vandaag, één week geleden, was er de samenkomst in Deinze, in de het lokaaldienstencentrum De Bosrank. Antoinette en ik waren daar al van half tien, want er moesten pannekoeken gebakken worden. iemand die daar veel komt, Gerarda, was er ook. we vernamen dat Elke, die de ganse dag in mekaar gestoken had, haar moeder op sterven lag.... toch kwam ze bij ons om wat richtlijnen te geven, en ons te vragen of wij alles in handen wilden nemen, die middag want zij wilde bij haar moeder zijn , wat begrijpelijk is ook. de ganse voormiddag bakten we pannekoeken, maar ook de zaal moest klaargezet worden. Patricia kwam ons ook helpen. we verdeelden het werk een beetje, zo kwam het allemaal wel goed. rond half twee kwamen de eerste genodigden al toe. de koffie stond al klaar en de pannekoeken werden binnengebracht door Antoinette. de groepen die het wilden mochten een tafel gebruiken om hun werkjes tentoon te stellen. de meesten maakten daar dankbaar gebruik van. tegen 14 uur was iedereen in de zaal, sommigen hadden nogal moeten zoeken om het te vinden, maar geen nood, voor volgend jaar is dat euvel verholpen. de grote verrassing was Annie, die pas thuis was van haar reis. we wisten dat het nipt zou worden, maar ik was zo blij dat ze er ook was !!! de missiekring van Ruiselede , enkele mensen van Watervliet (het was juist die dag breinamiddag bij hen) , mensen van De Bosrank, mensen van Beke, van Vinkt, Mariette en haar dochter uit Drongen.....allemaal waren ze gekomen om eens gezellig samen te zijn en te zien wat de anderen breien.... de tafels waren heel mooi gedecoreerd, en de breisters bekeken de breiwerkjes , ze waren echt geïnteresseerd in mekaars werk. ik heb toen even het woord genomen en gezegd dat Elke er niet was omdat haar moeder op sterven lag, en dat Antoinette en ik zouden proberen de namiddag goed te doen verlopen. ondertussen was Trees Van Hove binnengekomen. Zij zou haar verhaal vertellen van Senegal. het boeide de aanwezigen duidelijk, temeer daar ze al veel breiwerk meegaven voor Trees. de koffie en vooral de pannekoeken vielen enorm in de smaak ! Elke had een bijdrage van 1,5 euro gevraagd, maar daar heeft niemand over geklaagd. Elke belde ons om ons te bedanken en het is haar bedoeling om dit volgend jaar opnieuw in te richten, en dat ieder groep dan ook eens iets over hun werk, breidagen....vertelt. zo kunnen we leren van mekaar. ik denk dat iedereen genoten heeft van deze namiddag. Antoinette, Annie en ik waren tevreden over de opkomst, het verloop en alles wat erbij kwam kijken. zeker voor herhaling vatbaar !!!
dinsdag moest ik dan naar het ziekenhuis voor een coloscopie, ter controle na de kanker van drie jaar geleden, en alles was oké ! meer kan ik niet wensen !!!!
iets wat niet met onze actie te maken heeft .... woensdagnamiddag was ik afgesproken om samen met mijn vader naar een filmvoorstelling te gaan . Julien Van Den Driessche is één van de weinige getuigen van de vreselijkheden die zich in de concentratiekampen hebben afgespeeld. in het lokaal dienstencentrum Zonneheem kwam hij woensdagnamiddag vertellen, en tonen aan de hand van een zelfgemaakt filmdocument, welke ellende hij en zijn medegevangenen doorstaan hebben in de periode van 26 januari 1943 (aanhouding door de Duitse Zekerheidsdiensten en Gestapo) tot 23 april 1945 (bevrijding tijdens de dodenmars vanuit het concentratiekamp van Flossenburg)
in 1938 werd het kamp Flossenburg opgericht als vierde concentratiekamp na Dachau, Buchenwald en Sachenhausen. dit kamp stond bekend om zijn harde regime. de meeste gevangenen werden tewerkgesteld in de steengroeven en in de 2004 (codewoord voor de messerschmitt-werkplaats) hun uitrusting was beperkt tot een spade en een houweel. het kamp was gelegen in een dal, wat de uitbreiding enigszins heeft belemmerd. de gevangenen werden in 23 houten barakken ondergebracht. het crematorium lag in de vallei achter het kamp en was voor de gevangenen niet onmiddelijk zichtbaar. Julien Van Den Driessche had het met momenten heel moeilijk en moest even stoppen om verder te gaan. hij werd indertijd opgepakt met zijn broer, maar die heeft het niet overleefd. het is onvoorstelbaar wat daar allemaal gebeurd is..... Julien vertelde over de nachtmerries die hij bleef hebben, toen hij al lang thuiswas. toen stelde hij zich als doel een film te maken om dit te kunnen tonen, zodat de mensen van latere generaties dit zouden kunnen zien. met zijn film gaat hij ook naar scholen, en wie hem vraagt. nog dit weekend en het volgend weekend is er in de Paterskerk in Eeklo een tentoonstelling over 'Politieke gevangenen 1940-1945' vanaf 14 uur. dit omdat de herinnering moet doorgegeven worden, en iedereen er zich van bewust is dat dit NOOIT MEER MAG GEBEUREN !!!! juist omdat het mij zo diep getroffen heeft wilde ik het hier op mijn blogje neerschrijven.
