xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

M.S.  Deel 1.

Voor meer technische details over de ziekte ga eens naar google.

Het dossier begint 15 jaar geleden, is dat lang genoeg?

Patiënt is al vijf jaar ziek wanneer de onderzoeken in 1995  in het Universitair ziekenhuis van Luik duidelijk aantonen dat het om een geval van langzaam progressief evoluerende M.S. gaat. Ook de magnetische resonantie bevestigt dat.

In het verslag leest men de toestand zoals de patiënt is in Februari 1990.

‘Sinds vijf jaar beginnende symptomatologie: zwakte in onderste ledematen, evenwichtstoornissen staande en al gaande, soort zat gevoel, beven in bovenste ledematen waardoor soms schrijf en eetproblemen…

Conclusie: bilateraal cerebello-pyramidaal syndroom, predominerend links, en discreet links onder achter cordonaal syndroom, evolutie langzaam progressief.

Magnetische resonantie onderzoek: veel ronde formaties, hyperintens en ponderaal T 2. periventriculair: demyeliniserende ziekte.

Eerst wordt synacthen depot toegediend met relatieve verbetering, een tweede toediening wordt gestopt omdat de toestand eerder verslechtert.

Men stelt hem voor te beginnen met orale cortico therapie, we zijn ondertussen in augustus 1990, hij haakt af, daar wilt hij niet van weten.

Hij gaat op zoek in de alternatieve geneeskunde.

Zijn kinesist, is ondertussen in opleiding geweest bij Walter Kunnen en stelt hem voor zijn woning te biosaneren en stuurt hem naar mij.

Eerste onderzoek in Augustus 1991.

Patiënt loopt als iemand die dronken is, moet altijd steun zoeken om niet te vallen, sleept beide voeten, verplaatst zich moeilijk ondersteund door twee krukken en zijn echtgenote.

De spraak is moeilijk verstaanbaar en zijn handen beven.

Het stoorspoor onderzoek toont aan dat er reeds een aantal zenders zijn ontstoord maar niet allemaal even goed, de kinesist zal dat moeten verbeteren en doet het inderdaad ook zoals zal blijken bij later onderzoek.

De immuniteit is sterk gedaald, het zenuwstelsel zeer zwak aan beide zijden en cerebraal, de blaas en prostaat waarden vertonen ook zwakke cijfers en ook de tanden geven en slechte indruk bij het meten met de Lecherantenne, het amalgaaam dat toxisch is voor het zenuwstelsel moet verwijderd worden.

De verdere behandeling is voornamelijk immuun stimulerend en zenuw versterkend.

Opnieuw tonen de producten van Sanum-Kelbeck hun groote waarde.

Er worden ook een aantal magneten geplaatst, die zullen gedurende enkele maanden regelmatig geplaatst worden.

Een maand later: de controle toont een lichte verbetering.

Een drietal maanden later, nieuwe controle.

De biosanering is nu correct uitgevoerd.

Belangrijk detail: de patiënt neemt geen enkel klassiek medicament en zal dat de komende 15 jaar ook niet meer doen.

Hij voelt zich beter, spreekt vlotter, kan gaan zonder dat gevoel van draaierigheid, moet zich nergens meer aan vastklampen, hij gaat buiten naar de auto zonder steun van zijn vrouw, zijn rechter been functioneert quasi normaal, zijn linker been trekt nog, hij heeft nog één kruk.

Gedurende de volgende jaren, gedurende 15 jaar, komt hij een drietal keren per jaar op controle.

Hij neemt alleen de medicatie die ik hem voorschrijf, dat zijn immuun versterkende middelen en soms een vitamine complex, verder niets.

Patiënt is blijven werken, alhoewel hij gehandicapt bleef, hij kon moeilijk schrijven maar op de computer intikken ging nog wel, natuurlijk minder snel.

Hij kan zich nog altijd verplaatsen zij het met één kruk en verstaanbaar spreken, vertigo heeft hij praktisch niet meer.

Een paar belangrijke opmerkingen.

1. Patiënt vertelde mij dat hij af en toe naar vergaderingen ging van M.S. patiënten, in de Franstalige afdeling. Hij merkte op dat de meeste patiënten die hij kende heel wat medicatie innamen en hij niet en dat de meeste achteruitgingen in hun gezondheid en hij niet.

Wanneer hij tijdens die vergaderingen durfde spreken over ‘aardstralen’ en biosaneren, reageerde er niemand; curieus toch hoe al die chronische zieken geprogrammeerd zijn door de klassieke geneeskunde.

Ik herinner mij dat ik enkele jaren geleden en brief stuurde naar de Nederlandse vereniging voor M.S. patiënten en er nooit een antwoord op kreeg.

2. Toen hij de laatste keer bij mij kwam vertelde hij mij het volgende.

Toen hij in aanmerking kwam voor zijn pensioen, moest hij terug naar de Universiteit bij diezelfde professor in Luik, die hij 15 jaar eerder verlaten had, omdat hij zich administratief in regel moest stellen.

Toen de professor hem zag, verschoot hij danig, hoe was het mogelijk dat hij nog leefde en nog altijd dezelfde scheen?

Toen hij hem vertelde wat hij gedaan had, zweeg de Professor, maakte zijn papieren klaar en zei alleen nog:‘au revoir”.

Wat baten kaars en bril als niemand kijken wil?