Ik ben Thea van Honk, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Oudenbosch (Nederland) en mijn beroep is Huisvrouw.
Ik ben geboren op 02/11/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven van gedichten en verhalen, voor volwassenen en kinderen. Fotografie. Lezen. Dagtripjes maken. Computeren..
22-04-2009
Gapen, Gapen....
Gapen...gapen... Kindje, je moet gaan slapen. Kindje is zoooo moe.... Jij moet naar je bedje toe.
Geeuwen...Geeuwen... Wat zit je toch te schreeuwen? Ik leg je in je holletje. Dan ga je onder het wolletje.
Wiegen...wiegen... Ga naar droomland vliegen. Op de vleugels van de wind. Slaap maar zacht, mijn lieve kind...
Het stuur zwengelt, helt over...Dan....een kabáál... Voor ze het weet zit Jet beteuterd op de grond, maar, ze zit daar niet alleen. In volle vaart is ze tegen het kippenhok gereden van buurvrouw Elsterman. De vrouw was juist het hok aan het schoonmaken en de kippen zijn heel mak en blijven in de buurt van het hok. Van schrik zijn nu enkele dieren ontsnapt en ze zitten nu, luid kakelend, naar een erg bedeesd Jetje. Tóóók, tok tok tok.... Gelukkig is Jetje niet gewond en zelfs de fiets van Art is niet stuk.
Verbaasd komt de buurvrouw het hok uit en vraagt:"Kind toch, wat doe jij nou, dan?"
Art schiet hartelijk in de lach als hij zijn vriendinnetje op de grond ziet zitten. Ze huilt wel niet, maar haar gezichtje staat niet vrolijk. De kippen zijn weer in het hok, maar het meisje voelt er nu niets voor om nog te leren fietsen.
Toch gaat ze de andere dag weer vrolijk aan de slag. Want ja, ergens kon ze het bijna. Maar dat kwam omdat ze niet goed had opgelet. Als ze nu goed op blijft letten lukt het haar vást.
Na een week kijkt Mama Nijhof naar buiten en ziet haar dochter voorbij fietsen alsof ze nooit iets anders gedaan heeft.
Op een dag zegt mama:" Kom, we gaan naar de stad straks, met de auto. Nu jij al zo goed kunt fietsen wil papa een échte fiets voor je kopen."
Wow, is dát even een leuk nieuwtje. Blij vliegt het meisje haar ouders om hun hals en ze krijgen allebei een dikke pakkerd.
Smiddags wordt er bij Arthur gebeld. Jetje staat op de stoep, met aan haar hand een splinternieuwe fonkelende fiets.
Wat later kun je die twee door de straat zien gaan. Zo trots als een pauw.
Het is Zaterdagmiddag. Jetje's mama loop naar de schuur en zegt : "Ik moet naar de kapper. Ik pak de fiets wel even."
Jetje kijkt toe, hoe eenvoudig mama haar voeten op de trappers zet, op het zadel gaat zitten en weg rijdt. Als mam weg is heeft het meisje iets om over na te denken. Ze gaat voor het raam staan en tuurt naar alle fietsers die voorbij komen. Het lijkt zo makkelijk.
Kijk, daar komt Miesje. Zij fietst ook al en ze is pas vier. Waarom kan Jetje het dan niet? Hád ze maar een fiets. Ze heeft alleen nog maar zo een stomme driewieleer waar ze al veel te groot voor is.
Ah, daar komt Mama alweer. Afstappen is moeilijk.
Hé, kwam Arthur nou maar..... Arthur is haar buurjongetje. Hij is met zijn ouders naar de stad, om schoenen te kopen. Art heeft een échte fiets. Een mountainbike. Daar kunnen jongens en meisjes op rijden.
Mama komt binnen en streelt haar dochter eens over het haar. Ze vraagt:"Is er wat met jou, schat? Je kijkt zo sip. Ben je moe? Of verveel je jezelf?" "Ik wou dat Art thuis was. Hij heeft een echte fiets en het lijkt me zo makkelijk als ik kan fietsen. Miesje kan het óók, en die is veel jónger dan ik. En ik kan niet fietsen op die driewieler."
Mama Nijhof knikt nadenkend maar zegt niks. Eigenlijk heeft Jetje wel gelijk.
Eindelijk stopt de blauwe Fiat van de buren voor de deur. Art stapt uit en laat zijn nieuwe schoenen zien. Jetje loopt naar buiten en vraagt maar gelijk "Art, mag ik op jou fiets?" "Hoezo? Je kán niet eens fietsen." "Ik kan het toch léren....?Thuis kan ik niet leren fietsen want ik heb alleen maar een kinderfiets en daar ben ik veel te groot voor."
Art zuigt zijn lip eens naar binnen. Wat moet hij hier mee aan? Nou ja, zijn fiets kan wel tegen een stootje.
"Nou, goed dan."geeft hij toe, en zegt, dat hij dan wel uitlegt wat ze moet doen. Hij haalt zijn fiets tevoorschijn.
Jetje legt haar handen op het stuur en zet haar bips stevig op het zadel. Haar beentjes rusten nu nog veilig op de stoep.... Brr, toch een beetje eng. Het wiebelt al gelijk als ze nog maar 1 voet op tilt. Ze knijpt in het stuur.
Art schatert het uit.
"Nou je voeten op de trappers en het stuur gewóón vasthouden. Niet knijpen. En nou trappen. Als je blijft trappen kun je niet vallen. Ik hou de bagagedrager wel vast. Eerst maar rechtuit...
Jetje tilt haar voet op en begint als een razende te trappen, haar tong uit haar mond. Het stuur wil steeds de verkeerde kant uit. En dan...het gaat. Het gáát!!! Ze kan fíétsen... Ze wil achterom kijken naar Art, maar die heeft de bagagedrager los gelaten en staat een paar meter verder.
Maar waarom holt hij nu zo hard naar haar toe, en waarom schreeuwt hij dat ze uit moet kijken? Dat merkt het meisje vlug genoeg...
Mijn vriendje, Paul, heeft een computer. Daar doe hij leuke dingen mee. Hij kan er spelletjes op doen en maakt alléén plezier voor twee. Hij kan best wel een heleboel. Aardrijkskunde, rekenen en taal. Al dat werk staat op een schijfje. Ja, Paultje weet dit allemaal.
Op school is hij een bolleboosje. Hij heeft alles heel snel door. Ze zeggen dat hij hoogbegaafd is. Ik voel me maar een stommerd, hoor,maar ja, ik heb ook geen computer waar je veel op leren kan.
Aan die van Pap mag ik niet komen...Daar krijg je slechte ógen van. Poeh, dat is natuurlijk onzin, al draagt Paul dan wel een bril.
Het is eigenlijk alleen maar dat ik niet mag wat ik graag wíl.
Kom, ik weet al wat ik doen ga. Ik vraag verkering aan Paul, mijn vrind. Dan zegt hij vast, als we verloofd zijn: "Jij mag op mijn computer, kind..."
Wie weet krijg ik er een voor mijn verjaardag. Een tweedehandsje is óók best fijn. Nog een half jaartje dromen. Dan pas...zal ik...jarig zijn...Zucht..."
Ik ben Thea van Honk, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
