MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

De Overigen dat zijn de demandeurs de rien van een tijdje terug, en hun Noord-Belgische collaborateurs.

Zo. De krijtlijnen zijn getrokken : wij, de zogezegde V-partijen zijn zo maar tussen de krijtlijnen terecht geduwd, die anderen getrokken hebben. Die anderen, dat zijn de Coburgers, het Franssprekend grootkapitaal, de artiestenwereld die leeft van subsidies, de kleursyndicaten, en vooral niet te vergeten : de Hogere Clerus. De herdersjongen David tegen de reus Goliath

Het is een illusie ooit ook maar een beetje de Vlaamse reflex te hebben gezien bij de Tsjeven. Die werd alleen even, zeer kort, boven gehaald pour les besoins de la cause. Bij de regelmatige stembusgangen, bijvoorbeeld. Zo dat de indruk kon ontstaan dat die buiksjerp van hun vele burgemeesters maar om te lachen was. Bij de Roden en de Blauwen lag dat enigszins duidelijker : die kkwmen er ronduit voor uit, dat ze gewoon met minachting neerkeken op dat klootjesvolk, zij het om tegengestelde redenen.

Dat ze alle drie daarbij het eigen volk in de tang namen en te grazen hadden, was hen geen zorg : nous nous conons en om vast in het zadel te blijven, hadden ze alleen de Franscouillons nodig, het Hof/La Cour en de Hogere Clerus. Al waren ze alle drie de laatste 20-30 jaar bezig met voetje per voetje hun kiezers te vervangen door import van vreemd gespuis.

Zo ver staan we dus nu.

Maar mag ik het woord geven aan Prof. Bart Maddens, die toch enigszins beter geplaatst is dan ondergetekende om de uitgezette bakens te herkennen, zelfs waar deze nog onder het maaiveld zitten.°°°

De breuklijn tussen de staatshervormers en de demandeurs de rien heeft zich verlegd. Dat was aanvankelijk grotendeels een communautaire breuklijn : de Vlamingen vroegen veel, de Franstaligen niets. Maar langs Vlaamse kant zijn de traditionele partijen van kamp veranderd. Het gevolg is dat de kloof nu loopt tussen de zogenaamde V-partijen (N-VA, Vlaams Belang en LDD) en al de rest. Dit wordt deels bevestigd door het interessante onderzoek waarmee mijn collega Dave Sinardet begin deze week uitpakte. Op basis van een anonieme bevraging van parlementsleden toonde hij aan dat de vraag naar een zeer verregaande staatshervorming vooral leeft bij N-VA en Vlaams Belang, terwijl de andere partijen meer neigen naar het communautaire status quo.

Tot eind vorig jaar waren er nog redenen om te denken dat CD&V met één been in het V-kamp stond. Vooral Kris Peeters toonde zich maar een koele minnaar van de zesde staatshervorming. Zijn honger naar een Copernicaanse omwenteling leek nog lang niet gestild. Er werd zelfs gespeculeerd over een geheim akkoord tussen hem en Bart De Wever. In januari maakte CD&V echter een einde aan die speculaties. De partij zegt nu duidelijk geen vragende partij te zijn voor een nieuwe staatshervorming tijdens de volgende legislatuur. Sindsdien staan de V-partijen helemaal geïsoleerd en gaapt er een quasi onoverbrugbare kloof tussen de radicale hervormers en de voorstanders van het institutionele status quo.

Dit is het eindpunt van een geleidelijke evolutie. Het politieke draagvlak voor de vijf Vlaamse resoluties (van 1999) is in de voorbije veertien jaar beetje bij beetje weggesmolten. Tijdens de hoogdagen van paars bewezen liberalen en socialisten hoogstens nog lippendienst aan de resoluties. Veel paarse politici blikten toen wat beschaamd terug op wat werd beschouwd als een vlaag van Vlaamse zinsverbijstering.

CD&V hield veel langer vast aan de resoluties, onder meer omdat die vanaf 2004 het cement vormden van het kartel CD&V-N-VA. In 2010 vormde de octopusnota (die op de resoluties was gebaseerd) het gemeenschappelijke referentiepunt van de as N-VA-CD&V tijdens de regeringsonderhandelingen. Maar de Vlaamsgezinde vleugel van CD&V bleek uiteindelijk te zwak om de partij op die koers te kunnen houden.

