xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Lhasa.
Van bij de aankomst ziet men dat China hier de baas is, een kleine uitkijkpost bemand met enkele gewapende soldaten.
Zie fotos van de wachtpost en van het embleem van de stad: de jakken.
Aankomst in het enig hotel, Holiday Inn, in de stad.
De derde foto toont ons aan de ingang waar we opgewacht werden door de delegatie, de mevrouw in klederdracht was de chef.
Tijdens het middagmaal werden we allemaal ziek, behalve mijn echtgenote.
Zonder haar zou ik niets gezien hebben, ik voelde mij wel 100 jaar oud, kon niet nadenken, zou gewoon blijven zitten waar ik zat, niets interesseerde mij nog. De hoogte en de verminderde zuurstof eisten hun tol.
Voor het eerst in mijn leven voelde ik hoe het moet zijn wanneer je echt oud en versleten bent, ik ben er nadien dankbaar voor geweest.
Ik kon mij eindelijk voorstellen hoe mijn oude vader zich voelde, wanneer hij me soms zei: wacht tot als ge zelf oud zult zijn, dan zult ge het wel weten nu wist ik het. Mijn schoonzus en haar twee kinderen hadden het ook, zij waren ook ziek en nochtans veel jonger dan ik.
Mijn vrouw wist hoe erg ik gesteld was om alles te zien daar in Lhasa, ik had er zo veel van verwacht en dus trok ze me overal mee.
Met de Jeep en gewapend met twee bussen zuurstof, voor in geval van nood, trokken we er op uit.
Het zomerpaleis van de Dalai Lama bezichtigen was interessant, omdat het aantoonde dat hij interesse had voor de moderne techniek. Een oude radio, een paar andere spullen en waarschijnlijk de enige badkamer van Thibet in die tijd, waren de bezienswaardigheden. Ook het mooie gebouw en de mooie tuin waren de moeite waard. Zie de foto: de ingang van het zomerpaleis.
|