vorige vrijdagnamiddag was ik in Integraal in Brugge. zuster Noëlla had me gevraagd om hun breiwerk te komen afhalen. bij een kopje koffie en wat zoetigheden.... hadden we een toffe babbel over wie en waar gebreid werd... zuster Noëlla houd eraan om de breisters te informeren over waar alles naartoe gaat. tijdens de vakantiedagen is het in Integraal in Brugge wat rustiger en is het gemakkelijker voor haar om wat tijd vrij te maken voor mij. toen ik naar huisreed zat mijn ganse koffer en de achterbank van mijn wagen volgeladen. ik bedank hierbij nog eens de vele breisters uit Brugge.
dinsdagavond was er het vervolg op televisie van "de stille weldoeners"... het was eigenlijk een programma dat drie maand later eens toonde wat er allemaal gebeurd was , dus ook bij Huize Triest in Gent. zij hadden drie maand geleden een cheque gekregen van een stille weldoener en waren daar heel blij mee. maar het liet die man niet los en hij wou met zijn gezin eens op bezoek gaan en zijn vrouw en kinderen laten zien wat daar in Huize Triest allemaal gebeurd. zijn familie was zichtbaar ontroerd toen de families met kinderen daar toekwamen om te eten en de nacht door te brengen. ze namen een kijkje in de slaapruimtes en zaten met hen aan tafel. wat me opviel was dat de vrouw van die stille weldoener zei : "ze zien er allemaal gelukkig uit" dat is ook wat mij en Annie telkens opvalt als we naar daar gaan : ondanks hun soms triestige toestand, zijn ze gelukkig. daar waar velen die heel veel hebben, nooit gelukkig zijn, of zich althans zo voelen... deze mensen zouden eens als vrijwilliger in Huize Triest moeten meedraaien... ze zouden een andere kijk krijgen op hun eigen leven... en beseffen hoe gelukkig dat ze wel zijn. ik wil nog eens Werner en alle medewerkers van Huize Triest bejubelen voor het mooie werk dat zij daar verrichten !!! wat die mensen realiseren is gewoonweg super !!! en dat wéét de stille weldoener ook te waarderen want hij gaf Werner nog een cheque van 20.000 euro voor hij weer huiswaarts keerde. er zouden méér van die mensen moeten zijn, die een deeltje van hun fortuin delen met deze arme mensen. die man heeft een week onder deze mensen geleefd en wéét dat zijn gift goed besteed zal worden.
lena dezwarte is een succesvolle zakenvrouw die samen met haar broers een elektrobedrijf heeft in diksmuide. sinds het begin breit ze voor onze actie. toen ik georgine, je weet wel het vrouwtje dat deze zomer 100 jaar werd, ging bezoeken ben ik ook bij lena langs geweest. we hadden een gezellige babbel en ik toonde haar de dekentjes en truitjes die we maakten van de lapjes. bijgevolg kreeg ik van lena regelmatig een doos toegestuurd met afgewerkt breiwerk. gisteren kreeg ik een mailtje van haar om te zeggen dat er een doos onderweg is met heel veel breiwerk. ik stuurde een antwoordje om haar te bedanken. deze morgen had ik al een mailtje weer, die me zo gelukkig maakte dat ik het hier helemaal wil neerpennen :
beste nadine, het is onvoorstelbaar, maar ik heb het je al eens verteld, er is al een gans netwerk van oudjes die aan het breien gegaan zijn en voor velen is het een echte therapie. want ik heb een tante van 89 jaar in koksijde waar ze de lapjes binnen brengen en zij ze dan aan mij bezorgd, maar nu is zij ziek gevallen en ligt in het ziekenhuis. men belde mij in paniek op waar ze nu de lapjes mochten brengen, want ze waren bang dat ze niet meer mochten breien... ze zullen ze nu binnen brengen in onze winkel in oostduinkerke... ik heb dan een ander madammetje die naast breien ook alle lapjes die ik krijg aan elkaar naait... zo zie je maar dat jou initiatief alleen maar positief is... wat een klein oproepje in de krant kan doen.. ze zullen jou eens moeten komen filmen voor man bijt hond... groetjes, lena
zo'n mailtjes doen echt wel deugd, en je ziet zelfs in de westhoek breien ze voor onze actie. met dit goeie nieuws wens ik jullie allemaal een fijn weekend.
k heb het enkele dagen zonder pc moeten stellen, maar nu is alles weer gefixt en kan ik weer wat neerpennen op mijn blogje. tijdens het weekend zat ik zo na te denken over de dekentjes en hoe het allemaal begon, en alles is terug te brengen tot dat kleine lapje ! een lapje gebreid met heel veel liefde voor de medemens, die niet zoveel geluk had als wij. een klein woordje waaraan ik volgende betekenis geef : Liefde (en) Aandacht (voor) Problemen (van minderbedeelden) kort maar krachtig en het houd zoveel in.... iedereen die nu breit voor onze actie kan het op zijn manier invullen, maar over één ding zijn we het roerend eens : het maakt van ons een gelukkige mens ! dat kleine lapje bracht zovelen samen om voor hetzelfde doel te breien, er onstonden levenslange, intense vriendschappen, het vulde uren vrije tijd.... hoe kan zoiets kleins, zoveel betekenen....? hoe dan ook, we zijn blij dat we ermee bezig zijn.
