toen Annie, Antoinette en ik vorige week op bezoek waren in Huize Triest in Gent, vertelde Werner Van de Weghe ons dat de voornaamste ziekte van deze tijd "de eenzaamheid " is. vandaag las ik volgend artikel in de krant over "eenzaamheid" : eenzaamheid verhoogt je bloeddruk, stressniveau en het risico op een depressie. daarmee zijn deze gevoelens even slecht voor je gezondheid als roken en overgewicht. de meest eenzame mensen uit het onderzoek hadden een bloeddruk van 30 punten hoger dan degenen met een erg actief sociaal leven. hierdoor is het risico bij eenzamen drie keer zo groot om hartziekten te ontwikkelen en hebben ze twee keer zoveel kans om hier aan te sterven. eenzamen slapen ook slechter, voelen zich vermoeiender tijdens de dag en nemen sneller slaappillen. ook hun immuunsysteem is zwakker. de onderzoekers ontdekten dat eenzame mensen meer cortisol in hun bloed hebben, dit kan je bloeddruk gevaarlijk verhogen zodat je hartaanvallen en beroertes kun krijgen. daardoor is eenzaamheid even ongezond als roken of obisitas. professor Cacioppo : "vooral bij ouderen kan eenzaamheid gevaarlijk zijn, omdat zij sowieso al zwakker zijn." hij zegt ook dat deze resultaten heel belangrijk zijn. "steeds meer mensen raken sociaal geïsoleerd. onze maatschappij is zo individualistisch, mensen communiceren eerder via internet dan met een persoonlijk gesprek. dit komt deels omdat de maatschappij vergrijst maar ook omdat we later trouwen en minder kinderen krijgen." daarom raadt de professor eenzame mensen aan om te proberen vrienden te maken via liefdadigheidswerk. het is beter enkele goede vrienden te hebben dan veel losse contacten.
het is een feit dat we heel veel vrienschap ondervinden in onze actie. je leert heel wat mensen kennen, sommigen worden vrienden voor het leven. je bent ook bezig met de medemens, want wat je doet is voor die medemens. kortom : het is goed voor je gezondheid.
op een dag, toen een arm jongen huis aan huis kleding probeerde te verkopen om zijn studie te betalen, realiseerde hij dat hij nog maar tien cent bezat. hij had honger en besloot bij het volgende huis wat eten te vragen. hij had ineens geen honger meer toen een mooie jonge vrouw de deur opende. inplaats van eten te vragen vroeg hij een glas water. zij zag dat hij erge honger had en daarom bracht ze hem een glas melk. hij dronk het erg langzaam op en vroeg : "hoeveel krijgt U van mij?" "je bent mij helemaal niets verschuldigd " antwoordde zij, " mijn moeder heeft ons geleerd nooit iets te accepteren als je iemand een goede dienst bewijst. " hij antwoordde : "dan dank ik U uit het diepste van mijn hart. " toen Howard Kelly het huis verliet voelde hij zich lichamelijk gesterkt en geloofde hij weer in de goedheid van een mens waarvan hij dacht dat die niet meer bestond.
jaren later, werd diezelfde jonge vrouw ernstig ziek. de plaatselijke doktoren stonden voor een raadsel en stuurden haar naar een grote stad, waarvan ze wisten dat daar specialisten waren die in staat zouden zijn een goede diagnose van haar vreemde ziekte te maken. dokter Howard Kelly werd geconsulteerd. toen hij haar naam hoorde en uit welke plaats ze kwam, twinkelden zijn ogen bij een herinnering die hem te binnen schoot. hij ging naar haar kamer en herkende haar meteen. hij ging terug naar de onderzoekskamer, vastbesloten zijn uiterste best te doen om haar leven te redden. vanaf die dag gaf hij extra speciale aandacht aan die ziekte. na een lange strijd werd de ziekte overwonnen. dokter Howard Kelly gaf instructies de nota voor authorisatie naar hem te sturen. bij ontvangst schreef hij iets in de kantlijn erbij en stuurde de nota daarna door naar haar kamer. zij dacht, toen zij de enveloppe opende, dat zij daar de rekening zou aantreffen, die ze dan voor de rest van haar leven zou moeten afbetalen. maar toen ze hem uiteindelijk inzag...viel haar oog op iets dat in de kantlijn van de rekening was bijgeschreven : volledig betaald met een glas melk. dokter Howard Kelly. tranen van vreugde welden in haar op. ze bad : "dank U Heer, omdat Uw liefde de handen en harten van de mens heeft samengebracht."
een goede daad die je vandaag doet kan eens naar jou of iemand van wie je houdt terugkeren, als je dat niet verwacht. mocht het niet naar je terugkeren, dan heb je tenminste een verschil in deze wereld gemaakt. en is dat niet waar het allemaal om draait?
