De 22ste reeks 'Historische opnames uit 1969' staat bol van geweldige muziek gebracht door vier jongens die op 8 augustus 1969 een zebrapad in Londen overstaken. Op 15 augustus 2009, zowat 40 jaar later, deden Michel, Mike, Michael en Mitchell die stunt nog eens over. Chantal legde dat historisch moment toen op de gevoelige plaat vast. Michael vergat toch wel zijn schoenen uit te trekken, zeker.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Come Together' – The Beatles
En toen begonnen alle radiostations tracks uit de nieuwe elpee van The Beatles te draaien. De vinylplaat met de iconische hoes van het zebrapad nabij de Abbey Road Studios kent haast iedereen.
De eerste single daaruit was 'Come Together' en dat was meteen een schot in de roos. Pas veel later kwamen wij te weten dat John Lennon zich iets te veel had laten inspireren door 'You Can't Catch Me' van zijn idool Chuck Berry. Omdat de eerste zin uit de song heel sterk lijkt op een stuk tekst uit 'You Can't Catch Me' van Chuck Berry, spande de uitgever van diens muziek Morris Levy een proces aan tegen Lennon. De tekst uit 'Come Together' luidt "Here come ol' flattop, he come groovin' up slowly", terwijl het bij Chuck Berry klinkt als "Here come up flattop, he was groovin' up with me".
Lennon beloofde Levy te vergoeden door drie nummers op te nemen uit zijn catalogus. De opbrengsten zouden dan naar Levy gaan en niet naar Lennon. Twee van deze nummers, 'You Can't Catch Me' en 'Ya Ya' stonden op Lennons album 'Rock 'n' Roll' uit 1975, terwijl het derde, 'Angel Baby', na zijn dood gepubliceerd werd.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Something' – The Beatles
En weer was er gerommel onder de Fab Four want op de b-kant van 'Come Together' stond een prachtige compositie van George Harrison. Volgens mij zijn meesterwerk. Het was een ode aan Pattie Boyd die hij op de set van 'A Hard Day's Night' in 1964 had leren kennen.
De boezemvriend van Harrison, Billy Preston, speelt hammond op dit prachtig nummer. De "stille Beatle" had zich net als Lennon ook laten inspireren, niet door een idool maar door een jonge singer/songwriter die pas een contract had gesloten met Apple Records. 'Something In The Way She Moves' is inderdaad een nummer van James Taylor uit 1968 en luister maar naar het begin van 'Something'. Er kwam geen proces van want daarvoor waren George en James te veel bevriend met elkaar.
Sommige deejays speelden vaker de b-kant dan 'Come Together' en zo gebeurde het dat de single in sommige landen opnieuw werd uitgebracht met ditmaal 'Something' als a-kant!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Here Comes The Sun' – The Beatles
Alweer een prachtige compositie van George Harrison waarmee kant 2 van 'Abbey Road' werd ingezet. Minstens even mooi als 'Something', volgens mijn bescheiden mening.
Op 26 september 1969 werd het nummer op single uitgebracht.
De bezetting in de studio op 7 juli 1969 en voltooid op 19 augustus 1969 was: George Harrison, leadzang, achtergrondzang, akoestische gitaar, elektrische gitaar, Moog synthesizer, klappen; Paul McCartney, achtergrondzang, basgitaar, klappen; Ringo Starr, drums, klappen; vier altviolen, vier cello's, contrabas, twee piccolo's, twee dwarsfluiten, twee altfluiten, twee klarinetten, alle bespeeld door onbekend gebleven musici. John Lennon leverde geen bijdrage aan het nummer, omdat hij nog aan het herstellen was van een auto-ongeval op 1 juli 1969.
Destijds werd in Nederland de plaat regelmatig gedraaid op Radio Veronica, Radio Mi Amigo, Radio Caroline en Hilversum 3, maar bereikte desondanks de Nederlandse Top 40 en de Hilversum 3 Top 30 niet. In België behaalde de plaat géén notering in de Vlaamse Ultratop 50.
Parels voor de zwijnen?