voor ik over de promotiebus begin , wil ik eerst vertellen dat ik vorige week in Huize Triest was met dekens. Werner, de cooördinator toonde mij met trots hun nieuwe broodjeszaak, en alhoewel het nog maar negen uur was zaten daar al een paar mensen. Werner vertelde me dat dit mensen waren die s nachts buiten geslapen hadden; daar alleen voor zou ik met dekens rijden.... die mensen dronken daar een warme kop koffie en aten een broodje, zo kunnen ze er weer wat tegenaan. voor mensen als wij die alle nachten in een warm bedje slapen is dat onbegrijpelijk. ik vroeg Werner of hij volgende donderdag naar onze bijeenkomst in Deinze in Ten Bossche komt, maar spijtiggenoeg kan hij niet omdat hij verplicht enkele weken rust moet nemen. maar hij wilde me één ding op het hart drukken en ik moest dit op mijn blog schrijven : bedankt voor al het mooie breiwerk die jullie maken, wij zijn daar verschrikkelijk dankbaar voor ! bij deze heb ik de boodschap overgemaakt. dan wou ik een artikel schrijven over de promotiebus van wereldmissiehulp. en niet zomaar een bus....het is reeds de derde bus die Werelmissiehulp in gebruik neemt. dit zijn evenwel geen nieuwe bussen, maar wel nog goede bruikbare bussen, die ooit dienst deden voor de MIVB de nieuwe bus werd begin de jaren 90 bij Van Hool gebouwd. Atom, afkomstig uit Armenië, en vast in dienst bij Wereldmissiehulp is mekanieker-elektrieker van opleiding, hij paste de bus van binnen en van buiten, aan de noden van een promotiebus, aan. nu is het een hele mooie bus die weer veel scholen zal aandoen . een bezoek van de promotiebus kan altijd aangevraagd worden op volgend adres : dienst promotie, regios@wmhelp.be of telefoneert naar 03/4541415 ik laat hier ook nog enkele data en plaatsen weten waar de promotiebus van Wereldmissiehulp langs komt. donderdag 23/09 in Oostkamp woensdag 29/09 in Hamme vrijdag 01/10 in Lokeren maandag 11/10 in Overmere dinsdag 11/10 in Overmere woensdag 13/10 in Lichtervelde donderdag 14/10 in Lichtervelde vrijdag 15/10 in Koningshooikt maandag 18/10 in Riemst dinsdag 19/10 in Riemst woensdag 20/10 in Krombeke donderdag 21/10 in Proven vrijdag 22/10 in Lokeren maandag 25/10 in Gerdingen dinsdag 26/10 in Gerdingen donderdag 28/10 in Temse vrijdag 29/10 in Harelbeke nog een (praktisch) voordeel aan de (gratis) komst van deze promotiebus : de budgetten van de scholen om 'op reis' te gaan worden alsmaal strakker en veelal zijn verplaatsingen te duur voor de directies... de promotiebus is dus mooi alternatief ! het is echt een aanrader. donderdag aanstaande is er in Deinze dan een samenkomst in de namiddag in Ten Bossche. ik kijk er echt naar uit !!!
sommige dingen slijten zegt men, maar de herinnering aan die 11 september blijven de mensen elk jaar beroeren. ikzelf vind het echt een dag van herinnering aan zoveel zinloos leed en haat. vorige dinsdag was op televisie een documentaire over de laatste gesprekken die mensen hadden uit de torens. de meeste wisten niet goed wat er buiten gebeurde, maar naderhand beseften ze dat ze daar niet levend meer gingen uitkomen. stel je maar voor dat je zo'n telefoon krijgt van je man, vrouw, dochter, zoon....... en waar heeft dit alles toe geleid....... het moet iedereen ervan overtuigen dat er meer dan ooit VREDE moet komen, GELIJKHEID, GEEN ARMOEDE...... dat waren toch de beloften bij het Millenium ! maar meer dan ooit lijkt dit nog heel ver weg.............. vorige maandag reed ik naar Huize Triest met mijn wagen vol, want deze zomer konden we er niet terecht wegens verbouwingswerken. enthousiast hielpen enkele allochtonen de auto lossen, tot zelfs twee kindjes toe. de man vroeg me of ik geen buggy had om hun kleintje te voeren.... spijtiggenoeg kon ik ze niet helpen. zaterdag ben ik dan naar Brugge gereden naar zuster Noëlla Lapon van de zusters Maricolen. we hadden een goeie babbel en ze gaf mij enkele nuttige adressen waar ik misschien met onze dekens terecht kan. weer met een wagen vol kon ik naar huis en vandaag rij ik er mee naar Huize Triest. ze zullen er heel blij mee zijn. het zijn drukke weken nu voor mij, en de gezondheid is niet optimaal, deze maand waarschijnlijk mijn grote controle voor de darmkanker, maar ik zie er naar uit, want dan weet ik hoe ik er voor sta. ik kan alleen maar hopen dat alles goed komt, zodat ik mijn actie kan verderzetten en samen met jullie nog heel veel mensen kan helpen. dat is toch al een begin in de strijd tegen armoede. en alle beetjes helpen. we hebben alleen maar warmte om te geven maar voor iedere mens is een "warm bedje" zo belangrijk !
