Inhoud blog
  • The planet - slapeloosheid
  • Hier ben ik weer!!
  • Londen, vroeger en nu
  • Boeken
  • Mijn eigen moment of fame.
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Foto
    Zo lacht ze, zo huilt ze!
    Zeurproza van Dipje, afgewisseld met uitgelaten berichten van Upje
    29-12-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.The planet - slapeloosheid
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Last van slapeloosheid en dus ben ik maar terug opgestaan om een tas warme melk met honing te drinken.
    Ik zag de laatste aflevering van 'The planet' op Canvas. Dat is een vierdelige reeks over de toestand van onze planeet. Op de site van Canvas staat het programma als volgt beschreven:" The Planet is een grootschalig Zweeds filmproject van Johan Söderberg. De reeks probeert een antwoord te formuleren op de vele vragen over de wereldwijde klimatologische onheilstijdingen". Ik vond de vorige drie afleveringen erg boeiend maar de vierde stelde me wat teleur. Er werden mensen aan het woord gelaten die toch niet echt klimatologie of ecologie als hun vakgebied hebben: een psychiater, een schrijver... Wel boeiende mensen met een uitgesproken mening over de zaak en ongetwijfeld niet zomaar geformuleerd. Maar wat ik miste in de slotaflevering, die over keuzes en gevolgen zou gaan, was dat er meer werd gesproken over grondstoffen (welke zijn levensnoodzakelijk, hoeveel daarvan is er nog aanwezig, hoe lang komen we daar nog mee toe?), over de gevolgen die er aan verbonden zouden zijn als de hele wereldbevolking onze westerse levensstandaard zou hebben.  Ik heb uiteraard hiervan helemaal geen kaas gegeten (van wat overigens wel, behalve van kaas eten, maar nu niet meer want te veel cholesterol!!). Toch zou ik er meer over willen weten. Het zet me ook aan het denken over mijn eigen levenswijze. Wat verspil ik? Hoeveel overbodige zaken koop ik? Hoe laat ik me door de reclame beïnvloeden? Ben ik bereid een deel van mijn luxe op te geven? Ik moet eerlijk zijn: ik hou rekening met het milieu, koop ecologische producten, maar ook: ik verspil vaak, ik koop zaken die ik niet echt nodig heb, ik laat me door de reclame beïnvloeden.
    Hou me er aan, medebloggers, dit moet veranderen en wel vanaf nu.

    29-12-2007 om 02:34 geschreven door dipje,upje

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    28-12-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Hier ben ik weer!!

    Ik heb mezelf voorgenomen om, al is het maar als persoonlijk dagboek, opnieuw geregeld mijn blog bij te houden. En nu ik in verlof ben en met een griepje als excuus thuis toch niet veel kan doen, lijkt het met het aangewezen moment om er mee te herbeginnen.
    En waarmee kan ik dat beter doen dan met een goed boek aan te raden? Ik las pas "Nazomer" van Philippe Besson en ik vond het een prachtig boek. Het is niet dik, slechts 142 blz. De schrijver heeft een verhaal verzonnen bij een schilderij van Edward Hopper "Nighthawks". Hierop zie je, van buitenaf in de avondschemering, een bar met aan de toog een man en een vrouw samen, en nog een man alleen, en achter de toog de barkeeper (die overigens wat op Herr Seele lijkt). Het verhaal beslaat maar één avond. De vrouw aan de toog is Louise, gescheiden sedert 5 jaar. Ze wacht op haar huidige minnaar die haar beloofde die avond zijn vrouw definitief te verlaten. Terwijl ze wacht komt haar ex-man binnen, die haar voor een ander verliet. Er wordt niet veel gepraat in het boek. Veel speelt zich af in de gedachten van Louise, haar ex-man en de barkeeper. Het boek is sober geschreven en toch heel erg gevoelig. Ik heb er van genoten, het is een echte aanrader, en ik ben zeker van plan nog andere boeken van Besson te lezen.