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Oh! Darling' / 'Because' – The Beatles
"Oh! Darling (I'll Never Do You No Harm)" was de werktitel van het geweldig mooi liefdeslied dat Paul McCartney schreef. Het nummer is sterk beïnvloed door de Rhythm and Blues uit New Orleans zoals de muziek van Fats Domino. De basisstructuur van 'Oh! Darling' is geïnspireerd op de swamppop uit Louisiana.
Zoals gebruikelijk in deze periode staat het op naam van Lennon/McCartney. Vermoedelijk schreef McCartney het nummer voor Linda met wie hij in 1969 trouwde.
'Because' is een lied dat werd geschreven door John Lennon en het staat ook op naam van Lennon/McCartney. Het onderscheidt zich door de driestemmige zang van John Lennon, Paul McCartney en George Harrison, die bovendien nog eens twee keer overgedubd werd, zodat in totaal negen stemmen te horen zijn.
Volgens John Lennon kreeg hij het idee voor het lied toen Yoko Ono op de piano de Mondscheinsonate speelde. Hij vroeg haar het eerste deel van de sonate achterstevoren te spelen. Het resultaat verwerkte hij tot een lied. Analyses van 'Because' laten zien dat Lennon niet zomaar Beethovens noten in omgekeerde volgorde zette, maar het materiaal wel degelijk bewerkte.
Beide nummers staan natuurlijk op de elpee 'Abbey Road'.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'I Want You (She’s So Heavy)' – The Beatles
'I Want You (She's So Heavy)' is een nummer van The Beatles, geschreven door John Lennon. Het was het slotnummer van kant a van de vinyl versie van het album.
Het nummer is nogal ongebruikelijk naar Beatles-maatstaven. Het was ongewoon lang (7'47", zelfs langer dan 'Hey Jude'), vrijwel geen tekst (slechts 14 woorden worden gebruikt waarvan de titel het vaakst) en een abrupt einde. Net daarvoor is er "white noise" te horen, geproduceerd door de synthesizer van Lennon.
Bovendien was het een behoorlijk stevig nummer, waardoor het door sommige Beatles kenners wordt beschouwd als een van de "zwaarste" nummers die de band heeft opgenomen. Het blad Guitar World plaatste dit nummer in 2014 in de lijst van 50 "Heaviest songs before Black Sabbath".
John Lennon schreef het nummer voor Yoko Ono. De basis van het nummer werd op 22 februari 1969 opgenomen in de Londense Trident Studio's. Op 18 april 1969 voegden Lennon en George Harrison er hun gitaarpartijen aan toe. Twee dagen later volgden de hammondpartij van Billy Preston en de percussie (conga's) van Ringo Starr. De laatste mix van het nummer vond plaats op 11 augustus 1969, de laatste keer dat The Beatles als groep samen in één studio bij elkaar waren.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'The Long One' (medley) - The Beatles
'The Long One' is een medley die begint met 'You Never Give Me Your Money' en gevolgd wordt door 'Sun King', 'Mean Mr. Mustard', 'Polythene Pam', 'She Came in Through the Bathroom Window', 'Golden Slumbers', 'Carry That Weight' en 'The End'. Oorspronkelijk stond er na 'The End' nog een flard van een liedje genaamd 'Her Majesty'. Een allereerste zogenaamde "hidden track".
In 2019, ter gelegenheid van de 50ste verjaardag van het legendarisch album, werd de medley gerestaureerd en werd de volgorde ervan ietwat gewijzigd. 'Her Majesty' kwam dan tussen 'Mean Mr. Mustard' en 'Polythene Pam'. Zoals hier te horen is want de originele vinyl medley heb ik op YouTube niet kunnen vinden.
Hoe dan ook, toen ik in 1969 zag dat het laatste nummer van de elpee 'The End' heette kon ik al aan mijn theewater voelen dat het wel eens definitief kon gedaan zijn met mijn favoriete groep aller tijden. Groot was dan ook mijn verwondering toen in april 1970 de elpee 'Let It Be' uitkwam. Later kwam ik dan te weten dat al die nummers van vóór 'Abbey Road' dateren, van de zogenaamde 'Get Back Sessions' uit het voorjaar van 1969.
