wie kent er niet de treffende spreuken van de Bond Zonder Naam? je ziet ze op veel plaatsen, en je kan het niet nalaten van eens te lezen wat er voor deze maand opstaat.... ik ben ook zo !!!! en ik ontvang ze nu ook elke maand. maar naast die spreuken... wat doet BZN? ik citeer wat op hun website staat, om zeker niets te vergeten : BZN is overtuigd dat 'waarden' de inspiratie zijn voor individuele en maatschappelijke verandering. BZN ontwikkelt daarom, vanuit de grondhouding 'no one claims, everyone supports', pluralistische initiatieven en samenwerkingsverbanden die het beste in de mens versterken. BZN vertaalt waarden naar concrete acties met focus op de eigen omgeving. In het verleden heeft BZN vooral initiatieven opgezet voor de gemarginaliseerde mens. de eerste beschutte werkplaats in Vlaanderen, het eerste vluchthuis voor vrouwen en ex-gevangenen waren allemaal BZN initiatieven. Naast blijvende aandacht voor deze doelgroepen wil BZN vandaag ook werk maken van : - Waarden in onze samenleving - Kinderrechten en opvoedingsondersteuning - Armoedebeschrijving en gelijke kansenrecht - Maatschappelijke bewustwording - Sociale samenhang met de bedrijfswereld - Interlevensbeschouwelijke dialoog - Zingeving
dit jaar bestaat Bond Zonder Naam 50 jaar en ik vind dat echt geweldig. wil je er meer over weten, ga dan eens kijken op hun website. je kan ook boekjes met spreuken, een poster met alle spreuken, kaarsen, kalender.... bestellen. met dit alles kan je hen helpen om hun werk verder te zetten, want in tijden van crisis, is dat niet gemakkelijk.
woensdag ga ik naar Integraal in Brugge, breiwerk ophalen, en eind deze week vertrekt Trees Van Hove naar Bolivië en neemt dekens, mutsjes en sokjes mee voor de babies die geboren worden in het 'ziekenhuis' waar haar zoon stage doet als gynecoloog. onze breiwerkjes komen zo stilaan overal ter wereld terecht.... we mogen er fier op zijn !!!! ik wens iedereen een fijne week.
deze week kreeg ik een mailtje van Patricia en Annie : een 54 jarige vrouw uit Roeselare , Maggie, had contact opgenomen . ze had mijn blog gelezen en wou ook graag breien. dat doet ze eigenlijk al heel haar leven graag, en nu wil ze ons ook helpen met haar breiwerk. Patricia heeft haar een mail teruggestuurd met enkele tips en richtlijnen. zo hebben we weer een fan bij.... ons clubke groeit.... en daar zijn we blij om! Hartelijk welkom bij onze familie, Maggie !!! want je zult het zelf wel ervaren, we zijn een beetje familie van elkaar geworden. via mijn actie leerde ik Annie en Antoinette kennen, die héél goede vriendinnen geworden zijn, eigenlijk zijn we precies drie zussen... door de jaren hebben we steeds meer mensen leren kennen die breien en dekens maken, we houden ze op de hoogte via mijn blog . zo leerde ik ook Patricia kennen, die jij op jou beurt gemaild hebt..... je kan het ganse verhaal van de actie lezen van in het begin. de breisters zitten overal verspreid. van aan de kust, tot kortrijk, zelfs borgerhout.... ik weet niet of je deze zomer de eeuwelinge , Georgine uit Kruiseken, zag op teevee die nog in haar huisje woont en ook breit, wel... zij is er bij van in het begin. ik ben haar zelfs gaan bezoeken, dit vond ik echt uniek. en het zijn allemaal mensen met het hart op de juiste plaats, anders doe je hier niet aan mee. het kan dus niet anders dat we een hechte band hebben...