    28-12-2007 om 17:39 geschreven door dipje,upje

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 1/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    19-03-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Londen, vroeger en nu
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Afgelopen weekend ben ik met 3 vriendinnen (waarvan één kersverse) naar Londen geweest. Een van hen was er ook bij toen ik de eerste keer ging. Dat was in de swingende jaren 60, 1968 of 1969 volgens mij. Het was een reis georganiseerd door één van onze leraren aan de kunstacademie. Toen ging het nog met de boot vanuit Oostende. De zee was erg woelig met alle gevolgen vandien. Gelukkig had ik medicatie tegen reisziekte ingenomen zodat mijn maag onverstoord bleef. De eerste maal in een grote buitenlandse stad vond ik erg spannend. Wat mij vooral aansprak was de Londense metro. Ik vond het geweldig om al de lijnen uit te proberen. en die speciale geur die daar hing!  Ik had er liefst heel dagen in doorgebracht.
    Ons hotel lag in Bayswater waar vooral veel Indiërs woonden toen. En met twee vriendinnen wilde ik absoluut Hair gaan zien op Shaftesbury Avenue. We hadden echter geen tickets zodat we ons noodgedwongen tot de zwarte markt op straat moesten wenden. En het lukte ook nog.  Toen de acteurs op een gegeven ogenblik naakt door de zaal begonnen te rennen maakten we volgens mij de ultieme daad van progressiviteit door!! Naakt te durven lopen tussen al die vreemde mensen! Het maakte een onvergetelijke indruk op ons.Nu, bijna 40 jaar later, kunnen we nog steeds vanbuiten 'Frank Mills' zingen!!
    Onze trip van vorig weekend was ook geweldig. Het was erg mooi weer zodat we veel hebben kunnen wandelen. De eerste dag langs de Thames met een bezoek aan de kunstgalerij en de winkeltjes in de Oxo-toren en aan Tate Modern - heel interessant en bovendien gratis. Ons voorgerecht voor het avondeten was eveneens gratis: we hebben alles wat er te proeven viel op een voedingsmarkt ook daadwerkelijk geproefd. Vooral kazen en chuthey smaakten erg goed. Zo een gratis voorgerecht en de gratis musea kan je wel gebruiken want Londen is geweldig duur tegenwoordig. Wat hier bij ons één euro kost, daar betaal je daar één Pond voor. 1 Pond is ongeveer 1,5 €.  Een ticket voor een enkele reis met de metro kost 4 pond!!!! In Brussel is dat iets meer dan 1 euro.
    Het via Internet geboekte hotel in de omgeving van St Pancras station viel erg mee. Het was voor mij de eerste keer in Londen dat we een ontbijt kregen dat uit iets anders bestond dan enige sneetjes geroosterd sponsbrood en confituur. Er was een heus ontbijtbuffet, zeldzaam toch voor goekopere hotels in Londen.
    Zaterdag was het superdruk in de stad vanwege St. Patricks day 's anderendaags. In Covent Garden kon je over de koppen lopen en dat was niet leuk maar wel wetenswaardig. We onmoeten er namelijk een merkwaardig in het groen uitgedost heerschap (zie foto) dat ons de herkomst van het volgens hem gloednieuwe product cake kon uitleggen. De cake was volgens hem namelijk uitgevonden door Johan Cake, uiteraard een Nederlander! En of we nu vliegensvlug ook zo een stuk cake wilden kopen? Neen dus wegens te duur en te gekleurd!
    De laatste dag brachten we door in het British Museum, indrukwekkend en ook gratis. En de weergoden waren ons gunstig gezind want toen de trip er op zat en we in Waterloo Station in de trein stapten kwam er pas een einde aan het mooie weer en begon het te regenen. Zo! Net goed voor die ene oorspronkelijke reisgezellin die niet mee wilde omdat ze dan moest opletten met wat ze allemaal zei omdat ik depressief was en niet alles kon verdragen!