zo voel ik me ook bij onze actie : we maken tenminste een beetje een verschil...
vandaag zaterdag...weer weekend! de weken vliegen voorbij, en elke week denk ik : deze week zal het eens wat rustiger zijn, maar nee hoor... gisteren was voor mij wel een bijzondere dag : ik ging op bezoek bij een lieve vrouw in Rumbeke, die al van heel in het begin breit voor de dekentjes. op zich misschien niet zo bijzonder maar : het was de eerste keer sinds ik ziek werd dat ik alleen zo ver ben geweest met de auto ! tot nu toe deed ik alleen korte afstanden, gewoon omdat ik het nog niet zag zitten om alleen ver te rijden. de laatste weken gaat het weer beter, na de serieuze winterdip die ik had. ik moet zeggen dat het geweldig meeviel, en ik heel blij was nog eens op bezoek te gaan bij die toch wel bijzonder vrouw : ze leeft gewoon om te breien voor ons, en ook haar man leeft er enorm mee mee. maar twee weken geleden is hij plots overleden, en toen ik vorige week zijn doodsbericht in mijn bus vond, heb ik haar onmiddelijk gebeld dat ik langskwam. voor alle mensen, maar zeker voor twee oudere mensen die altijd samen zijn, valt het afscheid heel zwaar. daar het overlijden heel plots kwam, blijft ze met veel vragen achter. praten over haar man doet haar zichtbaar deugd, het breien is een beetje achterwege gebleven de laatste weken, je zou voor minder. er stonden vier dozen prachtige lapjes op de tafel klaar, die ik graag meebracht naar huis. ze was heel blij met het bezoek . daar mijn metekindje Arthur in Roeselare woont, ben ik bij hem langsgeweest. hij wordt in mei twee jaar, en begint al aardig te praten. hij is zo lief en heel braaf. telkens als ik hem zie, is hij veel verandert. ik hou zo van hem. vandaag ga ik dan weer verder doen met lapjes te sorteren voor de samennaaidag. er hebben al verschillende mensen toegezegd. het zal best gezellig worden. volgende week is er krokusverlof en hopelijk een rustige week, al durf ik dat niet meer zeggen... ik wens jullie alvast een prettig weekend, en voor diegenen die houden van karnaval : veel amusement !
deze namiddag waren Annie, Antoinette en ik op bezoek bij "Huize Triest" in Gent. zoals ik al eerder vertelde is dit een opvangtehuis voor daklozen, van de Broeders van Liefde. we hadden een goed gesprek met Werner Van de Weghe, coördinator van het centrum. onze dekens en truitjes zijn daar heel geliefd, in de eerste plaats omdat ze nieuw zijn, en zeker omdat ze superwarm zijn. dat er in ons land mensen zijn, die de nacht op straat, in een station, onder een brug moeten doorbrengen, is wraakroepend. Huize Triest tracht daklozen een bed aan te bieden voor de nacht. ze mogen er vier dagen overnachten, kunnen er een douche nemen, 's morgens ontbijten. op de middag kunnen mensen daar een warme maaltijd krijgen voor 2 euro. overdag komen veel mensen naar het centrum, om de eenzaamheid te ontvluchten en daar contact te hebben met anderen, deel te nemen aan de namiddagactiviteiten, een spel te biljarten, een kaartje te leggen.... het is er gezellig en men doet er alles aan omdat de mensen zich daar thuis zouden voelen. gisteravond leerde ik een les van de vrouw in "hart voor mekaar", die terminaal was : blij zijn met wat je hebt ! wel, deze les kreeg ik vandaag weer . 't is maar waar je wiegje stond hé. wij hebben niets te kort, dat we met de crisis moeten besparen, en zuiniger leven... maar die mensen die niets hebben, die daar opgevangen worden , kunnen helemaal niet besparen, ze hebben gewoonweg niets. ze zijn blij met wat men hen in Huize Triest biedt. ik heb een torenhoge bewondering voor het werk dat men daar doet. chapeau voor Werner Van de Weghe en de talrijke vrijwilligers van Huize Triest ! zij maken het leven van veel arme mensen draaglijker, en geven hen een beetje een "thuis". spijtig genoeg kunnen ze op weinig steun rekenen, vooral financieel. want voor dit alles is geld nodig ! er is al een reportage geweest op televisie, en men zou eens komen kijken vanuit de regering, maar veel heeft dat nog niet opgebracht. in plaats van geld te stoppen in prestige-projecten, zou er meer geld moeten gaan naar dergelijke initiatieven. het zou niet mogen zijn dat in onze tijd mensen in armoede leven.... iets om eens over na te denken !
wie eens wat meer wil weten over Huize Triest, kan een kijkje nemen op hun website : www.huizetriest.be ik dank iedereen die de moeite wil doen om dit eens te doen.