nadat ik deze morgen mijn medicatie genomen had en warme thee dronk, zocht ik op televisie naar iets dat me interesseerde. op Canvas was Terzake bezig, meerbepaald een reportage over het grootste vluchtelingenkamp in Pakistan. mijn belangstelling was gewekt. dit kamp is gelegen nabij de grens met Afghanistan. er leven zo'n 30.000 vluchtelingen, waarvan de helft kinderen, in tenten. op de achtergrond hoorde men regelmatig geweerschoten.... de kinderen zagen er echt verweesd uit.... de mensen hadden ook geen uitzicht op een menselijke situatie. wat daar nog bijkomt is dat telkens er slachtoffers vallen van Amerikaanse raketaanvallen op de Taliban, zij daar gebruik van maken om jongens te recruteren. de jongelingen worden verscheurd door de keuze voor de Taliban, of voor het Pakistaans Leger. er werden twee boezemvrienden getoond, die elk een verschillende keuze gemaakt hadden. een engelse journaliste vroeg of ze, moesten ze in de strijd tegenover elkaar zouden komen te staan, ze de andere zouden doden. allebei antwoorden ze positief.... het is lijkt allemaal zo ongelofelijk, en toch is het realiteit. Sinds ik met de actie voor Pakistan begon, heeft dit land mij altijd bekoort. van de nederlandse hulporganisatie die ooit nog dekens voor ons meenam hoorde ik enkele jaren terug dat het er heel moeilijk en onveilig is, en dit werd nu nog eens beaamt door Bruno De Cordier, iemand die een boek geschreven heeft over die toestand daar. er is al zoveel armoede, en dan is er de Taliban, en rebellen die de streek onveilig maken en geen wetten erkennen... het raakt me heel diep die kinderen daar te zien in het vluchtelingenkamp, die niets hebben om van te dromen, niets om naar uit te kijken....soms zelfs geen ouders meer hebben.... honger.... wat zijn wij hier gelukkig ! als we kijken naar onze kinderen en kleinkinderen, hoop ik dat ook die kinderen ooit eens kunnen dromen..... wij proberen met onze actie een klein steentje bij te dragen, veel is dat misschien niet, en spijtiggenoeg geraakt het niet in Pakistan voor het ogenblik.... maar wie weet....
ik wens iedereen een mooi weekend en ik denk terug aan iets wat Patricia gisteren zei : elke avond voor ze slaapt, bid ze een 'onze vader' en 'een weesgegroetje'.... het duurt niet lang, en het kan zeker geen kwaad...in onze moderne tijd wordt het gebed al rap vergeten... mijn vader zegt altijd : "moest er een oorlog komen, de kerken zijn te klein, dan lopen ze allemaal gaan bidden...." we zijn beter dat we op tijd eens bidden en niet alleen als we in nood zijn....
maandag was voor mij een heel belangrijke dag want ik moest een coloscopie ondergaan om te zien of de kanker niet weer de kop opsteekt... alles is redelijk vlot gegaan, alleen hebben ze mij moeten beademen, daar ik een heel grote verkoudheid had en voortdurend moest hoesten. de uitslag was positief, dus dat maakte veel goed. dinsdag ben ik dan naar de huisdokter geweest die een zware bronchitis vaststelde. gevolg : antibiotica en hoestsiroop, en de raad om veel te rusten. ik heb mij enkele dagen heel stil gehouden, veel geslapen, en mijn medicatie op tijd genomen. deze namiddag ben ik dan tot bij Annie geweest. Patricia was er ook met veel wol... ik had veel dekens mee, en ook truitjes. de gang van Annie stond weer vol ! we hebben samen wat gepraat en lekker warme thee gedronken en geproefd van de lekkere cake die Annie voor ons gebakken had. toen ik rond 17 uur naar huis ging, was ik al een heel ander mens. een superdikke knuffel van Annie deed zo veel deugd. vanavond weer vroeg in mijn bedje, en morgen zal het nog beter zijn.
