Ik ben Thea van Honk, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Oudenbosch (Nederland) en mijn beroep is Huisvrouw.
Ik ben geboren op 02/11/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven van gedichten en verhalen, voor volwassenen en kinderen. Fotografie. Lezen. Dagtripjes maken. Computeren..
15-05-2009
BOOS
Mijn mama heeft een boze bui,,, Het duurt nu al de héle morgen. Ik maak me écht een beetje zorgen. Ze vindt Wim slordig, en ík ben lúi.
Een onweerswolk lijkt haar gelaat.Haar mond staat strak. Ze doet niets dan klagen. Ik durf haar bijna niks te vragen. Zo kijk juf ook, op school, wanneer ik praat.
Papa geeft haar toch een zoen. Dan is er zeker niks bijzonders. Misschien is het wel net zoals met donders. Dan kun je haar beter maar laten doen.
Wanneer ik weer uit school kom vindt ze mij niet langer een zeur. Ze zegt :"Ik had een pésthumeur omdat ik moe was. Dat was dom.Maar nu is het over, lieve vent."
Ja, mama is weer helemaal tevreden. Al het leed is weer geleden. 'k Hoop dat jij niet boos op mij bent?"
Maar, ik ben al veel te blij dat ze niet meer zo zit te kniezen, want, als ik zou mogen kiezen heb ik toch liever een vrolijke moeder. En jij ???
Eindelijk zijn er twee dagen voorbij en dus is het tijd voor ziekenbezoek. Bij familie Huipen staat het bed in de kamer, met het zieke jongetje er in.
Linke heeft sinaasappels meegenomen , een stripboek en een reep chocola, die ze eerlijk moeten delen. Vincent ligt voor het raam, 3 kussens in zijn rug. Voor de hoest heeft hij een drankje gekregen van de dokter, en voor de jeuk van de bultjes heeft mama poeder gekocht die naar pepermunt ruikt en die lekker koud is op je vel.
De kinderen snoepen wat en kijken samen naar de tv tot Vincent zijn drankje weer nemen moet.
Er gaan 10 dagen voorbij.. Vincent verveelt zich stierlijk. Hij is wel beter maar mag nog niet naar school.
Bij familie Dijkers is het stil in huis. Zojuist sloeg de klok 12 uur. Straks zal Linke wel thuiskomen. Wat zag ze trouwens wit vanochtend en ze was de laatste dagen zo hangerig. Ah, daar kleppert de brievenbus. Mama doet de deur open en kijkt in het roodbehuilde gezicht van haar dochter.
Verschrikt vraagt ze"Linke, wat is er? " "Ik heb het zo koud. Mijn hoofd doet pijn en mijn keel, en de zon schijnt zo hard. En ik heb zo een dorst."
"Oh, ik snap het al. Nu krijg jíj de mazelen. " "Ik vind het helemaal niks leuk."snikt het meisje. Ze dacht dat het wel een beetje feest zou worden als je ziek was en verwend werd. Ze snuit haar neus en merkt dat er bloed in het zakdoekje zit. Ook dát nog.
Ze stamelt:"En ik heb helemaal geen vlekjes." "Dat komt nog. Morgen en overmorgen, als je niet ziek meer bent. Ik bel juf wel. Ga jij maar lekker je bedje in." "Mag Vincent komen?" "Zondagmiddag. Dan ben je al veel beter. Veel slapen en veel drinken, en goed warm blijven. Des te eerder komen de vlekjes."
Het word Zondag, en, zoals Mama beloofd heeft, voelt het meisje zich al een stuk prettiger. Wat jammer dat ze nog in bed moet blijven. Wat is daar nou áán?
Wat zouden ze op school doen? Zouden Jeroen en Pascal en Stella en Mieke en Daan nu óók ziek worden?
Die Maandag komt juf bij háár op bezoek. Eindelijk, na twee weken, kunnen de kleuters weer samen naar school. Daar vertellen ze vol trots:"We waren ziek. We hadden Mazelen. Dat zijn vlekjes."
Toch wel een beetje jammer dat ze de vlekjes nu niet meer kunnen laten zien. Maar toch ook wel weer fijn dat ze weer beter zijn. Ziek zijn is maar niks, wat jullie?
Op een ochtend komt Linke Dijkers haar vriendje Vincent Huipen halen, om naar school te gaan. De twee kinderen zitten naast elkaar in de klas en ze wonen een paar huizen bij elkaar vandaan.
's Morgens komt Linke Vincent halen en smiddags doen ze het andersom. De mama van Vincent doet de deur open en vraagt:"Jij komt VIncent zeker halen?"
Als het meisje knikt zegt mevrouw Huipen:"Vincent is ziek. Hij hoest heel erg en ik durf hem niet naar school te laten gaan want anders krijgt hij misschien nog longontsteking."
