gisteren las ik ergens op een blog : "een succesvol man is er één die genoeg geld verdient, zodat zijn vrouw het niet kan opdoen, en een succesvolle vrouw is er ene, die zo'n man aan de haak slaat." dat deed me denken aan de tweedehandskledingbeurs in gent, waarvoor ik me de komende twee weken inzet met nog enkele vrijwilligers. het is de eerste keer dat ik eraan meewerk. deze beurs wordt elk jaar georganiseerd in juni. er gaat wel veel voorbereidend werk aan vooraf, maar het resultaat zal er zijn. het is meer de bedoeling om voorwerpen, in dit geval kleding een tweede leven te geven, en betaalbaar te zijn, voor mensen die het niet zo breed hebben, of graag eens voor een prijsje iets anders kopen. mijn eerste dag viel reuze mee. we hebben ontzettend hard gewerkt. ik kwam tevreden naar huis terug. en morgen met volle moed er weer tegenaan. voor wie zin heeft de kleding te komen bewonderen, de beurs gaat door op de poel in gent van 10 tot en met 14 juni.
het was een lang weekend, en boordevol biljart bij ons!!!! vrijdagavond, zaterdagmiddag& avond.... maar deze middag had ik toch zin om even in mijn eentje thuis te blijven. ik zat boordevol energie om er eens lekker in te vliegen : de volgende twee weken ga ik vrijwilligerswerk doen in gent, en ben ik dus veel weg, dus wou ik alles eens flink poetsen. ook heb ik me wat beziggehouden met de lapjes sorteren, en een plaatsje geven.... de namiddag vliegt voorbij. rond 18 uur kon ik me uiteindelijk neervleien in mijn zetel. floor, mijn poes, is er als de kippen bij om zich naast me neer te leggen. ze wordt zo graag geknuffeld, en dat laat ze je ook weten hoor. het is zo'n bijzondere poes. ik haalde ze in het dierenasiel. ze zat er pas, en was verschrikkelijk bang. wat wil je? ze was vier jaar, en dan kom je plots in een dierenasiel, waar een tiental honden blaffen, en vreemde mensen rondlopen. ik vroeg of ik ze eens mocht vastnemen, en ja, je voelde zo dat ze heel bang was. ze was heel mooi, het is een brit, zo'n sheba-kat. patriek zei dat we ze zouden nemen. en we hebben er nog geen seconde spijt van gehad. ze moest wel wennen aan ons, maar nu kan ze ons niet meer missen, en wij haar ook niet. als we thuiskomen, staat ze ons al op te wachten, en dan moeten we haar eerst een knuffel geven. het is ongelofelijk wat zo'n dier kan betekenen in je leven. ja, en nu staat ze al te kijken wanneer we gaan slapen.... morgen vroeg op, eerst gaan fitnessen, want k moet om 9 uur in gent zijn. maar t zal toch slecht weer zijn, dus kan ik maar iets doen voor anderen.
nieuw ben je, als je elke morgen verwondert kunt zijn, en dankbaar voor het licht van de dag; als je juicht als je ogen zien, je benen lopen, je handen tasten.
nieuw ben je, als je 'n verse kijk hebt op de mensen en de dingen, als je nog lachen kunt en genieten van de kleinste en gewoonste bloemen op je levensweg, als je zingt omdat je hart klopt.
nieuw ben je, als je weet dat je leeft, als je beseft dat vandaag de eerste dag begint van de rest van je leven.
