|
**
Woensdag 5 maart
Zon 7u19-18u30
Aswoensdag
H Adrianus
*
*
Het Russische of het Romeins Rijk….
What’s the difference?
*
In het Zadel
Vandaag nog even te rade geweest bij http://www.bloggen.be/roeland/ , omdat het naast ASWOENSDAG (zoveel mogelijk vakkundig verzwegen werd in de media), ook de naamdag is van een ander vergeten figuur uit de Geschiedenis, namelijk Keizer Hadrianus (76-138) van het Romeinse Keizerrijk. Hij werd wel nooit heilig verklaard, de Katholieke Kerk bestond toen namelijk nog niet lang genoeg, maar de Romeinse Senaat verklaarde hem na zijn dood wel meer dan een heilige, namelijk een … God.
Op het toppunt van zijn macht deed/doet hij mij zelf een beetje aan Vladimir Poetin denken. Vraag mij niet waarom, maar het komt grotendeels door een uitgebreid bezoek aan de ruïnes van de Villa Adriana, zijn villa-paleis in Tivoli (Rome) jaren terug.
Op de lagere school hadden we al kennis gemaakt met Robin Hood en De Muur van Hadrianus in N-Engeland, om de barbaren buiten te houden. In Rome hadden we ook al kennis gemaakt met zijn Pantheon en met de Engelenburcht, een mausoleum speciaal voor hem gebouwd. Vooral dat laatste was ons bijgebleven: zo’n machtig bouwwerk moest wel betrekking hebben op een zeer machtig man.
Maar het was vooral in die bijna 2000 jaar oude ‘datsjha’ van hem, dat het ons bijna speet 2000 jaar geleden daar in die lusthof geen tuinman te zijn geweest. Zelf in half vergane toestand ademde het de Griekse Godenwereld uit. Beelden zonder hoofd vertelden van de vele vernietigingen die Rome sindsdien had moeten ondergaan. Na een halve dag rondzwerven bijna met half open mond van bewondering, hadden we nog geen 100ste deel gezien. Hier op deze plaats, is de manier van iets bouwen, of oprichten, tot Kunst met een hemelse dimensie verheven.
Dit is het eeuwige Italië, de bakermat van oer-degelijke Schoonheid die de eeuwen kan trotseren. Koepelbouw, waar de tand des tijds aan geknaagd, maar de strijd verloren heeft. Lijnen die zelfs in hun verval nog de pure goddelijke schoonheid uitstralen. Opeenvolging van opgravingen om nog meer te vinden onder de latere aangeplante eeuwenoude olijfgaarden. En achter de heuvel weer andere resten van onmogelijk mooie gebouwen, af en toe omsloten door een elegante stukken muur, als om het nachtegalen gezangen van de vorige nacht daar binnen vast te houden. Daar, achteloos vergeten in het landschap, een zuiderse troppel parasol-dennen, als om schaduw te geven aan sierlijke haast zwevende marmeren zitbanken voor voorbij wandelende nimfen uit het nabije waterbassin. Daar een partij slanke zuilen die naar nergens meer leiden, die zich staan te spiegelen in zilverganzende waterplassen. Ergens stroomt kabbelend water, onzichtbaar tussen de gewelfde ruïnes.
Kijk, bij Dostojevski heb ik de liefdesperikelen onthouden, die zich afspeelden op de datsjha’s van de Tsaren en andere Russische adel. Maar ik vrees dat ook hier lusttuinen bedoeld waren als de Villa Adriana in Tivoli.
Vandaar vandaag, op de naamdag van Hadrianus, Adriana, de tweede naam van mijn allerliefste halve trouwboek, de link naar wat hieronder volgt over de hedendaagse Russische elite.
Och, ik weet niet als het allemaal waar is, even echt als de 2000 jaar oude ruïnes van Tivoli waarvoor er geen woorden genoeg zijn om ze te beschrijven, maar hier zeggen de mensen over zo iets: ‘si non è vero è ben trovato’.
Ik moet er toch geen foto bijdoen?
.
De echte reden waarom Rusland niet langer bang is voor het Westen
*
Rusland heeft in de Krim grotendeels vrij spel. De Russische president Vladimir Poetin weet immers dat hij van de Europese Unie weinig weerwerk te vrezen heeft. Dat voert de Britse journalist Ben Judah, auteur van het boek ‘Fragile Empire’, in het online magazine Politico aan. Hij merkt op dat Rusland niet langer meer hetzelfde respect voor West-Europa heeft dan in de periode na de koude oorlog. Poetin beseft volgens Judah dat hij geen vrees meer hoeft te hebben voor een kordaat optreden van de Europese landen, die immers alleen nog interesse zouden laten blijken voor het aantrekken van Russische rijkdom.