Vandaag beweert CD&V dat er met de zesde staatshervorming uitvoering is gegeven aan de vijf resoluties (zie hierover bijvoorbeeld de blog van Eric Van Rompuy op 27 januari). Dit klopt natuurlijk niet. Deze staatshervorming is maar klein bier in vergelijking met wat in de resoluties werd gevraagd Het Vlaams Parlement eiste onder meer de volledige overheveling van de personenbelasting en de ziekteverzekering. Sterker nog, de zesde staatshervorming staat in bepaalde opzichten haaks op de vijf resoluties. Daarin werd gepleit voor een meer ondergeschikt statuut voor Brussel, terwijl het Brussels Gewest nu juist enorm wordt versterkt, zowel financieel als institutioneel.

Hoe dan ook, door de resoluties officieel voor uitgevoerd te verklaren zet CD&V definitief een punt achter die geschiedenis. Maar dit betekent meteen ook dat het denkwerk over een toekomstige zevende staatshervorming from scratch moet herbeginnen. Kris Peeters heeft overigens al aangegeven dat dit denkwerk tijdens de volgende legislatuur al kan worden aangevat in de hervormde Senaat. En Wouter Beke liet reeds doorschemeren welke timing hij in gedachten heeft voor een zevende staatshervorming. Er is nu geen draagvlak voor een nieuwe communautaire ronde, zo verklaarde hij in De Standaard (19 maart). Ik vind dat we die nieuwe hervorming grondig moeten voorbereiden. De zesde staatshervorming wordt nu uitgevoerd, maar begon bijna twintig jaar geleden, in 1995, met een Schrikkelnota van Luc Van den Brande en Johan Sauwens.

Als het van Wouter Beke afhangt komt de zevende staatshervorming er dus over twintig jaar, in 2033. Dit lijkt me eerlijk gezegd een behoorlijk realistische timing. De kans dat de N-VA incontournable wordt in 2014 is kleinen en daarna is het momentum van die partij wellicht voorbij,. De traditionele partijen zeggen nu al dat ze zich van 2014 tot 2019 vooral zullen toeleggen op de uitvoering van de huidige staatshervorming. Het is goed mogelijk dat het denkwerk over een nieuwe staatshervorming pas echt op dreef zal komen tijdens de daaropvolgende legislatuur, van 2019 tot 2024.

Het is pas na de verkiezingen van 2024 dat er enige sense of urgency zal ontstaan rond de staatshervorming. Rond 2024 komt een einde aan de overgangsperiode in de financieringswet waarbij de solidariteitsbijdrage aan het Waals en Brussels Gewest nominaal constant blijft. Daarna begint een periode van tien jaar, tot 2034, waarbij die solidariteitsbijdrage geleidelijk aan daalt naar 80%. Het lijkt waarschijnlijk dat de Franstaligen vanaf 2024 zullen aansturen op een verlenging van die overgangsperiode.

Vlak vóór de verkiezingen van 2029 krijgen we dan het gebakkelei over de verklaring tot herziening van de Grondwet (en uiteraard ook over de vraag of er een meer ceremoniële monarchie moet komen). Daarna gaan we de laatste rechte lijn in naar de staatshervorming van 2033. Wat gaat de tijd snel !

Maar wat voor staatshervorming zal dat dan zijn ? Nu de vijf resoluties definitief zijn gearchiveerd bestaat er geen breed gedragen institutioneel project meer in Vlaanderen. Of het toekomstige denkwerk tot een nieuwe consensus zal leiden lijkt twijfelachtig. Het onderzoek van Dave Sinardet toont aan dat het animo nu al niet zo groot is bij de traditionele partijen om de autonomie van de deelstaten fors uit te breiden. Wie weet gaat de slinger tegen 2033 helemaal de andere richting uit en zullen de gevestigde partijen eerder aansturen op een versterking van het Belgische niveau.

Maar is het ooit anders geweest ? Als de traditionele partijen in het verleden bevoegdheden hebben overgeheveld naar Vlaanderen, dan was dat niet zozeer uit overtuiging, maar wel omdat ze onder druk stonden van de Vlaams-nationale partijen. Het was de opmars van de Volksunie in de jaren zestig die aan de basis lag van de staatshervormingen in de jaren zeventig en tachtig. Vanaf de jaren negentig stelden de traditionele partijen zich Vlaamsgezind op om zoveel mogelijk brokstukken van diezelfde Volksunie te kunnen binnenrijven. En als de zesde staatshervorming België verder uitkleedt, dan is dat enkel en alleen omdat de onderhandelaars de hete adem van de N-VA in de nek voelden.