zondagnacht werd ik wakker met verschrikkelijke hoofdpijn, ik voelde me echt niet goed, dus besloot ik een pijnstiller te nemen. de pijn ging geleidelijk aan weg, en ik kon de slaap weer vinden. rond 11.30u werd ik wakker! ik schrok dat het al zo laat was, maar het had me toch wel deugd gedaan. toen ik opstond voelde ik me wel nog een beetje suf, en zwakjes. om 14u had ik een afspraak met zuster cécile en zuster noëlla in ruiselede, om de dekens af te halen die zij voor mij gemaakt hadden. ik vroeg marleen, mijn goede buurvrouw, me te vergezellen. de koffie en de koekjes stonden al klaar, en het werd een gezellige babbel, over alles en nog wat. zuster cécile heeft in het onderwijs gestaan, en zo kwam de school ter sprake, waar ze gestudeerd had, en wat bleek, ik studeerde in dezelfde school : sint-andreasinstituut in brugge. het was een heel strenge school, maar we hebben er allebei heel goeie herinneringen aan overgehouden. het was ook een prachtige school, met een mooie tuin, een vijver....gewoonweg uniek. naar het schijnt is daar nu veel veranderd, wat normaal is, na al die jaren! we praatten over de zusters en de leerkrachten, die we beiden gekend hebben. het was ook de tijd, dat de zusters gewone mantelpakjes mochten dragen, inplaats van die lange zwarte kleren, en die witte kap... ik zal het nooit vergeten, na de paasvakantie, zouden alle zusters dus hun nieuwe kleren dragen. wij waren natuurlijk allemaal benieuwd hoe ze er zonder witte kap zouden uitzien? het was wel wennen hoor, maar ja, de katholieke kerk moest met zijn tijd mee. priesters droegen van dan af ook kostuums, alleen een kruisje op hun vest, toonde aan dat ze priester waren. zo zie je maar dat de wereld toch klein is, je ontmoet nieuwe mensen en uiteindelijk hebben we in dezelfde school gestudeerd. toen we bijna naar huis gingen, kwam daar iemand van een grote hulporganisatie toe. de zusters stelden me aan hem voor, en zeiden dat ik dekens en truitjes maakte voor pakistan. de persoon bleek geïnteresseerd. ik vertelde hoe ik aan de aktie begonnen was, en dat ze zoveel succes heeft, dat we nog altijd verder doen, maar dat het vervoer soms voor problemen zorgt. we wisselden telefoonnummers uit, en hij zou me vast en zeker iets laten weten. gisteren belde hij me al op . hij had mijn project voorgelegd, en ik mag binnen enkele weken, mijn verhaal doen op het hoofdkantoor. toeval? ik denk het niet. toeval bestaat volgens mij niet echt. het geeft me in elk geval goede hoop, dat ik nu op regelmatige basis, een lading kan meegeven naar pakistan. ik hou jullie op de hoogte. ondertussen is het al woensdag, en met die feestdag van morgen, is het voor velen de laatste werkdag. ik wens iedereen een zalige feestdag, en een fijn verlengd weekend. hopelijk komt de zon er toch nog eens door. t zou mooi zijn voor de vele communicanten. ik wens ook alle communicanten, hun ouders en familie proficiat. groetjes, dino
toen ik daarnet thuiskwam, stond hier een groot pakket op de tafel. op de doos stond als afzender : huize rozenwingerd, bitterzoetlaan, oostduinkerke. van de namen alleen zou je gaan dromen! ik wou wel eens weten wie daar woont of werkt en zocht het telefoonnummer op. de directrice vertelde me dat in hun instelling volwassen mentaal gehandicapten verblijven. elk jaar kiezen ze zo een project uit waar zij kunnen aan werken, en het deken voor pakistan leek hen wel gepast. vol enthousiasme zijn ze beginnen breien, en ze beleefden er veel plezier aan. het resultaat mag gezien worden : een mooi deken en nog heel veel lapjes zaten in de doos , die hier toekwam, en er zat nog een brief bij met al de namen van diegenen die gebreid hebben : monique, kurt, salange, stijn, diana, nicole, bernice, carine, wouter, nadine, helga, marika, marina, inge, caroline, els, aagje, catherine, els, kristien, linda, severine, patricia, rita, tanja, dominique, brigitte, an, els+mama, pascale, fio, linda, katrien, pat, en nog twee lieve mensen dank je wel voor jullie enorme inzet. jullie hebben zo ook meegeholpen om het leven van de mensen in pakistan een beetje meer "warmte" te geven.
