Super germs. Deel 3.0xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Na de oorlog veranderde alles zeer snel, sommige Duitse dokters waren betrokken bij mens onwaardige proeven en de Duitse geneeskunde kende toen een geweldige stagnatie.

Ondertussen was de antibiotica aan een sterke en onweerstaanbare doorbraak bezig en de antibiotica veroverde de wereld en met rede het was een fantastische uitvinding.

Zoals het vaak het geval is, was alleen de overwinnaar goed en al wat de verliezer kende voorbij gestreefd.

Toch waren er toen reeds vooraanstaande vooral Duitse dokters die bacteriën gebruikten om de mens sterker te maken tegen over ziekte.

Had men toen dat onderzoek op even grote schaal verder gezet en niet alleen geld gestoken in het zoeken naar steeds sterkere antibiotica dan had de wereld er zeker anders uit gezien en zouden wij nu niet moeten werken als alternatief arts om deze methode opnieuw leven in te blazen.

Wat is er ondertussen gebeurd?

U herinnert zich dat ik het had over de Duitse Professor G. Enderlein.

Hij zocht verder in de richting van milieu verbetering.

Op deze wijze klasseerde hij de bacteriën en schimmels in verschillende categorieën.

Voor meer details hierover verwijs ik U naar Internet: Google. Sanum-Kehlbech.

Ondertussen creëerde hij verschillende behandelingsmodellen op basis van die bestaande soorten pathogene kiemen en schimmels, alsook van gelijkaardige niet pathogene kiemen, telkens in laag gedoseerde homeopathische verdunningen van d3 tot d6.  Door toedienen ervan vooral langs orale weg, ontstond er in de darmen een symbiose van pathogene en nieuwe toegediende kiemen.

Op deze wijze bracht hij geleidelijk in het lichaam een nieuw en gezonder evenwicht tot stand, met meer symbiotische niet pathogene kiemen en verhoogde hij de immuniteit van de patiënt.

U moet weten dat het immuun stelsel voornamelijk onderhouden wordt langs de mucosa van de dikdarm.

Alle chronische patiënten hebben een immuun stelsel dat ontoereikend is, dat betekent dat elke chronische patiënt zeker minstens deze behandelingsmethode zou moeten ondergaan.

Pas daarna of te gelijkertijd kan men ook actief op de andere ziekmakende factoren inspelen.

Daarvoor hebben we ons immuun stelsel, en dat moet eerst verzorgd worden.

Hoe komt het dat ons innerlijk milieu zo gevoelig is aan dat soort stoornissen?

Het inwendig milieu of het extracellulair milieu, of beter genaamd, grond regulatiesysteem van Pischinger, zorgt voor onze homeostase.

Daarmee bedoelt men dat het lichaam niet te zuur en ook niet te alkalisch mag worden.

Onze actuele manier van leven en onze voeding drijven ons meer en meer naar de acid house.

De afvalstoffen en de vrije radicalen, alsook resten van bacteriën en virussen, giftige stoffen, resten van antibiotica en allerlei toxische medicamenten stapelen zich op in dat extra cellulair milieu en geraken niet meer tijdig afgevoerd langs lever, nieren en darmen.

Klassieke dokters proberen het fenomeen acidosis op te sporen door bloedanalyse en dan moet bij een gezonde mens de  P.H. schommelen rond 7.

Dat is nochtans niet onze ware p.h. die zou men moeten meten in de weefsels en niet in het bloed.

Want wat gebeurt er? Om de p.h. in het bloed, dat te zuur wordt te neutraliseren gaat ons lichaam meer basale componenten uit onze weefsels halen om dit te compenseren.

Zo trekt b.v. calcium uit onze beenderen en ontstaat soms osteoporose, dit is maar een mogelijkheid, zo zijn er meerdere.

Alternatief kan men wel de intoxicatie van dat milieu meten, b.v. door het E.A.. Voll apparaat.

Het probleem is dat bacillen virulenter worden in een milieu dat zuurder wordt en pathogene agenten zo de saprofyten gaan verdringen.

Het volstaat dus niet van goede bacillen toe te dienen, men zal ook, indien nodig, het zuur-basis evenwicht moeten herstellen. Dat kan medicamenteus maar ook de voeding speelt een rol.

Dat is voor volgende keer.