gisteravond keek ik naar het programma "Hart voor mekaar" op vtm. een jonge vrouw, moeder van twee kleine kinderen kreeg vorig jaar te horen dat ze kanker had, en niet meer kon genezen.... ze is terminaal. haar man had een mailtje gestuurd naar de programmamakers : zijn vrouw is een heel grote dierenvriendin en hij wou haar een heel mooie dag bezorgen waar de dieren zeker centraal stonden. eerst en vooral gingen ze naar de dolfijnen in het Boudewijnpark in Brugge. ze mocht er met de dolfijnen zwemmen, een unieke ervaring ! vervolgens mocht ze met de dierenverzorgers van de Zoo in Antwerpen op pad. je zag dat ze er erg van genoot. er was echter iets dat haar bezighield : haar oudste zoontje doet op 3 mei zijn eerste communie, en daar zou ze heel graag nog bij zijn.... Rani vroeg haar of ze het tof zou vinden als ze het voor mekaar kregen dat haar zoontje vroeger zijn eerste communie zou doen, en een bijbehorend feest .... dat vond ze natuurlijk super. en zo geschiede... vijf weken later deed het jongetje, in aanwezigheid van zijn klasgenootjes en familie, zijn eerste communie en was er een groot feest. ik hoop voor haar dat ze 3 mei nog kan meemaken... op een bepaald moment vertelde ze dat iemand haar gevraagd had wat ze nog wilde. ze antwoordde dat ze alles heeft ! en dat voor iemand die weet niet lang meer te zullen leven. we zouden er een les moeten uit trekken : blij zijn met wat we hebben ! we staan bij veel dingen niet stil, we vinden alles normaal. als je kind zijn eerste communie doet, denkt wel niemand : gelukkig dat ik dat kan meemaken. als deze vrouw op 3 mei nog leeft, zal ze heel blij zijn dat ze er nog bij is.... begrijp je wat ik bedoel?
gisteravond was ik, samen met William en Carine Cnudde, te gast in Zomergem voor de stichtingsvergadering van "de vrienden van Kemopodi". in maart 2008 maakten twaalf inwoners van Lovendegem, Waarschoot, Zomergem en Nevele een verkenningsreis naar Senegal. ze bezochten Keur Moussa, Pout en Diender, drie jonge , vrij landelijke gemeentes ("Kemopodi") ze werden er heel gastvrij ontvangen en legden de eerste contacten, zowel met bestuurders als met de burgers. de hele reis werd begeleid door Enda Graf, een senegalese NGO, die daar het democratiseringsproces ondersteunt. met "de vrienden van Kemopodi" willen ze de basis leggen voor de ontwikkeling van een stevige vriendschapsband tussen de vier gemeenten hier en Kemopodi. er zijn regelmatige contacten, sensibilisering : fototentoonstelling, informatierondes in scholen, verenigingen.... er zal ook regelmatig een tweetalige nieuwsbrief verspreid worden. ik sprak op de vergadering over Trees Van Hove, omdat zij toch elk jaar twee weken onder de bevolking van Senegal leeft en werkt. dat vonden ze heel interessant en zullen contact met haar opnemen. onze dekens zijn voor het ogenblik niet interessant voor hen omdat er nog heel veel werk aan de winkel is , en het is ook niet de bedoeling om kleren, dekens enz... naar Senegal te sturen. ze willen méér ter plaatse iets realiseren, toch vond ik het heel interessant. op de vergadering waren mensen die meegeweest waren naar senegal, onder andere de burgemeester van Zomergem Jo Deconinck, maar ook Mong (van de vieze gasten) die we nog allemaal wel kennen van zijn liedje "het apekot". ik moet zeggen dat die mens een enorme indruk op me maakte. ik ben eens gaan kijken op internet en ik vond een tekst van hem die ik jullie niet wil onthouden : optimist tot in de kist, was de lijfspreuk van mijn familie. ik kreeg het met de paplepel mee. ik word regelmatig op mijn optimisme aangesproken en sommige mensenkunnen er helemaal niet bij dat ge vandaag optimist kunt zijn en blijven. eerlijk gezegd, als ik de krant open sla of ik volg de nieuwsbeelden op tv, dan kan ik wel eens in elkaar krimpen. hoe kan dat toch? we leven in 2009, we vinden ons o zo vreselijk beschaafd en ontwikkeld. waarom slagen we er dan niet in om conflicten op een geweldloze manier op te lossen? waarom laten we zoveel mensen letterlijk in de kou staan? we produceren elk jaar voor 12 miljard mensen voedsel maar meer dan 1 miljard lijdt elke dag honger. en zo zou ik bladzijden lang kunnen doorgaan. maar dan zie ik de hotelbaas die gratis kamers aanbiedt aan daklozen. ik zie duizenden mensen de kou trotseren om op te komen voor mensen zonder papieren en nog meer stappen door de straten om de waanzinnige agressie te stoppen in Gaza. ik zie de inzet van al die vrijwilligers in wereldwinkels en alle andere derde wereld organisaties, in buurthuizen en straatcomités, in kringloopwinkels en niet in eht minst in onze eigenste "bij de vieze gasten". ik zie zoveel actieve medeburgers opkomen voor hun eigen rechten en die van hun buren. ik zie zoveel positieve dingen gebeuren en als vanzelf komt mijn optimisme terug boven drijven. een optimist is niet iemand met oogkleppen aan. het is geen passieve flierefluiter. net niet, het is iemand die naar de andere kant van de heuvel kijkt, niet om te zien hoe groener het gras daar wel is, maar om bij te leren. 't is niet voor sebiet, 't is niet voor moren, twee stappen vooruit en één terug, maar toch zijn we -traag maar zeker- op weg naar een (h)eerlijke, sociale en duurzame wereld en die zekerheid geeft ons de kracht om door te gaan.
