't Was herrie in de huishoudkast De borden ze rammelden razend; Het glaswerk rinkelde van ergernis, De boterpot klapte verbazend, Wat dolle intriges, wat lijden en last Was er in de huishoudkast!
De broodtrommel die wist 't wel, Die had 't al aan zien komen, Maar geen die van zijn ernstig woord Notitie had genomen. De honingpot preekte 't verstandigst van al Berusting in 't ongeval.
De olie met de azijn getrouwd, Stond preutsig en schuintjes te gluren Naar het voorwerp van haar ergernis, En kletste met haar buren. En 't zuurstel werd beurtelings rood en bleek Terwijl 't nog zuurder dan anders keek.
De oorzaak van de narigheid Stond stil en nadenkend te staren En dacht hoe die kwaadwilligheid Het beste te bedaren. Ze kende haar luitjes van A tot Z En had een heimelijke pret.
't Was een gebarsten kannetje, Hier pas op dit plekje verschenen Toen d' oude en deftige melkkan Van 't wereldtoneel was verdwenen. Ze had, al deed ze haar arbeid nog puik, Een barst en een scheur in haar kleine buik.
En bij dat lawaai en die kibbelpartij Stond ze stil bij zich zelve te denken, Hoe toch die hele huishoudkast Zo'n aandacht haar kon schenken. Ze wilde gebarsten en levensmoe Het liefst naar haar graf en asbak toe.
De kaasstolp vond dat ze blijven moest, Had meelij met de vreemdeling gekregen. Maar 't broodmes, minister van oorlog hield vol En stemde onherroepelijk tegen. De vorken en lepels als leden der raad Waren innerlijk woedend en dol obstinaat.
Toen kreeg je de strijd in de huishoudkast; Een fles viel op glazen en borden, De stukken sprongen links en rechts, Een wilde vernielende horde. 't Azijnstel kapot en 't zuurstel in twee, Hun scherven die slierden het zoutvat nog mee.
Het kannetje daar bleef ongedeerd, Het kon wel een stootje verdragen; Als je eenmaal een barst hebt, dan weet je van strijd, En ben je gehard tegen slagen. Ze trok zich van 't kibbelend zaakje niets an, Ze was maar een kleine, gebarsten kan.
Zie niet om, maar zie vooruit! Door geen enkle grens gestuit Moet gij immer verder streven, Vóór u in het blauw verschiet Liggen vrijheid, heil en leven, Maar in 't grauw verleden niet.
Zie vooruit, en zie niet om! Vele mensen, dwaas en dom, Ontevreden met het heden, 't Heden vol van last en druk, Zoeken in het verst verleden De eeuw van vrijheid en geluk.
Zie niet om, maar zie vooruit! Slechts de toekomst is uw buit; Al wat achter is vergeten! Voorwaarts! nimmer strijdens moe; Grijp slechts aan met stout vermeten! Al wat vóór is hoort u toe.
Een gedicht van Henriëtte Roland Holst-Van der Schalk 1869-1952
Lof der duisternis
Ik heb de dag van heden doorgebracht zoals hij voor een oude vrouw kan wezen: wat gewerkt, wat gewandeld, wat gelezen, en over vele dingen nagedacht.
En verder heb ik met schaamte erkend dat ik te snel naar de pen heb gegrepen: had ik mijn oordeel wat fijner geslepen, ik had mijn medemensen niet gekrenkt.
Nu is na de avond de nacht gekomen: 'k lig in het duister, in het warme bed; als een plant, in een perk in d' aard gezet, voel ik in de stilte mij opgenomen,
verwonderlijk bevredigd, zalig vrij. - Het leven heb ik achter mij gelaten: voorbij de dag, de dooltocht door zijn straten - 't leven der mensen trok aan mij voorbij.
Buiten vieren miljoenen sterren feest, daar straalt door heel de nacht hun groot geflonker; maar binnen heerst het gezegende donker, dat ook de wonden van het hart geneest. -
Herinneringen worden opgeslagen oproepen kunnen we ze om dit alles weer te beleven boeken overrompelen penselen schrijven boekdelen het linnen krijgt kleur achtergrondmuziek in variatie uitingen verdeeld met contrasten toegevoegd aan belevenissen herhaaldelijk teruggekaatst in het denken en ervaren raak ik mijzelf kwijt
zijn mijn gedragingen overijld? de kleuren remmen en versmelten in een niet te stuiten tuimeling de zon, de vrijheid, de liefde, warm gevoel, de prikkeling, het avondrood een smachtende hunkering om niet te verliezen wat vol gevoel werd opgebouwd
Mijn vader is mijn beste vrind. Hij noemt mij steeds zijn lieve kind. 'k Ontzie hem, zonder bang te vrezen. En ga ik hupplend aan zijn zij, Ook dan vermaakt en leert hij mij; Er kan geen beter vader wezen!
Ik ben ook somtijds wel eens stout, Maar als mijn ondeugd mij berouwt, Dan wordt zijn vaderhart bewogen, Dan spreekt zijn liefde geen verwijt, Ja zelfs, wanneer hij mij kastijdt, Dan zie ik tranen in zijn ogen.
Zou ik door ongehoorzaamheid, Dan maken, dat mijn vader schreit; Zou ik hem zuchten doen en klagen; Neen, als mijn jonkheid iets misdoet, Dan val ik aanstonds hem te voet, En zal aan God vergeving vragen.