Linke schrikt er van. Tante Marleen uit Utrecht heeft ook een keer longontsteking gehad en ze moest toen naar het ziekenhuis. Stel je toch eens voor dat Vincent óók...??
Wat is het saai op school, zo alleen.Bah, niks aan. Als juf vraagt waar haar vriendje is verteld Linke het verhaal dat ze zojuist gehoord heeft. "Zo, dat is niet zo mooi.Zeg maar tegen mevrouw Huipen dat ik vanmiddag nog even kom kijken als de school uit is."
Linke gaat een mooie tekening maken. Daar zal haar vriendje vast wel van opvrolijken.
Als ze om 12 uur thuis aan tafel zit wordt er gebeld. Het is mevrouw Huipen. Ongerust vraagt Linke of Vincent longontsteking heeft. Maar, vertelt mevrouw Huipen, Vincent heeft de mazelen.
"Wat ís dat?"vraagt Linke nieuwsgierig.Ze heeft daar nog nooit van gehoord. Geduldig legt Vincent's moeder uit:"Dan ben je eerst erg verkouden en daarna krijg je pijn in je keel en vlekjes over heel je lijf en veel koorts. Als de vlekjes en de koorts weg zijn mag je wel uit bed, maar moet je nog een hele week binnen blijven, want anders kun je oorontsteking krijgen" "Mag ik naar Vincent toe?" "Nu nog niet. Hij is nu veel te ziek. Hij slaapt steeds.Maar over een paar dagen mag je wel eens komen kijken.Alleen is het wél zo, dat jij nu óók ziek wordt en ook de andere kinderen van de klas." :"En juf dan? Die zou vanmiddag komen. " "Grote mensen hebben die vlekjes vroeger al gehad en je krijgt ze maar één kéér." "Wordt ik nu gauw ziek?" "Waarschijnlijk volgende week, als Vincent bijna beter is."
Linke zwijgt nadenkend. Wat een raar verhaal. Tegen juf zegt ze die middag:"Vincent heeft allemaal rode bultjes, en als ik óól ziek wordt krijg ik ze ook. Maar grote mensen niet. Mazen of zo." "Ach, mazelen heet dat. Nee, Lin, grote mensen worden daar niet ziek meer van. Heb jij al bultjes gehad?" "Nee. Maar mevrouw Huipen zegt dat ik nu ook ziek wordt." "Nou, ik ga vanavond op ziekenbezoek." "Komt U dan ook bij mij? Als ik ziek ben?" "Ja hoor. Bij alle zieke kindjes."
Tante Elsbeth kust haar nichtje en geeft haar een mooi versierd pakje. Nieuwsgierig voelt de jarige er aan. Al vlug is het papier er af geritst en, daar is de trui.
Wow, wat prachtig. Mam zegt:"Nou Els, dat komt even goed uit voor op je nieuwe spijkerbroek. Zullen we hem even passen?"
Het past precies. Alleen, als de kleine Els de trui een poosje aanheeft, begint het vreselijk te jeuken op haar borst, haar armen en buik. De hele tijd loopt ze te schuren en ze weet niet, dat het van de wol komt. Ze denkt dat ze ziek wordt.
Met tranen in haar ogen gaat ze naar tante toe en zegt:"Ik heb overal jeuk. Krijg ik nou de mazelen?"
Tante vraagt haar of ze haar borst en buik bloot wil maken, zodat ze kan kijken. Maar, dan snapt ze het al. Ze begint te lachen en zegt:"Nee hoor, schat. Je bent niet ziek. Maar je kan niet tegen de wol waarvan ik jou truitje gebreid heb. Dat gaat kriebelen."
Teleurgesteld vraagt Els of ze de trui nou nooit meer aankan, maar, mam weet raad. Ze haalt een dun bloesje met lange mouwen uit de kleerkast en zegt:"Doe dit meer als éérste aan. Dan je trui er overheen. Dan komt de wol niet direcht op je vel en zal het jeuken overgaan."
Dat is ook zo, en zo kan het meisje toch haar mooie trui aan.
Die avond, bij het naar bed gaan, ligt het kledingstuk in het stoeltje naast haar bed. Zo kan ze hem ook zien als ze wakker wordt.
De andere dag heeft ze hem aan naar school, met haar bloesje er onder. Iedereen vindt Els er heel leuk uit zien en ze vragen waar ze die vét cóóle trui heeft gekocht, en of haar tante voor al die vriendjes en vriendinnetjes soms óók.... Maar, dat gebeurt natuurlijk niet. Dus, heb je zelf ook een kriebeltrui die je graag draagt, probeer er dan gewooon een bloes of hemd onder aan te doen, dan heb je geen last meer van kriebel en kun je hem nog met veel plezier dragen....
Ik ben Thea van Honk, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
