Er bestaat al enige tijd een goed hulpmiddel voor alleenstaanden en ouderlingen.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Een draadloos hulpje dat men ’s nachts met een lintje rond de hals bindt en dan te rusten legt op de borstkas. Met een druk op de knop kan men dan desnoods hulp inroepen langs een daadloze verbinding met de telefoon.

Is dat wel zo onschuldig als het lijkt?

Twee gevallen doen me daaraan twijfelen.

Allebei de dames zijn wel de 90 voorbij en wonen nog alleen.

De eerste dame ken ik al meer dan 40 jaar en heeft me altijd behouden als haar laatste toevlucht en komt dus alleen nog even op de raadpleging bij hoogdringendheid en wanneer haar goede klassieke behandeling onvoldoende helpt.

De laatste jaren heeft ze vn. hartklachten, meestal onder vorm van aanvallen van hevige hartkloppingen. Met enige bijkomende homeopathische behandeling slaag ik er meestal in alles onder controle te houden, tot de voorlaatste keer.

Ondans mijn behandelingsaanpassing bleef ze ’s nachts zeer hevige en uren lang hartkloppingen krijgen zodat de huisarts soms ter hulp moest snellen.

Bij haar opmeting, met de Lecherantenne, vond ik dat haar hart energetisch zwakker was dan eerder, en  tijdens de dag had ze nochthans geen hartkloppingen.

Tot ze zelf iets opmerkte.

Het was allemaal begonnen toen ze ’s nachts, dat hulpmiddeltje op haar hart  droeg.

Toen ze opnieuw een aanval kreeg, deed ze het af, legde het op haar nachttafel en zie geleidelijk normaliseerde de hartslag.

Sinds ze het niet meer draagt heeft ze die nachtelijke aanvallen niet meer, en bij haar laatste controle was de energie in het hart onieuw gestegen.

Ik dacht er niet aan dit te melden tot ik deze week een oudere dame op onderzoek kreeg die mij vertelde dat haar boven de 90 jarige nog tamelijk gezonde vriendin, s’ nachts plots een hartaanval kreeg en nu op spoed in het ziekenhuis lag, ook zij droeg zo een’levensreddend” apparaatje op de borst, ’s nachts???

Toch niet zo onschuldig?