Zeurproza van Dipje, afgewisseld met uitgelaten berichten van Upje
15-03-2007
Boeken
Neen, ik ging geen boeken meer kopen. Veel te duur, mijn kasten puilden al uit en je kan ook naar de bibliotheek. Maar als ik dan in het kringloopcentrum, ik zeg maar iets, Oorlog en Vrede zie staan voor 10 eurocent, of er wordt uitverkoop gehouden in de bibliotheek dan bezwijk ik uiteraard met mijn zwak karakter. Het probleem is wel dat ik boeken die ik koop zelden lees omdat ik denk, dat komt later nog wel en die van de bibliotheek moeten op tijd terug. Nu ik echter in ziekteverlof ben en dus meer tijd heb, spreek ik wel mijn stapel koopjes aan. Zo las ik pas 'Na meneer Mackenzie' van Jean Rhys. Het boek verscheen in 1930 onder de titel 'After Leaving Mr. Mackenzie". De schrijfster kreeg echter pas bekendheid in de jaren 60 na het verschijnen van haar roman 'Wide Sargasso Sea'. Volgens de achterflap van het boek zou 'Na Mr. Mackenzie' een autobiografisch getinte roman zijn. Het verhaal gaat over Julia, een vrouw van 36 die zich door haar minnaars laat onderhouden. Ze is haar familie in Engeland ontvlucht en woont in Parijs. Nadat Mr. Mackenzie met haar breekt zit ze aan de grond. Ze keert terug naar Engeland in de hoop dat haar familie haar zal helpen. Die ballon gaat echter niet op en gelaten keert ze maar terug naar Parijs. Ze realiseert zich dat haar beste jaren achter haar liggen en dat het teren op mannen niet zal kunnen blijven duren. Het is een goed geschreven boek met korte eenvoudige zinnen en dus gemakkelijk te lezen. De schrijfstijl is helemaal niet gedateerd of ouderwets. Het leven van Julia, hoe ze tegen het leven aan kijkt was voor mij echter wel onbegrijpelijk: ofwel ben je rijk, ofwel laat je je door mannen onderhouden. Een baantje zoeken is blijkbaar ondenkbaar of enkel voor de allerlaagste klassen. Je zou Julia door elkaar willen schudden en zeggen 'maak je niet zo afhankelijk van mannen, dat verlies je altijd'. Maar dat zou voor mij een geval van de pot verwijt de ketel zijn. Immers, hoewel ik me nooit door een man heb laten onderhouden en economische onafhankelijkheid voor mij altijd al een prioriteit was, heb ik toch in mijn jongere jaren nogal veel geslikt van mannen. Dus misschien wordt Julia ook wel ooit wijzer.
De grootste nitwits komen tegenwoordig op het scherm en kennen hun minute of fame. Ik heb die echter ook gehad en wel zo: Het was in de jaren 80 toen Saddam Hoessein, toen nog de goede vriend van de VS en van het hele Westen, het Koerdische dorp Halabja met gifgas liet bestoken. In de Germinal te H. hielden de Koerden een hongerstaking en er werd een solidariteitsbetoging georganiseerd waaraan ik uiteraard deelnam. Ik droeg een vakbondsvlag en was de hele betoging in druk gesprek gewikkeld met een vriendin. Toen we 's avonds het BRT-jounaal bekeken kwam het dus. De betoging kwam in beeld en plots hadden de camera's mij blijkbaar in de gaten gekregen. Pratend en hevig kauwgum kauwend kwam ik close-up in beeld!!! Een werkelijk mooi en memorabel beeld moet ik zeggen! Om te bewaren voor het nageslacht! Nooit zou ik nog in het publiek 'sjieken'!! Maar dat was een van de vele beloftes die ik mijzelf deed en waar ik me toch niet aan kon houden.