“De Russische leidende klasse koopt al jaren Europees vastgoed aan en bezit inmiddels riante villa’s en luxeflats van het West-End in Londen tot de Azurenkust in Frankrijk,” geeft Ben Judah aan. “Hun kinderen zijn ingeschreven in Britse en Zwitserse elitescholen en hun kapitalen kunnen ze veilig kanaliseren langs Oostenrijkse banken en Britse belastingparadijzen. De Russen hebben ervaren dat westerse aristocraten en tycoons bliksemsnel van houding veranderen wanneer gigantische kapitalen op tafel komen. De Russen beschouwen deze Europese elites, die hen geholpen hebben om hun kapitalen te verbergen, als hypocrieten.”
“In het verleden werd in Rusland geluisterd naar de strenge boodschappen van Europese regeringen over de grote corruptie bij de Russische staatsbedrijven,” zegt de Britse auteur nog. “Die tijd behoort echter tot het verleden. Rusland beseft immers heel goed dat Europese bankiers, zakenlui en juristen bereid zijn om het vuil werk op te knappen om de opbrengsten van die corruptie veilig te verbergen in locaties zoals de Nederlandse Antillen of de Britse Maagdeneilanden. De Russische centrale bank heeft zelf aangegeven dat twee jaar geleden 56 miljard dollar kapitaal uit Rusland is verdwenen, waarvan twee derde zou kunnen gelinkt worden aan illegale activiteiten.”
“Voor dat geld wordt in Europa gevochten,” aldus Judah. “Spanje, Italië, Griekenland en Portugal doen alles om zich de beste Europese handelspartner van Rusland te kunnen noemen. Nochtans zou Europa zware sancties kunnen treffen. Nagenoeg alle kapitaal van de Russische elite is geïnvesteerd in Europees vastgoed of ondergebracht bij Europese banken. De Europese Unie zou dan ook met één actie al die activa kunnen bevriezen en de Russische topklasse van zijn middelen en slagkracht kunnen beroven. In Rusland weet men echter dat geen enkel Europees land geneigd is om een eigen versie van de Amerikaanse Magnitsky Act, die onder meer een toegangsverbod voor de criminele Russische elite handhaaft, door te drukken.”
“Dat heeft Vladimir Poetin veel zelfvertrouwen bezorgd,” zegt de auteur nog. “Poetin weet dat de Europese elite meer geïnteresseerd is in geld dan in een verzet tegen een onaanvaardbaar Russisch beleid. Daarvoor konden eerder al bewijzen worden aangebracht. Na de Russische militaire invasie in Georgië zes jaar geleden, waren er wel grote verklaringen en getier, maar werd met geen woord gerept over maatregelen tegen Russische activa. Datzelfde scenario kon worden vastgesteld bij de schijnprocessen tegen de Russische oppositie. Poetin is ervan overtuigd dat de Europese Unie nog wel over mensenrechten praat, maar daar niet echt meer wezenlijk belang aan hecht.”
bron:
bron: http://www.express.be/business/nl/economy/de-echte-reden-waarom-rusland-niet-langer-bang-is-voor-het-westen/203020.htm
De teugels strak aantrekken
Naast de keizerlijke datsjha van de Villa Adriana in Tivoli, moet ik toch even een woordje kwijt aan een andere Romeinse grootheid, Cleopatra, de Egyptische vriendin van de wrede Keizer Nero, doe ooit Rome in brand stak om van op zijn dakterras de vlammen te kunnen bezingen.
Iedere toerist kent de Trevi Fontein, maar weinigen weten dat om het hoekje, zich de Campo dei Fiori bevindt, de Bloemenmarkt, waar ooit de bevallige schoonheid Cleopatra bloemen kwam kopen voor Nero. De omgeving en zelfs de bloemenkraampjes zijn nog precies dezelfde als 2000 jaar geelden. Er zijn zelfs een paar nieuwerwetse terrasjes, die toelaten de gezellige drukte en het snateren van de aanwezige dames mee te beleven, zonder beschuldigd te kunnen worden te gluren.
Hier had ik vandaag een paar minuutjes willen vertoeven om een klein ruikertje rode rozen te kopen bij dat lief bloemenmeisje in de rij, bestemd voor dat andere bloemenmeisje dichterbij, namelijk voor Zij-die-mijn-zorgen-deelt en die mij boven alles lief is.
Geschreven door AABEE via Digitalia
*
*
|
