MET SNELTREINVAART DOOR DE DAGEN

Stilaan worden we ingestampt dat de rust van het graf ook niet alles is in het leven. Hebben wij Vlamingen in eigen land onze eigen doden ofwel (bij manier van spreken) onder de kerktoren, of, voor de meer gevorderden onder ons, onder heldenzerkjes in de IJzervlakte, vreemdelingen van over de hele wereld hebben dat recht ook. Iedereen heeft het recht zijn doden te eren, zelfs de belgicisten, maar dat vreemdelingen de gelegenheid te baat nemen, om de Geschiedenis te vervalsen, is een brug te ver. Des te erger, als men die futiele gevallen gebruikt om niet bestaande rechten op te eisen, op kap van het eigen volk. Dat is geen brug te ver, maar de hele nog te bouwen Oosterweelverbinding.

Over het sollen met lijken van 3 (drie) in 1944 gesneuvelde Marokkanen die de eer genieten op het Schoonselhof te zijn begraven werd veel positieve ophef gemaakt in de media, voornamelijk om het gevlei, te komen van de Antwerpse socialisten. Die worden toch, Schoon Bloem Kerrbache op kop, zo gecouilloneerd door Bart DeWever, dat er alleen nog troost kan komen van de 3 doden.

Maar is het niet zo, dat de Geallieerde Legers die Dolf-met-de-Snor in het zand deden bijten, in hoofdzaak samengesteld waren uit een samenraapsel van uit alle uithoeken van de wereld? In het Ieperse, waar er meer Engelse en Franse begraafplaatsen liggen dan er mensen wonen, werden we op 6 September 44 Bevrijd door Canadezen en Polen, terwijl de Tommies en de Yankees de achterhoede vormden..

In het kleine vriendelijke Italiaans plattelandsdorpje waar wij wonen, ligt de Campo Santo (Rustplaats der Geheiligden) een stuk buiten de bewoonde wereld, verscholen in wat een uitzondering is in de streek, een bos van hoogstammige bladverliezende loofbomen.

Komt waarschijnlijk omdat een zekere Francesco Navone, (1750) landschapsingenieur, van Paus Clemens XIV, naar het voorbeeld van de Stad Kopenhagen, zijn revolutionaire plannen goedgekeurd kreeg. Want het was de Paus die de grond schonk, en verder ook instond voor alle kosten., op voorwaarde dat iedereen goed bad maar ook de handen uit de mouwen stak. De latere Paus (Pius VI) voltooide (1772) de modernste urbanisatie-ideeën van die dagen, korte tijd voor hij er in een van de Palazos door Napoleon Bonaparte gevangen werd gezet; wat de arme man niet overleefde.

Wegens de heersende malaria diende het voorhistorisch dorpje van een par honderd zielen te worden opgegeven en mocht iedereen verhuizen naar de 500 meter hoger gelegen hoogvlakte. Het nieuwe dorp zal waarschijnlijk het enige zijn in Centraal Italië, geklemd tussen Toscane en Umbrië, met brede, rechte straten en om de hoek altijd die gezellige open binnenpleintjes, waar zodra de dag in de lucht hangt, de dorpelingen zo gaarne vertoeven, liever dan in hun dompige huiskamers.

Het dorp leeft van landbouw en huisvlijt, en wordt, sedert de tijd van het fascisme, Centrum-Links bestuurd. Er wordt beweerd, dat toen de Duitsers ein de 43 zijn moeten gaan lopen op het einde van het bondgenootschap Hitler/Mussolini, dat ze op de hielen gezeten werden door een afdeling van het toen nog Ongeregeld Frans Leger, waaronder een afdeling getulbande Noord Afrikanen. De eigen fascisten waren, in tegenstelling tot deze halve wilden, een ware zegen geweest. Wat daarbij ook verteld wordt, dat hier minder doden vielen dan bij de bevrijding van de naburige dorpen, omdat het drop bijna niet te vinden was in de uitgestrekte wildernis.

Deze lange inleiding omdat aan de overkant van de lange kronkelige dreef naar het kerkhof, er een scheefgezakte grafsteen ligt te verkommeren, waarop een paar Arabisch uitziende namen staan, naast de vergane Halve Maan met wat spaghetti-slierten. Omdat daar veel landbouwvoertuigen het land moeten opdraaien, ligt het geheel, na al die jaren van verwaarlozing, verstopt onder het onkruid dat welig tiert tussen en over de resten van wat eens een soldatengraf moet geweest zijn. De eigen autoriteiten hebben er geen belangstelling voor en er is verder geen kat die het nog weet liggen. Met een beetje geduld, kan er ontcijferd worden, dat daar 2 Franse soldaten liggen, van Marokkaanse nationaliteit, gesneuveld in een oorlog waar men hier liever niet meer aan herinnerd wordt.

Jaren geelden hebben wij een foto met de nodige details gestuurd naar de Franse Ambassade in Rome, met als enig gevolg, dat het onkruid er sedertdien

*nog hoger staat. Akkoord : ik heb het niet zo voor Marokkanen, maar hebben die 2 jongens dan geen recht op een fatsoenlijk graf? Natuurlijk wel.

Maar na lezing van onderstaande geschiedenis, gebracht door TCHELDT, zal ik mij in t vervolg onthouden van enig commentaar terzake.

In de nacht van 9 op 10 mei 1940 zweefden Duitse transportvliegtuigjes, uitgerust met holle ladingen, boven het fort van Eben Emael. Onhoorbaar voor de Belgische soldaten, tot de eerste explosies de reus onder de forten uit een slaperige qui-vive haalden. De schermeroorlog was voorbij; Operatie Fall Gelb of de inval in de Lage Landen begonnen.