als dat niet mooi gezegd is.... dat is écht... Mong. wil je nog meer over hem lezen en over "de vieze gasten", dan kan je alles terugvinden op www.deviezegasten.be
vandaag is het Valentijn, een dag waarop de "liefde" centraal staat. en liefde was ook het woordje dat in de uiteenzetting van Ingeborg (gisteren in het inloophuis voor kankerpatiënten in Brugge) centraal stond. wie is Ingeborg? Ingeborg Sergeant (1966) werd bekend als zangeres, maar is ook één van de vertrouwde gezichten op de Vlaamse Televisie. ze vertegenwoordigde ooit ons land op het Eurovisiesongfestival. in het kader van Wondere Wereld, een programma rond esoterie en gezondheid, kwam zij in contact met Roland Verschaeve. deze ontmoeting veranderde haar leven. Roland Verschaeve (1950) verdiept zich sedert jaren in het ontwaken van het lichtlichaam en de regenboog van kleuren die onze persoonlijke evolutie weerspiegelen. op de ontmoeting met Roland volgen intense cursusjaren. hij werd haar leraar. deze momenten leidden tot nieuwe inzichten, vreugde en liefdevolle openbaringen. samen met Roland schreef ze een boek : "wie ben je eigenlijk?" in Brugge is er " de evolutie ", een centrum waar Ingeborg Dru Yoga geeft, samen met nog andere docenten. je kan het ganse programma en nog veel meer over Ingeborg en het centrum weervinden op www.ingeborg.ws echt de moeite om daar eens te gaan kijken.
alle mensen die gisteren in het inloophuis naar haar kwamen luisteren, waren ontroerd na afloop. we hadden allemaal een enorme rust ervaren... we kregen allemaal een bon om een gratis les Dru Yoga te gaan volgen. iets wat ik zeker ga doen. ik kocht ook enkele meditatie cd's die Ingeborg ingesproken heeft. haar boek had ik al in mijn bezit maar heb het nog niet volledig gelezen, dat ga ik nu zeker doen.
iedere dag krijg ik een spreuk toegestuurd , daar ik me daarvoor inschreef. het zijn stuk voor stuk hele mooie hoor. vandaag was het wel een bijzondere , zeker met vrijdag de dertiende....
als het ongeluk in een klein hoekje zit, zit geluk dan in de rest?
het is misschien simpel gezegd, maar misschien wel waar... vandaag was het ook " dikke truiendag ", en een dikke trui konden we best wel gebruiken... deze morgen ben ik naar het inloophuis voor kankerpatiënten geweest in brugge. deze voormiddag was Ingeborg er te gast. het was heel interessant. morgen vertel ik er meer over. ik wens jullie alvast een fijn weekend.
de familie Mr.Shirima heeft belangeloos de bouwgrond voor het centrum ter beschikking gesteld. het centrum is genoemd naar de voormalige eigenaar van deze grond, de vader van Mr. Shirima, Cornel Ngaleku. het centrum is een weeshuis dat warmte, voeding ontwikkeling en onderwijs biedt aan ongeveer 100 kinderen in de leeftijd van 0-8jaar. door armoede en AIDS/HIV is het aantal weeskinderen in Tanzania sterk toegenomen. de kinderen worden door maatschappelijke werkers van verschillende instelling opgespoord en geplaatst in het centrum. er zal gestreefd worden naar een zo spoedig mogelijke terugplaatsing naar familieleden of pleeggezinnen, in elk geval rond de schoolleeftijd (8jaar). er werken ongeveer 20 mensen in het centrum, vrijwilligers niet meegerekend. het centrum wordt gefinancierd door Mr Shirima, die hoopt op toekomstige steun van de regering en privé personen om de exploitatie langdurig mogelijk te maken. de activiteiten zullen deels erop gericht zijn het centrum "zich zelf voorzienend" te maken (moestuin, boerderij en mogelijk een lodge). ter ondersteuning van het centrum (bv door middel van speciale kindgerichte projecten) is er een stichting opgericht : de "Cornel Ngaleku Childrens Centre Foundation", opgericht en gezeteld in Nederland.
