deze morgen was ik al vrij vroeg op. vrijdag is poetsdag . met zo'n hitteweer is dat niet altijd zo leuk, maar kom, t'is achter de rug en dan was het tijd voor een verfrissend badje. vlug pc aanzetten, mailkes nakijken, even naar seniorennet kijken, en daar zie ik een gezegde : de ideale man flirt niet, rookt niet, drinkt niet...bestaat niet! ik herinner me een mail die ik eens toegestuurd kreeg en die ik even met jullie wil delen :
THE PERFECT MAN
The perfect man is gentle Never cruel or mean He has a handsome smile And keeps his car so clean.
The perfect man likes children And will raise them by your side He will be a good father A good husband to his bride.
The perfect man loves cooking Cleaning and vacuuming too He'll do anything in his power To convey his feelings to you.
The perfect man is sweet Writing poetry from your name He's a best friend to your mother And kisses away your pain.
He never has made you cry Or hurt you in any way Oh, fuck this stupid poem The perfect man is gay.
wat dit gedicht in het kort wil zeggen is in feite ook : de perfecte man bestaat niet, net als de perfecte vrouw niet bestaat. we hebben allemaal ons fouten en gebreken, maar ook onze gaven en goeie kanten. in een relatie is dat zo belangrijk , dat we elkaar aanvaarden zoals we zijn en dat we onszelf kunnen zijn. mede door mijn ervaring van het overlijden van mijn man, nu 21 jaar geleden, besef ik maar al te goed dat wie hier het ene moment is, er het volgende niet meer kan zijn. dan is het te laat om dingen uit te praten, om je liefde te tonen, om te zeggen wat je op het hart ligt. dingen waaraan je je ergert, zijn er dan niet meer hoor, maar fijne momenten ook niet meer... wat ik wens voor alle mensen is een beetje geduld om de ander te aanvaarden voor wie hij is, te waarderen, lief te hebben met de foutjes en de gaven. een goede raad is elkaar nooit te verlaten zonder dat één en ander niet is uitgepraat. desnoods wat water bij de wijn te doen, liever dan eeuwig met een wrang gevoel te zitten dat je dit of dat niet meer hebt kunnen zeggen. vandaag wordt mijn kleinzoontje tom 8 jaar. dat is weer zo'n fijn moment in mijn leven. ik hou zielsveel van dit kind, en hij van mij. een knuffel van hem is me alles waard. een kind is eerlijk en oprecht. we kunnen er nog véél van leren. ik hoop dat jullie een aangenaam en zonnig weekend beleven, en ik dank alle mensen die eens op bezoek komen naar mijn blog. er is misschien nog veel werk aan, maar wat ik schrijf komt recht uit mijn hart.
gisteren was ik uitgenodigd door annie. enige tijd terug was ik daar ook samen met de andere breisters van drongen en onze wolvriendin, maar nu was het een uitnodiging voor een gezellig onder-onsje. en wat heb ik er van genoten ! een lekkere frisdrank, taartjes, lekker keuvelen in haar prachtige tuin.... wat kan een mens nog meer wensen. we zijn allebei 53, hebben over veel dingen dezelfde mening, houden van dezelfde waarden, kortom we zitten helemaal op dezelfde golflengte. het was lang geleden dat ik nog zo een rustige namiddag had en daarom wil ik annie nog eens speciaal bedanken met deze roos ... dank je , annie voor je vriendschap en het gezellig onder-onsje!
hallo vrienden bloggers en bezoekers, ik wens jullie van harte een fijn weekend. tis heel mooi weer, maar volgens mij toch een beetje van het goede teveel. graag had ik het liever wat minder warm, en een beetje regen zou ook goed zijn voor de tuin, gewassen op het land, voor onze dieren, en ook een beetje voor onszelf. toch zullen we nog even moeten wachten naar ik hoorde op tv. genieten ondertussen van wat we krijgen. we moeten nu toch niet naar spanje om mooi weer te hebben!!!
straks begeleiden we mijn schoonvader naar zijn graf, zijn laatste tocht. zaterdag ging ik samen met mijn dochter naar het funerarium om hem nog eens te zien. wat lag hij vredig, geen pijn meer... afscheid nemen doet altijd pijn, maar is tevens een nieuw begin. hij was niet bang om te sterven, wist héél goed dat het zo ver was. wat mij troost is dat hij nu bij zijn zoon is. velen staan er de dag van vandaag niet bij stil of geloven niet dat na dit leven nog iets komt. men leeft tegenwoordig ook alsof het allemaal hier moet gebeuren. toch ben ik ervan overtuigd dat dit maar een tussenstop is, en er na dit leven nog iets wacht. éénentwintig jaar geleden is danny gestorven, mijn man. in al die jaren heb ik dikwijls met hem gepraat, over de kinderen, hoe ik dit of dat zou aanpakken, over ons. telkens had ik het gevoel dat we echt contact hadden. toen mijn jongste, het jaar na zijn overlijden haar eerste communie deed, en ze mooi uitgedost klaar stond om naar de kerk te gaan, zei ze : mama, papa ziet mij hé, hij ziet dat ik mooi ben en mijn eerste communie ga doen. toen we haar trouwkleed gingen kiezen, dacht ik bij mezelf dat het spijtig was dat hij er niet bij was, maar dat hij het wel allemaal zou zien van hierboven. ik zei er niets over. s'avonds stuurde mijn dochter me een smske, waarin ze zei dat haar papa fier op haar was, dat hij wel alles had gezien. het maakt je verdriet ook draaglijker. toon hermans schreef er een mooi gedicht over :
de laatste uren voor het einde dan wordt de grote wereld klein, is plotseling alles onbeduidend tot aan het laatste beetje pijn.