    19-03-2007 om 00:00 geschreven door dipje,upje

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    15-03-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Boeken
    Neen, ik ging geen boeken meer kopen. Veel te duur, mijn kasten puilden al uit en je kan ook naar de bibliotheek.
    Maar als ik dan in het kringloopcentrum, ik zeg maar iets, Oorlog en Vrede zie staan voor 10 eurocent, of er wordt uitverkoop gehouden in de bibliotheek dan bezwijk ik uiteraard met mijn zwak karakter.
    Het probleem is wel dat ik boeken die ik koop zelden lees omdat ik denk, dat komt later nog wel en die van de bibliotheek moeten op tijd terug. Nu ik echter in ziekteverlof ben en dus meer tijd heb, spreek ik wel mijn stapel koopjes aan.
    Zo las ik pas 'Na meneer Mackenzie' van Jean Rhys. Het boek verscheen in 1930 onder de titel 'After Leaving Mr. Mackenzie". De schrijfster kreeg echter pas bekendheid in de jaren 60 na het verschijnen van haar roman 'Wide Sargasso Sea'.
    Volgens de achterflap van het boek zou 'Na Mr. Mackenzie' een autobiografisch getinte roman zijn. Het verhaal gaat over Julia, een vrouw van 36 die zich door haar minnaars laat onderhouden. Ze is haar familie in Engeland ontvlucht en woont in Parijs. Nadat Mr. Mackenzie met haar breekt zit ze aan de grond. Ze keert terug naar Engeland in de hoop dat haar familie haar zal helpen. Die ballon gaat echter niet op en gelaten keert ze maar terug naar Parijs. Ze realiseert zich dat haar beste jaren achter haar liggen en dat het teren op mannen niet zal kunnen blijven duren.
    Het is een goed geschreven boek met korte eenvoudige zinnen en dus gemakkelijk te lezen. De schrijfstijl is helemaal niet gedateerd of ouderwets. Het leven van Julia, hoe ze tegen het leven aan kijkt was voor mij echter wel onbegrijpelijk: ofwel ben je rijk, ofwel laat je je door mannen onderhouden. Een baantje zoeken is blijkbaar ondenkbaar of enkel voor de allerlaagste klassen. Je zou Julia door elkaar willen schudden en zeggen 'maak je niet zo afhankelijk van mannen, dat verlies je altijd'. Maar dat zou voor mij een geval van de pot verwijt de ketel zijn. Immers, hoewel ik me nooit door een man heb laten onderhouden en economische onafhankelijkheid  voor mij altijd al een prioriteit was, heb ik toch in mijn jongere jaren nogal veel geslikt van mannen. Dus misschien wordt Julia ook wel ooit wijzer.

    15-03-2007 om 00:00 geschreven door dipje,upje

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 1/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    11-03-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijn eigen moment of fame.
    De grootste nitwits komen tegenwoordig op het scherm en kennen hun minute of fame. Ik heb die echter ook gehad en wel zo:
    Het was in de jaren 80 toen Saddam Hoessein, toen nog de goede vriend van de VS en van het hele Westen, het Koerdische dorp Halabja met gifgas liet bestoken. In de Germinal te H. hielden de Koerden een hongerstaking en er werd een solidariteitsbetoging georganiseerd waaraan ik uiteraard deelnam. Ik droeg een vakbondsvlag en was de hele betoging in druk gesprek gewikkeld met een vriendin. Toen we 's avonds het BRT-jounaal bekeken kwam het dus. De betoging kwam in beeld en plots hadden de camera's mij blijkbaar in de gaten gekregen. Pratend en hevig kauwgum kauwend kwam ik close-up in beeld!!!  Een werkelijk mooi en memorabel beeld moet ik zeggen! Om te bewaren voor het nageslacht! Nooit zou ik nog in het publiek 'sjieken'!! Maar dat was een van de vele beloftes die ik mijzelf deed en waar ik me toch niet aan kon houden.