het "Cornel Ngaleku Childrens Centre" ligt in de Verenigde Republiek van Tanzania, de Kilimanjaro regio, in het Rombo district. de naam Tanzania is gevormd door de combinatie van het vroegere Tanganyika en Zanzibar. Tanzania is een groot land (940.000 km2), 23 keer Nederland. het ligt in Oost-Afrika aan de kust tussen Kenya en Mozambique. het bestaat vooral uit hoogland plateaus, die door de "Rift Valley" doorsneden worden. langs de "Rift Valley" bevinden zich diverse slapende vulkanen, waarvan de Kilimanjaro de grootste is , tevens de hoogste berg van Afrika. bevolking : 34.825.000 hoofdstad : Dodoma taal : Kiswahili en Engels (beiden de officiële taal), inheemse talen godsdiensten : christendom, islam en animisme Tanzania is vooral beroemd om de fabelachtige mooie wildparken en de natuur , voor het beklimmen van de Kilimanjaro.
de Kilimanjaro-regio de berg "Kili" is één van de meest indrukwekkende bezienswaardigheden in Tanzania. de top is van diverse punten in Noord-Tanzania te zien, zelfs vanuit het Tsavo- en Amboseli park in Kenya. vooral door zijn eenzame hoogte, zonder bergen rondom, komt zijn indrukwekkende gestalte goed uit. de berg is 5.895 meter hoog! het is daarmee de hoogste solitaire berg in de wereld. als men de met eeuwige sneeuw en ijs bedekte top wil zien moet vroeg opstaan, anders bedekken de wolken de top. de dichtsbijzijnde grotere plaats is Moshi (191.000 inwoners) ligt 3 uur autorijden van het Ngaleku Childrens Centre vandaan. Moshi is een handelsplaats voor koffie en een centrum voor bergbeklimmers, het heeft hotels, banken en vele winkelfaciliteiten. eveneens is er een groot ziekenhuis. het Rombo district ligt ten oosten van de berg, de Kilimanjaro. het is één van de armere districten van Tanzania, dicht bevolkt (400.000 inwoners) en vruchtbaar (koffie, banaan). de inwoners zijn afhankelijk van kleine landbouw en handel, vooral met Kenya en houtproductie. het "Cornel Ngaleku Childrens Centre" ligt in het dorp Leto, vlakbij de grens van Kenya. dit centrum bereiken onze dekentjes dus ook....
ik vertelde reeds over "de vierkantjes" in Watervliet : een groep vrouwen die iedere maand een namiddag samenkomt om lapjes te breien. zij maakten reeds talrijke dekentjes en truitjes. ze kwamen in contact met dames uit Nederland die reeds jaren dekens maken van gebreide lapjes en deze naar Tanzania , en andere plaatsen brengen. Rosette vroeg me of ze dekens met deze mensen mocht meegeven. dat vond ik een goed idee, want de bedoeling is om mensen te helpen, waar ook ter wereld. dus gaan reeds een tijdje dekens naar Tanzania. enkele dagen geleden kreeg ik een mail van Rosette uit Watervliet met brief die de nederlandse dames haar toegestuurd hadden : beste allemaal, het laatste bericht van Olga en Piet De Haas uit Tanzania. het gaat allemaal naar wens. onze dekentjes doen goed dienst. er wordt gezocht naar een nieuw te bouwen centrum elders en dan zullen onze dekentjes weer een toepassing vinden. verder kan ik berichten dat er 50 dekentjes meegegeven worden aan Stichting Luludi die voedselpakketten brengt naar zigeuners in het arme Skopje in Macedonië. via Miranda Selim-Joosse uit Goes hebben we inlichtingen gekregen. zij heeft daar met haar man gewoond en kent de situatie in de zeer arme zigeunerwijken goed. in juni gaat de familie er weer naartoe en komen onze dekentjes op de juiste plek aan. hierover is in de Weekkrant De Bevelander van woensdag 25 april 2007 een artikel verschenen, waarop onze Stichting heeft gereageerd. met vriendelijke groet, Femmy Pauptit secretaris (voor alle mensen die geïnteresseer zijn in het Cornel Ngaleku Children Centre : www.ngalekucentre.com )
toen mijn jongste dochter, Tamara twee jaar was, zat ik zonder werk en moest ik gaan stempelen. als ik de oudste naar school voerde, reden we voorbij een pand dat te huur stond, dichtbij de school. ik praatte erover met mijn man, dat ik daar wel een winkeltje wou beginnen. dan moest ik Tamara niet naar de kinderopvang doen, en woonden we aan de school... mijn man was ook enthousiast en we gingen het huis bekijken. het pand in kwestie, was ooit een winkel. de eigenares, die 106 jaar geworden is, had die winkel uitgebaat tot ze in de 90 was... er was dus een heel grote ruimte om een winkel in onder te brengen. verder was er een grote living, een grote keuken, een bijkeuken, boven waren nog eens vijf slaapkamers, een