Ik ben Thea van Honk, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Oudenbosch (Nederland) en mijn beroep is Huisvrouw.
Ik ben geboren op 02/11/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven van gedichten en verhalen, voor volwassenen en kinderen. Fotografie. Lezen. Dagtripjes maken. Computeren..
12-04-2009
Eieren verven ( 2 )
De andere dag is het dan zover. Het is gelukkig heerlijk weer. Het gras is nog nat van de dauw als Michel buiten komt. Ook Annelies staat voor het raam en als ze ziet dat haar vriendje buiten is, holt ze naar het hek en klomt er overheen.
Ze vraagt:"Mag ik helpen zoeken?""Goed. Als ik jóú mag helpen."
Mevrouw van Zuylen heeft het haar buurjongetje niet al te moeilijk gemaakt, wel wetend hoe spannend zoiets is. Maar kijk, er zijn geen vijf eieren maar 6. Annelies snapt er níks van. Maar, het is een chocolade ei. Mmmm. Lekker.
Michel brengt eerst zijn eigen buit naar binnen en zegt dan:"Mam, mag ik naar Annelies, helpen eieren zoeken?" "Goed, vent.Veel plezier."
Ook Annelies heeft de zelf geschilderde eieren vlug gevonden, en ook voor haar is er een ei van chocola.
s'Middags staan er bij de van Zuylens en de familie Richters eierdopjes in de vensterbank met de gekleurde eieren als paasbloemen tussen de echte planten. Staat dát even feestelijk.
Ze mogen de hele paasvakantie blijven staan, maar dan vindt Annelies het ook niet erg meer als ze weg moeten.
Het is bijna Pasen. Juf heeft het mooie verhaal verteld van de reizende klokken . Die trekken in de Paasnacht over het land en laten hun duizenden gekleurde eieren vallen op de aarde. De kinderen kunnen ze dan gaan zoeken in de tuin.
Op een regenachtige vakantiedag, Goede Vrijdag, zit Annelies wat te pruilen, thuis. Jammer dat ze niet buiten kan spelen. Wat moet ze nou doen? Er is niks te beleven. Landerig weer is het ook nog. Verveeld schopt het meisje tegen de tafelpoot en knaagt op haar duim. Mama vraagt: " Heb je soms een boze bui? " " Ik heb niks te doen. 't Is rot weer." "Ik weet wel iets leuks voor jou. Als je even 10 minuten geduld hbet mag je eieren verven. Ik moet ze eerst hard laten koken en koud laten worden. Haal jij alvast je verfdoos en penseeltje. Dan mag jij gaan verven. Voor ons, voor jezelf, voor Michel ook een paar.Die kunnen we bij hem in de tuin verstoppen." Michel is het buurjongetje en vriendje van Annelies. Ze gaan samen naar school en zitten in dezelfde klas. "We doen het verven in de keuken. Haal maar wat oude kranten, dan leg ik die over de tafel. "
Annelies is haar boze bui vergeten. Ze holt naar haar kamertje en pakt haar doosje waterverf.
De kookwekker loopt af . Joepie. Nu kan de pret beginnen. Eerst moeten de eieren nog afkoelen, maar dat is vlug genoeg gebeurd.
Na een kwartier zit Annelies achter de kranten en haar verfdoos. Het puntje van haar tong floept naar buiten, zo ingespannen is ze bezig. Als er tien eieren geverfd zijn is het alweer etenstijd. De keukentafel moet vrij gemaakt worden, maar dat vindt Annelies dit keer niet erg.
Ze heeft een heerlijke middag gehad en over 2 dagen mag zij de eieren bij de buren in de tuin verstoppen. Vijf eieren voor Michel en 5 voor haar.
Eigenlijk zonde om al die mooie pelletjes er af te halen. Als het nou Kerstmis was dan kon je de eieren in de boom hangen, maar dat gaat nu niet. Maar, misschien heeft mama wel een leuk ideetje.
Eerst maar de avondboterham eten.