gisteren is mijn buurvrouw marleen thuisgekomen van het ziekenhuis na een verblijf van 14 dagen. ik heb haar erg gemist, want wij twee zijn eigenlijk constant met het naaien van de lapjes bezig. ze zal het nu waarschijnlijk wat rustiger aan moeten doen. laurette, ook een vrijwilligster, is geopereerd aan de rechterhand en is ook buitenstrijd voor het ogenblik. desondanks liggen weeral een grote hoeveelheid dekens klaar. gisteren kreeg ik nog een mail van zuster cécile en zuster noëlla dat ik volgende week een serieuze lading dekens mag komen afhalen. dat belooft! ik wilde vandaag ook, net even voor het weekend, een tekst neerpennen, die ik mooi vind en met jullie wil delen :
als je geen spar kunt zijn op de top van de rots, wees dan een struik in het dal. maar wees dan het beste struikje langs de kant van de beek.
kun ge geen boom zijn, wees dan een struik kun je geen snelweg zijn, wees dan een pad kun je de zon niet zijn, wees dan een ster groot of klein, dik of dun, mooi of lelijk, arm of rijk
munt uit...in wat je ook bent het bos zou stil zijn als alleen de mooiste vogels fluiten.
het is donderdagmorgen, dus markt in eeklo. marleen houd ervan om een koffietje te gaan drinken in de vivo. door haar ziekenhuisverblijf is het al een tijdje geleden, en daar ga ik wat aan doen. ik heb haar uitgenodigd naar die tea-room om een lekkere koffie te gaan drinken. daarna nog wat huishoudelijk werk, want morgen heeft mijn patriek een dagje verlof. hij is een verwoed biljarter (golfbiljart, bij ons beter gekend als tapbiljart). in destelbergen gaat momenteel het belgisch kampioenschap door, en hij moet naar de schiftingen. ik hoop dat hij zich kan plaatsen. ik duim voor hem.
deze namiddag zijn antoinette en ik naar deinze gegaan. de creatieve kring van de kav was daar lapjes aan het breien. één van de leden was jarig vandaag, dus werden wij ook getrakteerd op een lekkere appelflap. wij hadden ook een deken mee die we van hun lapjes gemaakt hadden, en ook een truitje om hen te tonen wat het uiteindelijk resultaat is van hun breien. het was weer echt goed om te zien dat de mensen zich zo inzetten. samen hebben zij al bijna duizend lapjes gebreid...maar zij hadden ook nie gedacht dat het initiatief zoveel succes zou hebben. tweemaal in de maand komen ze samen, en handwerken , sommige praten gewoon wat bij een lekkere kop koffie. lisette leidt alles in goede banen. een moedige vrouw, met een hart van goud. en zo zijn ze eigenlijk allemaal hoor, een goed gevoel voor de medemensen, die het niet zo getroffen hebben. tevreden zijn we weer huiswaarts gekeerd. we hebben beloofd om zeker nog eens terug te gaan. ik moet ook zeggen, dat deinze eigenlijk een mooie stad is. de terrasjes zaten ook goed gevuld. de mensen genoten van de zon. in de brielpoort worden regelmatig beurzen ingericht, of andere evenementen. een stad die zeker het bezoeken waard is!
maandag vertrekken onze wol-vriendin martine met haar man uit drongen voor een deugdoende vakantie! ik wens hen allebei mooi weer, en een veilige thuiskomst.