we praten zo dikwijls over van alles en nog wat, als vrouw, maar zelden over onszelf.... onze kinderen, onze man, onze ouders, daar doen we alles voor maar vergeten onszelf soms te verwennen. en dat mag wel eens hoor ! een dagje, een verwenmoment, een uitstapje... ieder vrouw houdt ervan. er is iets waar ze me altijd plezier mee doen en dat is een flesje parfum. zo'n vleugje parfum zorgt ervoor dat we ons goed voelen. en ieder heeft zo zijn eigen keuze. vorige week vond ik in een blad een lijstje met de top 10 van de parfums, en dat wil ik hier toch eens meegeven. op één staat onbetwist : Chanel n°5 (1921) op twee : Eternity van Calvin Klein (1988) op drie : Eau de toilette Prada (1994) op vier : Cool Water Davidoff (1988) op vijf : Rush van Gucchi (1999) op zes : Romance van Ralph Laurence (1998) op zeven : Lovely by Sarah Jessica Parker (2005) op acht : l'Eau d'Issey van Issey Myake (1992) op negen : Beautifull van Estée Lauder (1984) en tenslotte op tien :Tom Ford's Black Orchid (2007) zit je geurtje er niet bij? dat kan want er bestaan ontelbare parfums, maar je kan altijd eens één uit de top 10 proberen.
dinsdag was ik in Antwerpen om Vic en Anita te ontmoeten. dat is een echtpaar waar ik als zestienjarig meisje, op vakantie ging om voor de kindjes te zorgen. dat was indertijd in een villa in Kapellen (bij Antwerpen) maar nu wonen ze op de kaai in Antwerpen. daar hebben ze een prachtig appartement, met uniek uitzicht over het water. ze waren net thuis van een vier maand durend verblijf in New York waar één van hun dochters, Aileen, woont met haar man en dochtertje. Aileen heeft zopas haar eerste kinderboek uit:" Hugging Hour! ", dat spijtiggenoeg hier niet verkrijgbaar is. voor mij hadden ze een exemplaar mee, en ook nog één van een kinderboek waarvan ze alleen de illustraties voor maakte. hun schoonzoon, John Rocco, heeft ook al twee kinderboeken uit en het derde wordt straks gedrukt. echt indrukwekkend! met deze vier boeken kon ik weer naar huis. omdat jullie toch even zouden kunnen meegenieten van de prachtige tekeningen (zie inzet) van Aileen : www.aleijten.com ze heeft echt zo'n eigen stijl, die ik heel mooi vind. het was een leuke namiddag in Antwerpen, en om van deze stad een beetje te genieten was ik met de trein gegaan en dan tevoet naar de kaaien. ik moet zeggen dat het Centraal Station, nog maar pas enkele weken volledig af, de moeite op zich is om eens te bezoeken. hoe ze dat allemaal gemaakt hebben, daar neem ik mijn petje voor af! in de stationshal is er een kleine tentoonstelling : "34 beelden tegen vergetelheid". het is een foto-tentoonstelling die nog tot 10 oktober plaatsvind. "aandacht voor een humanitaire crisis is er vaak maar even. de ene ramp wordt opgevolgd door de andere. de aandacht verplaatst zich. de crisis raakt vergeten... maar voor de slachtoffers gaan de gruwelijkheden door. daarom zochten vierendertig internationale fotojournalisten voor Dokters van deze Wereld een foto uit, die precies deze vergetelheid uitdrukt en aanklaagt. Vrijwilligers en journalisten vulden deze beelden aan met hun verhalen en getuigenissen. om ons te herinneren aan de bevolkingsgroepen die, ver weg van de tv-camera's, verdrinken in vergetelheid. deze foto's en getuigenissen staan in de "Donkere Kamer" van de medische NGO Dokters van de Wereld." (deze tekst staat op de flyer die ze uitdelen) ik moet zeggen dat ik er stil van was....