Op Paaszaterdag vraagt Annelies aan haar moeder "Moet ik al die vijf eieren opeten?" Ze kijkt er een beetje benauwd bij.
"Welnee, meid. Ik weet iets. Je wilt ze natuurlijk heel houden, vanwege de gekleurde schalen die er nu om zitten. We zetten ze gewoon in de vensterbank, in eierdopjes, tussen de narcissen. Ik heb nog wat pluchen kuikentjes van vorig jaar . Die zet ik er óók bij.Wat zal dát gezellig staan."
Annelies glundert.
Die avond, om 10 uur, gaat bij familie Richters de telefoon. Ron Richters neemt op.
Het is mevrouw van Zuylen, die vraagt of ze even 5 eieren mag verstoppen in de tuin, voor Michel. Dat vinden de buren nog eens een leuk plan. De koffie staat dan ook al klaar als mevrouw van Zuylen de keuken inkomt...
Dit is mijn hondje, Rakker. Dat is zo een geinig beest. Eerst was het een stakker. Hij is in een asiel geweest. Op een vakantiemorgen vond men Rakker langs de weg. Niemand wilde voor hem zorgen. Hij was ziek en mager. Zielig zeg.
Ik was zelf heel verdrietig want mijn poes was doodgegaan. Oh, wat voelde ik mij nietig. Hoe moest het verder nu, voortaan? En, op een dag zei Moesje:"We gaan eens kijken, kind. Misschien is er een ánder poesje, dat door niemand wordt bemind."
In het asiel gekomen liepen we langs een hek en hoewel ik van een poesje liep te dromen zag ik een hondje. Het was zo gek. Hij keek mij aan, zo even leek het of hij wat zeggen wou. Ik begon gewoon te beven en dacht:"Ik hou van jou."
Dus zo kwam Rakker in mijn leven. De poes vergeet ik ook niet meer maar het hondje kan ik liefde geven. Het verdriet doet nu niet meer zo zeer. En Rakker is een liefje. Mij maakte hij weer blij. Zie je dat hartendiefje? Dat hondje is van mij. Reken maar.
Bij de gorilla's blijven de kinderen verwonderd staan. Er is een mama gorilla met een babytje tegen haar borst gedrukt, net zoals tante Fien, die 2 maanden geleden een kindje gekregen heeft. Nadenkend vraagt Pietje"Mam, komen babyaapjes ook uit de buik?" "Ja hoor, dat gaat net zoals bij de mensen. Alleen duurt het bij apen niet zo lang."
Ze wandelen weer verder en zien dan eindelijk de gillende gibbon. Wat gaat dat hard. Het klinkt door het hele park.
In een ander gedeelte is een kinderboerderij waar ze natuurlijk ook nog een kijkje gaan nemen. Bij de uitgang van het park kun je een leuke kaart laten maken met een foto van allerlei apen en ook een foto waar je zelf op staat.
De kinderen mogen allebei op de foto en ze krijgen nog een pluchen aapje cadeau, lekker zacht. Tenslotte gaan ze pannenkoeken eten en daarna weer na een lange dag naar huis. Wat was het heerlijk.
De speelgoedaapjes liggen naast hun nieuwe baasjes onder de dekens, vastgeklemd door warme knuistjes en tegen vuurrode wangetjes.
De andere dag mogen de aapjes mee naar school en de peuterspeelzaal en vertellen de kinderen honderduit over hun avonturen.
Op een dag in Mei heeft papa de Wit, papa van Jansje en Piet, een vrije dag. Een ATV dag. Dan hoef je niet te werken.
Het is mooi weer, ook al is het nog zo vroeg in het jaar.
Mama en papa de Wit hebben de kinderen beloofd dat ze iets leuks gaan doen.Dat kan makkelijk, want ze zitten nog maar op de peuterspeelzaal.
Jansje is net 3 en Pietje is net 5 geworden. Omdat hij pas jarig was, mocht hij een uitstapje uitzoeken. Hij wilde wel graag een keertje naar de dierentuin. Hij is dol op dieren.
