Bewusteloos en verlamd. Dossier 13133.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

In 2004, sloot ik mijn boek af, ‘Dokter met Lecherantenne’ met volgende bijdrage.

Een moeder kwam met haar toen 16 jaar oude zoon op de raadpleging, hij volgde de sportschool.

Na een langdurige en intense activiteit verliest hij plots het bewustzijn en blijft meerdere uren als volledig verlamd, hij kan armen of benen niet bewegen.

Dringend opgenomen in de kliniek, stelt met alleen een tekort aan kalium vast.

Ondanks allerlei onderzoeken en een CT-scan kan men geen oorzaak vinden.

Hij blijft zich echter niet goed voelen, is zeer moe, beeft meestal over gans zijn lichaam en zweet zeer veel en vreest voor zijn toekomst.

Ten einde raad komen ze op onderzoek.

Terwijl ik hem onderzoek met de Lecherantenne, zie ik duidelijk meerdere kleine spiercontracties vooral in zijn armen en benen.

Zie de tekening.

Met de Lecherantenne wordt het snel duidelijk dat de exogene stralen hier heel waarschijnlijk een belangrijke rol spelen.

Op het hoofd vinden we de meeste vectoren terug en ook op de benen is er een waterader die ze kruist. Wanneer ik de dragers ontleed zie ik duidelijk een verband.

De 7,4, (het energetisch centrum) op het lichaam van de patiënt draagt –1 en +60: dus slecht.

De  verschillende vectoren zijn zeer agressief vooral op de immuniteit en het zenuwstelsel.

De  opmeting geeft voor  immuniteit –60 /+60 en zenuwstelsel –60 /+60.

Indien deze patiënt niet was gekomen zou het gevolg waarschijnlijk rampzalig zijn geweest.

Men kan zo de meest waarschijnlijke evolutie voorspellen al kunnen we het niet bewijzen.

De eerste ziekten waaraan men denkt in zo een toestand zijn: MS, Parkinson, CVS, hersenbloeding, tumor of wordt het de  Psychiatrie? We zullen het  gelukkig nooit weten.

Hij kwam verschillende keren op de raadpleging, verplaatste steeds zijn bed en verbeterde geleidelijk aan. Na enige tijd lieten ze toch hun woning biosaneren.

Daarna ging alles veel vlugger, en uiteindelijk na een tiental maanden waren alle opgemeten waarden terug normaal en voelde hij zich goed.

 Ik zag hem niet meer terug en wou dit niet publiceren op mijn blog.

Men weet tenslotte niet hoe het afgelopen is tot nu in Maart 2008.

Op de raadpleging komt een dame, ik zeg haar dat het bijna 10 jaar geleden dat ik haar zag.

Neen, zei ze, ik kwam ondertussen met mijn zoon.

Toen besefte ik dat het om deze jongen ging.

“ En hoe is het verder met hem gegaan?”,  vroeg ik.

Heel goed, zei ze, hij heeft zijn studies afgemaakt, en werkt nu.  Het enige wat hij niet doet zijn extreme fysische inspanningen, meer uit voorzorgen, verder voelt hij zich goed.

Het doet altijd plezier wanneer we later nog eens nieuws krijgen over een patiënt.