|
Voor mij zat een jonge, opgewekte en gezonde jonge vrouw.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ik had haar zopas opgemeten en vond nergens nog een afwijking.
Om te eindigen vroeg ze mij: meet nog eens op mijn linkerarm en been.
Voelt ge daar nog iets, vroeg ik haar?
Neen nu niet meer, zei ze, maar had ik u niet gehad waar zat ik dan nu, vroeg ze?
Daar wou ik het nu even over hebben.
Toen ik haar dossier dan inkeek vroeg ik me ook af, zou ze leukemie gekregen hebben, of zat ze als invalide in een rolstoel, met reuma of MS.. of in de psychiatrie?
Even uitleggen.
Het begon allemaal tien jaar geleden.
In 1997 komt ze één keer op de raadpleging, moe, hoofdpijn, en nog wat vage klachten, ze is korte tijd werkloos. Op mijn aanraden verplaatst ze haar bed want ze wordt hoofdzakelijk getroffen in haar hoofd door de pathogene vectoren.
Haar immuniteit was niet sterk gedaald en ze herstelde vrij goed.
In 2000 zie ik haar terug, ze is ongeveer een jaar voordien verhuisd, naar een nog slechtere woning, al wist ze dat natuurlijk niet.
Ze heeft ondertussen de ene keelontsteking na de andere, heeft ondertussen ook al mononucleose opgedaan. Dit keer is de immuniteit helemaal ingestort, en heb ik er veel werk aan om haar redelijk goed te krijgen, ze was ondertussen ook al wat depressief en bleef soms enige tijd thuis als werkonbekwaam. Ze kwam een viertal keren op de raadpleging.
Hier situeer ik de mogelijkheid tot leukemie, waar ze aan is ontsnapt.
In 2006 is ze er weer. Ze is reeds twee jaar opnieuw verhuisd en komt nu op een zeer slechte plaats terecht.
Ze is werkonbekwaam, zit onder de antidepressiva en komt vooral omdat ze niet meer weet waar naartoe.
Ze heeft enorme hoofdpijn en vooral veel pijn en krachtverlies in de linker schouder en arm en nu begint ook haar linker been en haar rechter schouder.
Wanneer ik haar nu opmeet is de immuniteit opnieuw gedaald naar een dieptepunt, maar naast de aantasting van de gewrichten is ook het zenuwstelsel ernstig geraakt niet alleen perifeer meer links dan rechts maar ook cerebraal.
Dat vindt men vaak bij beginnend MS., waarschijnlijk is ze daar aan ontsnapt alsook aan de rolstoel en de psychiatrie.
Omdat ik nu blijf eisen dat ze biosaneerd of er helemaal aan ten onder zal gaan, aanvaardt ze.
Walter Kunnen gaat erheen en vindt naast de pathogene 7,6 west en de 8,2 zuid west, niet minder dan 11 watervoerende breuklijnen.
Na enkele maanden hersteld ze helemaal dank zij de biosanering en mijn behandeling.
We spreken af dat ze voortaan twee maal per jaar op controle komt.
Ze was hier dus nu opnieuw, ze neemt al maanden geen medicatie meer, ook geen antidepressiva.
Ze herleeft helemaal en is zonder klachten.
Wat een goede biosanering en een aangepaste behandeling allemaal kan.
|