De medley is opgebouwd uit stukken onafgewerkte liedjes en het is enkel Joe Cocker die 'She Came in Through the Bathroom Window' als een heuse single mocht uitbrengen in 1970.
Ringo kreeg in 'The End' nog een glansrol met een heuse drumsolo!
❤️"And in the end, the love you take, is equal to the love you make."❤️
22 augustus 1969: één van de laatste foto's van The Beatles als groep.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
Mijn twee "muzikale vrienden" in 1969 waren een transistor radio en een tape recorder, allebei van het merk Grundig. Ik kocht in 1969 één vinyl elpee (nog vóór ik een platendraaier had) en dat was 'Messe pour le temps présent' uit 1967 met de bekende elektronische jerks van Pierre Henry & Michel Colombier, geweldige muziek die gebruikt was door Maurice Béjart voor zijn wereldbekende balletten. De platendraaier en de vinylplaten zouden er pas komen in 1971. Ondertussen loopt de reeks 'Historische opnames uit 1969' op haar laatste benen. Nog een beetje geduld!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Green River' / 'The Night Time Is The Right Time' / 'The Midnight Special' – Creedence Clearwater Revival
Sinds 1968 was ik John en Tom Fogerty, Stu Cook en Doug Clifford op muzikaal gebied aan het volgen. 'Suzie Q.' en vooral 'Proud Mary' uit het begin van 1969 hadden de doorslag gegeven.
Vanaf 1970 en zeker na het uiteenvallen van The Beatles werd Creedence Clearwater Revival (al snel afgekort tot CCR) mijn favoriete groep.
1969 werd het jaar van de definitieve doorbraak voor CCR, zowat overal ter wereld. Wat John Fogerty toen uit zijn mouw geschud heeft is niet te beschrijven. "Swamp music" werd meteen een begrip in de muziekwereld. Ik woonde een optreden bij van John, Stu en Doug (Tom had de groep toen net verlaten) in het Antwerps Sportpaleis op 24 september 1971 met Tony Joe White in het voorprogramma. Een geweldig optreden om nooit te vergeten!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'I Want To Live' – Aphrodite’s Child
Maar naast rock en pop hou ik ook van romantische muziek zoals deze moderne bewerking van 'Plaisir d’amour', bekend van Rina Ketty (1939), zo wist mijn moeder zaliger te vertellen. Het is een klassiek Frans liefdeslied geschreven in 1784 door Jean-Paul-Égide Martini; de tekst is ontleend aan een gedicht van Jean-Pierre Claris de Florian, dat voorkomt in zijn roman Célestine.
Het lied werd ontelbare malen gecoverd en de bekendste bewerking is 'Can't Help Falling In Love' een hit voor Elvis Presley en Andy Williams, allebei in 1961.
Sinds 1968 hield ik ook van de muziek van Aphrodite’s Child, gebracht door Vangelis, Loukas Sideras, en Demis Roussos. Zij waren het kolonelsregime in Griekenland ontvlucht.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Birth' – The Peddlers
Eind 1969 ging ik ook vaak luisteren naar popmuziek met een vleugje jazz. Als ik naar 'Birth' luister moet ik ook onwillekeurig aan de beginperiode van Elton John denken.
'Birth' is voor mij ook haast een religieus lied waar ik telkens weer heel stil van word.
De soul/jazz van dit Brits trio heeft mij altijd kunnen bekoren. Volgende week komen ze nog eens langs in deze reeks. Zo goed zijn ze.
Leun achterover, luister aandachtig en geniet!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Can I Get There By Candlelight?' – David McWilliams
Deze Noord-Ierse zanger, liedjesschrijver en gitarist, wordt altijd vastgepind aan zijn bekendste nummer en dat is het wondermooie 'Days Of Pearly Spencer' uit 1967, destijds hevig geplugd door de piratenstations. Nochtans heeft hij andere prachtige liedjes uit zijn mouw geschud zoals o.m. 'Three O’Clock Flamingo Street', 'This Side Of Heaven', en 'Can I Get There By Candlelight?', dat in 1976 nog eens een hit werd in de vertolking van Rob de Nijs als 'Zet een kaars voor je raam'.