4 oktober is Werelddierendag. vandaag mogen we onze lievelingsdieren eens lekker verwennen, want het is hun dag! maar er zijn nog heel veel dieren, die niet in ons dagelijks leven voorkomen, en die toch eens onze aandacht verdienen.... en ik vind dat we op deze dag eens extra aan hen mogen denken : dieren die met uitsterven worden bedreigd, de zeehondjes die doodgeknuppeld worden, dieren die verwaarloosd worden.... misschien kunnen we aan deze toestanden niet altijd wat doen, maar waar we iets kunnen doen, zoals bijvoorbeeld bij verwaarlozing... de bevoegde instanties waarschuwen ! gelukkig bestaan er dierenrechtenorganisaties die steeds ijveren voor de dieren , om rechten van die dieren aan te kaarten bij de regeringen... zij verdienen onze waardering ! bij deze dank ik alle mensen die zich op één of andere manier inzetten voor dieren. ik kijk heel graag naar documentaires over dieren. het is wonderlijk hoe alles zo goed in elkaar zit, hoe ze leven, hun eten zoeken, nestjes bouwen....
in welke wondere wereld leven wij, zonder dat we het soms beseffen? moesten we daar elke dag een paar minuutjes aan denken, ik ben er zeker van dat we ons héél gelukkig zouden voelen. de laatste jaren word ons leven overheerst door onrustwekkende berichten, zoals de financiële crisis met alle gevolgen van dien, méér en méér koppels die uit elkaar gaan, kindermishandeling, parnergeweld, drug, onverdraagzaamheid .... je zou er depressief van worden ! daarvoor heeft God de wereld niet geschapen. Zijn bedoeling was Vrede en Geluk voor iedereen. als we nu eens kijken wat daar van overschiet....!!!! "het gezin" is voor mij nog altijd de hoeksteen van de maatschappij. daar zouden we ons goed moeten voelen, kinderen zich veilig moeten voelen, met al onze zorgen bij elkaar terecht kunnen en er zijn voor onze kinderen.... al teveel zijn kinderen de speelbal tussen gescheiden ouders, ze voelen zich nergens meer geborgen, krijgen niet de nodige aandacht en affectie. alles moet snel gaan, geen tijd om tot rust te komen. ouders komen gestresseerd thuis en kunnen niets verdragen van de kinderen... STOP deze sneltrein!!! neem tijd om eens rond te kijken... hoe mooi alles is, neem tijd om mekaar te knuffelen... en zo liefde te ondervinden. zoek het goede in de mens, inplaats van altijd kritiek te uiten, en de mindere kantjes naar boven te halen... het doet pijn te zien dat man en vrouw soms zo weinig "vechten" voor hun relatie, het zo rap opgeven.... plezier en vertier wordt al teveel buitenshuis gezocht, en kost handenvol geld. geld waarvoor hard gewerkt moet worden, maar oh... zo rap weer uitgegeven is ! daar waar gezellig thuis zijn met het gezin zo leuk kan zijn en ons de kans geeft om elkaar opnieuw te ontdekken... en het kost geen geld. ik schrijf hier nu gewoon op wat me zo vaak bezighoud : vanuit onze bezorgdheid voor de medemens, ons inzetten voor minderbedeelden, zien we veel miserie, waar mensen niet kunnen aan doen. waarom zouden we dan niet proberen miserie op te lossen, waar we soms zelf voor verantwoordelijk zijn. als iedereen gewoon eens zijn best deed om beter en aangenamer met elkaar om te gaan, zou de wereld er al anders uit zien. en daar hoop ik dat het stilaan weer naartoe gaat : EEN BETERE WERELD VOOR ONS ALLEMAAL !!!! het is de toekomst voor onze kinderen en kleinkinderen waaraan wij nu bouwen, vergeet dat niet.
