ik werd geboren in Blankenberge,  en woonde ook in Zeebrugge,  en momenteel woon ik sinds geruime tijd in Eeklo,  maar een groot deel van mijn puberteitsjaren bracht ik door in Zomergem.   mijn ouders wonen er nog,  mijn broer en nog enkele familieleden,  en ook nog vele bekenden.  dat brengt mee dat ik nog steeds geïnteresseerd ben in wat er allemaal in dit dorp gebeurt.  deze morgen kreeg ik een mail van mijn broer om eens een kijkje te nemen op de site : www.zomergem.net  !  daar had hij een 'opvallend verzoek'  geplaatst voor de 50ste verjaardag van mijn schoonzus.   ik vond  er ook een bericht over mijn oproep in 'de stip'.  dat verraste me aangenaam.  mijn broer schreef er als commentaar nog eens een oproep bij voor wol....    dat maakte me heel gelukkig.    en tevens vond ik het leuk via deze website heel wat te kunnen lezen over 'mijn gemeente',  want dat is het nog steeds voor een deel.   elke week de zondagvoormiddag breng ik door bij mijn ouders,  meestal rond half elf ga ik dan samen met mijn ma een koffietje drinken in 't zoet gemoed,  een eethuis-tearoom, even verderop.... dat is echt genieten voor mijn ma,  die ondertussen al 79 jaar wordt.  ze is nog heel kwiek, rijdt nog met de wagen,  gaat nog heel veel kaarten  en ja,  zelfs shoppen !!!     het liefst doet ze dat met één van haar dochters, schoondochter of kleindochters....  ik hoop dat ik dat op die leeftijd ook nog zal kunnen....als ik al zo oud word !!!

25 juni 2009  in de namiddag werd het nieuws de wereld ingestuurd dat Yasmine uit het leven gestapt was....  iedereen was geschokt.  de laatste weken voor haar dood was het wel opgevallen dat ze heel fel vermagerd was,  iedereen wist dat ze heel veel verdriet had door het stuklopen van haar huwelijk,  maar dat ze zo diep zat....
nu,  een jaar later,  zijn we haar nog niet vergeten.... ze was een heel veelzijdige artiste,  niet alleen als zangeres maar ook als presentatrice.  haar fans hebben vandaag uitgeroepen als duveltjesdag....  Yasmine dronk graag eens een duvel... dus als je vandaag toevallig een duvel drinkt,  denk dan eens aan deze fantastische vrouw....
25 juni is voor mijn schoonzus Martine ,  ook een bijzondere dag.  zij wordt vandaag 50 jaar!  ik heb maar één broer,  en hij heeft een fantastisch vrouwtje,  ze is niet groot, maar ze is dé sterke vrouw achter mijn broer die jaren geleden een decoratiebedrijf begon dat nu uitgegroeid is tot een bedrijf met naam en faam. 
50 jaar was voor mij  een mijlpaal in mijn leven.  ik heb dat aangevoeld als : het grootste deel van mijn leven is al voorbij,  maar nu komt de tijd van genieten ....
als je jong bent gaat alles soms veel te  vlug aan je voorbij,  na 50 jaar bekijk je dat meer... je geniet meer, je staat meer stil bij sommige dingen...je ziet de schoonheid beter van alles...
het is een mooie leeftijd,  de meesten hebben grote kinderen,  al kleinkinderen,  en dat is écht genieten !!!
vandaag heb ik voor Floortje gezorgd,  en als je ziet wat zo'n klein mensje van zeven maand kan... ze zit al flink recht  en bewondert haar speelgoed,   betast alles,  begint al flink wat te brabbelen,  soms meen ik 'mama' en 'papa' te verstaan... en als ze naar me lacht,  dan smelt ik weg...
jullie kennen wel allemaal dat gevoel zeker????  k moet het niet uitleggen hé....  je zou er alles voor doen !
deze avond ga ik nog eens kijken naar 'de stip'  en hopen dat mijn oproep eindelijk wordt vertoond.....  er zijn al velen de revue gepasseerd die daar ook in Zomergem waren voor hun oproep,  maar blijkbaar willen ze nog wat wachten met mijn oproep voor wol !!!
sowieso wordt het uitgezonden hebben ze me beloofd,  dus ik blijf hopen...
waar we heel blij om kunnen zijn is dat de zon van de partij is en ons een schitterend weekend bezorgt : tijd dus om de natuur in te trekken,  te fietsen, wandelen,  een terrasje doen,  shoppen...  
voor onze kinderen of kleinkinderen is de grote vakantie in zicht,  en bijgevolg ook voor hun leraren en leraressen. 
voor de studenten zijn de examen achter de rug,  sommige weten al of ze geslaagd zijn of niet,   anderen beginnen straks hun vakantiejob...
vele mensen  beginnen al hun valiezen te maken om op vakantie te vertrekken.
het is een fantastische tijd,  denk daar eens aan !
niet klagen,  niet zagen,  we leven in een rijk land,  in een vrij land,  waar we heel veel kansen krijgen,  waar de sociale voorzieningen heel goed zijn,  waar we mogelijkheden hebben, waar geen zichtbare armoede heerst... maar waar er wel armoede is !  en discriminatie !
laat dus naast al dat geluk,  een plaatsje in je hart voor deze mensen  die niet zoveel geluk hebben als wij. 
wij proberen dat met het breien van lapjes en het maken van dekens,  truitjes, sokjes, sjerpen...  het is onze manier om te helpen,  en als ik denk aan al die mensen die breien,  aan mekaar naaien,  een randje rond de dekens haken... dan ben ik bijzonder fier en dankbaar dat we al vijf jaar bezig zijn,  en dat de groep nog steeds groeit....  dat ik het al lang niet meer alleen moet doen,  maar drie fantastische helpers heb : Antoinette,  Annie  en Patricia !  we hebben elkaar gevonden in deze actie en vullen mekaar aan,  dit is echt een verbond voor het leven....
een fijn weekend gewenst !!!!

