Zeurproza van Dipje, afgewisseld met uitgelaten berichten van Upje
11-03-2007
Mijn eigen moment of fame.
De grootste nitwits komen tegenwoordig op het scherm en kennen hun minute of fame. Ik heb die echter ook gehad en wel zo: Het was in de jaren 80 toen Saddam Hoessein, toen nog de goede vriend van de VS en van het hele Westen, het Koerdische dorp Halabja met gifgas liet bestoken. In de Germinal te H. hielden de Koerden een hongerstaking en er werd een solidariteitsbetoging georganiseerd waaraan ik uiteraard deelnam. Ik droeg een vakbondsvlag en was de hele betoging in druk gesprek gewikkeld met een vriendin. Toen we 's avonds het BRT-jounaal bekeken kwam het dus. De betoging kwam in beeld en plots hadden de camera's mij blijkbaar in de gaten gekregen. Pratend en hevig kauwgum kauwend kwam ik close-up in beeld!!! Een werkelijk mooi en memorabel beeld moet ik zeggen! Om te bewaren voor het nageslacht! Nooit zou ik nog in het publiek 'sjieken'!! Maar dat was een van de vele beloftes die ik mijzelf deed en waar ik me toch niet aan kon houden.
Ik was dus een tiener in de hippe jaren 60. En ik had een erg mooie 16 maanden jongere zus. Ze had lange zwarte haren, een mooi gelaat met een ongeschonden huid, een lief klein neusje. En ik had wel het huidige ideale mannequinmodel (1 m77 en 56 kg) maar droeg een ziekenfondsbrilletje, had veel puistjes, een neus die als ik in de spiegel keek steeds maar groter werd, maar wel mooiere kniëen dan mijn zus. Mijn voornaam werd in de jeugdbeweging verbasterd tot 'Lelijke Jan' wat al veel zegt! Met vijf kinderen had een arbeidersgezin het in die tijd niet breed. Maar omdat we toch graag hip gekleed gingen maakte mijn moeder voor mijn zus en mij elk een minikleedje: een turquoise blauw voor mijn zus, een licht okergeeel (een kleur die me helemaal niet stond met mijn bleke huid en vuilblonde haren) voor mij. En zo gekleed gingen we naar het muziekfestival in B. naar muziek luisteren, vedetten bekijken en jongens versieren - jongens fixeren noemde mijn zus het. Er bestond voor ons in die tijd een rangorde in jongens: het allerminste was een streekgenoot, dan een landgenoot uit een andere streek, een Nederlander stond op nummer twee maar de absolute top was een Brit. Onze wegen gingen al fixerend uit elkaar. Ik geraakt aan de praat met een jongen die zich bekend maakte als Ian uit Glasgow. In mijn beste schoolengels trachtte ik me zo interessant mogelijk te maken. We bleven de hele dag samen. 'S Avonds werd onze buit vergeleken: mijn zus had een drummer van een groepje uit Dortrecht aan de haak geslagen maar met mijn Brit had ik haar voor deze keer toch wel overklast. De volgende dat bezochten we weer het festival. Mijn zus ging naar haar drummer met wie ze een afspraak had en ik ging op zoek naar Ian. Plots zag ik hem staan en ging naar hem toe. Groot was mijn verbazing toen ik hem Vlaams hoorde praten. Ik, onnozel in het Engels 'Do you speek Dutch?' waarop hij antwoorde 'maar natuurlijk, ik ben van Tervuren'. Daar ging mijn overwinning!!! Zat ik toch 'maar' met een Belg opgescheept. Hoe diep kan je vallen!!!