wat wij zo indrukwekkend vonden verliest zijn glans, verliest zijn zin maar achter die gesloten ogen, glanst een gigantisch groot begin.
deze namiddag ontdekte ik een mooi, rustig plekje. eigenlijk niet zo ver, misschien dat ik het daarom nooit eerder ontdekte. we zoeken het soms heel ver, en vinden het dan dichtbij... om wat verfrissing te zoeken besloten we naar de zee te rijden. patriek stelde voor om naar cadzand te rijden, maar ik dacht dat het daar ook wel druk zou zijn. daarom reden we naar een plaatsje waar we nog nooit eerder gingen : hoofdplaat. klinkt misschien een beetje raar, maar dat heb je al meer met nederlandse namen. het dorpje zelf is niet groot, wel héél gezellig en net. we wandelden naar de dijk. bovenop kregen we een prachtig zicht over de westerschelde : je kon duidelijk de zandbanken zien en de donkere vaargeulen, waar af en toe grote zeeschepen passeerden. er is een klein stukje strand. er was niet veel volk, een paar zonnebaders, een eind verderop enkele vissers, wat fietsers, en wij... een mooi paneel bovenop de dijk toonde een duidelijke tekening van waar we ons bevonden en ook wat rechts en links van ons allemaal was. er was ook een paneel in brailleschrift. dat vond ik wel biezonder. achter de dijk ligt een heel mooi bungalowpark : village scaldia. we zijn dan ook even door dit prachtige park gewandeld. onvoorstelbaar! wie daar zijn vakantie doorbrengt, zal er zeker mooie herinneringen aan overhouden. op het einde van onze wandeling genoten we nog even op een bankje. er was enorm veel wind. links van de bank bemerkte ik een bloemenperkje met middenin een soort herdenkingsteken : voor de canadese soldaten die daar sneuvelden. wéér een plaatsje om weer terug te gaan. het bracht me de rust.
"U heeft een mooi beroep", zei het kind tegen de oude bruggenbouwer, "het moet wel zwaar zijn, bruggen te bouwen". "Als men het geleerd heeft, is het niet lastig", zei de bruggenbouwer. "Bruggen van beton en staal bouwen is gemakkelijk, maar andere bruggen, die ik in mijn dromen bouw, die zijn veel moeilijker". "Welke andere bruggen?" vroeg het kind. De oude bruggenbouwer keek het kind nadenkend aan. Hij wist niet of het kind het begrijpen zou. Toen zei hij: "Ik wil een brug bouwen van nu naar de toekomst. Ik wil een brug bouwen van de ene naar de andere mens, van het donker naar het licht, van verdriet naar vreugde. Ik wil een brug bouwen van nu naar de eeuwigheid over al het ver- gankelijke heen". Het kind had opmerkzaam geluisterd. Het had niet alles begrepen, maar merkte dat de oude man verdrietig was. Om hem weer op te vrolijken zei het kind:" Ik geef u mijn brug"! En het kind schilderde voor de bruggenbouwer: EEN KLEURRIJKE REGENBOOG. door albert buschman
Je probeerde nog even te blijven bestaan, ons nog even vast te houden, nog even net niet te gaan. En toen het licht uit je ogen verdween, was het nooit meer zoals voorheen. ***
vanavond ben je er nog, vannacht of morgen verlaat je ons... acht-en-twintig jaar geleden leerde ik je kennen, als de vader van de man, waar ik verliefd op geworden was, en voor wie ik naar de andere kant van de wereld zou gaan om hem te volgen. één-en-twintig jaar geleden verloor ik mijn man, jou kind onbegrijpelijk, zo'n jong leven plots afgebroken... we bleven allen verweesd achter... mijn man, jou kind! toen we jullie kwamen vertellen, wat er gebeurt was, keek je me aan, en zei dat je het zo erg vond en dat terwijl je zelf kapot ging van de verdriet. het leven was voor niemand van ons nog hetzelfde. elke dag ging je danny bezoeken op het kerkhof ondanks je soms wankele gezondheid.
nu lig je daar, omringd door degenen waar je zielsveel van houd hierboven wacht je een nieuw leven, en een weerzien je bent niet bang maar ik zal je missen ik zal je altijd herinneren als een fantastische vader een héél liefhebbende opa voor de kleinkinderen jou gezin was het enige wat telde!