Als de elektriciteitsprijzen verder de pan blijven uitswingen zullen wij er op het einde van dit jaar misschien enkel nog geraken met behulp van kaarslicht. En als ik aan de Nederlandstalige versie denk roep ik meteen: "opgepast voor de gordijnen, Rob en zet die kaars niet te dicht!". 😉
David McWilliams is dus beslist geen eendagsvlieg maar hij wist in zijn eigen land niet te scoren. Wel in de Benelux, onbegrijpelijk toch?
Of de Haagse band Shocking Blue de stunt met 'Venus' heeft kunnen herhalen in de Verenigde Staten (nummer één op 7 februari 1970) weet ik niet. Maar ik zou het betwijfelen.
Toch vond ik 'Mighty Joe' nog iets beter dan hun vorige single. ♫♫♫ Beware when he is around, Mighty Joe with the bass voice! ♫♫♫ gevolgd door een geweldige baspartij van Klaasje van der Wal en natuurlijk ook Robbie van Leeuwen op gitaar. Maar de meeste belangstelling van de jongens ging toen uit naar de knappe Mariska Veres!
'Mighty Joe' behaalde in Nederland wèl de nummer één-positie in tegenstelling tot 'Venus' dat zowel in 1969 als bij een heruitgave in 1970 bleef steken in de Top-5 (nummer 3 en nummer 2).
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Ma belle amie' – Tee Set
Dat 'Ma belle amie' wel een hit was in de Verenigde Staten, daar ben ik heel zeker van. In het voorjaar van 1970 steeg het nummer tot de vijfde plaats op de Amerikaanse hitlijst.
Tee Set (soms ook gespeld als Tee-Set) was een Nederbietgroep uit Delft, die in de jaren zestig rhythm-and-blues en vanaf begin jaren zeventig popmuziek maakte. De belangrijkste hits van Tee Set zijn 'Ma belle amie' uit 1969 en 'She Likes Weeds', een Nederlandse nummer 1-hit in december 1970. Componist Hans van Eijck was het muzikale brein. Peter Tetteroo was de zanger van de band van 1965 tot 2002. In 1968 scoorde hij solo met zijn versie van 'Red Red Wine' van Neil Diamond. In sommige streken werd aangenomen dat hij vanwege zijn stemgeluid een Afro-Amerikaan was ...
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Little Green Bag' – George Baker Selection
En dan kon Hans Bouwens (echte naam van George Baker) ook niet achterblijven. Zo werd de single ook een hit in de Verenigde Staten. In de zomer van 1970 behaalde de plaat de 16de positie in de Cash Box magazine-charts en de 21ste positie in de Billboard Hot 100.
De titel en de tekst berust op een mondegreen, misverstane woorden ofte Mama Appelsap. Het liedje gaat eigenlijk over een Amerikaans dollarbiljetje, een little greenback - niet een little green bag, dus geen groen tasje of zakje, met groene marihuana (?) - dat de eenzame zanger, die op zoek is naar geluk, bij nacht en dag maar niet kan terugvinden. De eerste twee regels in het Engels met rijk telkens drievoudig binnenrijm - back, track, bag en find, kind, mind - luiden: "Lookin' back on the track for a little green bag, got to find just the kind or I'm losin' my mind". De single uit 1969 bereikte de 9de positie in de Nederlandse Top 40 op Radio Veronica en de 6de positie in de Hilversum 3 Top 30. In België bereikte de plaat de 3de positie in de voorloper van de Vlaamse Ultratop 50 en de 12de positie in de Waalse hitlijst.
In 1992 werd de single met veel succes gebruikt als intro van de film 'Reservoir Dogs' van Quentin Tarantino en bereikte het nummer tevens de nummer één-positie in de Japanse hitparade nadat het gebruikt werd bij een Japanse whiskyreclame.
Het nummer is gebaseerd op een riff die basgitarist Jan Visser al tijden speelt om zijn vingers op te warmen.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Evil Ways' – Santana
Na hun geslaagd optreden in Woodstock en na 'Jingo' kon het wereldwijd succes voor de band van Carlos niet uitblijven.
Het was in het najaar van 1969 al Latijns-Amerikaanse muziek wat de klok sloeg.