elke avond om half acht,  na het nieuws op vtm is er "de stip". je kan er een oproep doen voor van alles en nog wat.  gisteravond hoorde ik dat ze voor opnamen vandaag in Zomergem op de markt stonden,  dus dat was de ideale gelegenheid om een oproep te doen voor wol.  ik belde Annie en Antoinette en zij vonden ook dat we die kans moesten grijpen.       nadat ik deze morgen  eerst in Waarschoot-Beke dekens opgehaald had, ging het richting markt in Zomergem.   daar was al redelijk wat volk komen opdagen  om alles eens mee te maken,  en sommige,  zoals ik,  om een oproep te doen.   ik heb mijn best gedaan om in deze korte boodschap te vertellen dat we van restjes wol lapjes breien,   en daar dan prachtige dekens van maken voor daklozen, mensen in Pakistan, Senegal, Bolivië, Roemenië.....
de mensen van vtm konden niet zeggen of het vanavond wordt uitgezonden, of op een andere dag,  in ieder geval zal de opname  vanaf morgen op de website van vtm bij "de stip" te bekijken zijn. 
en dan afwachten,  hoeveel respons we krijgen op de oproep.  ik heb alvast naam en adres en telefoon van Antoinette, Annie en mezelf opgegeven,  zodat zoveel mogelijk mensen wol kunnen brengen.  die wol verdelen we dan onder de breisters. 
als je wil zien hoe ik het ervanaf gebracht heb,  ga eens naar de stip op vtm.....