iedereen van jullie heeft af en toe in zijn leven wel eens een opdoffer gekregen, de één al groter dan de andere.... het zijn dingen om eens over na te denken, te delen en eens te bespreken met vrienden of familie. ik kreeg er deze week enkele te verwerken en omdat het onze actie aangaat wil ik het er met jullie over hebben. 1. maandag wou ik een bezoek brengen aan de hobbytentoonstelling in Vinkt. Antoinette en haar vriendin Mireille hebben daar enkele jaren geleden de hobbyclub opgericht en dat draait daar heel goed, en de tentoonstelling was daar het schoonste bewijs van. na eens rond te zijn gegaan sloeg ik een babbel met Antoinette. plots kwam Mireille zich bij ons voegen en zei dat ze iets te vertellen had : op een rommelmarkt in Sint-Truiden hadden ze lappendekens verkocht.... indien Antoinette of ik ze zouden zien , zouden we meteen weten of het er van onze actie zijn, maar het waren dezelfde naar het schijnt. dus de kans is er dat er enkele dekens van onze actie verkocht werden. dat deed me heel veel pijn. Antoinette zei nog, misschien verkopen ze er om dan met het geld de armen te helpen.... dat is allemaal mogelijk, en ik hoop (!) dat het zo is, maar het gaf me een heel wrang gevoel. dit zijn dingen die we niet kunnen controleren, we kunnen alleen geven met een goede bedoeling, maar we gaan toch proberen dit na te gaan. 2. ik had een mail gestuurd naar Wereldmissiehulp met de hoop dekens en truitjes met hen te kunnen meegeven. maar ik kreeg gewoon een mail terug dat ze niet naar Pakistan gaan. alle officiële hulporganisaties willen ons gerief niet. ik bedacht dat we gelukkig mogen zijn da we laatst nog zoveel gerief naar Nederland deden voor Tibet....
maar ik mag mijn hoofd niet laten zakken . er zijn nog altijd groepen mensen die heel content zijn met onze dekens en truitjes. het wordt winter en dan zullen ze nog meer van pas komen.
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
Ik ben een vrouw en woon in eeklo (belgië) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 24/09/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: handwerken, kaartjes maken en lezen.
ik wou met mijn blogje mensen op de hoogte houden van mijn actie "deken voor pakistan" maar ik vertel er ook over mijn gezinnetje en over wat ik voel en denk bij de actualiteit.
laat ons een beetje meer rondom ons kijken en beseffen hoe goed we het hier hebben, dat we ondanks onze bescheiden bijdrage toch verandering teweeg kunnen brengen in deze wereld. laat ons er iets moois van maken, deel geluk, liefde en warmte, daar worden we allemaal beter van. dino
vandaag, één week geleden, was er de samenkomst in Deinze, in de het lokaaldienstencentrum De Bosrank.
iets wat niet met onze actie te maken heeft ....
voor ik over de promotiebus begin , wil ik eerst vertellen dat ik vorige week in Huize Triest was met dekens. Werner, de cooördinator toonde mij met trots hun nieuwe broodjeszaak, en alhoewel het nog maar negen uur was zaten daar al een paar mensen. Werner vertelde me dat dit mensen waren die s nachts buiten geslapen hadden; daar alleen voor zou ik met dekens rijden.... die mensen dronken daar een warme kop koffie en aten een broodje, zo kunnen ze er weer wat tegenaan. voor mensen als wij die alle nachten in een warm bedje slapen is dat onbegrijpelijk.
sommige dingen slijten zegt men, maar de herinnering aan die 11 september blijven de mensen elk jaar beroeren. ikzelf vind het echt een dag van herinnering aan zoveel zinloos leed en haat. vorige dinsdag was op televisie een documentaire over de laatste gesprekken die mensen hadden uit de torens. de meeste wisten niet goed wat er buiten gebeurde, maar naderhand beseften ze dat ze daar niet levend meer gingen uitkomen. stel je maar voor dat je zo'n telefoon krijgt van je man, vrouw, dochter, zoon....... en waar heeft dit alles toe geleid....... het moet iedereen ervan overtuigen dat er meer dan ooit VREDE moet komen, GELIJKHEID, GEEN ARMOEDE...... dat waren toch de beloften bij het Millenium !
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
