De dip was diep - mooi gezegd, ik word er zowaar poëtisch van!! En hij is nog steeds erg diep!
Nog vaak wordt een depressie niet als een ziekte aanvaard, zelfs niet in de "progressief, maatschappelijk bewogen" kringen waarin ik me beweeg. Ik krijg te maken met onbegrip, ongeduld, vooroordelen (als je een depressie hebt is het je eigen schuld) en het meest pure egoïsme van zogezegde vrienden van wie ik het niet verwachtte. Gelukkig zijn er ook anderen die me wel steunen, bij wie ik begrip vind, zonder dat ze me naar de mond praten, die me aanmoedigen verder te gaan en iets aan mijn problemen te doen.
Juist vandaag staat er in de krant een artikel over een depressieve vrouw die haar 5 kinderen met messteken om het leven heeft gebracht en daarna heeft getracht zelfmoord te plegen. Yves Desmet heeft er vandaag zijn "Standpunt" aan gewijd, erg interessant. Hij vraagt zich af hoe dergelijke drama's kunnen voorkomen in een samenleving waar er zoveel opvangmogelijkheden en hulpvoorzieningen bestaan.

Wel ik denk dat in onze maatschappij, hoe die nu evolueert, de wanhoop erg groot kan worden. Welke waarden worden benadrukt? Je moet hard zijn, voor je zelf opkomen, figuurlijk gesproken over lijken gaan om je doel te bereiken, je mag ongegeneerd met de ideeën van anderen gaan lopen, je moet niets kunnen maar de indruk wekken veel te kunnen en te doen, je moet je tijd besteden aan "netwerken" om hogerop te geraken..... Medeleven, engagement, eerlijkheid zijn ouderwets en voor doetjes.
Je zou van minder moedeloos worden!!

01-03-2007 om 15:06 geschreven door dipje,upje