In de Verenigde Staten werd 'Evil Ways' uitgebracht als single in de herfst van 1969, en in onze contreien in januari 1970. Gregg Rolie zingt lead vocals en bespeelt het Hammondorgel. De gitaarsolo wordt natuurlijk uitgevoerd door Carlos Santana, die tevens in de achtergrond meezingt.
'Evil Ways' staat natuurlijk ook op het debuutalbum 'Santana', bekend van de iconische hoes met de vervaarlijke leeuwenkop waarin allerlei menselijke figuren te ontdekken zijn!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Goodbye' – Mary Hopkin
Op 18 april 1963 interviewde de toen 17-jarige Jane Asher The Beatles in de Royal Albert Hall in Londen, waarna een vijf jaar durende relatie met Paul McCartney begon. Zijn relatie met Asher inspireerde McCartney bij het schrijven van verscheidene Beatles-songs als 'All My Loving', 'No Reply',en 'I'm Looking Through You'. Asher was dus voor de fans de vrouw met wie McCartney zou trouwen.
Niet dus, want in 1968 ging de relatie stuk en werd de voormalige bassist van The Beatles vaak gezien in het gezelschap van Mary Hopkin. Zij werd een van de eerste artiesten die op het nieuwe Apple label platen mocht uitbrengen. Haar eerste single werd een monsterhit en 'Those Were The Days' zou zelfs 'Hey Jude' van de Fab Four van de eerste plaats in de Britse charts stoten.
De Welshe zangeres zou ook niet met Paul McCartney trouwen want in 1969 gaf de voormalige Beatle het ja-woord aan de Amerikaanse Linda Eastman (geen familie van de Kodak gigant, alhoewel zij een uitstekende fotografe was!). McCartney schreef wel 'Goodbye' voor Hopkin en zoals de toenmalige geplogenheden dat vereisten onder de credits "Lennon/McCartney". Net zoals John Lennon 'Give Peace A Chance' voor de Plastic Ono Band had geschreven, maar dan ook gecrediteerd als "Lennon/McCartney".
In 1971 trouwde Hopkin met Tony Visconti, een Amerikaanse muzikant en muziekproducer die vele artiesten zou begeleiden. Voornamelijk David Bowie (1969-2016) maar ook de Moody Blues, T. Rex, Mary Hopkin, Thin Lizzy, Ralph McTell, Sparks, Gentle Giant, de Boomtown Rats, Adam Ant, The Stranglers, Manic Street Preachers, en Morrissey. 'Goodbye' zou in Nederland zelfs twee weken op nummer één staan.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Come And Get It' / 'Rock Of All Ages' – Badfinger
1969 was voor Paul McCartney een druk jaar: niet alleen trouwde hij met Linda maar hij schudde ook leuke songs uit zijn mouw voor The Beatles èn voor Mary Hopkin en de groep Badfinger (voorheen The Iveys).
McCartney schreef de song voor 'The Magic Christian' (niet meer onder de noemer "Lennon/McCartney"), een film waarin o.a. Ringo meespeelde. Hij gaf gewoon een demo aan de jongens van Badfinger die hem zo getrouw mogelijk naspeelden.
'Rock Of All Ages' werd dan weer geschreven door Pete Ham, Tom Evans, en Mike Gibbins voor dezelfde film. Paul McCartney producete beide songs en speelde zelfs tambourine, piano en maracas op 'Come And Get It'.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Good Old Rock ‘n’ Roll' (medley) / 'Put A Little Love In Your Heart' – The Dave Clark Five
In 1968 was er een heuse rock 'n' roll-revival en Bill Haley stond toen zowaar met 'Rock Around The Clock' opnieuw in de hitlijsten! Een uitloper van die rage werd bevestigd door vijf Britten die medio jaren zestig minstens even bekend waren in de Verenigde Staten als The Beatles: The Dave Clark Five (soms afgekort tot The DC5). De zanger van de groep was niet Dave Clark, de drummer van de band maar wel Mike Smith.
In een medley van meer dan 6 minuten bezongen zij de helden van de jaren '50 en ten behoeve van de single werd de song jammer genoeg in twee stukken geknipt: Part 1 en Part 2. Gelukkig vond ik op YouTube de volledige song.