vorige week kwamen Antoinette, Annie, Patricia en ik samen om een nieuwe (ondertussen de tweede) samennaaidag te bespreken. Antoinette moest de zaal in Vinkt kunnen vastleggen. maandag 29 maart is de zaal nog vrij en past voor ons alle vier om deze dag in goede banen te leiden. net zoals vorig jaar kan iedereen die wil, komen 'samennaaien'. je kan in de voormiddag en/of namiddag komen. op de middag is er lekkere soep met boterhammen, in de namiddag is er koffie. er is ook frisdrank te bekomen. om alles goed te kunnen inschatten zouden we graag hebben dat jullie op voorhand laten weten wanneer je komt (voor en/of namiddag) en met hoeveel personen. dit om te weten hoeveel soep, brood.... er moet zijn. we vragen dat jullie een schaartje, een naald en een haaknaald meebrengen, en ...een goed humeur. we hopen dat diegenen die er vorig jaar waren ook dit jaar terugkomen en misschien nog mensen, die er vorig jaar niet konden bijzijn... in elk geval : iedereen is van harte welkom !
eens een heel ontspannende tekst.... geboren voor 1970? wij zaten in auto's zonder veiligheidsstoeltjes, gordel of airbag.. onze bedden en speelgoed waren geschilderd met verf vol lood en cadmium. boven aan de trap was geen hekje. wie te ver ging kukelde naar beneden. als je wakker werd in bed hoorde niemand dat, en als er echt iets was moest je hard schreeuwen voordat je ouders het merkten. flessen met gevaarlijke stoffen en alle apotheekflessen konden we gewoon met onze handjes en beperkte motoriek openen. poorten en deuren gingen gewoon dicht en als je met je vingers ertussen zat waren ze weg... op de fiets zat je achterop met je kont op de bagagedrager en probeerde je je vast te houden aan de staafveren van het zadel voor je. een helm hadden ze nog niet eens op een bromfiets, laat staan op de fiets... water dronken we uit de kraan, niet uit de fles. kleur en smaakstoffen moeten ook toen al bestaan hebben, want zo rood, groen of geel als die limonade toen was...zie ik ze nu echt niet meer. een kauwgom legde je s avonds op het nachtkastje, en stak je 's morgens weer in je mond. op school hadden ze maar één maat bank, en met zo'n heerlijk gevaarlijke kleppen eraan. schoenen waren meestal in-gedragen door broer, zus, neef of zo... ook je fiets was of té groot of té klein. een fiets had geen versnellingen en als een band kapot was leerde je vader je zo snel mogelijk om hem zelf te plakken. we gingen 's morgens weg van huis en we kwamen terug als de straatverlichting aan ging. niemand wist in die tussentijd waar we waren en we hadden geen gsm. het bos of park was een plek om te spelen, en geen vieze mannetjes verzamelplek. als we naar een vriendje gingen, liep je er gewoon naartoe, je hoefde niet aan te bellen, je ging er gewoon naartoe. we hadden geen playstation, nintendo, x-Box,64 televisiezenders,videofilms, dvd's, eigen televisie... we hadden vrienden! de televisie begon pas om 18 uur. dan kwam een uurtje voor kinderen en oh wee... als we daarna durfden op te staan en op een knopje van een andere zender te duwen (die zaten aan het aan het toestel vast) pa bepaalde wat en hoe lang je daarna nog keek. we hebben ons gesneden, botten gebroken, tanden uitgevallen en hiervoor werd niemand voor de rechter gesleept. pedagogisch materiaal maakte we zelf, met stokken sloegen we naar ballen. we bouwden zeepkisten en merkten onder aan de berg dat we de rem vergeten waren. we voetbalden op straat, en alleen wie goed genoeg was mocht meedoen. wie niet goed genoeg was moest maar blijven kijken en leren omgaan met teleurstellingen. op school zaten ook domme kinderen. zij gingen en kwamen naar dezelfde lessen als wij. zij deden soms nog een jaar, en daarover waren ook geen discussies op ouderavonden. de meester had altijd gelijk. wij smeerden onze boterhammen zelf, met een grote mensen mes, en als je ze vergeten was, kon je op school niets kopen. als je de korst niet at had je een beetje meer honger de rest van de dag. wij gingen met de fiets naar school, helemaal zelf, ook in de winter ! als je moeder de huisdeur naar je zwaaide was je een watje! als je problemen veroorzaakt had waren je ouders het eens met de politie. ze kwamen je wel halen, maar niet om je eruit te lullen. onze daden hadden consequenties. dat was duidelijk en je kon je niet verstoppen. wij hadden vrijheid, mislukkingen, succes en verantwoordelijkheid. we hebben moeten leren ermee omgaan. onze generatie heeft veel mensen voortgebracht die problemen kunnen oplossen, innovatief bezig zijn en daarbij risico's durven nemen en instaan voor de gevolgen. hoor jij daar ook bij ? GEFELICITEERD ! WIJ WAREN HELDEN !!!!