in het begin van mijn initiatief belde martine uit drongen me op. ze had massa's wol liggen, die ze wilde schenken. annie belde me op om te breien, en zo gaf ik haar het adres van martine, waar ze wol kon halen voor de lapjes. annie zette haar buurvrouw en collega's aan om ook te breien. een mannelijke collega van annie, die in eeklo woont, bracht de lapjes mee. zijn vrouw, monique, ging ook aan te slag om te breien, en zo kwam de voorraad bij mij terecht. eigenlijk echt goed, als je bedenkt hoe door een simpele oproep eigenlijk een klein netwerkje ontstond. enkele maanden al stuurden annie en ik af en toe een e-mailke naar elkaar. er ontstond een warme vriendschap! annie wou ons eens allemaal samenbrengen, over de lapjes praten bij een lekkere kop koffie of thee, en ook eens het uiteindelijk resultaat van hun lapjes zien : een lappendeken! zaterdag was het dan zo ver. ik ging monique ophalen, en samen reden we naar drongen. annie woont in een rustige straat, en wat me meteen opviel was de mooie blauwe regen, die langs de voorgevel groeit. ik had onmiddelijk in de gaten, dat zij en haar man echt van de natuur houden. we werden er allerhartelijkst ontvangen, en het was alsof we mekaar eigenlijk al eerder hadden gezien. monique had mooie meiklokjes meegebracht uit haar eigen tuin voor de gastvrouw. een buurvrouw had lekker koekjes gebakken, en annie zelf, had een vrienschapscake gebakken. allen waren ze verzot op de twee truitjes die ik meegebracht had om eens te tonen, en de mooie dekens. ze stonden versteld dat het uiteindelijk resultaat zo mooi is. ( u vindt een foto van zo'n truitje naast mijn teksten.) we hebben een gezellige namiddag gehad : veel gepraat over van alles en nog wat en vooral dan over de lapjes, en de dekens. de tijd vloog om, voor we het wisten was het al tegen de avond. dit doen we zeker nog eens over!!!! met een fijn gevoel keerden monique en ik weer naar eeklo. het bewees nog maar eens : er zijn zovéél toffe mensen met een héél groot hart voor de medemens, en ik ben een geluksvogel, die mensen te leren kennen, en er een fijne vriendschapsband mee op te bouwen. dank je voor de fijne namiddag annie, je mama, je buurvrouw rita, onze wol-vriendin martine en haar man, en monique die alles bij mij brengt en ook nog meehelpt breien!
graag zou ik eerst aan alle mama's en oma's een fijne moederdag wensen!!!! de vrouw die moederdag, zoals we het nu vieren, uitgevonden heeft was anna jarvis. ze is nooit getrouwd en heeft zelf nooit kinderen gehad. ze woonde in crafton, west virginia. de moeder van anna stierf op de tweede zondag van mei in 1906, met anna aan haar zijde. op deze dag besloot anna iets te organiseren om alle moeders te eren. door haar toedoen wordt sinds 1914 elk jaar moederdag gevierd.
volgend gedicht vond ik op internet :
je leerde me schrijven zodat ik niet na hoefde te blijven je leerde me rekenen en ook om zelf te tekenen
dozen met speelgoed schonk je mij en ik, wat was ik blij wat kon mij dat van anderen schelen maar jij vertelde me om het te delen
je leerde me met anderen om te gaan pas gaan spelen als het werk is gedaan en op tijd komen voor het avondeten dat wilde ik nog wel eens express vergeten
dagen vol hoop en goede moed ik doe zoals jij altijd doet en gaat het fout dan hebben we schik mijn liefste moeder, jouw grootste deel dat ben ik. gwydion
mijn bestemming deze namiddag was het dorpshuis in watervliet. wie watervliet niet kent, moet er zeker eens een bezoek brengen. het is een dorp op de grens met nederland, heel rustig, landelijk, met een prachtige kerk! in het vroegere gemeentehuis, nu het dorpshuis, komen iedere tweede donderdag van de maand enkele vrouwen samen om lapjes te breien, en die aan elkaar te naaien. en dat is nog niet alles! na school, komen meisjes uit het vijfde en zesde leerjaar om te leren breien. dit vind ik nu eens echt een mooi initiatief. ik had twee truitjes mee, die ik met de lapjes maak, om hen te tonen. ze waren heel enthousiast, ze vonden het heel mooi, en gaan er nu ook maken. in juli geven ze een tentoonstelling, waar de mensen hun handwerken kunnen bewonderen, en ook de dekens, en de truitjes zullen er bij zijn. eigenlijk ken ik watervliet niet zo goed, maar ik heb zo de indruk, dat het er heel goed moet zijn er te wonen. toen ik naar huis reed zaten mensen gezellig te keuvelen op het terras van een plaatselijk café. op 8 juni is er weer breinamiddag, en ik hoop er dan bij te kunnen zijn!!!!! dank je lieve mensen van watervliet!