deze blog gaat hoofdzakelijk over mijn hulpactie,  maar ook over mijn persoonlijk leven en dat van mijn omgeving....
mijn oudste kleinkind Tom,  bijna 12 jaar is autistisch.  door de jaren heen heb ik veel gelezen over dit onderwerp,  en je leert ook gaandeweg  hoe zo'n kind in mekaar zit,  wat de problemen zijn....
het grootste probleem is,  dat men bij problemen niet onmiddelijk aan 'autisme' denkt.  de meeste autistjes worden  als 'moeilijke kinderen' bestempelt,  worden dan gestraft,  en dit is juist wat je niet mag doen...
omdat ik overtuigd ben dat veel ouders en grootouders mijn blogje lezen wil ik hierover toch iets meer vertellen.  deze kinderen hebben meestal al een 'lijdensweg' van onbegrip en verkeerd handelen achter de rug wanneer ontdekt wordt dat ze autistisch zijn....
op de site van een vereniging voor ouders van autistische kinderen vond ik een opsomming van enkele signalen van autisme :
* enkel meedoen als een begeleider aandringt of helpt
* onophoudelijk over hetzelfde onderwerp praten
* behoeften uitdrukken door iemand bij de hand te nemen
* ongepast lachen of giechelen
* moeilijkheden in de omgang met anderen
* ongewoon spelgedrag
* vreemde bewegingen
* beperkte wederkerigheid
* extreem verdriet of woede zonder aanwijsbare reden
* geen angst voor gevaar
* steeds dezelfde activiteiten herhalen
* letterlijk herhalen van woorden of zinnen
* weinig soepel in denken en doen
* heel goed zijn in sommige activiteiten waarbij geen sociaal inzicht nodig is
* vluchtig of géén oogcontact
* opvallende lichamelijke over-activiteit of extreme passiviteit
* afstand houden
* ze hebben moeilijkheden met : sociale relaties,  (non-)verbale communicatie,  spel en verbeelding,  veranderingen....

in 'Nina' van vorige week stond een vraag over 'hoe communiceren met autisten?'
daar raad men het volgende aan :
-  spreek met korte zinnen
- gebruik concrete taal
- vaak kunnen ze maar één ding tegelijk, dus niet praten en kijken tegelijk...
- vermijd eindeloze discussies.  het kind begrijpt je standpunten niet en zal het ook niet begrijpen.  hij moet het gewoon doen omdat het moet
- hou het inhoudelijk zakelijk inplaats van emotioneel
- toon je gevoelens en emoties fysiek
- stel concrete vragen en wees geduldig,  een antwoord krijgen duurt soms wat langer
- wees voorspelbaar en geef veranderingen 'tijdig' aan
- lok communicatie uit en geef het de tijd om de informatie te verwerken
- geef duidelijkheid en regels
- communiceer één ding tegelijk
- verwacht geen reactie op non-verbale communicatie van jou kant
- stel het kind gerust als je boos bent op iemand anders, het heeft niets met hem te maken
- straffen heeft geen zin,  ze begrijpen niet waarom...met duidelijke afspraken en regels zal het vanzelf goed gaan,  want ze kunnen zich daar goed aan houden
- als het kind boos is,  zorg dan voor afleiding om weer tot rust te komen.  praat er later met hem over.  er discussies en emoties in mengen heeft géén zin.

zoals je ziet is het een heel moeilijke materie,  maar ik hoop dat je een klein beetje inzicht kreeg,  en niet altijd denkt bij kinderen die soms raar reageren,  dat het 'moeilijke kinderen' zijn...
wat mijn dochter dikwijls ervaart is dat mensen je bekijken 'alsof je met je kind geen weg kunt...'
veroordeel ouders niet onmiddelijk,  want je weet nooit wat erachter zit...
dat is  iets wat ik geleerd heb door de leukemie van Fien en de kanker bij mezelf : niet te snel oordelen als iemand te moe lijkt te zijn,  iets niet kan....
één voorval is me altijd bijgebleven van toen Fientje ziek was.  op een bepaald moment in haar ziekte kon ze niet meer stappen,  ze was té uitgeput.  ik had bij de CM  een grote buggy gehuurd, zodat ik elke dag met haar eens kon gaan wandelen... op een keer kruisten we een paar jonge gasten.  één van hen zei : "hey zeg,  ben jij niet een beetje te groot om  in zo'n buggy te zitten???"
Fien zijn toen tegen mij : " mémé,  zij weten niet dat ik heel ziek ben,  en niet meer kan stappen hé "
gelukkig dat ze dat zo opnam,  maar die gast besefte niet hoeveel hij ons kwetste met zijn opmerking...

't is weer maandag,  een nieuwe week,  bijna halfweg het jaar,  ons stemplicht vervult,  en nu uitkijken wat de week ons brengt.  hopelijk geluk, vriendschap, een nieuwe uitdaging....
ik wens het jullie alvast toe.