badkamer, en nog een zolder van zomaar eventjes 115 m2 ! we huurden het huis en starten met de inrichting van de winkel : ik wilde schoolgerief verkopen, wat evident was, daar we aan de school woonden. breien was reeds van kindsaf aan mijn hobby, dus wilde ik breiwol verkopen. snoep en frisdrank mochten niet ontbreken, en puzzels en spellen wilde ik ook . we noemden ons winkeltje : 't speelmanneke. we hadden drie mooie ramen waar we een beetje etalage konden maken. mijn jongste zus, die etalagiste is, maakte er juweeltjes van. en zo kon ik startten. al vlug moest ik mijn assortiment snoep uitbreiden.... enige tijd nadien moest ik de wol uitverkopen om plaats te maken voor copieermachines en alle soorten papier om te copiëren. dat werd onze nieuwe uitdaging, we maakten er tienduizenden per maand. we bonden ook eindwerken in . toen mijn man plots overleed, liet ik de winkel over, dat was in 1985. de kinderen die toen pas 12 en 5 jaar waren hadden me heel hard nodig.
vorige week was ik er om de affichekes van de samennaaidag te laten copiëren. door mijn ziekte was ik er in lange tijd niet meer geweest : de winkel was volledig opnieuw ingericht en ze hadden zelfs een groot stuk van de vroegere living bijgenomen ! de huidige uitbaatster troonde me mee in de rest van het gebouw waar ook grote renovatiewerken gebeurd waren. het pakte me echt nog eens rond te gaan in het huis waar ik zo gelukkig was. te zien dat de winkel nog steeds goed draait en verder uitbreid, deed me zoveel plezier. ik wou dat mijn man dit zag. hij was ook altijd zo fier op "ons winkeltje". fotocopies maken deed hij heel graag, en zelfs snoep helpen bestellen deed hij me de glimlach. het was zo'n mooie tijd, en we hielden enorm veel van het huis, een huis met een hart.
er zijn zo van die tijden in je leven, die je nooit vergeet. wel die twee jaar dat we daar woonden, zal ik nooit vergeten. de winkel draagt niet meer de naam : 't speelmanneke, maar wat ze er doen is nog steeds waar wij mee begonnen.
het idee van Antoinette om een samennaaidag te organiseren krijgt stilaan vaste vorm. we hebben al een datum : dinsdag 21 april. we beginnen om 9.30u 's morgens en gaan door tot 17 uur. tijdens de middag is er een pauze en is er soep met brood. in de namiddag is er koffie. dit alles gaat door in de Oude Jongensschool aan de Aarseleweg in Vinkt (tussen Aalter en Deinze). we vragen om een maasnaald, een schaartje en/of een haakpen mee te brengen, én...een goed humeur. we willen er een heel gezellige dag van maken. de crea hobby club van Antoinette is alvast van de partij, en we hopen dat Trees Van Hove even langs komt om te vertellen over haar werk in Mbour, Senegal. misschien kunnen we wat foto's bekijken van haar reizen, en we zullen informatie geven over de projecten waar we dekens voor maken.
de bedoeling van die dag is een beetje door onze voorraad lapjes te komen, en er heel mooie dekens van maken. én als we dat in aangenaam gezelschap kunnen doen, is dat nog eens mooi meegenomen. om praktische redenen vragen we om je in te schrijven !!! en dan ook zeker te komen. voor verdere inlichtingen kan je me mailen via mijn blog.
jaarlijks sterven in ons land honderdduizend dieren in laboratoria en onderzoekscentra. "broodnodig" beweren wetenschappers. " onzin" zegt Danny Flies van Anti Dierproeven Coalitie, een actiegroep protesteert tegen het gebruik van dieren voor onderzoek. "er moet een einde komen aan die barbaarse folterpraktijken. er zijn voldoende alternatieven voor de overigens niet eens zo betrouwbare dierenproeven." proefdieren worden gebruikt om meer te weten te komen over effecten van medische behandelingen, van nieuwe of experimentele medicijnen. in labo's wordt gebruik gemaakt van dieren , meestal gaat het om apen, honden , katten, ratten of muizen. ze worden daar helemaal niet behandeld als "dieren", maar eerder als een wegwerpproduct. "dierenactivisten spelen in op de emoties van het publiek", zeggen wetenschappers die bij dierenproeven zweren. "maar ze zeggen er niet bij dat het hondje dat op de foto zo zielig kijkt als proefdier het leven van heel wat mensen kan redden." " je kan het ook omkeren", zegt Danny Flies, "het zijn de wetenschappers die emotionele en morele chantage plegen. zij zijn het die het doen uitschijnen alsof mensen maar twee keuzes hebben : of dierenproeven, of het leven van hun kinderen op de helling plaatsen?