vandaag zijn we halfweg de week. ik sta meestal vroeg op met mijn ventje en als hij vertrokken is met zijn vrachtwagen, begin ik aan mijn huishoudelijke taken. hopelijk wordt "t weer" beter dan gisteren, dan kan ik deze namiddag nog wat genieten, misschien zelfs op terras lapjes naaien... straks ga ik fitnessen. , een beetje aan de conditie te werken, want tot voor kort was dat 0,0! dus hoogtijd om er wat aan te doen. in het fitnesscentrum waar ik ga, heerst een heel gemoedelijke sfeer, en wat voor mij zo belangrijk is, er zijn veel mensen van mijn leeftijd. dat geeft je een goed gevoel. een beetje beweging is voor ieder van ons goed, we vergeten dat soms wel eens, en als je dan een inspanning moet doen, voel je pas, hoe slecht het met de conditie gesteld is. gisteren heb ik wat rondgekeken op blogs en andere sites, en ik heb enkele "waarheden"???? opgetekend, die ik hier eens neer pen. sommige zijn echt grappig.
achter elke succesvolle man, staat een stomverbaasde schoonmoeder.
uit recent onderzoek is gebleken : treinen rijden niet op tijd maar op rails
de emancipatie van de vrouw houdt op wanneer haar auto het begeeft.
de misdaad is al georganiseerd ...nu de politie nog.
van geld dat we niet hebben, kopen we dingen die we niet nodig hebben, om indruk te maken op mensen, die we niet mogen.
een huisarts weet van veel dingen een beetje een specialist weet van een beetje, heel veel.
waar een wil is, is een weg helaas zijn er op de mijne wegwerkzaamheden
de doorsnee belgische vrouw heeft 2 problemen : ze heeft niets om aan te trekken en ze heeft geen kasten genoeg om het allemaal in te hangen
ik kijk al uit naar het weekend, want zaterdag ga ik dus naar een gezellig onder-onsje bij annie in drongen. met de grote hoeveelheid wol van een dame, die niet meer breit, maken zij lapjes voor de dekens. ontelbare lapjes zijn zoal in een deken verwerkt. annie vroeg me om ook een paar dekens mee te brengen, zodat zij eens zien, wat het uiteindelijk resultaat is. ik verheug me er echt op! morgenmiddag ga ik naar watervliet, net op de grens met nederland. daar breien ze samen in het dorpshuis, en leren zelfs kinderen breien om ook te kunnen helpen. zo gaat de week vlug voorbij en zondag is het voor ons, moeders, een feestdag!!!! ik hoop dat het een mooie zonnige dag wordt, en dat we kunnen genieten van het fijne samenzijn met de kinderen. dat wens ik aan alle moeders. moeder zijn is toch het mooiste wat er is. als je naar je kinderen, en kleinkinderen kijkt, is dat toch je grootste rijkdom. dat is althans wat ik ervan denk. vinden jullie ook niet?
bijna elke maand koop ik "goed gevoel". ik vind het een tof tijdschrift, en sinds het bestaat in klein handig formaat, neem ik het gemakkelijk mee, naar de kapper, naar de biljartwedstrijd, of ergens anders waar ik stil moet wachten of zo. in dit meinummer stond een mooi artikel : de kostbaarste momenten uit het leven van poolreiziger dixie dansercoer. hij vertelt over de geluksmomenten in zijn leven : het intense geluk dat hij tijdens zijn expedities ervaart, de geboorte van zijn dochter die hij via saterliettelefoon volgde, de dagen in zijn hut in de ardennen en zijn droom om later in het hooggebergte in zwitserland te gaan wonen. ik moet zeggen, het is een mooi artikel, waar ik wel één en ander uit onthouden heb. hij zegt onder andere : ik ervaar geluk, als ik helemaal in harmonie ben met mezelf, met mijn omgeving, met alles. het zijn momenten, waarop alles samenvalt. mijn leven tijdens een expeditie is heel intens en dat is meteen ook één van de redenen waarom ik er om de zoveel tijd nood aan heb om er één te ondernemen. net zoals alles opnieuw leren apprecieren een drijfveer is. in belgië is geluk overal, maar toch zijn veel mensen niet gelukkig. dat is heel contradictorisch, maar volgens mij heeft het te maken met de vloek van de overvloed. als alles makkelijk wordt, is er volgens mij niet veel geluk meer te vinden. ik probeer alles telkens opnieuw in vraag te stellen, om het zo weer te leren appreciëren. er zijn mensen die denken dat het leven een aaneenschakeling is van toevalligheden en het lot, maar dat is volgens mij maar een klein percentage. uiteindelijk maak je je leven en je geluk zelf.