18 dagen later stonden de Belgische troepen, samen met de Fransen en de Engelsen, met de rug tegen de zee gedrukt. Op 24 mei beval Hitler de opmars naar Duinkerken te staken; de 28ste, na de Leieslag, capituleerde Leopold III.

Zaterdag laatst (11 mei ) vond er op het Schoonselhof een plechtigheid plaats, de eerste van een jaarlijks terugkerende - zo is de bedoeling - ter herdenking van de Marokkaanse gesneuvelden tijdens de achttiendaagse veldtocht. Reden? Na goed 70 jaar waren enkele Marokkaanse organisaties plots over 3 Marokkaanse graven tussen een overvloed aan Franse kruisen gestruikeld.

Buiten de Marokkaanse consul en commissaris voor oud-strijders, waren op de ceremonie aanwezig: Nahima Lanjri (CD&V), Yasmine Kherbache (sp.a), Zuhal Demir en Nabilla Ait Daoud (beiden N-VA). En natuurlijk een stuk of wat Marokkanen, waaronder Hajar Hadra (studente geschiedenis die rijkelijk werd geïnterviewd door Marc Reynebeau: toeval bestaat niet!) en sp.a districtraadslid (Wilrijk) Hicham El Mzairh.

Nu staat het buiten kijf dat Marokkaanse divisies mee hebben gestreden in Wereldoorlogen, maar enige nuance is hier toch op zijn plaats. Ten eerste gaat het om troepen uit de toenmalige Franse koloniën. Er vochten, buiten Marokkaanse troepen, ook Algerijnse, Tunesische, Senegalese en zelfs Malagaskische (uit Madagaskar: 102e Vestingdivisie van het 9e Leger) divisies mee.

Bovendien was hun optreden in ons land niet echt succesvol. Uitgestuurd als verkenningseenheid in de zuidelijke Ardennen werden de spahis (te paard) op 11 mei slachtoffer van hun te snelle aftocht waardoor de Duitse blitz de Semois kon oversteken en de Fransen in de rug aanvallen. Dat versnelde aanzienlijk de opmars van de vijand naar Sedan (Frankrijk).

Op 14 en 15 mei 1940 lagen Marokkaanse en Algerijnse tirailleurs onder leiding van generaal Mellier (een oud-koloniaal) tussen Leuven en Namen dan weer precies te doen wat de Duitsers wilden: wegblijven uit de Ardennen en Frankrijk. Op die manier konden de tanks van Heinz Guderian het lot van de Fransen beslechten. De goums (stammen-politie in de Atlas) deden het in operatie Torch (Noord-Afrika) en bij de slag om Montecassino (Italië) dan weer een stuk beter. Daarom blijft er rond heel de plechtigheid toch een muf geurtje van recuperatie hangen.

Beweren dat de Marokkanen mee hebben gevochten tegen fascisme en vóór democratie (zoals Hajar Hadra doet) weegt wat zwaar op de hand. Pleiten om de geschiedenislessen op school in die zin aan te passen, valt al helemaal als een rotsblok op de maag.

Maar de hoofdvogel werd toch afgeschoten door El Mzairh. Hij krijgt kippenvel van partijen (lees de N-VA en Vlaams Belang) die collaborateurs wil rehabiliteren.

El Mzairh werd in 1976 geboren in Agadir (Marokko) en bleef daar zijn ding doen tot 1998, om dan de oversteek naar Vlaanderen te maken. Is die man dan wel goedgeplaatst om op de kap van 3 gesneuvelde landgenoten politieke stellingen te komen verkondigen over een in oorzaak zuiver Europees militair treffen?

Na het openen van paletten volgestouwd met blikken Nieuwe Belgen, toch maar beter opletten met die conserven Nieuwe Bevrijders!

Niet te vergeten : hier is het verloop van Wereldoorlog II een veel ingewikkelder situatie dan in de rest van Europa.Italië, die al jaren (voorspoedig) leefde onder de Fascisti van Benito Mussolini, was de bondgenoot van Hitler-Duitsland en als dusdanig in oorlog met Amerika.

Natuurlijk waren er ook de Anto-Fascisiti, maar ook en vooral de..comunisti.

Hoe de Bevrijdingsdagen hier verliepen, met daarbij in het Noorden de guerillastrijd op leven en dood tegen Tito, de zogenaamde Held der Karpaten, is een verhaal dat totaal afwijkt van wij weten over die dagen. De Goeden kenden diverse onderafdelingen, die elkaar dapper bevochten, net zoals de Slechten dat onderling ook deden. Met boven de partijen, de Paus-gezinden, een soort die zelfs voorkwam bij de hardste communisten. Enfin, Don Camillo in t groot

Voor wie nader in de streek geïnteresseerd mocht zijn : er is dat in het Engels geschreven verhaal van die Engelse Gravin, die het bevrijdings-verhaal van Val dOrcia beschrijft, de streek vanaf hier hoger naar het rijkere Noorden. Daar schijnen de Marokkanen zich beestachtig dapper te hebben gedragen. Iets waarvan de burgerbevolking in de eerste plaats het slachtoffer werd. Verschiet niet, want in het schip van de kerk daar, vindt U de sobere tombe van een Oranje, gestorven van ontbering bij de terugtocht van een of ander veldtocht op zoek naar rijke buit.

Als Koning Willem Alexander en zijn Proxima nu maar niet op de idee komen, om die verre voorzaat te aanroepen met de eis dat Italië de facto aan de Oranjes behoort.