we zijn al weer donderdagavond, de week is bijna weer voorbij... dinsdag zijn Antoinette en ik naar de missiekring in Ruiselede geweest, die voor het eerst na de zomervakantie samenkwam. we hebben wat gepraat, er werd wol uitgedeeld, gebreid.... en ter gelegenheid van Illud Mane, die elk jaar plaatsheeft in de maand september in het klooster van Ruiselede, kregen we eerst een voorstelling te zien van ongeveer 200 fotos van de zusters in hun gewone doen : bidden, eten, de was doen, deelnemen aan jubileum, op vakantie, bij het overlijden van een medezuster.... deze fotos werden gemaakt door Norbert Maes. na het zien van deze voorstelling waren we allemaal een beetje stil... het was echt héél mooi en iets helemaal anders dan we gewoon zijn. in de kapel hingen er grote fotos van alle zusters van Ruiselede. eenvoudig gefotografeerd en toch indrukwekkend. nadien werden we nog koffie en koeken aangeboden, terwijl we nog eens heerlijk konden napraten over alles en nog wat. toen we naar huis gingen kregen we alle breiwerk mee die ze liggen hadden. gistermorgen ben ik langs geweest bij Rosette van Watervliet. het was door haar dat de breigroep van Watervliet voor onze actie is beginnen breien. ik wist dat dit een bijzondere vrouw was, en dat ze heel creatief is.... maar na het zien van wat zij zo allemaal gemaakt heeft in de loop der jaren, was ik sprakeloos. zij en haar man hadden vroeger een bloeiende zaak van fietsen, vuren, huisgerief... en hebben heel veel gewerkt. al 19 jaar genieten ze van een welverdiende rust. maar stil hebben ze niet gezeten . ik kon de Quilts bewonderen die Rosette maakte, en waaraan geen naaimachine te pas komt. ze naait alles met de hand. haar man daarentegen maakt patchwork en naait alles aan elkaar met de naaimachine. echt mooie dingen, en dan nog voor een man ! Rosette maakte ook kleine borduurwerkjes die net schilderijtjes zijn. het is zo fijn geborduurd dat je het niet ziet en denkt dat het geschilderd is.... boven heeft ze een echte hobbykamer om jaloers op te zijn : helemaal ingericht om zich uit te leven in haar hobbies. ze kan werkelijk alles... zo zie je maar dat je op latere leeftijd nog heel wat kan leren en maken. volgende week is er in Watervliet een hobbytentoonstelling, waar de leden van de breiclub "de vierkantjes" werk tentoon zullen stellen. dit gaat door nabij de kerk in een zaaltje van de school, en je kan er een kijkje gaan nemen op zaterdag 10 oktober van 13 tot 18u, en zondag 11 oktober van 10 tot 18 uur. het is prachtig wat ze daar allemaal maken.... niet alleen de tentoonstelling is de moeite, Watervliet op zich is al de moeite om eens te bezoeken.
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
Ik ben een vrouw en woon in eeklo (belgië) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 24/09/1953 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: handwerken, kaartjes maken en lezen.
ik wou met mijn blogje mensen op de hoogte houden van mijn actie "deken voor pakistan" maar ik vertel er ook over mijn gezinnetje en over wat ik voel en denk bij de actualiteit.
laat ons een beetje meer rondom ons kijken en beseffen hoe goed we het hier hebben, dat we ondanks onze bescheiden bijdrage toch verandering teweeg kunnen brengen in deze wereld. laat ons er iets moois van maken, deel geluk, liefde en warmte, daar worden we allemaal beter van. dino
deze week kreeg ik een mailtje van Patricia en Annie : 
nadat ik deze morgen mijn medicatie genomen had en warme thee dronk, zocht ik op televisie naar iets dat me interesseerde. 
maandag was voor mij een heel belangrijke dag want ik moest een coloscopie ondergaan om te zien of de kanker niet weer de kop opsteekt... alles is redelijk vlot gegaan, alleen hebben ze mij moeten beademen, daar ik een heel grote verkoudheid had en voortdurend moest hoesten. de uitslag was positief, dus dat maakte veel goed. 
we praten zo dikwijls over van alles en nog wat, als vrouw, maar zelden over onszelf.... onze kinderen, onze man, onze ouders, daar doen we alles voor maar vergeten onszelf soms te verwennen. 
4 oktober is Werelddierendag. vandaag mogen we onze lievelingsdieren eens lekker verwennen, want het is hun dag! maar er zijn nog heel veel dieren, die niet in ons dagelijks leven voorkomen, en die toch eens onze aandacht verdienen.... en ik vind dat we op deze dag eens extra aan hen mogen denken : dieren die met uitsterven worden bedreigd, de zeehondjes die doodgeknuppeld worden, dieren die verwaarloosd worden.... 
we zijn al weer donderdagavond, de week is bijna weer voorbij...
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