En vandaag is het dan zover en worden de kinderen achter in de auto gezet. Het moet een verrassing blijven, want ze weten niet waar ze naar toe gaan, maar mama heeft gezegd dat het heel leuk wordt.
Ze rijden een heel eind van huis. Het is druk op de weg, maar, eindelijk rijdt papa een groot parkeerterrein op. Wat is het hier mooi. Er zijn veel bomen en rustige laantjes.
Ineens hoort Piet iets vreemds. Het is net of hij een sirene hoort.
"Whoo, whie, whoo,"gaat het. Met grote ogen kijkt hij om zich heen. Waar komt dat nou vandaan? Jansje pakt vlug mama's hand en drukt zich tegen haar moeder aan. Ze vindt het éng.
Nu staan ze voor een hek. Er staan borden met plaatjes waar apen op staan.
"Is het een dierentuin,pap?"hunkert Pietje. "Het is de dierentuin,vent. Maar, geen gewóne dierentuin. Het is de Apenheul. Hier zijn alleen maar apen, hele leuke. Grote en kleine, die heel grappig zijn. Ze zijn helemaal niet bang van de mensen en komen lekker op je schouders zitten en op je hoofd en op je schoot. Je hoeft niet bang voor ze te zijn."
"Wat hóór ik toch een hele tijd?" "Dat is een gibbon. Een brulaap. Je kan zeker wel raden waarom hij zo heet." "Wow."fluistert het jongetje vol eerbied.
Eerst moeten ze langs de kassa en de tassen moeten ze afgeven. Later krijg je die weer terug. Het is juist voedertijd als ze het terrein op lopen. Dat is wel leuk voor de kinderen.
Een meisje met een groen t-shirt aan slaat met haar hand op een plastic teil en geeft de aapjes iets te eten. Het lijkt wel gesneden soepgroente. Ze deelt stukjes appel uit en in een mum van tijd zitten er kleine doodshoofdaapjes met vlugge lijfjes, roze pootjes en brutale kraaloogjes bij Maaike op schoot.
Maaike komt naar de kinderen toe en vraagt "Zouden jullie het leuk vinden om de aapjes te voeren? Geef ze maar een stukje appel, dan komen ze dat vanzelf uit je hand pakken. Maar, je mag ze niet aaien, hoor, want dan schrikken ze en ze zien er wel heel lief uit maar ze kunnen heel erg hard bijten. Dat doen ze omdat ze denken dat jullie ze iets willen doen."
Wat spannend. Toch een beetje bang staan de twee kinderen elk met een schijfje appel. De armpjes uitgestrekt. Zo ver mogelijk van zich af. Ineens springt er een aapje, maar zo klein als een kinderhand, in de nek van Jans. Ze geeft een gil van schrik en trekt een lipje, maar dan lacht ze alweer. Ze ziet hoe het diertje de lekkernij tussen zijn ijskoude pootjes neemt en het parmantig naar zijn bekje brengt.
Bij Piet is er een aapje langs zijn broekspijp omhoog geschoten en nu zit hijj tegen zijn borst en probeert met zijn vlugge pootjes een knoopje van het rode vestje los te maken. Als dat niet lukt duikt hij brutaal naar het zakje, waar een zakdoek in zit.
Het jongetje heeft er geen erg in maar hij kijkt geboeid toe, wat er nu gaat gebeuren.Ineens roep mam dat hij zijn zakdoek vast moet houden.
Vliegensvlug steekt hij zijn hand in zijn zak en legt zijn handje op de zakdoek.
De kleine aap is boos, dat hem het speelgoed wordt afgepakt. Hij springt op de grond en begint te gillen met een getuit bekje, zodat iedereen spontaan in de lach schiet.
Ergens anders begint een kindje heel hard te huilen. Een Duitse mevrouw zegt, daar haar meisje een portomoneetje in haar handjes hield en dat een aapje het heeft afgepakt. Nu zit hij er mee in de hoge boom waar niemand er meer bij kan. Nu is Anna haar beursje kwijt en daarom heeft ze zo een verdriet.
Ik ben Thea van Honk, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