ik denk, dat het normaal is, als een man als hij zoveel dagen eenzaam onderweg is, dat je vaker stilstaat bij het leven, bij alles wat je op dat moment moet missen, en dat je ook de schoonheid van de natuur beter ziet. wij zijn ganse dagen druk bezig, we doen ons best voor ons gezin, onze baas, voor vrienden en buren, maar vergeten soms tijd te nemen om eens stil te zijn, rond ons te kijken...... laat ons daar eens tijd voor maken, laat ons eens de mooie bloemenpracht nu bewonderen, alles in de tuin en de natuur komt weer tot leven ! gisteren was ik mee met patriek met de vrachtwagen. we zijn naar sint truiden geweest : de fruitstreek! overal op het veld was men aan het werk : gras wordt gemaaid, er wordt gezaaid, de fruitbomen staan vol witte en roze bloesems... in de weiden lopen kleine veulentjes bij de merrie, kleine lammetjes bij het schaap. het is gewoonweg prachtig. het is echt een wonder! alles lijkt zo vanzelfsprekend, maar dat is het niet. en binnen enkele maanden kunnen we weer oogsten : fruit, groenten, graan..... wat zijn we gelukkig. we vinden het allemaal zo normaal, dat we elke dag lekker brood kunnen eten, smiddags vlees, aardappelen en groenten, en savonds weer een goeie maaltijd. we staan er soms niet meer bij stil, dat er veel mensen zijn, bij wie dat helemaal niet normaal is. tenslotte zijn we toch allemaal mensen op eenzelfde planeet.
ik hoop dat vroeg of laat alles een beetje beter verdeeld zal worden, dat de mensen meer leren verdragen, en we elkaar meer helpen om tot een betere wereld te komen, waar het voor iedereen aangenaam is te vertoeven.
deze namiddag kon ik eindelijk tijd vrijmaken om naar de biënale in deinze te gaan. deze tentoonstelling van mensen, die als "amateurs" kunst maken, dus niet beroepshalve. hoewel deze mensen geen bekendheid genieten buiten deinze, zijn hun kunstwerken soms echte pareltjes. ik stond versteld van zoveel mooie schilderijen, beelden, ja, zelfs poëzie. vier gedichten van marc dewachter vond ik echt prachtig. de manier waarop hij emoties verwoord is buitengewoon. ik kan het niet laten één van zijn gedichtjes op te tekenen.
gebroken nagels onder het deken van machteloosheid hoe gevoelig is een mens hoe lang kan je tederheid ontberen verlangen verdragen en hoe lang voor verbittering een einde maakt aan dit verlangen en ook je tederheid doodt kom dan dat ik je bemin
na dit mooie gedicht wens ik iedereen een zonnig weekend .
gisteren waren mijn dochter inge, en haar dochter fien jarig. zoals alle meisjes van haar leeftijd (ze werd gisteren 6 jaar) is ze hevige fan van diddl. dus kan je haar geen groter plezier doen dan haar iets van die collectie te kopen. ons inge werd 34. toen ik 's morgens wakker werd, moest ik terugdenken aan die dag : 3 mei , 34 jaar geleden, toen ik om 7 uur in de materniteit aankwam. zes jaar geleden, juist op dezelfde datum, maar ook op dezelfde dag, woensdag, werd dan mijn kleindochter geboren. een koningswens, want 22 maanden tevoren was tom geboren. ze zijn voor mij het allerbelangrijkste in mijn leven. ik denk dat vele grootouders het met mij eens zullen zijn : als je die kinderen ziet opgroeien, ben je soms echt bezorgd. als je ziet en hoort wat er tegenwoordig allemaal gebeurd, is dat niet abnormaal. ik hoop zoals vele anderen, dat er echt meer vrede en verdraagzaamheid komt. het begint in het gezin. de waarde van het gezin word soms zwaar onderschat. kinderen moeten waarden leren in het gezin en op school. tegenwoordig gaat alles zo snel, beide ouders gaan werken, kinderen moeten in de opvang, zien hun ouders soms weinig, kijken teveel naar teevee of zijn met allerlei computerspelletjes bezig.... de gezelligheid van het gezin is soms ver te zoeken. ik kan misschien ouderwets klinken, en vele jongeren zullen dat zeker zeggen, maar een kind dat thuiskomt, en mama of oma zijn daar, ze kunnen vertellen wat ze op school leerden of meemaakten, samen met de ouders eten, een beetje hulp bij het huiswerk, en op tijd in hun bedje.... het is toch zo goed voor hen. de warmte van het gezin is zo belangrijk voor de opvoeding van de kinderen. jonge mensen vergeten dat soms. het is mijn enige wens dat de toekomst van alle kinderen er een beetje rooskleuriger begint uit te zien. daar kunnen wij als grootouder ook een beetje ons steentje toe bijdragen. ik ondervind hoe de kleinkinderen genieten als ze een dagje bij mij zijn. het voordeel als grootouder is, dat je dikwijls meer tijd hebt voor ze. en die tijd maak ik heel graag vrij voor hen. als ik dan ondervind hoe gelukkig vele kinderen waren te mogen breien voor pakistan, dan weet ik dat onze jeugd sociaalvoelend is, dat ze meeleven met de mensen die het minder goed hebben. dat is een goede basis. zo'n dingen bewijzen dat.