    11-03-2007 om 00:00 geschreven door dipje,upje

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    07-03-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.IK WIL DE GROOTSTE HEBBEN
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Ik was dus een tiener in de hippe jaren 60. En ik had een erg mooie 16 maanden jongere zus. Ze had lange zwarte haren, een mooi gelaat met een ongeschonden huid, een lief klein neusje. En ik had wel het huidige ideale mannequinmodel (1 m77 en 56 kg) maar droeg een ziekenfondsbrilletje, had veel puistjes, een neus die als ik in de spiegel keek steeds maar groter werd, maar wel mooiere kniëen dan mijn zus. Mijn voornaam werd in de jeugdbeweging verbasterd tot 'Lelijke Jan' wat al veel zegt!
    Met vijf kinderen had een arbeidersgezin het in die tijd niet breed. Maar omdat we toch graag hip gekleed gingen maakte mijn moeder voor mijn zus en mij elk een minikleedje: een turquoise blauw voor mijn zus, een licht okergeeel (een kleur die me helemaal niet stond met mijn bleke huid en vuilblonde haren) voor mij. En zo gekleed gingen we naar het muziekfestival in B. naar muziek luisteren, vedetten bekijken en jongens versieren - jongens fixeren noemde mijn zus het. Er bestond voor ons in die tijd een rangorde in jongens: het allerminste was een streekgenoot, dan een  landgenoot uit een andere streek, een Nederlander stond op nummer twee maar de absolute top was een Brit.
    Onze wegen gingen al fixerend uit elkaar. Ik geraakt aan de praat met een jongen die zich bekend maakte als Ian uit Glasgow. In mijn beste schoolengels trachtte ik me zo interessant mogelijk te maken. We bleven de hele dag samen. 'S Avonds werd onze buit vergeleken: mijn zus had een drummer van een groepje uit Dortrecht aan de haak geslagen maar met mijn Brit had ik haar voor deze keer toch wel overklast.
    De volgende dat bezochten we weer het festival. Mijn zus ging naar haar drummer met wie ze een afspraak had en ik ging op zoek naar Ian. Plots zag ik hem staan en ging naar hem toe. Groot was mijn verbazing toen ik hem Vlaams hoorde praten. Ik, onnozel in het Engels 'Do you speek Dutch?' waarop hij antwoorde 'maar natuurlijk, ik ben van Tervuren'. Daar ging mijn overwinning!!! Zat ik toch 'maar' met een Belg opgescheept. Hoe diep kan je vallen!!!

    07-03-2007 om 00:00 geschreven door dipje,upje

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    01-03-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.DE DIP WAS DIEP

    De dip was diep - mooi gezegd, ik word er zowaar poëtisch van!! En hij is nog steeds erg diep!
    Nog vaak wordt een depressie niet als een ziekte aanvaard, zelfs niet in de "progressief, maatschappelijk bewogen" kringen waarin ik me beweeg. Ik krijg te maken met onbegrip, ongeduld, vooroordelen (als je een depressie hebt is het je eigen schuld) en het meest pure egoïsme van zogezegde vrienden van wie ik het niet verwachtte. Gelukkig zijn er ook anderen die me wel steunen, bij wie ik begrip vind, zonder dat ze me naar de mond praten, die me aanmoedigen verder te gaan en iets aan mijn problemen te doen.
    Juist vandaag staat er in de krant een artikel over een depressieve vrouw die haar 5 kinderen met messteken om het leven heeft gebracht en daarna heeft getracht zelfmoord te plegen. Yves Desmet heeft er vandaag zijn "Standpunt" aan gewijd, erg interessant. Hij vraagt zich af hoe dergelijke drama's kunnen voorkomen in een samenleving waar er zoveel opvangmogelijkheden en hulpvoorzieningen bestaan.

    Wel ik denk dat in onze maatschappij, hoe die nu evolueert, de wanhoop erg groot kan worden. Welke waarden worden benadrukt? Je moet hard zijn, voor je zelf opkomen, figuurlijk gesproken over lijken gaan om je doel te bereiken, je mag ongegeneerd met de ideeën van anderen gaan lopen, je moet niets kunnen maar de indruk wekken veel te kunnen en te doen, je moet je tijd besteden aan "netwerken" om hogerop te geraken..... Medeleven, engagement, eerlijkheid zijn ouderwets en voor doetjes.
    Je zou van minder moedeloos worden!!

    01-03-2007 om 15:06 geschreven door dipje,upje

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 2/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    16-02-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.GRIEP
    Geveld door de griep!! Dan valt er niet veel te schrijven.

