morgen is een bijzondere dag voor ons.   en met ons bedoel ik  mijn broer en zussen  en partners, en mijn ouders.
30 jaar geleden is mijn pa naar de AA gestapt,  omdat hij besefte dat het zo niet verder kon.   hij dronk altijd thuis,  maar méér dan goed voor hem was.
het heeft zijn  leven ,  maar dat van zijn gezin veranderd in de goede zin.
daarom gaan we morgen met ons gezin eens lekker gaan eten.
30 jaar  tis een hele tijd,  en nog elke week gaat hij twee keer trouw naar de bijeenkomsten van AA. 
ik bewonder mijn pa enorm.  hij betekent héél véél voor mij,  hij is mijn grote voorbeeld.  daarom ook dat ik zo blij ben dat we hem morgen eens kunnen vieren.

ik wens iedereen in blogland een fijn weekend.  misschien zijn er onder jullie ook die iets te vieren hebben...  dan feliciteer ik jullie bij deze.  groetjes,  dino

de week begon voor mij met een triestige dag : maandag,  22 jaar geleden overleed mijn man,  danny,  plots aan een hartafwijking.   het is elk jaar een moeilijke dag voor mij.  eigenlijk ben ik dan liefst van al alleen  die dag.     maar... het leven gaat voort en woensdag ben ik een ganse dag  op toer geweest om dekens en lapjes op te halen.
het begon al in de voormiddag. 
de eerste stop was het dagcentrum Herdershove.   iemand van de info-balie leidde me mee.  "ben je bang voor honden? " vroeg hij mij.  natuurlijk niet,  ik hou heel veel van alle dieren. 
in het dagcentrum woont een golden retriever!!!  wat een prachtige, lieve hond,  die de mensen daar gezelschap houdt!   ik had daar wel al eens over gehoord op teevee,  maar daar hebben ze dus wel degelijk zo'n toffe mensenvriend  bij zich wonen.  
een ganse lading lapjes stonden er voor mij klaar.  alles kon maar net in de koffer van mijn wagen.
vandaar  reed ik naar régine  in  brugge.   zij is een echte engel : de mensen die breien in brugge kunnen  bij haar terecht om de lapjes af te geven,  ofwel gaat zij ze bij  hen afhalen.  ook zuster noëlla van integraal had er weer heel wat prachtige dekens en truitjes afgegeven.  zo zat mijn auto bijna helemaal vol.   
na de middag ging het richting sint-michiels,  je weet wel waar het boudewijnpark is.   daar moest ik twee adressen doen. 
bij de eerste dame was ik al een paar keer. 
voor de tweede lading lapjes moest ik bij lieve zijn.
ik had al af en toe contact met haar via de computer, en  
had  altijd het gevoel dat we op dezelfde golflengte zitten.  ik  keek er enorm naar uit om haar te ontmoeten.
een héél charmante en lieve vrouw  ( eigenlijk zoals ik ze mij had voorgesteld ) opende de deur .  het was  een fijne namiddag,  het deed me echt deugd eens zo'n gezellige babbel bij een kopje koffie.  
lieve was 33 jaar lang verpleegster,  en is heel sociaal voelend.  ze houdt er ook van te breien voor pakistan.
we hadden het ook over hoe de dekentjes nu verstuurd worden en over hoe het allemaal begonnen is.
dank je ,  lieve, voor de fijne namiddag !

deze  week kreeg ik een mail van een journalist met de vraag of hij eens langs mocht komen voor wat informatie ,  om een artikel over de actie te schrijven,  nu we reeds een jaar bezig zijn met de dekens.     ik was daar heel zeker voor te vinden,  maar ik vond dat antoinette er ook bij moest zijn.    zonder haar had ik dit nooit allemaal kunnen doen.    en ze was er  ook hoor!
normaal gezien komt het artikel morgen in het laatste nieuws ,   verzekerde de journalist ons.    wij kijken er naar uit!  het doet altijd plezier wanneer mensen geïnteresseerd zijn in wat je doet. 
vandaag kreeg ik ook enkele fotos toegestuurd door rosette.    dat is de dame die in watervliet de breiclub  "de vierkantjes "  voorzit.  zij had contact met mensen van de krabbendijk   in nederland.  daar had ze de dekens en truitjes voorgesteld,  en ze zijn heel enthousiast en willen er ook maken.  zo gaat de actie buiten de grenzen. 
alleen  maar goed nieuws dus....
ik wens jullie allemaal een héél fijn weekend !

