Schouderprobleem. Deel 1.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het was nog voor de eeuwwisseling, toen ik voor een dramatisch ongeval werd geraadpleegd.

De man was net de 60 voorbij en had een lelijke val gedaan tijdens zijn verblijf in het noorden van Afrika. De dokters die hem daar onderzochten raadden hem aan onmiddellijk naar België terug te keren want de diagnose was zo ernstig dat alleen een operatie hulp kon bieden.

Toen hij in België in een academisch ziekenhuis  onderzocht werd luidde de diagnose inderdaad, ik schrijf het in het Frans, zoals het op de bijgevoegde commentaar  van de onderzoeken te lezen stond; ‘ Rupture transfixiante du tendon conjoint sus et sous épineux, épanchement articulaire gléno-huméral et dans la bourse sous acromio-deltoïdienne.’

Alleen een operatie kon hier hulp bieden en zo werd afgesproken dat de patiënt

’s anderendaags zou opgenomen worden voor een operatie.

Toen de patiënt thuis kwam met zo’n verdict raakte hij enigszins in paniek en omdat ik hem vroeger had geholpen wou hij mijn advies nog diezelfde avond, want ’s anderendaags werd hij opgenomen.

Toen hij binnen kwam, droeg hij zijn arm zoals iemand dat doet wanneer de arm gebroken is.

Alleen zijn vingers kon hij bewegen, zijn pols of arm helemaal niet.

Zo erg had ik het ook nog niet meegemaakt en dus verwittigde ik hem, met de woorden:

’Ik weet niet of ik daar kan iets aan doen, maar we gaan proberen, indien er morgen geen verandering is moet ge U laten opereren, indien het beter is, kunt ge nog een paar dagen wachten en daarna kunt ge nog zien, helpt het onvoldoende dan rest alleen nog de operatie’.

Ik plaatste een paar magneten ter hoogte van de ruptuur en een op de pols en wachtte af.