wat een prachtige dag! reeds om 6 uur was het niet zo koud meer, en ik had echt zin om veel te doen vandaag. ondertussen is het half negen, en de strijk is reeds gedaan, en dus neem ik even tijd om mijn mailkes door te nemen, en nog wat neer te pennen. op zo'n dag van vandaag, denk ik wel eens aan juf brigitte. ze woont in knokke, maar geeft les in het lager onderwijs, in oostende. ik ken niemand die met zoveel enthousiasme aan de lapjes is begonnen. ze heeft de kinderen in haar klas warm gemaakt voor het initiatief, en samen hebben ze heel wat lapjes gebreid. ze hield me regelmatig op de hoogte van de vorderingen, en ik was echt benieuwd om haar te ontmoeten. en ja, op een zaterdag kwam ze langs. ze was eigenlijk zoals ik me had voorgesteld, een echte optimistische vrouw. over twee jaar gaat ze met brugpensioen, ze was nooit getrouwd, leeft helemaal voor de kinderen van haar klas, is bovendien héél sportief.... kortom, als je haar ontmoet, is je dag goed! ze vertelde honderduit over haar sport : lopen, over haar peugeootje, waar ze zo tevreden over is, en ook over haar teleurstelling, dat alles nu met de computer moet bijgehouden worden op school. ze houdt er echt nog van het klasboek bij te houden, alles zelf te kunnen noteren. ze heeft nooit kinderen gehad, maar de kinderen waaraan ze lesgeeft, zijn haar kinderen. ze gaat er helemaal in op. enkele weken terug belde ze me om te zeggen, dat ze nog verder breien, en ze de lapjes wel eens zal brengen. ook moet ik denken aan een vrouwtje, die me belde, dat ze 96 jaar is, en of ze ook nog mocht breien. natuurlijk!!!!! en met plezier. en ook oma philips, die ook zo enthousiast breit, en zelfs regelmatig eens mailde om de vorderingen te laten weten. het doet echt deugd, dat zoveel mensen er plezier aan beleven. ik weet, het wordt zomer, en nu moet er in de tuin gewerkt worden, men gaat eens fietsen, wandelen, een uitstap maken, en dan wordt er wel minder gebreid, maar ondertussen, kunnen we de voorraad lapjes een beetje wegwerken. er liggen weer al een grote voorraad dekens klaar, die elke week nog groeit. zuster cécile en zuster noëlla, lieten me ook weten, dat de missiekring al een hele reeks dekens klaarliggen heeft, die ik mag komen ophalen. zo komt alles dik voor mekaar. tegen het einde van de zomer, is er weer een lading vertrekkensklaar.
