toen ik woensdagmorgen haar overlijden vernam, voelde ik me heel verdrietig. ik weet , het gebeurt elke dag wel ergens anders, maar toch deed haar dood me heel veel verdriet....... of je nu van dezelfde mening was als zij, doet er niet toe. ze had een heel mooie leven tot ze plots het nieuws kreeg dat ze kanker had. dat is iets wat elke dag , spijtiggenoeg, velen onder ons te horen krijgen, en elk gaat er op een ander manier mee om. zij besliste om deze strijd met ons te delen, en zo anderen moed te geven, die ook in hetzelfde straatje zaten. haar grootste drijfveer waren haar twee 'prinsen' , zoals ze haar twee zoontjes noemde. daarvoor wilde ze leven ! het werd een lange strijd met hoogtes en laagtes, ze bleef erin geloven, ondanks hetgeen dokters ook zeiden, en gesteund door haar engelbewaarder Frank Van Hecke. ze ging nog naar het buitenland om andere therapieën te proberen. maar vorige week maandag ging ze dan heel snel achteruit om dinsdag de strijd helemaal te verliezen. Marie-Rose, ik vond jou een fantastische vrouw, een sterke vrouw, een voorbeeld voor ons allen. dit had niet mogen gebeuren, maar je zal niet vergeten worden. je zoontjes zullen opgroeien met het idee aan hun supermama, op tijd en stond een envelopke krijgen met enkele woordjes van jou, en iedereen die jou gekend heeft zal kunnen vertellen hoe jij was. je engelbewaarder Frank, die ondertussen je man werd, is het beste wat je kon overkomen, hij is zo fier op 'zijn vrouw'. je kinderen, Frank, je ouders, je zus en broer en je familie wacht nu een zware tijd, beseffen dat je hier niet meer lijfelijk aanwezig bent... maar wel nog hierboven. van daar zal je waken over hen, ze zullen nooit alleen zijn, altijd je steun kunnen vragen....... Het ga je goed, Marie-Rose, je was een toffe madam, die ik me altijd zal herinneren.....
na de mooie zonnige namiddag van dinsdag, hadden we gehoopt op een herhaling op woensdag, maar niets was minder waar want het was een beetje gure wind die waaide toen we in Oostende aankwamen. Annie was in Drongen op de trein gestapt, Antoinette en ik in Aalter. zo maakten we met ons drieën deze aangename treinreis mee. het herinnert me aan de tijd dat ik van Zeebrugge(waar ik woonde toen ik een jaar of zeven was) naar Brugge ging met de trein. in Oostende gekomen voegde Patricia zich bij ons en gingen we eerst een lekkere kop koffie drinken. we wandelden door de winkelstraten, om dan rond de middag een warme maaltijd te gebruiken in een tof restaurant. het dessert moesten we bij Patricia thuis in Bredene gaan eten. eerst wat 'sightseeing', daar de bakker over de middag gesloten was, en zo leerden we Bredene eens een beetje kennen. het is een stukje kust die misschien niet zo gekend is als Knokke en Blankenberge, maar zeker even mooi, of nog mooier. er worden ook volop appartementen gebouwd, zoals overal trouwens. na twee uur haalde Patricia haar taart af en reden we naar het "vissershuisje" van Patricia. eigenlijk is het een buitenverblijf, maar in afwachting dat haar huis in Gistel af is, resideren ze daar. dit mooie vissershuisje is echt een droomhuisje, zo gezellig, zo aangenaam en knus....... dat vonden we alledrie. dan kwam de taart op tafel, en wat lag er bovenaan : een klavertje vier !!!!! dit had ze speciaal besteld. Patricia is echt een supervriendin en een deel van ons klavertje vier. we hebben onze agenda's samengelegd om zo de zaal te kunnen bespreken in Vinkt voor onze , ondertussen 3de samennaaidag. Antoinette zorgt daar allemaal voor. van zodra ik de datum weet van die Samennaaidag schrijf ik het onmiddelijk op mijn blog. we zijn ook van plan van naar het weeshuis in Sint Niklaas te gaan om voor deze kinderen mooi breiwerk te brengen. Annie gaat naar Huize Triest met dekens. ikzelf heb een mail gestuurd naar een jongen die vorig jaar een container naar Haïti stuurde, en dit jaar opnieuw wil doen. misschien neemt hij dekens van ons mee??? we zien wel, we proberen te helpen waar we kunnen, en met ons vieren moet dat zeker lukken. na deze gezellige namiddag vertrokken we weer uit Oostende naar Aalter en Drongen. ik was heel moe maar heel content, en de anderen ook denk ik..... ik wil hierbij ook nog vermelden dat Trees Van Hove op 17 februari in de Bosrank komt vertellen over haar laatste reis naar Senegal. iedereen die geïnteresseerd is , is welkom !
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
Ik ben een vrouw en woon in eeklo (belgië) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 24/09/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: handwerken, kaartjes maken en lezen.
ik wou met mijn blogje mensen op de hoogte houden van mijn actie "deken voor pakistan" maar ik vertel er ook over mijn gezinnetje en over wat ik voel en denk bij de actualiteit.
laat ons een beetje meer rondom ons kijken en beseffen hoe goed we het hier hebben, dat we ondanks onze bescheiden bijdrage toch verandering teweeg kunnen brengen in deze wereld. laat ons er iets moois van maken, deel geluk, liefde en warmte, daar worden we allemaal beter van. dino
toen ik woensdagmorgen haar overlijden vernam, voelde ik me heel verdrietig. ik weet , het gebeurt elke dag wel ergens anders, maar toch deed haar dood me heel veel verdriet.......
na de mooie zonnige namiddag van dinsdag, hadden we gehoopt op een herhaling op woensdag, maar niets was minder waar want het was een beetje gure wind die waaide toen we in Oostende aankwamen. Annie was in Drongen op de trein gestapt, Antoinette en ik in Aalter. zo maakten we met ons drieën deze aangename treinreis mee. het herinnert me aan de tijd dat ik van Zeebrugge(waar ik woonde toen ik een jaar of zeven was) naar Brugge ging met de trein. 
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
