|
Rhizartrose.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Rhisartrose is artrose van het gewricht aan de basis van de duim.
Het heeft als bijzonderste kenmerk, pijn bij de beweging van de duim en het verlies van de greep tussen de duim en de vingers. Het komt meer voor bij de vrouw, vroeger zei men dat het kwam door te veel aardappelen te schillen omdat dat een speciale handgreep vergt om het mes vast te houden. Doe eens die beweging en u zult onmiddellijk voelen waar de druk het grootst is.
Behandelingen.
Er bestaan meerdere behandelingsvormen zoals medicatie, een pols-duim spalk of ook een delicate operatie.
Een geval.
Een dame kwam op de raadpleging wegens lumbalgiën die uitdeinden naar beide heupen en terloops had ze melding gemaakt van een bijkomend probleem: rhizartrose aan de rechter duim waarvoor ze de week nadien naar de kliniek moest voor een operatie, ze had te veel pijn.
Magneet behandeling.
Met één magneet in de rechter halsstreek verminderde de pijn in de rug.
Ik ging ook meten aan de rechter zijde van de hals en vond daar ook een punt.
Dat leek me curieus omdat men meestal maar een punt aan een zijde vindt.
Ik plaatste toch een magneet op dat punt en toen begreep ik wat er gebeurde.
De dame zei dat ze dat precies voelde in haar rechterarm.
Ze voelde een soort tinteling in de voorarm, de pols en zelfs in haar duim.
Toen ik na een paar minuten vroeg haar duim te bewegen stonden we versteld.
Ze kon, zonder pijn, haar duim opnieuw bewegen zoals vroeger en ook de last in de pols en de voorarm waren verdwenen.
De operatie zal uitgesteld worden, hopelijk definitief.
Vervolg.
Dat was iets te veel gevraagd. Alhoewel ze zich beter voelde, durfde ze de afspraak met de chirurg niet afzeggen, ze werd dus geopereerd.
Na de geslaagde operatie, zes weken gips en daarna beginnen te oefenen.
Meer dan twee manden na de operatie zag ik haar per toeval terug.
Ze droeg nog steeds een steunverband rond de pols.
De pijn aan de basis van de duim was minder erg maar nu voelde ze andere pijn.
Ze had nu ook pijn in het midden van de handbasis en telkens ze haar wijsvinger ergens tegen stootte voelde ze een schok.
Ze had ook nog geen kracht in haar vingers en kon geen macht gebruiken in haar rechterhand.
Dat noemt men dan een geslaagde operatie.
Toen ik haar opnieuw onderzocht had ze inderdaad minder druk pijn, ik zeg niet geen pijn, aan de basis van de duim.
Haar polsgewricht was nu wel geblokkeerd en begon nu wel meer te kraken bij manipulatie.
De kans was groot dat er, zonder onze tussenkomst, nadien een tweede operatie zou volgen, wegens carpaal tunnel syndroom.
Deze keer had ik twee magneten nodig om haar pijn te verlichten: één aan de basis van de duim en één op het centraal punt van de nervus medianis.
Nadien ging het stukken beter en kon ze pijnloos alle bewegingen maken en een mes gebruiken zoals het moet.
Waarom toch altijd zo snel opereren, waarom luistert men niet?
Volgende keer iets over het carpaal tunnel syndroom.
|
