|
Digno Garcia werd geboren in 1919 in het Paraguayaanse Morascué (Luque), een dorpje niet ver van de hoofdstad Asunción.
Als jonge knaap mocht hij van zijn vader geen harp spelen en schakelde tijdelijk over op gitaar. Op zijn zeventiende trok hij met een oom naar de haven van Asunción om er het geschikte hout te zoeken om een harp te bouwen.
Daarop introduceerde hij een heel nieuwe stijl met een eigen ritme en componeerde zijn eerste succesnummer Cascada, een harpsolo genoemd naar de bekende watervallen van Iguaçu op de grens tussen Paraguay en Argentinië.
Op één van zijn optredens zat toevallig iemand van een platenmaatschappij die hem een contract aanbood. Vervolgens toerde hij doorheen heel Zuid-Amerika en Mexico.
Begin jaren vijftig koos Paraguay de drie beste muzikanten om het land te vertegenwoordigen op een twee jaar durende missie als cultureel ambassadeur. Dat trio bestond uit Agustín Barboza (de koning van de Guarani-liedjes), Luis Alberto del Parana als beste zanger en Digno Garcia als harpspeler.
Via het Italiaanse Genua arriveerde het Trio in 1954 met als naam Trio Los Paraguayos in Europa.
België was de volgende etappe. Hadden ze in Zuid-Amerika al enige naam, dan waren ze in Europa nog compleet onbekend. De Paraguayaanse consul in België kreeg opdracht om het trio te lanceren. Op voorspraak van de consul mocht het trio van de directeur van het casino van Knokke acht dagen op proef spelen in het voorprogramma van Gilbert Becaud .
Nummers als La Malagueña, Cascada en Maria Dolore waren enorme sucessen.
Na drie dagen kreeg het trio meteen een contract voor de maanden juli en augustus.
Ook platenmaatschappij Philips hoorde van het succes en bood het trio na een optreden
een platencontract aan.
Van Knokke ging het naar de Sporting Club Monte Carlo, waar ze al meteen gevraagd werden om op te treden op het jacht van Onassis. Een eigenaardige ervaring vonden de muzikanten dat, met langoustines en kreeft, in plaats van een goede steak waar ze meer gewend aan waren, afkomstig uit een land dat geen uitweg had naar zee. Dan vroeg Onassis aan Digno Garcia of hij alleen voor hem een stukje harp wou spelen.
Via Gstaadt toerden ze langs de voornaamste Europese casino's. Als gevolg van het succes kregen ze in de zomer van '55 in het casino van Oostende het dubbel van het jaar tevoren in Knokke, opnieuw via een toernee van twee maanden. Daar kregen ze ook een aanbieding voor een TV-optreden vanuit de Philipsstudio's in Hilversum.
Na die zomer en de afgelopen culturele missie werd het trio uitgenodigd door Perez Prado om op wereldtoernee te gaan. Luis Parana zag dat zitten, de andere twee meenden dat ze op eigen kracht door konden en zich niet aan een mambo-orkest hoefden te verbinden.
Het meningsverschil betekende het einde van het trio dat onder de naam Trio Los Paraguayos bij Philips drie platen had opgenomen met traditionele Paraguayaanse folk. Luis haalde vervolgens zijn broer uit Paraguay om een nieuw trio te stichten en bleef bij Philips. Agustín Barboza keerde terug naar Paraguay en opereerde van daaruit. Digno Garcia bleef in België en tekende een platencontract bij Jacques Kluger , baas van World Music waar ook Will Tura later onderdak vond. Tura speelde overigens vanaf zijn zestiende samen gitaar met Digno, wat ondermeer resulteerde in een compositie ' La Luna de Asunción ', voor Will Tura later een grote hit onder de Nederlandse naam ' Hemelsblauw '.
Digno zette ook de Spaanse tekst voor ' Arrivederci Maria ' op papier voor Will. Een project om samen een plaat uit te brengen, ging niet door wegens het overlijden van Digno aan hartproblemen in 1984.
Hoewel de drie Paraguayanen muzikaal elk hun eigen weg gingen, bleven ze vrienden.
Voor de twintigste verjaardag van het ontstaan van het eerste trio in '74 zouden de drie elk met hun eigen combo in Oostende (België) optreden. Acht dagen voor dat optreden overleed Luis Alberto del Parana in Engeland. Zijn broer, Reynaldo Meza , werkte onder de naam ' Los Paraguayos ' tot zijn overlijden in de sporen van Luis Alberto del Parana . Agustín Barboza overleed na zijn terugkeer in Paraguay.
Intussen had Digno zijn eigen trio, onder de naam Digno Garcia y sus Carios . Hij speelde samen met Lucho Marin en Miguel Angel Gamarra en diens opvolger Ricardo Ortiz en had in Knokke zijn toekomstige vrouw leren kennen, Vera Engelen . Na hun huwelijk in 1962 vestigden ze zich in Geraardsbergen waar hij tot zijn dood in 1984 bleef wonen.
Zijn grootste successen kende hij met de herwerkte versie van de Cubaanse traditional ' Guantanamera ', en een eigen interpretatie van ' La Felicidad ' en ' Brigitte Bardot '.
Al die tijd bleef hij zijn eigen harpen bouwen, waarvoor hij uit Joegoslavië dennenhout liet overkomen. Vanuit Geraardsbergen toerde het trio de hele wereld rond. Alleen Oost-Europa bleef buiten hun bereik. Optredens waren er wel ondermeer in Japan, de Filippijnen, Ijsland, de VS, Thailand en Libanon.
Tijdens de zomer trok hij zich jaarlijks terug in Spanje waar hij vanuit Estartit aan de Costa Brava toerde. Daar schreef hij het nummer ' Costa Brava ' dat twee jaar lang ('69-'70) de best verkochte single in Spanje was. In totaal schreef hij 80 eigen nummers en bracht veertig LP's uit die door hun tijdloos karakter nog steeds gekoesterd worden.
In 1994 kwam postuum de eerste CD uit. In datzelfde jaar werd in Geraardsbergen het eerste herdenkingsoptreden gehouden onder de naam ' Digno Garcia para Siempre .'
Wegens het succes verhuisde de herdenking het volgende jaar naar Aalst waar het vanaf 1997 in het Okapi Forum een vaste plaats verwierf in het Vlaamse muzikale landschap.
Alles over het jaarlijkse La Fiesta op www.dignogarcia.com
|