dinsdag was ik op de receptie van patriek zijn werk.  vele medewerkers (zo noemen ze in nederland hun personeelsleden)  waren er met hun gezin.  daardoor waren heel wat kleine kinderen,  sommige nog in een buggy of reiswieg,  andere al wat groter.  toen ik daar gezellig aan een tafeltje zat om een stukje taart te eten,  en een koffietje te drinken,  viel me een kleine kleuter op die rondkroop   tussen al dat volk.  het was een heel mooi meisje,  maar wat er precies aan de hand was,  ik weet het niet,  maar  het kon niet lopen en zelfs kruipen ging niet zo vanzelf.  ze kwam tot aan mijn stoel gekropen en keek zo lief naar mij.  ik nam haar handjes vast en ze trok zich heel moeizaam recht.  ze was hoegenaamd niet bang of vreemd.  ik probeerde met haar een eindje te wandelen.  en aan mijn beide handen hield ze me stevig vast en heel traag ging ze vooruit.   ze was zo blij en fier.  ik deed haar bij haar mama en vroeg hoe oud ze was : 16 maand.  ik ging terug naar mijn plaats en weer kwam de kleine terug naar mij.  dus ging ik opnieuw wandelen met haar,  tot ik verder moest met pat, want we moesten nog een vracht halen en lossen.  ik bracht het kleintje opnieuw naar de mama,  maar ze weende en wilde met me mee.  dat kon natuurlijk niet en met verdriet in mijn hart vertrok ik.  s'avonds bleef het beeld van het meisje me bij.  ik voelde me echt triest,  en besloot iets op papier te zetten.
met de weinige capaciteiten die ik heb om een gedichtje te maken,  probeerde ik toch het volgende :

je mooie oogjes keken me vragend aan
je handjes tasten omhoog om ze rond mijn vinger te slaan.
ik neem je beide handjes en trek je recht
...hoe je met gans je kleine lijfje vecht !
daar sta je dan plots rechtop
mijn kleine schat,  jij kleine levende pop.
plots krijg ik zo'n warm gevoel over mij
wou dat je mijn kindje was
zo hulpeloos en toch blij
ik zou graag je mama zijn.
'k zou je graag verzorgen
en koesteren, mijn leven lang
dan hoef je nooit meer bang te zijn.
ik leer je flink recht te staan,
te lopen....maar eerst te gaan.
ik leer je praten, ik leer je knuffelen.
je warme blik maakt mijn hartje week
ik wou dat je altijd zo naar me keek,
mijn kleine lieve engel....

de eerste week van het nieuwe jaar zit er bijna op.  het was voor mij een week om eens ons appartementje grondig te kuisen,  nog wat kaartjes te versturen... kortom een nuttige week. 
één dag was voor mij bijzonder : donderdag.
eerst en vooral wil ik vertellen dat ik sinds jaren... steeds naar dezelfde krantenwinkel ga en daar ook trouw met een groep op de lotto speel.  françois en rita zijn heel toffe mensen,  en zo heb ik gedurende de vele jaren een goede band met hen gekregen.  veel geluk hebben ze met hun winkel nog niet gehad,  want thans zijn ze voor de derde keer van locatie moeten veranderen.  telkens kwamen wegenwerken voor hun deur,  of werden ze uit hun winkel gezet omdat de dochter van de eigenaar erin kwam.... je zou er alle moed bij verliezen. 
nu hebben ze eindelijk een onderkomen gevonden in een voormalig restaurantje.  omdat ze daar nogal wat ruimte hebben,  kan je er ook terecht voor een morgen ontbijt en voor belegde broodjes,  vanaf 's morgens 5.30u  en dit alles in een rustiek kader.  echt gezellig!  het is  nog langs de grote baan eeklo - gent gelegen, naast de  welgekende eeklose fabriek Buyck.       ik heb het over OKIDO.
dat is zowat de voorhistorie om beter te begrijpen hoe ik daar donderdag terechtkwam.  
door de hevige regen voerde ik patriek naar zijn vrachtwagen die geparkeerd staat aan het station.  het was zeven uur,  en normaal gezien ga ik de donderdag om een lekkere wafel naar de markt in eeklo.  nu bedacht ik van eens te gaan ontbijten bij rita en françois in okido.
de lekker verse ontbijtkoeken en de warme thee  smaakten enorm.   rita en ik raakten aan de praat en tussendoor kwam françois ook een kijkje nemen.  we begonnen te praten over de dekens en de truitjes die we maken voor pakistan.  ik heb er altijd bij me in de wagen, dus ging ik ze halen en toonde ze met trots.   beiden waren aangenaam verrast van het resultaat van de lapjes.
françois had in het begin van de actie reeds in zijn programma op donderdag heel vroeg,  op de radio  melding gemaakt van wat ik hier in eeklo opstartte.  hij wist echter niet dat ik daar nog volop mee bezig was,  en nu zelfs truitjes maakte voor groot en klein. 
op de grote trui wil ik nog "I love Pakistan" borduren.  françois zegt  je zou er beter "dino" opzetten.  dit is veel korter en verwijst toch ook naar de actie.
hoe meer ik erover nadenk,  hoe meer ik ervan overtuigd ben dat het inderdaad korter en makkelijker is dan een zin.
daarom ook noem ik vanaf vandaag mijn truitjes : dino's.  klinkt toch leuk hé : ik heb een dino.
 gisteravond was ik de dino eens aan het omschrijven :
hij is  lekker warm,  hij is gelijk van model voor groot en klein, man en vrouw.
hij is ruim,  dus kan gerust een tijdje mee,  dus ook niet duur!
met enkele bolletjes wol kan iedereen zo'n handige trui maken. 
het kan in alle kleuren,  je kan er al je creativiteit in kwijt.
je maakt het gewoon tussendoor, terwijl je tv kijkt.
in de zomer draag je hem zonder mouwen en in de winter brei je gewoon vier lapjes bij en je hebt mouwen!
hij is gemakkelijk te dragen,  zit niet strak
ook gemakkelijk aan te doen voor babies en oudere mensen.
hij maakt ook geen onderscheid tussen arm en rijk.
indien alle kinderen er dragen  op school,  zou geen sprake meer zijn van
merkkledij en pesten op school,   iedereen zou gelijk zijn!
autochtonen,  allochtonen,  iedereen  dezelfde gemakkelijke kledij. 
je kan er in de winter ook een kap aanzetten,  en vooraan een extra stuk waar je je handen kan in warmen....noem maar op....alleen voordelen.
het is een utopie hoor,  want velen willen gewoon opvallen en anders zijn dan anderen.    maar het zou wel eenvoudiger zijn en allemaal minder duur.
dus vandaag is  "de dino" geboren.
we gaan dus verder dekens en dino's maken voor pakistan.
het is ook  niet zo maar een truitje,  hé. 
en voor wie eens naar eeklo komt en je hebt zin in een koffietje of frisdrank,  spring gerust binnen bij okido.   je kan er  rustig verpozen.  heb je ook nog  restjes wol mag je ze daar gerust voor mij achterlaten.  of... misschien zien we er mekaar eens  !!!!!!!