De conclusie is dus duidelijk : welke richting het zal uitgaan met de staatshervorming van 2033 zal afhangen van de sterkte van de Vlaams-nationale partijen op dat moment. Maar het zijn evengoed diezelfde Vlaams-nationale partijen die de timing van Wouter Beke voordien al in de war kunnen sturen

Zoiets, bneste Meneer Maddens, is de Vlamingen met een kluitje in het riet sturen. U stelt dat zeer goed, dat de kleurpartijen altijd de Vlaamse Beweging gebruikt hebben om er zelf beter van te worden, vooral rond e implosie van wijlen de Volkls Unie. U veremdt heel goed, dat ze de laatste jaren verder gedaan hebben, onder druk van de Nieuwe Vklaamse Alliantie. Alleen is het spijtig, dat U daarbij (diplomatisch) de druk van het Vlaams Belang op de N-VA verzwijgt.

Anders gezegd : zonder het Vlaams Belang was de N-VA al lang weer een fusie-partij van de Tjeven geworden. En als ze stand houdt in de Vlaamsgezindheid, is dit voor een groot deel te danken aan de ovelopers van datzelfde Vlaams Belang.

Maar al-bijal, beste Meneer Maddens, geeft U de kiezer de pap in de mond : het monomentum van 2014 mag niet voorbijgaan, anders zitten we voor de volgende 100 à 200 jaar opgezadeld met nog meer België, en dus met nog meer immigratie. Alleen als de N-VA samen met het Vlaams Belang en LDD de absolute meerderheid haalt, en daarbij voet bij stek houdt, (nietwaar BDW), kan er van uit een machtspositie onderhandeld worden. Dan kan de Vlaamse Parochieraad loepzuiver en ongestoord aan de slag, meerderheid tegen minderheid, en kan, mits te werken naar de boedelscheiding, het federale niveau in de juiste plooit leggen.

Kawouter Beke op kop, moeten de kleurpartijen vanaf nu zichzelf te pletter rijden op hun eigen grenzen. Voor ons mag dat tegen de kreukelpalen zijn van de omheining zijn waar ze hun rouwdienst voor het ACW zullen houden. Zodat wij in lengte van jaren ons kunnen verlustigen in hun zwanenzang.

Hoe zou t met Rosa zijn, en met Jacobus zijn? Beter da me Dexia of met de coöperanten-w

aarborg? En dat onderzoek van de Bijzondere Belastings Inspectie : Alles afgehandeld onder vrienden? Of mogen we rekenen op een woordje uitleg, net zoals de media blijven mekkeren over het misbruik in de Kerk?

Naschrift

VTM, na het nieuws : de 3 clowns van de deel-regeringen, Kris Peeters, Rudy Demotte en Karl Heinz Lambertz oefenen voor de lol (de drol?) hun West Vlaamse uitspraak. Zielig hoe ons fijn getimberd dialect de nek wordt omgewrongen, alles tot meerdere eer en glorie van de Union de la Patrie. Anderzijds is weer een beetje duidelijker geworden, dat het Werst Vlaams een wereldtaal is, want zelfs die drie nitwieten kunnen er iets door bijleren. Wist U bijvoorbeeld dat het Engelse Tettegem (Tutteham) Vlaamse roots heeft? Maar al-bij-al ben ik VTM dankbaar voor het gebrachte spektakel, want nu heb ik voor deze blog de definitieve lapjesnaam voor Mr Proper van de Vlaamse Deelregering gevonden. Eerst speelde ik met de idee dat het slunsepiet (voddenmarchand) zou worden, maar dat was toch ietwat te gecompliceerd voor deze eenvoudige man. De definitieve inspiratie kwam bij het uitspreken van volgende fijnzinnige uitdrukking in authentiek West Vlaams : een scheet in een Netzak. Voilà, dàt is het, waarop gans Vlaanderen zat te wachten : een ranzig nietig iets in een verfrommelde boodschappentas.

Maar ook iets ernstigs. Deze keer als afsluiter op de VRT. De invasie gezien van de Fans sprekende amfibie-landing op de stranden van Koksijde? De landing van 6 juni 1944 nagespeeld door het ABL, het Arm Belgisch Leger. De in te oefenen landings-operatie was de test, verklaarde een Waals militair, om het vliegveld van Lombardsyde te veroveren, zodat van daaruit de C130s konden opstijgen met 250 te evacueren landgenoten aan boord.

Momentje, Fiston! Is Pieter Crembo niet de Minister van Oorlog en behoort Pieter Crembo niet tot de partij der Noord Belse collaborateurs van de demandeurs de rien? Alorsse! Die man wil gewoon op alles voorbereid zijn! De partij van De Scheet in een Netzak (Kris Peeters) oefent zich gewoon voor de herovering van onze Vlaamse Gewesten, voor de tijd na de Verkiezingen van 25 Mei 2014!

Ge moet niet vragen hoe ze met de poepers zitten!