dit artikel las ik laatst in een weekblad. als dierenvriend trof dit me heel erg, en ik ben zeker dat U er ook niet onverschillig voor bent. ik hoop dat in de toekomst vanuit de overheid iets aan gedaan wordt, en hopelijk bereiken de actiegroepen tegen dierenleed resultaat. ik duim voor hen !
we zijn weer al in de helft van de week. deze middag ga ik onze Tom halen op school. normaalgezien brengt de bus de kinderen maar 's avonds naar huis en doen ze in de namiddag een activiteit op school, maar dat is niet verplicht. als het enigszins mogelijk is haal ik hem af en doen we iets leuks. hij kijkt er elke week naar uit en is dolgelukkig als ik aan de schoolpoort sta. zelf voel ik me er heel goed bij. gisteren had ik het over Lucas en de Missiekring in Ruiselede maar er kwamen ook weer veel lapjes richting Eeklo : de Caspers leverden een hele lading dekens af, in Meulebeke ging ik mijn wagen volladen met lapjes, Lena Dezwarte stuurde een grote doos lapjes op, en nog enkele mensen stuurden een pakketje op met lapjes... we zullen dus zeker niet zonder vallen, en ze zullen goed van pas komen op de "aanéénzetdag van de lapjes" op 21 april in Vinkt ! Annie gaat alvast verlof nemen, zo kunnen we met ons drieën deze dag in goede banen leiden. straks ga ik me aan het werk zetten om een mooi afficheke te maken.
om ons gemoed wat op te krikken een paar mopjes van Baziel : Zulma : "Baziel, je kiek zo rare. wa schilt er?" Baziel : "'k he juuste e boekstje gelezen met e gheel triestig ende." Zulma : "en waffer boekstje is da? " Baziel : " ons spoarboekstje "
Zulma was zwaar ziek en moest berecht worden. vroeg de pastoor : "Baziel, heb je geen kaars, een beetje wijwater en een palm? " " een keirsse en wiewoter hemme" antwoordde Baziel, "mo gin Palm, is e Jupiler ook goed?"
zei de dokter : " Baziel, gij hebt gij zeker dikwijls dorst?" "ba neen 'k meneere den dokteur, 'k en loaten ik dat nooit zo verre kommen."
toen Baziel thuiskwam vroeg Zulma : "hoeveel heb je d'er nu weer gedronken? " Baziel : " Zulma, 'k gon ik ip café vor e pientje te drinken en nie vo te leren tellen."
Baziel kwam weer een gat in de nacht thuis. zei hij tegen Zulma : " ieder ki dat er e kalant weggieng begosten d'andere kwood te klappen over zien vrouwe. 'k zoen nie willen da ze van joen kwood klappen Zulma, zo ' k zien gebleven toe den latsten."
hallo allemaal, je moest eens weten hoe gelukkig ik ben dat ik weer op mijn blogje kan schrijven. het waren triestige dagen zonder mijn pc. de gast die onze pc repareert was zich aan het voorbereiden voor zijn examen, en had vergeten de nodige stukken bestellen, en daardoor dat het zo lang duurde voor alles in orde kwam... maar gelukkig is al die miserie nu voorbij ! er is natuurlijk heel wat gebeurt in die tijd. als ik het over de dekentjes heb, was er Lucas, waarvan we de reportage konden volgen in Karrewiet op Ketnet. het was echt fantastisch om te zien hoe hij daar alles persoonlijk kon uitdelen. tijdens de uitzending op vrijdag zag ik verschillende van onze dekentjes! je kan alles nog eens bekijken (voor het geval je het niet gezien hebt) als je klikt op http://karrewiet.ketnet.be/ketnet/subsites/karrewiet/html/dossier/Senegal/index.html vorige week was er de nieuwjaarsvergadering van de missiekring van Ruiselede. een echtpaar uit Eeklo, waarvan de vrouw enkele weken geleden meedeed in Blokken, heeft enkele jaren geleden in Toubacouta, Senegal, de bouw aangevat van een schooltje waar de jongeren met de computer kunnen leren werken. ondertussen is dat schooltje bijna af en in april gaan William en Carine terug (met het geld dat ze verdiende in Blokken!) om alles te inspecteren en te zien of het geld die ze verzamelen met hun vzw goed besteed wordt. wel... die mensen zijn mogen komen vertellen over hun vzw Negro Y Rubia. de zusters Cécile en Noëlla, de mensen van de missiekring , Antoinette en ik hebben genoten van hun uiteenzetting. het is altijd interessant mensen te horen vertellen over de gebieden waar we onze dekentjes naartoe sturen. over de vzw van William en Carine kan je terecht op www.everyoneweb.com/vzwnegroyrubia wat die mensen daar allemaal al gedaan hebben om de plaatselijke bevolking te helpen, je kan het allemaal lezen op hun website. wenst u een gezin te adopteren in Toubacouta, dat kan voor 20 euro per maand. William en Carine hebben van alle gezinnen die het moeilijk hebben een dossier gemaakt, zodat je weet hoe ze leven, je kan ermee corresponderen, en hen eventueel een bezoek brengen. reeds tien gezinnen worden zo financieel geholpen, door de vzw van Carine en William. je kan hen ook bereiken via e-mail : vzwnegroyrubia@euphonynet.be voor verdere inlichtingen .
