|
Schouderprobleem. Deel 2.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Een paar minuten na het plaatsen van de magneten, vraag ik aan de patiënt of hij nog zoveel pijn voelt? Neen zegt hij, de pijn verminderd. Dat was toch al een klein succes, maar kon hij ook bewegen?
Langzaam probeerde hij, en met succes, zijn hand te bewegen en daarna heel langzaam zijn pols en uiteindelijk ook zijn onderarm.
Dat leek mij nog altijd aanneembaar, want hij had zijn bovenarm nog niet bewogen.
De magneten hadden zijn pijn verminderd en dus kon hij wat meer bewegen.
Wanneer ik hem vroeg eens langzaam en behoedzaam te proberen om ook zijn boven arm te bewegen en dus zijn schouder gewricht, maakte hij een grimas en bewoog hij een klein beetje, maar onvoldoende om een operatie uit te stellen.
We spraken af, dat hij zou wachten tot s anderendaags en dan beslissen, opereren of niet.
Indien er geen belangrijke winst meer in zat zou het een operatie worden.
Bij mezelf dacht ik, dat er toch niet anders opzat, hoe zouden een paar magneten een dubbele ruptuur herstellen en dan nog op enkele uren tijd.
s Anderendaags morgens telefoon van onze patiënt.
Wat ik dacht dat hij moest doen? Ik vroeg hem wat er gebeurd was?
Wel zij hij, toen ik bij U aankwam werd de auto gestuurd door iemand anders, toen ik terug naar huis reed heb ik gestuurd.
Ja zei ik, dat kan nog wel, maar uw schouder dan?
Diezelfde avond zei hij, zat ik met mijn vrouw aan tafel en zonder het zelf te beseffen, al discussiërend met haar zei mijn echtgenote plots: kijk eens hoe ge daar zit? Toen pas besefte ik, dat ik achterover leunend op mijn stoel zat, met mijn twee handen boven op mijn hoofd en ik voelde geen pijn. Met schrik deed ik mijn rechterarm terug naar beneden, zonder pijn. Ik kon alle bewegingen maken.
Ongelooflijk maar waar, wat moet ik nu doen, vroeg hij me?
Heel eenvoudig, zei ik: U laten zien aan de professor en U zeker niet laten opereren. (Volgende keer, het slot.)
|
