xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Abdominale kanker. Syndroom van Zollinger-Ellison.Dossier K3351.

Dit is een kanker dat zeer slecht geplaatst is, zeer moeilijk te opereren en bijna steeds fataal wordt op relatief korte tijd. De diagnose werd gesteld aan de VUB.

De exploratieve punctie van het klierpakket aan de lever hilus geeft aan dat het om een endocriene tumor gaat, met mogelijke maag oorsprong.

Uit zijn voorgeschiedenis kunnen we opmaken dat deze man waarschijnlijk aan kanker zou ontsnapt zijn indien zijn woning enkele jaren eerder werd gebiosaneerd, maar wie zou het hem gezegd hebben, zeker de Professoren aan de Universiteit niet.

1987: operatie Dupuytren rechterhand.

1988 depressie.

1990 maagbloeding op maagzweer.

1991: recidief, een maagbloeding op bulbair ulcus. Dan wordt de huidige diagnose gesteld.

Ik spaar u al de technische en wetenschappelijk gegevens, ze staan in mijn boek beschreven maar zijn hier niet zo belangrijk.

Ik wil alleen aantonen dat een goede biosanering een kankerpatiënt kan helpen en indien men de biosanering eerder had gedaan er waarschijnlijk nooit en ulcus, laat staan een kanker was ontstaan bij deze patiënt.

Zie tekening.

Van 1993 tot 1999 heb ik hem gevolgd, de biosanering werd onmiddellijk aangevat door Walter Kunnen, ik verbeterde zijn immuniteit en zijn weerstand tegen over zijn kanker.

Hij werd regelmatig opgevolgd door de Universiteit maar werd niet bestraald, kreeg geen chemo.

Hij verzorgde zich goed, zijn gewicht kwam aan en de tumor verkleinde, de gezwollen klieren zichtbaar aan de hilus van de longen, para-cardiaal, verdwenen, de universiteit reageerde niet.

Het zal wel weer een spontane remissie geweest zijn.

Hij volgde ook nog een special dieet, ik weet niet meer of het Moermans dieet was.

Hij werd weer actief en voelde zich goed.

Ik telefoneerde later nog eens en alles ging nog steeds goed met hem, hij had mijn hulp voorlopig niet meer nodig. Hoe het nu met hem gaat weet ik niet, maar zonder onze tussenkomst zou hij waarschijnlijk al lang zijn overleden.

Dit is wel een extreem en uitzonderlijk geval.

Ik vermoed dat het nu wel genoeg is geweest met de kankers.

Om aan te tonen welke schadelijke invloed de exogene pathogene vectoren wel kunnen hebben op de groei van cellen ziehier een geval van haemangioom.

Haemangioom op lip. Dossier G69.

Over het probleem haemangioom kunt u heel wat lezen op internet.

Een haemangioom degenereert in princiep niet en verkankert dus niet, alhoewel?

Deze jonge man geboren in 1967 heeft een haemangioom op de linker bovenlip dat op korte tijd zeer snel begint te groeien.

In 1984 wordt hij de eerste maal geopereed.

In 1986 en in Januari 1990 wordt de tumor tot twee maal toe ‘doodgespoten’ langs de bloedbaan.

Na enige tijd begint het gezwel telkens opnieuw te groeien.

Na de laatse behandeling komt hij voor het eerst op de raadpleging want het begint opnieuw.

Waarom herbegint het opnieuw?

Wegens exogene pathogene stralen.
We vonden in de woning een viertal watervoerende breuklijnen en we vonden ook nog een aantal radars.

Kijk nu ook eens naar het volgende cijfer en u zult zien dat hier toch kankergevaar bestond.

Immuniteit, degeneratie gevaar op de lip gemeten:  allemaal – 1 links.

Tot in 1991 hebben we patiënt behandeld en af en toe in de woning  de biosanering  aangepast.

In 2000 was hij nog altijd goed, het haemangioom was helemaal ontzwollen en klein geworden, zonder enige  klassieke behandeling.