ondertussen deed Antoinette het voorstel om een "aanéénzetdag van lapjes" te organiseren in Vinkt waar zij woont. samen met haar creaclub zouden we zoveel mogelijk lapjes aan elkaar zetten tot dekens. 's middags zou er soep met brood zijn en in de namiddag koffie. dit alles zou doorgaan op dinsdag 21 april e.k. je moet wel op voorhand inschrijven zodat we een overzicht hebben met hoeveel we zijn. voor wie Vinkt niet weet zijn : het is gelegen tussen Aalter en Deinze. ik maak nog een afficheke en zal later nog meer gegevens op mijn blogje schrijven. uitkijken dus... dit was zo een beetje het nieuws over de dekentjes. ik hoop dat U net als ik blij ben dat er weer wat nieuws op mijn blogje komt. morgen ben ik er terug.
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
Ik ben een vrouw en woon in eeklo (belgië) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 24/09/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: handwerken, kaartjes maken en lezen.
ik wou met mijn blogje mensen op de hoogte houden van mijn actie "deken voor pakistan" maar ik vertel er ook over mijn gezinnetje en over wat ik voel en denk bij de actualiteit.
laat ons een beetje meer rondom ons kijken en beseffen hoe goed we het hier hebben, dat we ondanks onze bescheiden bijdrage toch verandering teweeg kunnen brengen in deze wereld. laat ons er iets moois van maken, deel geluk, liefde en warmte, daar worden we allemaal beter van. dino
toen Annie, Antoinette en ik vorige week op bezoek waren in Huize Triest in Gent, vertelde Werner Van de Weghe ons dat de voornaamste ziekte van deze tijd "de eenzaamheid " is.
deze namiddag waren Annie, Antoinette en ik op bezoek bij "Huize Triest" in Gent.
gisteravond keek ik naar het programma "Hart voor mekaar" op vtm. een jonge vrouw, moeder van twee kleine kinderen kreeg vorig jaar te horen dat ze kanker had, en niet meer kon genezen.... ze is terminaal.
gisteravond was ik, samen met William en Carine Cnudde, te gast in Zomergem voor de stichtingsvergadering van "de vrienden van Kemopodi". 
vandaag is het Valentijn, een dag waarop de "liefde" centraal staat.
iedere dag krijg ik een spreuk toegestuurd , daar ik me daarvoor inschreef. het zijn stuk voor stuk hele mooie hoor. vandaag was het wel een bijzondere , zeker met vrijdag de dertiende....
de familie Mr.Shirima heeft belangeloos de bouwgrond voor het centrum ter beschikking gesteld. het centrum is genoemd naar de voormalige eigenaar van deze grond, de vader van Mr. Shirima, Cornel Ngaleku. 
jaarlijks sterven in ons land honderdduizend dieren in laboratoria en onderzoekscentra. "broodnodig" beweren wetenschappers. " onzin" zegt Danny Flies van Anti Dierproeven Coalitie, een actiegroep protesteert tegen het gebruik van dieren voor onderzoek. "er moet een einde komen aan die barbaarse folterpraktijken. er zijn voldoende alternatieven voor de overigens niet eens zo betrouwbare dierenproeven."
we zijn weer al in de helft van de week. deze middag ga ik onze Tom halen op school. normaalgezien brengt de bus de kinderen maar 's avonds naar huis en doen ze in de namiddag een activiteit op school, maar dat is niet verplicht. als het enigszins mogelijk is haal ik hem af en doen we iets leuks. hij kijkt er elke week naar uit en is dolgelukkig als ik aan de schoolpoort sta. zelf voel ik me er heel goed bij.
hallo allemaal, je moest eens weten hoe gelukkig ik ben dat ik weer op mijn blogje kan schrijven. 
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