Een nieuwe week is begonnen. Gisteren kreeg ik een mail van Annie :"Brigitte, oud-collega van mijn zus, kwam met een heleboel mutsjes, sokjes en truitjes die haar nicht uit De Panne gebreid had ... stuk voor stuk Juweeltjes!"
We staan er soms versteld van, waar het breiwerk allemaal vandaan komt .... Toen ik mijn oproep in de krant deed , na de aardbeving in Pakistan, kwamen de telefoontjes van overal uit nederlandstalig België. De mensen breiden en stuurden de lapjes op naar mij ... na ongeveer een jaar bleven een paar groepen over, die nog steeds breien ... maar de laatste tijd komen er af en toe nieuwe mensen bij, die van onze actie gehoord hebben, en ook beginnen breien .... de meesten maken zelf dekentjes van hun gebreide lapjes, en truitjes, mutsjes, sokjes .... dat is heel praktisch, want het aantal breisters is veel groter dan het aantal dat samennaait ... daarom gaan we opnieuw een samennaaidag organiseren. Eind deze week komen Annie, Antoinette en ik samen. Patricia komt waarschijnlijk ook. We gaan dan proberen een datum vastleggen, en dan het nodige doen om er weer een geslaagde dag van te maken. diegenen die er de eerste keer bijwaren, komen zeker terug! via mijn blogje ik hou jullie op de hoogte, en kunnen jullie inschrijven. Ondertussen kijk ik hoopvol uit naar verder nieuws van Wereldmissiehulp, om ons breiwerk te kunnen meegeven naar Haïti.
eerst en vooral wil ik het goede nieuws meedelen : ik kreeg van Wereldmissiehulp bericht dat de haven van Port-au-Prince op Haiti weer open is, en ze momenteel offertes onderzoeken van rederijen om hulp naar Haiti te sturen. zodra ze iets beslist hebben, nemen ze contact met me op. dan kunnen we onze dekentjes en truitjes en ander breiwerk meesturen..... er ligt al heel wat klaar ! dinsdagnamiddag bracht ik een bezoek aan Antoinette, ze had eens een vrije namiddag.... wat niet veel voorvalt.... en omdat het Marialichtmis was, had ze pannekoeken gebakken.... we hadden het ook over een nieuwe samennaaidag. volgende week gaan we een datum proberen te prikken, samen met Annie. ik kreeg ook een mail van zuster Noëlla van Integraal in Brugge. in het krokusverlof mag ik hun voorraad breiwerk gaan ophalen. dat zal dan waarschijnlijk ook meegaan naar Haiti. Agnes uit Beke belde dat er dekens klaarliggen. die ga ik deze week halen. je leest het : we hebben véél dekens voor Haiti ! nu nog zo snel mogelijk versturen.... hier in Eeklo is het heel mistig, dus ideaal weer om lapjes aan elkaar te zetten... dit is zowat het enige wat ik nog in mijn vrije momenten doe. ik wil zoveel mogelijk meegeven met Wereldmissiehulp. gisteravond kreeg ik nog leuke verrassing : zoals elke vrijdag, gingen we competitie-biljarten. patriek speelt in ere-afdeling. we moesten tegen 'de notelaar' uit Lokeren. de vrouwen van die ploeg hadden een grote zak wol mee, en nog een zak met gebreide kousen . ze hadden al gezien bij de vorige ontmoetingen dat ik dekentjes maakte. (ik heb bijna altijd lapjes mee om aan elkaar te naaien) dus hadden ze eens in hun kasten gekeken of ze nog wat resten wol hadden. ik heb het dankbaar in ontvangst genomen... dank U wel, leden van biljartclub de notelaar ! Agnes uit Beke had me nog gevraagd of ik wat wol had, wel nu kan ik deze wol bij haar brengen. ik hoop dat ieder van jullie een fijn weekend tegemoet gaat. groetjes, Dino
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
Ik ben een vrouw en woon in eeklo (belgië) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 24/09/1953 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: handwerken, kaartjes maken en lezen.
ik wou met mijn blogje mensen op de hoogte houden van mijn actie "deken voor pakistan" maar ik vertel er ook over mijn gezinnetje en over wat ik voel en denk bij de actualiteit.
laat ons een beetje meer rondom ons kijken en beseffen hoe goed we het hier hebben, dat we ondanks onze bescheiden bijdrage toch verandering teweeg kunnen brengen in deze wereld. laat ons er iets moois van maken, deel geluk, liefde en warmte, daar worden we allemaal beter van. dino
Een nieuwe week is begonnen. 
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