Ik was dus een tiener in de hippe jaren 60. En ik had een erg mooie 16 maanden jongere zus. Ze had lange zwarte haren, een mooi gelaat met een ongeschonden huid, een lief klein neusje. En ik had wel het huidige ideale mannequinmodel (1 m77 en 56 kg) maar droeg een ziekenfondsbrilletje, had veel puistjes, een neus die als ik in de spiegel keek steeds maar groter werd, maar wel mooiere kniëen dan mijn zus. Mijn voornaam werd in de jeugdbeweging verbasterd tot 'Lelijke Jan' wat al veel zegt! Met vijf kinderen had een arbeidersgezin het in die tijd niet breed. Maar omdat we toch graag hip gekleed gingen maakte mijn moeder voor mijn zus en mij elk een minikleedje: een turquoise blauw voor mijn zus, een licht okergeeel (een kleur die me helemaal niet stond met mijn bleke huid en vuilblonde haren) voor mij. En zo gekleed gingen we naar het muziekfestival in B. naar muziek luisteren, vedetten bekijken en jongens versieren - jongens fixeren noemde mijn zus het. Er bestond voor ons in die tijd een rangorde in jongens: het allerminste was een streekgenoot, dan een landgenoot uit een andere streek, een Nederlander stond op nummer twee maar de absolute top was een Brit. Onze wegen gingen al fixerend uit elkaar. Ik geraakt aan de praat met een jongen die zich bekend maakte als Ian uit Glasgow. In mijn beste schoolengels trachtte ik me zo interessant mogelijk te maken. We bleven de hele dag samen. 'S Avonds werd onze buit vergeleken: mijn zus had een drummer van een groepje uit Dortrecht aan de haak geslagen maar met mijn Brit had ik haar voor deze keer toch wel overklast. De volgende dat bezochten we weer het festival. Mijn zus ging naar haar drummer met wie ze een afspraak had en ik ging op zoek naar Ian. Plots zag ik hem staan en ging naar hem toe. Groot was mijn verbazing toen ik hem Vlaams hoorde praten. Ik, onnozel in het Engels 'Do you speek Dutch?' waarop hij antwoorde 'maar natuurlijk, ik ben van Tervuren'. Daar ging mijn overwinning!!! Zat ik toch 'maar' met een Belg opgescheept. Hoe diep kan je vallen!!!
De dip was diep - mooi gezegd, ik word er zowaar poëtisch van!! En hij is nog steeds erg diep! Nog vaak wordt een depressie niet als een ziekte aanvaard, zelfs niet in de "progressief, maatschappelijk bewogen" kringen waarin ik me beweeg. Ik krijg te maken met onbegrip, ongeduld, vooroordelen (als je een depressie hebt is het je eigen schuld) en het meest pure egoïsme van zogezegde vrienden van wie ik het niet verwachtte. Gelukkig zijn er ook anderen die me wel steunen, bij wie ik begrip vind, zonder dat ze me naar de mond praten, die me aanmoedigen verder te gaan en iets aan mijn problemen te doen. Juist vandaag staat er in de krant een artikel over een depressieve vrouw die haar 5 kinderen met messteken om het leven heeft gebracht en daarna heeft getracht zelfmoord te plegen. Yves Desmet heeft er vandaag zijn "Standpunt" aan gewijd, erg interessant. Hij vraagt zich af hoe dergelijke drama's kunnen voorkomen in een samenleving waar er zoveel opvangmogelijkheden en hulpvoorzieningen bestaan.
Wel ik denk dat in onze maatschappij, hoe die nu evolueert, de wanhoop erg groot kan worden. Welke waarden worden benadrukt? Je moet hard zijn, voor je zelf opkomen, figuurlijk gesproken over lijken gaan om je doel te bereiken, je mag ongegeneerd met de ideeën van anderen gaan lopen, je moet niets kunnen maar de indruk wekken veel te kunnen en te doen, je moet je tijd besteden aan "netwerken" om hogerop te geraken..... Medeleven, engagement, eerlijkheid zijn ouderwets en voor doetjes. Je zou van minder moedeloos worden!!
Gisterenavond heb ik samen met een vriendin een erg mooie film gezien: Babel van Inarritu (van Amores perros en 21 Grams). Vier verhalen, over moeilijke communicatie, die op het eerste zicht niets met elkaar te maken hebben maar die naarmate de film vordert toch op een of andere manier verbonden zijn. De film loopt voor de enen (ja de rijkere protagonisten toevallig) beter af dan voor de anderen. Erg aangrijpend. En bovendien iets heel anders dan ik op het filmfestival in Rotterdam zag een tweetal weken geleden Daar was de verrassingsfilm "Inland Empire", de nieuwe van David Lynch. De film duurde drie uur maar halverwege was de helft van het (cinefielen)publiek al de zaal uitgelopen. Ik heb het zelf meer dan twee uur uitgehouden maar toen was ook voor mij de maat vol. Er was geen touw aan vast te knopen. Nochtans vond ik Mulholland Drive wel goed en die was ook niet gemakkelijk. Een meisje dat bij ons in het hotel verbleef drukte het 's anderendaags zo uit: "ik heb bij mezelf gezegd, als die konijnen nog één keer komen dan vertrek ik", doelend op een herhaaldelijk terugkomende scène met strijkende en pratende konijnen of hazen. Volgens mij heeft David Lynch gedacht: ik ben toch zo een cultfiguur, eens kijken wat men allemaal pikt van mij. Komt wel meer voor in het kunstenaarswereldje volgens mij!