    16-02-2007 om 00:00 geschreven door dipje,upje

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    15-02-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.FILM

    Gisterenavond heb ik samen met een vriendin een erg mooie film gezien: Babel van Inarritu (van Amores perros en 21 Grams). Vier verhalen, over moeilijke communicatie, die op het eerste zicht niets met elkaar te maken hebben maar die naarmate de film vordert toch op een of andere manier verbonden zijn. De film loopt voor de enen (ja de rijkere protagonisten toevallig) beter af dan voor de anderen. Erg aangrijpend.
    En bovendien iets heel anders dan ik op het filmfestival in Rotterdam zag een tweetal weken geleden Daar was de verrassingsfilm "Inland Empire", de nieuwe van David Lynch. De film duurde drie uur maar halverwege was de helft van het (cinefielen)publiek al de zaal uitgelopen. Ik heb het zelf meer dan twee uur uitgehouden maar toen was ook voor mij de maat vol. Er was geen touw aan vast te knopen. Nochtans vond ik Mulholland Drive wel goed en die was ook niet gemakkelijk. Een meisje dat bij ons in het hotel verbleef drukte het 's anderendaags zo uit: "ik heb bij mezelf gezegd, als die konijnen nog  één keer komen dan vertrek ik", doelend op een herhaaldelijk terugkomende scène met strijkende en pratende konijnen of hazen. Volgens mij heeft David Lynch gedacht: ik ben toch zo een cultfiguur, eens kijken wat men allemaal pikt van mij. Komt wel meer voor in het kunstenaarswereldje volgens mij!

    15-02-2007 om 13:58 geschreven door dipje,upje

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    14-02-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Daar gaan we dan!
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Vanmorgen werd ik wakker met een erg frisse tegenzin om op te staan! Mijn hele leven heb ik al last van erge stemmingswisselingen, van up naar down en nu dus down. En ik dacht terug aan Ivonne, een oudere (d.w.z. ouder dan ik, en ik ben 55) en erg wijze vrouw. In een vroegere, erg moeilijke periode heeft ze me goed geholpen. Eén van haar raadgevingen was: schrijf elke dag op wat je meemaakt, wat je beroert. En dus dacht ik, in mijn bed gelegen, als ik  eens een blog maak met al mijn zielenroerselen? Niet dat de wereld zit te wachten op de ontboezemingen van een seniore met een dip, maar anderzijds, zit de wereld te wachten op oorlog, geweld, honger en ontbering, onrechtvaardigheid? Neen toch! Maar ze zijn er, dus nu ook mijn ongevraagde blog.
    De dip, die zich al enige tijd aankondigde, sloeg dit weekend in alle hevigheid toe, en wel op een ogenblik dat ik me juist heel goed moest voelen. Ik had een vrije dag en was met leuke vriendinnen op uitstap naar Luik. We hadden een erg mooie wandeling gemaakt, naar een erotische shop geweest met een heel vriendelijke en perfect Nederlands sprekende eigenaresse en we hadden lekker gegeten maar op de terugweg in de trein kwam de niet te stelpen tranenvloed. En de daaropvolgende dagen wilde die vloed maar niet stoppen. Dus naar de dokter die me een weekje vrij gaf samen met de goede raad me eens echt uit te rusten (wat voor mij erg moeilijk is, vandaar al die dips!!)
    Maar toch ben ik bij thuiskomst in een luie stoel gekropen, met de poes op schoot, en ik heb naar mooie muziek geluisterd en gelezen. Ik had nog een stapel boeken van een uitverkoop in een bibliotheek. Ongelooflijk welke goede boeken er daar worden verkocht en die dan door mij moeten worden gered!!
    Ik ben begonnen maandag met "Hele dagen in de bomen" van Marguerite Duras.  Goed, maar ik werd er niet echt door geraakt.
    Gisteren was het de beurt aan "Ontbijt bij Tiffany" van Truman Capote. Prachtig!!! Eenvoudig en ontroerend. En vanaf vandaag wordt het "De eenhoorn" van Iris Murdoch. Maar daar zal ik niet in één dag door heen geraken, vrees ik.
    En denk ik tussendoor ook nog even na over de oorzaken van mijn dippen? Ja hoor. Maar ik ken jullie nog niet goed genoeg om die jullie vandaag al toe te vertrouwen. Neen, ik hou het voorlopig op oppervlakkig gebeuzel, en na een tijdje, en tussen de regels door zal het dan wel komen.
    See you next time!

    14-02-2007 om 16:47 geschreven door dipje,upje

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 2/5 - (3 Stemmen)
    >> Reageer (1)


    Archief per week
  • 24/12-30/12 2007
  • 19/03-25/03 2007
  • 12/03-18/03 2007
  • 05/03-11/03 2007
  • 26/02-04/03 2007
  • 12/02-18/02 2007

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!