Acupunctuur.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik las onlangs in de krant dat acupunctuur de pijn verlamt.

Volgens mij doet acupunctuur veel meer dan dat, maar laten we beginnen bij de pijn.

Enkele Britse neurowetenschappers zouden bij proeven het volgende hebben ontdekt.

Uit MRI-scans onderzoek van de hersenen bleek het volgende:

1. Ondiep (1mm) prikken in de rug van de hand op verschillende bekende  acupunctuurpunten activeerde bepaalde gebieden van de bewegingscortex, wat een normale reactie is op pijn.
2. Bij prikken op dezelfde plaatsen bij andere patiënten maar nu 1 cm diep gebeurde er iets anders. Uit het MRI-scan onderzoek bleek dat een deel van het limbisch systeem van de hersenen dat een onderdeel van de pijnmatrix vormt, gedesactiveerd werd.

De pijn perceptie werd dus gewijzigd.

Persoonlijk meen ik dat acupunctuur nog veel meer doet dan alleen de pijn inhiberen, maar het is toch al een begin van erkenning.

Acupunctuur is een hele oude Chinese geneeskundige methode die steunt op meer dan 5000 jaar traditie. Iets zonder waarde kan nooit zo lang standhouden.

Wij westerlingen hebben deze methode trachten te benaderen en grotendeels zijn we daarin ook geslaagd.

Het zijn vooral de Fransen die de eerste stappen hebben gezet.

Na Souillé de Morand die een paar eeuwen geleden de techniek meebracht van uit het Oosten bleef het een tijd stil.

Maar de Fransen vochten in Indochina en ze namen er ook gevangenen.

Een van de Franse dokters die daar aanwezig was zag met verbijstering dat een gevangene met enkele fijne stokjes zieke mensen prikte en zo geneeskunde beoefende.

Dat begon hem te intrigeren en hij begon te studeren.

Er was niet veel voorhanden, zeker niet in het Frans geschreven, maar met de inval van het communisme in China, vluchten heel wat geleerden en traditionalisten weg naar het westen.

De dokter was nu terug gekeerd naar Frankrijk, had het leger verlaten en met de hulp van een paar geëmigreerde geleerden uit het Oosten was hij er in geslaagd acupunctuur en Chinese geneeskunde te vertalen in een voor het westen begrijpbare taal.

Zo ging ik in 1994 voor mijn eerste cursus naar Parijs bij professor Borsarello, een reumatoloog, leraar acupunctuur, oud legerofficier.

Parijs heb ik toen niet gezien, tien dagen les over iets helemaal onbekend, van ’s morgens tot laat in de namiddag, Ter plaatse logeren, eten, studeren en slapen.

Na de sessie onmiddellijk examen, de geslaagden, waaronder ikzelf, kregen een eerste brevet met toelating eenvoudige behandelingen uit te voeren, de anderen moesten maar terug komen.

Er was daar toch een ‘slimme en rijke’ Afrikaner, die niets had geleerd,  Parijs was toch zo’n plezante stad.  Hij vroeg aan de professor hoeveel hij moest betalen om ook een certificaat te krijgen. Hij vloog buiten. Een paar jaar later vertelde de Prof ons dat die man nu  een bloeiende acupunctuur praktijk had ergens in Afrika….

Ik kwam huis en ik wou weten of het inderdaad hielp, zo moet men te werk gaan.

Eerst studeren, dan proberen en dan concluderen.

Bij onze universiteitsprofessoren gaat het meestal in omgekeerde richting en ze stoppen onmiddellijk na hun conclusie, ze weten het.

De kans op onderzoek deed zich al onmiddellijk voor.

Een vriend sukkelde al geruime tijd van artrose aan beide polsen, hij kon nog moeilijk zijn grasmaaier bedienen, want de polsen deden pijn en hij kon ze moeilijk bewegen.

Ik vertelde hem van mijn nieuwe studie en hij was meteen akkoord, hij zou mijn eerste proefkonijn worden. Ik prikte, zoals ik geleerd had, hield rekening met yin en yang en daar zat hij dan een klein half uurtje met enkele naalden in zijn polsen en handen.

Na een half uurtje verwijderde ik alle resterende naalden en wachtte af.

En ja het wonder gebeurde, hij voelde veel minder pijn en kon zijn polsen veel beter plooien.

Ik was meteen verkocht en zou verder studeren.

De Prof gaf les op verschillende plaatsen in Frankrijk en in het buitenland.

Normaal  ging men elk jaar naar de volgende cyclus, maar ik wou sneller gaan.

Ik informeerde mij en ik mocht mee naar Zwitserland, naar Genève voor de volgende stap.

Maar ik had mijn les geleerd, ondertussen had ik een aantal boeken mee vanuit Parijs en had reeds heel wat geleerd op voorhand.

Bij het examen die nu volgde op de cyclus was ik bij de eerste vier  en ik kreeg als Vlaming gelukwensen van de Prof, ja zei hij “on a étudié”.

Ik ben toen nog een drietal keren op cursus geweest, het werd telkens boeiender en ingewikkelder. Inwendige geneeskunde en de vijf seizoenen of elementen leer kwam pas aan beurt tijdens de derde cyclus. Heel veel therapeuten volgden  de cursus al niet meer, ze kenden er al genoeg van en begonnen aan een drukke praktijk.

Inderdaad voor pijn en bewegingsproblemen is dat vaak al voldoende, maar de diepere leer komt pas daarna en is zo wonderbaar, ge moet er wel heel veel energie en tijd in steken.

Het was voor mij toch de moeite waard. Ge krijgt er een ander en veel ruimer wereldbeeld van, niets lijkt daarna nog hetzelfde. Een aanrader.

Tegenwoordig  zijn er ook opleidingen mogelijk in België en moet men wel de ganse cyclus volgen, denk ik toch, om het diploma te behalen, al wordt deze discipline nog altijd niet officieel erkend door de westerse geneeskunde.

Er wordt ook een onderscheid gemaakt in de opleiding tussen dokters en niet dokters, zoals kinesitherapeuten, de details ervan ken ik niet.

En zo heb ik gedurende een aantal jaren acupunctuur toegepast bij duizenden mensen, vaak met succes, maar soms kreeg ik geen of onvoldoende resultaten, alhoewel ik dezelfde behandeling toepaste bij patiënten met twee gelijkaardige problemen.

Dat verwonderde mij en ik kon maar niet begrijpen waarom, tot ik de Lecherantenne ontdekte bij Mr. Walter Kunnen. Geleidelijk aan begreep ik wat er scheelde.

Dat is dan voor de volgende keer.