsen. Dat Ingrid Lieten het over teflon en beton had, betekende vooral dat zij beter is in de keuken en sterkere banden heeft met de bouwwereld, dan met haar portefeuilles. In sommige gevallen was ze er nog niet eens zover naast. Ook begrip voor Philippe Muyters. Het is klein om jaren later, een minister af te rekenen op een interne mail tussen medewerkers.
Akkoord, ik gebruik niet het woord ‘smeerlappen’ om naar concurrenten te verwijzen, maar ik durf in een vertrouwelijke mail, bepaalde collega’s ook wel eens als analfabeten, pipo’s of perskeutels omschrijven. Nochtans ben ik - naar het schijnt - een beminnelijk man met veel empathie. Een mail is vaak een manier om even stoom af te laten, zonder dat het echt kwaad bedoeld is. En wie het woord ‘gelogen’ niet kan relativeren als het gevolgd wordt door een lachebekje, is gewoon van slechte wil.

Weloverwogen bedrog

Dit zijn echter maar stijlfoutjes uit de Vlaamse Regering. Ondertussen houdt de Minister-President er zijn ploeg samen - soms met velpon, soms met patattenbloem, soms alleen nog met wat speeksel -, en ziet met lede ogen hoe de kroonjuwelen van onze Vlaamse economie genadeloos hun activiteiten opdoeken of uitvlaggen, omdat ze de nationale pesterijen en rechtsonzekerheid kotsbeu zijn.
Echte blunders zijn wel, het aankondigen van een verlaging van de ministerweddes, terwijl ze verhogen. Oeps, rekenfoutje en weggevaagd dat ongemak. Of het triomfantelijk uitbazuinen dat zelfs de koninklijke dotatie verlaagt, terwijl ze stijgt. Oeps, een vergissing en de plooien weer gladgestreken. Of het aankondigen van een indexsprong die er niet komt, het verhogen van de pensioenleeftijd die toch lager zal uitvallen, het negeren van wetten omdat ze niet in het regeerakkoord staan vermeld, het bewust angst zaaien voor ingrijpende maatregelen om achteraf te kunnen pronken dat ze door hun ‘beleid’ toch nog beter meevallen  (een oude marketingtruc), een één-tweetje met de vakbonden waarmee overduidelijk afgesproken was dat de verzameling verliezers die zich regering noemt, grootse maatregelen zou aankondigen om de internationale markten te sussen en daarna zonder gezichtverlies kan terugkrabbelen onder zogenaamde druk van vakbondsterreur,…
Het zijn geen menselijke foutjes meer, het is zelfs geen onbekwaamheid. Het is weloverwogen bedrog.
Deze regering doet niet aan beleid, maar aan manipulatie.
Deze regering is geen regering en moet dus ook niet als dusdanig erkend worden. Zoals dit land nooit een land is geweest.
De dames en heren federale ministers en staatssecretarissen kan ik maar één goede raad geven: grijp naar jullie laatste kans om nog even een zweem van fatsoen te tonen, houd ermee op en ga koken!
Maar let op de cuisson.

Luc van Balberghe

De auteur is een onafhankelijk, niet-partijgebonden journalist, oprichter en ex-uitgever van AchterhetNieuws en oud-voorzitter van de Vlaamse JournalistenVereniging.

************************

Diagonaal herlezen

Voor de lezers die deze blog lezen, en begot hoe is ’t mogelijk! niet eens zouden omkijken naar ‘Angeltjes’ heb ik U van daar uit de Meester gerserveerd zoals hij is : direct, hard, correct en met een gevoel van ‘Allez, vooruit : wat doen we d’er aan’?

Voor de zoveelste keer in mijn Internauten-bestaan heeft de Meesdter mij deze keer ook weer verrast. Het weze hem vergeven, desnoods met een weinig arsenicum. Want wekenlang ga ik dagelijks langs op zijn blog, en er is altijd niets. Zodra ik het dan opgegeven heb, is het weer raak.

Maar afsluiten met een daverende optimistische noot, kan ik deze keer moeilijk. De schuld van ELVEEBEE zelf! Uitleg is niet nodig. Ga gewoon langs bij de Meester, en bekijk de uitslag van zijn lezers-enquête…. http://www.vrijvanzegel.net/ en stel vast met mij, dat wij een uitstervend ras zijn. De gedrukte of via PDF /Adobe verspreide versie van een eventueel nog op te richten weekblad haalt daar met moeite 500 geïnteresseerden…..Zelfs Goedele doet beter!

Het is dus hoog tijd dat de jeugd ontwaakt uit de verdoving van hun luxe-leventje. Zo d’Ouden zongen, zo piepen de Jongen : zou de houdbaarheid-datum van dit spreekwoord misschien vervallen zijn?

Wat er ook van zij : geen volk ter wereld kan blijvend zijn veerkracht bewaren bij de voortdurende plundering van zijn rijkdom door vadsige buren. Zonder dat (algemeen erkend minstens) één miljard euro per maand zou de Francofonie van de overkant der taalgrens al vele decennia slechter af zijn dan Griekenland en Spanje samen. Dat zijn twee landen van de vele in Europa die geruïneerd uit het georganiseerd socialisme komen en thans als eersten door Europa, zo lang het duurt, ‘gebelgiceerd’ worden. Wallonië hoeft dat niet, want zij zijn de uitvinders van dat ‘belgiceren’ : het is gewoon een ander woord voor…de Leer van Marx.

Ooit was ‘socialisme’ geen scheldwoord, maar synoniem van strijden voor de kleine man. Sedert de laatste oorlog ’40-’45 staat ‘socialisme’ voor vulgair profitariaat op rug van diezelfde kleine man.  Socialisme zoals het in Vlaanderen gepredikt wordt, is, met de meest verfijnde versluieringen omschreven, gewoon alles afnemen van een ander, om er zelf beter van te worden…. Anders gezegd : leer de mensen schulden maken, en ze eten uit Uw hand….. Kan de politiek van de Eurocraten beter getypeerd worden?

De Oude Romeinen waren ietwat vernuftiger. Brood en spelen scoort beter want heeft het voordeel niet te verbloemen. Of zoals het klinkt bij de Rode Muzelvrienden :’Ge moet mijnen vriend zijn, of ‘k sla op Uw muile’…..