Vanmorgen werd ik wakker met een erg frisse tegenzin om op te staan! Mijn hele leven heb ik al last van erge stemmingswisselingen, van up naar down en nu dus down. En ik dacht terug aan Ivonne, een oudere (d.w.z. ouder dan ik, en ik ben 55) en erg wijze vrouw. In een vroegere, erg moeilijke periode heeft ze me goed geholpen. Eén van haar raadgevingen was: schrijf elke dag op wat je meemaakt, wat je beroert. En dus dacht ik, in mijn bed gelegen, als ik eens een blog maak met al mijn zielenroerselen? Niet dat de wereld zit te wachten op de ontboezemingen van een seniore met een dip, maar anderzijds, zit de wereld te wachten op oorlog, geweld, honger en ontbering, onrechtvaardigheid? Neen toch! Maar ze zijn er, dus nu ook mijn ongevraagde blog. De dip, die zich al enige tijd aankondigde, sloeg dit weekend in alle hevigheid toe, en wel op een ogenblik dat ik me juist heel goed moest voelen. Ik had een vrije dag en was met leuke vriendinnen op uitstap naar Luik. We hadden een erg mooie wandeling gemaakt, naar een erotische shop geweest met een heel vriendelijke en perfect Nederlands sprekende eigenaresse en we hadden lekker gegeten maar op de terugweg in de trein kwam de niet te stelpen tranenvloed. En de daaropvolgende dagen wilde die vloed maar niet stoppen. Dus naar de dokter die me een weekje vrij gaf samen met de goede raad me eens echt uit te rusten (wat voor mij erg moeilijk is, vandaar al die dips!!) Maar toch ben ik bij thuiskomst in een luie stoel gekropen, met de poes op schoot, en ik heb naar mooie muziek geluisterd en gelezen. Ik had nog een stapel boeken van een uitverkoop in een bibliotheek. Ongelooflijk welke goede boeken er daar worden verkocht en die dan door mij moeten worden gered!! Ik ben begonnen maandag met "Hele dagen in de bomen" van Marguerite Duras. Goed, maar ik werd er niet echt door geraakt. Gisteren was het de beurt aan "Ontbijt bij Tiffany" van Truman Capote. Prachtig!!! Eenvoudig en ontroerend. En vanaf vandaag wordt het "De eenhoorn" van Iris Murdoch. Maar daar zal ik niet in één dag door heen geraken, vrees ik. En denk ik tussendoor ook nog even na over de oorzaken van mijn dippen? Ja hoor. Maar ik ken jullie nog niet goed genoeg om die jullie vandaag al toe te vertrouwen. Neen, ik hou het voorlopig op oppervlakkig gebeuzel, en na een tijdje, en tussen de regels door zal het dan wel komen. See you next time!
Vanmorgen werd ik wakker met een erg frisse tegenzin om op te staan! Mijn hele leven heb ik al last van erge stemmingswisselingen, van up naar down en nu dus down. En ik dacht terug aan Ivonne, een oudere (d.w.z. ouder dan ik, en ik ben 55) en erg wijze vrouw. In een vroegere, erg moeilijke periode heeft ze me goed geholpen. Eén van haar raadgevingen was: schrijf elke dag op wat je meemaakt, wat je beroert. En dus dacht ik, in mijn bed gelegen, als ik eens een blog maak met al mijn zielenroerselen? Niet dat de wereld zit te wachten op de ontboezemingen van een seniore met een dip, maar anderzijds, zit de wereld te wachten op oorlog, geweld, honger en ontbering, onrechtvaardigheid? Neen toch! Maar ze zijn er, dus nu ook mijn ongevraagde blog.
