China.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

We hadden het geluk een mooie reis naar China te beleven, dankzij mijn schoonbroer die enkele jaren in Shanghai had gewoond en nu gepast afscheid wou vieren omringd door zijn familie.

Landen in Hong Kong na een lange vliegreis, tussen wolkenkrabbers en op een piste nabij het water is en hele belevenis.

We bezochten snel even de stad en na en nachtje rust in een wondermooi hotel, de trein op naar  Guangzhou, ook Yangcheng genaamd, hoofdstad van de provincie Guangdong, culturele en economische belangrijke stad in Zuid China, met mild klimaat.

De reis zelf met de trein was al iets bijzonders.

Tussen allemaal chinezen, hoe kan het anders, langs rivieren en moerassen, verzonken rijstvelden en in de verte soms bergen.

Dit alles terwijl de bomvolle trein gonsde van het leven en karretjes volgeladen met eten en drinken werden rondgereden. De moeite waard om het eens te beleven.

De stad is ontstaan 2100 jaar geleden. Bezit heel wat historische en culturele gebouwen.

We logeerden in het mooie White Swan hotel, een prachtig nagemaakte boot in Jade versierde de ingang of het Atrium. Verder nog in de hall een waterpartij met veel mooie koois en een prachtige waterval komende in cascade  van een verdieping hoger. Nooit gezien zoveel rijkdom en pracht en daarbuiten nog zo veel armoede.

Een paar mooie oude tempels bezoeken  al waar we opnieuw die aardnetten vonden en  weg naar Shanghai, nu met een inlandse vlucht en een ver afgedankt vliegtuig..

Shanghai.

We schrijven 1991 en toen was de stad nog in handen van de fietsers.

Met duizenden reden ze naar hun werk en terug, de auto’s er tussenin.

Mijn schoonbroer woonde in een klein park waar enkele villa’s stonden voor de buitenlanders.

Er waren toen reeds enkele grote hotels die weinig klanten telden.

Toen hij ongeveer 10 jaar later eens terug keerde naar Shanghai, vond hij zelfs de plaats niet meer terug waar hij vroeger woonde.

De stad telde toen de meeste bouwkranen  ter wereld.

Elke dag voltooide men er een groot gebouw.

De auto was er  koning, de fietsen moesten naar de kant.

Langs mijn schoonbroer kreeg ik de gelegenheid om het Internationaal Acupunctuur Training Center te bezoeken en als acupuncteur was ik daar natuurlijk in het geïnteresseerd.

Na de gebruikelijke begroeting met de thee pose kon ik ook een kijkje nemen in de verschillende zalen waar met aan acupunctuur deed.

De eerste plaats was de interessantste. Daar was een reeds oudere Chinese acupuncteur aan het werk en die kende er wel wat van, hij was niet voor niets professor.

Daarna kwam ik in een zaaltje terecht waar een Europese dokter op zijn eentje aan het prikken was, dat kon ik ook.

Ten slotte kwam ik in een andere zaal terecht waar men electro acupunctuur toepaste.

Dat hadden ze van de Japanners geleerd, en ik had een probleem.

Ik had juist hetzelfde apparaat.

Ze gebruikten het vooral bij verlammingen en spastische spieren.

Wanneer ik de vraag stelde, waar ik al lang mee zat, aan welke naalden men de positieve en negatieve pool verbond en waarom, wisten ze het blijkbaar ook niet.

Ik gebruikte dat apparaat verder niet meer. Ik wil altijd het waarom weten, als het even kan.

Blijkbaar waren ze zich daar ook al aan  het verwijderen van de traditie.

Uiteindelijk begreep ik dat het helemaal niet meer nodig is om naar China te gaan om acupunctuur te studeren.

We kunnen dat even goed in het westen, de oude leermeesters in China zijn verdwenen.

We maakten van de gelegenheid gebruik om heel wat te bezichtigen in Shanghai maar gingen ook op andere plaatsen zoals de muur, de Ming graf tomben en natuurlijk Peking.