gisteren moest mijn ventje gaan biljarten in tielt. dat kwam goed uit want een mevrouw uit de tulpenlaan daar, had mij een tijdje geleden gebeld om te zeggen dat ze heel wat lapjes en ook dekentjes had klaarliggen voor mij. dus, kon ik dat ook eens gaan afhalen. heel vriendelijke mensen, en wat een prachtige dekentjes, zelfs gebreide truitjes, en nog vele lapjes stonden daar klaar. daarna nog een spannende biljartnamiddag, en wat dacht je... mijn ventje heeft gewonnen! hij was supergelukkig, want sinds vorige week heeft hij een nieuwe keu (na 18 jaar!) en dat bewijst dat hij een goede keuze heeft gemaakt, niet dat het alleen aan die keu ligt, maar je moet het toch weer gewoon worden. overdag had hij ook al bericht gekregen van zijn baas, dat hij vandaag eens thuis mocht blijven, omdat het vorige week zo druk was, dus dat wil zeggen dat we vandaag een rustdag hebben. dat is zeker een aangename verrassing. na een lekkere kop koffie en wat rustig praten over het voorbije weekend, wilde ik toch even dit berichtje toevoegen aan mijn blog. straks ga ik weer aan de slag om dekentjes te maken. en morgen wordt het beter! sabientje zei zojuist op één dat de zon er weer aankomt en we zomerse toestanden mogen verwachten, waar niemand om zal treuren. je zou zowaar je wintertruien weer moeten bovenhalen, alst blijft zoals vandaag. hier in eeklo is het in elk geval druilerig. hopelijk komt er wat verbetering tegen de avond, want dan is het hier avondmarkt, en het weer speelt een grote rol bij zo'n evenement. morgen begint een nieuwe werkweek, hou de moed erin : de zon zal het aangenamer maken.
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
Ik ben een vrouw en woon in eeklo (belgië) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 24/09/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: handwerken, kaartjes maken en lezen.
ik wou met mijn blogje mensen op de hoogte houden van mijn actie "deken voor pakistan" maar ik vertel er ook over mijn gezinnetje en over wat ik voel en denk bij de actualiteit.
laat ons een beetje meer rondom ons kijken en beseffen hoe goed we het hier hebben, dat we ondanks onze bescheiden bijdrage toch verandering teweeg kunnen brengen in deze wereld. laat ons er iets moois van maken, deel geluk, liefde en warmte, daar worden we allemaal beter van. dino
deze namiddag zijn antoinette en ik naar deinze gegaan. de creatieve kring van de kav was daar lapjes aan het breien. één van de leden was jarig vandaag, dus werden wij ook getrakteerd op een lekkere appelflap. wij hadden ook een deken mee die we van hun lapjes gemaakt hadden, en ook een truitje om hen te tonen wat het uiteindelijk resultaat is van hun breien. het was weer echt goed om te zien dat de mensen zich zo inzetten. samen hebben zij al bijna duizend lapjes gebreid...maar zij hadden ook nie gedacht dat het initiatief zoveel succes zou hebben. tweemaal in de maand komen ze samen, en handwerken , sommige praten gewoon wat bij een lekkere kop koffie. lisette leidt alles in goede banen. een moedige vrouw, met een hart van goud. en zo zijn ze eigenlijk allemaal hoor, een goed gevoel voor de medemensen, die het niet zo getroffen hebben. tevreden zijn we weer huiswaarts gekeerd. we hebben beloofd om zeker nog eens terug te gaan. ik moet ook zeggen, dat deinze eigenlijk een mooie stad is. de terrasjes zaten ook goed gevuld. de mensen genoten van de zon. in de brielpoort worden regelmatig beurzen ingericht, of andere evenementen. een stad die zeker het bezoeken waard is!
maandag vertrekken onze wol-vriendin martine met haar man uit drongen voor een deugdoende vakantie! ik wens hen allebei mooi weer, en een veilige thuiskomst.
in het begin van mijn initiatief belde martine uit drongen me op. ze had massa's wol liggen, die ze wilde schenken. annie belde me op om te breien, en zo gaf ik haar het adres van martine, waar ze wol kon halen voor de lapjes. annie zette haar buurvrouw en collega's aan om ook te breien. een mannelijke collega van annie, die in eeklo woont, bracht de lapjes mee. zijn vrouw, monique, ging ook aan te slag om te breien, en zo kwam de voorraad bij mij terecht. eigenlijk echt goed, als je bedenkt hoe door een simpele oproep eigenlijk een klein netwerkje ontstond.
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