het was al een tijdje geleden, maar vandaag bracht de postbode een pak met lapjes. van wie zouden die komen? het waren kleurige lapjes, waartussen een brief zat. een brief van juf magda van het zesde leerjaar van de vrije basisschool van ingooigem! samen met haar collega greta, leerden ze de leerlingen breien, ook de jongens! en net als in alle scholen die breiden, vonden de kinderen het een goed initiatief en deden ze enorm hun best. en het resultaat mag gezien worden... vanavond begin ik er al een mooi deken van te maken. je ziet maar dat onze kinderen hun hart op de juiste plaats hebben. laat het alsjeblieft zo blijven. we leven in een land waar de meeste kinderen niets tekort hebben. maar tis niet overal zo goed. zelfs in eigen land is er veel verdoken armoede. eigenlijk zouden we dekens en truitjes kunnen maken voor die mensen ook. een warm deken om te slapen is toch het minste wat een mens moet hebben. het is mijn droom om zoveel mogelijk scholen warm te maken voor mijn initiatief : zelf kunnen zij ook dekens maken voor projecten, en ondertussen leren de kinderen dat het niet vanzelfsprekend is, wat we allemaal hebben. hoe dan ook, ik dank al de scholen, die al meegewerkt hebben aan mijn project!
bakken... dat is het minste wat je kan zeggen van dit weer! je mag dan nog zo een zonneklopper zijn, maar nu is het echt wel héél warm. ondanks dat ik geboren ben in blankenberge, kan ik niet zo goed tegen de warmte. bij zo'n weer blijf ik liefst binnen in de schaduw. zaterdagmiddag was ik even in watervliet, waar ze alles in gereedheid aan het brengen waren voor de hobbytentoonstelling. deze ging gisteren en vandaag door. allerhande naaiwerkjes, waaronder prachtige tafellopers, tafelkleden in kruisjessteek , lagen daar tentoon; ook zelfgemaakte juwelen en beelden kon je er bewonderen. het waren stuk voor stuk kunstwerkjes. er was ook een ruimte voorzien voor de dekentjes en truitjes, die de watervlietse vrouwen gebreid hebben voor pakistan. ze hadden graag mijn documentatiemap over de actie erbij gelegd. ondertussen toonden ze me fier de affiche die ze gemaakt hebben : breiclub "de vierkantjes" nodigen uit om te breien voor het goede doel. echt super! het is ook altijd een plezier om die mensen daar aan het werk te zien , telkens de tweede donderdagnamiddag van de maand in het dorpshuis. vandaag was het verlof van mijn ventje voorbij, en ik moest hem naar bergeijck (dichtbij eindhoven, nederland) voeren om zijn vrachtwagen op te halen. hij werkt namelijk voor een nederlandse firma. ik heb het nuttige aan het aangename gekoppeld, en op de terugweg een bezoekje gebracht aan waasland shoppingcenter in sint-niklaas. dat is mijn favoriete shoppingadres. ik vind het er gewoon heel mooi, er zijn toffe winkels, je kan er in de verschillende eetgelegenheden eens lekker eten, of een koffietje drinken. alles is ruim en toch overzichtelijk, echt een aanrader. mijn goeie vriendin annie is weer terug thuis, na haar fietsvakantie. ze is blij weer te kunnen breien en ik ben gelukkig dat ik haar weer kan mailen. dat contact mis je wel hoor. juffrouw brigitte uit knokke belde me vanavond, dat ze van een mevrouw een ganse landing wol heeft gekregen. in september als de school weer begint, gaat ze met haar klas weer aan de slag. ondertussen geniet ze van een welverdiende vakantie. nog één jaar lesgeven en ze gaat met pensioen. maar ik ben zeker dat ze zich niet zal vervelen. eigenlijk zijn we allemaal bezige bijen , zo vind je elkaar bij zo'n actie. ik ben al die mensen zo dankbaar, en ik heb zoveel nieuwe toffe mensen leren kennen. dat maakt me echt gelukkig! ondertussen zie ik dat er bijna drieduizend mensen een bezoekje brachten aan mijn blog, waarvoor mijn dank. ik hoop er nog lang te kunnen mee doorgaan. en daarmee dank ik ook pascal vyncke die seniorennet opstartte en zo héél wat mensen de kans geeft hun eigen blog te kunnen maken, en ook andere mensen de kans geeft ervan te genieten. dank je , pascal!
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
Ik ben een vrouw en woon in eeklo (belgië) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 24/09/1953 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: handwerken, kaartjes maken en lezen.
ik wou met mijn blogje mensen op de hoogte houden van mijn actie "deken voor pakistan" maar ik vertel er ook over mijn gezinnetje en over wat ik voel en denk bij de actualiteit.
laat ons een beetje meer rondom ons kijken en beseffen hoe goed we het hier hebben, dat we ondanks onze bescheiden bijdrage toch verandering teweeg kunnen brengen in deze wereld. laat ons er iets moois van maken, deel geluk, liefde en warmte, daar worden we allemaal beter van. dino