'Put A Little Love In Your Heart' is een lied geschreven door Jackie DeShannon, haar broer Randy Myers en Jimmy Holiday. Al heel snel waren de covers legio en The Dave Clark Five brachten hun versie uit in oktober 1969.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'I’m A Man' – Chicago Transit Authority
De Amerikaanse rockband uit Chicago had het goed idee een machtige compositie van Jimmy Miller en Stevie Winwood te coveren. Zij hadden alleen beter moeten nadenken over de groepsnaam want kort na het uitbrengen van hun eerste elpee werden de muzikanten verplicht van groepsnaam te veranderen: het werd kort en krachtig Chicago!
In eerste instantie bracht de groep stevige rockmuziek waarin jazzinvloeden een hoofdrol spelen, een beetje vergelijkbaar met Blood, Sweat and Tears.
'I’m A Man' was een grote hit voor de Spencer Davis Group in 1967. Een ingekorte versie van 3:20 minuten werd als b-kant van 'Beginnings' uitgebracht maar hieronder staat de volledige elpeeversie van 7:42 minuten, in volle glorie te beluisteren!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Heartbreaker' / 'Living Loving Maid (She’s Just A Woman)' – Led Zeppelin
De elpee 'Led Zeppelin II' ging ik beluisteren bij een kameraad want ik had toen nog geen platenspeler. Mijn trouwe vriendjes waren toen mijn transistor en mijn taperecorder, alle twee van het merk Grundig!
Wat mij naast 'Whole Lotta Love' opviel op die vinylplaat waren twee nummers die in feite een soort medley waren van kort na elkaar gesperste liedjes die perfect bij elkaar passen. Ik zal ze dan ook nooit apart laten horen.
Gitarist Jimmy Page verklaarde in een interview, dat hij in 1977 had met Dave Schulps, het volgende: "In andere woorden, sommige nummers kwamen voort uit de repetities die we hadden voor de volgende concerttour om zodoende aan nieuw materiaal te komen.".
De gitaarsolo van Jimmy Page in het nummer 'Heartbreaker', is voor veel metalgitaristen, onder wie Eddie van Halen en Steve Vai, een belangrijke inspiratiebron geweest.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Handbags & Gladrags' – Rod Stewart
Rod the Mod was geëvolueerd naar Rod de solozanger. Hij koos in 1969 voor een prachtige compositie van Mike d’Abo, een Britse zanger en songwriter, vooral bekend als de zanger van Manfred Mann van 1966 tot hun ontbinding in 1969 en als de componist van de nummers 'Handbags and Gladrags' en 'Build Me Up Buttercup', waarvan dat laatste een hit was voor The Foundations.
Op jonge leeftijd was Stewart een straatmuzikant die op een dag Spanje werd uitgezet wegens landloperij en teruggestuurd naar Engeland. Op het station van Twickenham werd hij ontdekt door Long John Baldry. Vanaf 1964 trad hij veel op met Shotgun Express, Steampacket, Long John Baldry, Julie Driscoll en Alexis Korner.
Hij bleef relatief onbekend totdat hij zich in 1967 aansloot bij de Jeff Beck Group met virtuoos gitaarspeler Jeff Beck, bassist Ron Wood en drummers Aynsley Dunbar en Micky Waller.
In 1969 verliet hij de Jeff Beck Group om samen met Ron Wood over te stappen naar The Faces. Hij bracht in datzelfde jaar nog een soloalbum uit, 'An Old Raincoat Won't Ever Let You Down' en met The Faces het album 'First Step'. Toch zou hij tot 1971 moeten wachten om wereldwijd door te breken als solo artiest dankzij 'Maggie May'/'Reason To Believe'.
En om voor eens en voor altijd een vals bericht de wereld uit te helpen: "Volgens geruchten zou hij in 1964 mondharmonica gespeeld hebben in het liedje 'My Boy Lollipop' van de Jamaicaanse skazangeres Millie Small, maar in werkelijkheid was het Pete Hogman die hiervoor het harmonicaspel verzorgde.". Nepnieuws is van alle tijden ...
Chris Farlowe bracht als eerste de originele versie uit in 1967.