het geschenk van de glimlach
***********************************
hij kost niets en verwezenlijkt veel,
hij verrijkt diegene die hem ontvangt
zonder de schenker te ontgrieven.
hij duurt slechts één ogenblik,
maar de herinnering eraan kan eeuwig zijn.
een glimlach is een verpozing voor 't vermoeide wezen,
moed voor de moedeloze ziel,
troost voor het rouwend hart.
hij is een kostbaar tegengif
dat de natuur in voorraad houd
voor elke vorm van leed.
en,  zo men de glimlach weigert
die u naar u meent,  niet verdient,
wees dan grootmoedig
en...schenk de uwe
want niemand heeft aan een glimlach groter nood
dan hij,  die hem niet schenken kan.

1  januari  2007   is het vandaag.  
eind vorig jaar had ik zo allerhande dingen in mijn hoofd die ik in 2007 wil uitwerken  op persoonlijk vlak.    nu moet ik dus beginnen met stillaan die plannen vorm te geven.     let op het zijn geen wereldschokkende dingen hoor,  gewoon  mijn tijd op een andere manier  indelen,  meer  georganiseerd.      maar vandaag komen mijn kinderen en kleinkinderen   nieuwjaren,  en ga ik zelf met patriek naar mijn ouders. 
ik ben altijd zo gelukkig als mijn ganse gezinnetje hier samen is.     tom en fien   waren blij verrast met hun pakjes,   mooie kleren van mij   en toffe spellen van tante tamara en nonkel sven.    de ganse namiddag probeerden ze de spellen uit.     ik had ze  nog  elk een leesboek gegeven op hun niveau,  en dat hebben ze ook al voor een groot stuk gelezen.
vanavond   ging het dan richting zomergem  waar mijn ouders wonen.     daar was het al gans de namiddag een komen  en  gaan van kinderen en kleinkinderen.
wij sloten het rijtje  af.
en nu wil ik dit alles nog eens aan jullie meedelen,   want morgen nog eens "zondigen" :  receptie bij Houbraken   (patriek zijn werk) .    en we gaan het nuttige aan het aangename koppelen  :   's morgens een lading meenemen naar Breda,  vandaar naar Bergeyck,   eventjes   een stukje taart en een glaasje drinken,   dan opnieuw laden en nog gaan lossen.  ' t  zal dus wel wat laat zijn als we thuiskomen. 
woensdag begint dan het serieuze  werk,   want die feestdagen kunnen niet blijven duren,   en 't is maar best ook.  je komt rap een paar kilootjes aan .....
dus zeg ik  2007...ik ga er het beste van maken !!!