we zijn bijna Allerheiligen dus dat wil zeggen dat we deze week het graf van onze overleden geliefden gaan opnetten en bloemen neerleggen. het lijkt misschien raar, maar ik vind dit een week waar mensen bewuster denken aan hun kind, echtgenoot, ouders..... die er niet meer zijn. die week wil je eens extra aandacht besteden aan hun graf. alles moet er piekfijn uitzien voor 'hun feestdag'. bij ons in Eeklo en waarschijnlijk overal is het kerkhof op 1 november één bloemenzee. het is echt prachtig ! maar bij mij is het elke keer een fijn moment als ik naar het graf ga van mijn echtgenoot, die ondertussen al 26 jaar overleden is. het is een moment van nog eens iets te kunnen zeggen tegen hem, gewoon eens in alle rust daar bij hem zijn ..... zo ervaren mijn dochters dat ook.
vorige maandag moest ik naar het ziekenhuis voor mijn jaarlijks onderzoek. het is nu vier jaar geleden dat ik darmkanker kreeg. ik was deze keer best wel zenuwachtig, maar alles bleek in orde te zijn, binnen een half jaar moet ik dan voor een scan. ik was heel blij en met mij iedereen die me kent.
deze week heb ik nogal wat te doen, maar ik probeer eens naar Ruiselede te gaan waar op dinsdagnamiddag de missiekring samenkomt. ik moet dringend naar Rumbeke naar Antoinette waar heel veel lapjes klaarliggen, maar dat zal voor deze week niet meer zijn. ik wil heel graag eens een dagje in Vinkt doorbrengen om met Antoinette op haar zolder de voorraad dekens te controleren. we moeten 190 dekens hebben voor het opvangtehuis van Sint Niklaas tegen eind november, en verder wil ik zeker Huize Triest niet vergeten. het begint al koud te zijn , en dan komen de dekens van pas. het stemt me droef als ik op tv die daklozen zie in Brussel en andere gemeenten, die families die met kleine kinderen op straat moeten doorbrengen...... langs de andere kant zie je dan die politiekers die maar bakkeleien over van alles en nog wat, en geld uitgeven aan dure projecten..... dit kan toch allemaal niet !!!! als gewone mens kunnen we daar niet veel aan veranderen, maar met onze dekentjes kunnen sommige daklozen zich toch een beetje warmen. ik wou dat we ze allemaal een warme plaats in een huis of oude kazerne, of een ander gebouw dat toch leegstaat, en zo zijn er hoor, konden geven, zodat ze beschut zijn tegen de kou. dat zou toch al een begin zijn. laat ons dat hopen en eens speciaal bidden voor die problemen. wij hebben het hier goed, maar dat zou voor iedereen zo moeten zijn. wij zijn allemaal gelijk, we zijn allemaal mensen onder elkaar.
mijn ouders zijn 60 jaar getrouwd, en dit komt niet zoveel meer voor. toen ze 50 jaar getrouwd waren, hoopte ik stilletjes dat ze de 60 zouden halen, en eindelijk is het zo ver. ze zijn allebei nog in redelijk goede gezondheid, buiten wat ongemakken die wel niet abnormaal zijn voor hun leeftijd. ze genieten nog beiden van hun hobby's : mijn pa heeft een indrukwekkende postzegelverzameling van wel 250 boeken, en hij vult alles nog verder aan. mijn mama heeft haar hart verloren aan kaarten. samen met haar nichten en een vriendin kaarten ze soms verschillende keren per week. mijn broer, mijn drie zussen en ik zijn heel blij dat we onze ouders nog bij ons hebben en hopen dat dat zo lang mogelijk zo blijft. zondag was er groot feest voor de familie. iedereen heeft er van genoten en het was tevens een gelegenheid om onze tantes en nonkel, neven en nichten nog eens weer te zien. als je ouder wordt gebeurt dat niet zo vaak meer, spijtiggenoeg. normaal moest ik vandaag naar het ziekenhuis voor mijn jaarlijkse coloscopie, om te kijken of alles nog in orde is of dat de kanker weer de kop opsteekt....... maar de dokter is ziek, dus moet ik aanstaande maandag binnen.
vorige week zijn Antoinette, Annie en Patricia bij mij op bezoek geweest om mijn verjaardag te vieren. Patricia was op reis op 24 september, dus hadden we dat uitgesteld. het was echt weer zalig om een namiddag samen door te brengen en wat te kunnen bijpraten. de winter komt eraan en dan hebben we weer veel brei-werk. we gaan weer op zoek naar wol want de voorraad is fel verminderd. we zijn dekens aan het maken voor het opvangcentrum van het Rode Kruis in Sint Niklaas, ook voor Huize Triest natuurlijk en er zal nog wel één of ander bijkomen. zo gaat ons leven verder hé, met één rode draad : onze actie. we hebben mekaar gevonden door de actie en vormen echt een klavertje vier, we vullen mekaar perfect aan. we gaan er weer tegenaan om arme mensen, daklozen te beschermen tegen de koude en een knus gevoel te geven, want zeg nu zelf, wat is er aangenamer dan je te kunnen wikkelen in een mooi , warm, gebreid deken !
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
Ik ben een vrouw en woon in eeklo (belgië) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 24/09/1953 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: handwerken, kaartjes maken en lezen.
ik wou met mijn blogje mensen op de hoogte houden van mijn actie "deken voor pakistan" maar ik vertel er ook over mijn gezinnetje en over wat ik voel en denk bij de actualiteit.
laat ons een beetje meer rondom ons kijken en beseffen hoe goed we het hier hebben, dat we ondanks onze bescheiden bijdrage toch verandering teweeg kunnen brengen in deze wereld. laat ons er iets moois van maken, deel geluk, liefde en warmte, daar worden we allemaal beter van. dino
we zijn bijna Allerheiligen dus dat wil zeggen dat we deze week het graf van onze overleden geliefden gaan opnetten en bloemen neerleggen. het lijkt misschien raar, maar ik vind dit een week waar mensen bewuster denken aan hun kind, echtgenoot, ouders..... die er niet meer zijn. die week wil je eens extra aandacht besteden aan hun graf. alles moet er piekfijn uitzien voor 'hun feestdag'. bij ons in Eeklo en waarschijnlijk overal is het kerkhof op 1 november één bloemenzee. het is echt prachtig ! 
Ik ben nadine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam dino.