Onz kerels hebben t zaad gezaaid In Vlaamse grond. Maar voor dat doogst zal afgemaaid, Zo goudig blond, Behoeft een zorge zacht en sterk Van vrouwenhand, Die doet het edele wiedsterswerk Op t Vlaamse land. Weet dat uw veld niet bloeiend wordt, Wanneer ge tegen t werken mort. Een schone ziel, een grove schort, Die wiedsters zijn er veel te kort In Vlaanderen.
Word wakker, word wakker, Voor Vlaandrens grote akker! Vergeet toch niet wat uw naam bediedt, O, wiedsterkens ! O, wiedsterkens ! Als ge wiedsterkens heet, Is t uw plicht dat ge wiedt. O, wiedsterkens, o, wiedsterkens Van het Vlaamse veld.
In t stil gedoe van iedre dag Wat niemand telt, Zelfs in uw leed en in uw lach, Daar vindt ge een veld. Daar kunt ge wieden t vreemde kruid In spraak en lied, Maar ruk het met de wortel uit Of t kruid herschiet. En in uw vrouwelijk gemoed Zal komen lijk een zeegning zoet Het weten schoon, het weten goed, Dat gij voor Vlaanderen ook iets doet, Voor Vlaanderen.
Schoon Liesken, laat, o laat me zeggen, Hoe onuitspreeklijk lief ge zijt! Mijn hart, geheel u toegewijd, Kom ik aan uwe voeten leggen. Hoe ik me dus in éne keer Zo door de liefde vast liet knijpen, Dat kan ik waarlijk niet begrijpen, Schoon Liesken, maar ik min u zeer!
Slechts éénmaal mocht ik u aanschouwen, En fluks ontstond in mijn gemoed Een vreemd gevoel zo wonderzoet, Waaraan er binden is noch houen! Zo gij nu onmeedogend waart, Mij ledigen doet de lijdensbeker, Zo teer ik uit, dat is wel zeker, Schoon Liesken, eer dit uur verjaart!
Van u zo droom ik alle nachten En wakend peins ik steeds aan u, En staag bestormt me, net als nu, Een drom van aardige gedachten... De wil is evenals de daad! Zo zegt mijnheer de Pastor bondig - God weet wat ik al wensend zondig! Schoon Liesken, weet ge genen raad?
Schoon Liesken, wil uw hart mij geven, Daar zult ge toch niet slecht aan doen! En schenk, op korting, mij 'nen zoen, En zeg, dat ik mag blijven leven... En moet ik over 't hellevuur Hiernamaals uit te drogen hangen, Dat ik dan niet alleen 't verlangen, Schoon Liesken, maar de daad bezuur'!
Wie mij wenen hoort of klagen, Vraag mij niet waarom. Voog'len zingen in de hagen Vinden alles wat zij vragen; Maar mijn smart is stom.
Volg mij niet, als het hart, in duister Sombre beelden kweekt; Eng'len dalen dan vol luister, Brengen mij met zoet gefluister, Wat mijn ziel ontbreekt.
Laat mij eenzaam zijn in 't leven Eenzaam met mijn smart; En als vreugde u mag omzweven Zij alleen de rust gegeven Aan 't gebroken hart.
Bezongen in de mooiste liederen, welke moeilijk tot hun recht komen. Ieder schuift het aan de kant, maar roept het in al z'n dromen.
Het geloof erin is voorwaardelijk, eerst zien en voelen vanuit een ander. Om je omver te blazen van je troon, de mond snoeren, fragiele tegenstander.
Ooit wist onze ziel, wat ware liefde is, we zijn allemaal al op die plaatst geweest. Maar herinneren het ons vaag niet meer, door troebele bezoedeling in onze geest.
Liefde is geen verdorven machtsstrijd, welke je hard schreeuwt naar iemand. Om in de duisternis achter te blijven, gebroken, het hart tot geruisloze stilstand.
Onvoorwaardelijke liefde..., laat zich niet bedwingen van onderhandel. Het is puur, zuiver, eerlijk en magisch, het 'zijn', veranderd je levenswandel...
O Dromen die de dag begint, De dag bezint, De dag bemint, Hoe zal ik ooit u loven. De landen liggen morgen-klaar, Mijn oog ziet nog geen zorgen daar, Geen troost hoef ik te borgen waar Die wast in 's harten hoven. De bergen blauwen in de vert, De stromen blinken in de vlakt, De bloesemboom is wit-gesterd, Het dorp is rood- en blauw-gedakt. En mensen werkende op het land, En kinderen buitlende naar school, Zijn overal en niemand bant Van 't hart de droom waarin ik dool. O Vogelstem die zingend trilt, En stijgt, en schalt ons boven 't hoofd, Hoe zijt gij mij gelijk, zo wild, Zo gans uzelf, zo onverdoofd.
Kom! ontrol de leeuwenstandaard! Op! voor Vorst en Vaderland! Kom! de vrijheid van de landaard Is bedreigd met smaad en schand! Op! sta op! bij krijgsgedommel; Kom! broeders, naar het veld! Luister! ginder slaat de trommel, Die ons reeds de zege meldt! O Vaderland! o Vaderland! Aan U mijn hart, aan U mijn hand! O Vaderland! o Vaderland! O heilig Vaderland!
Broeders! op! Uw heldendegen Steun' de fiere leeuwenvaan! Broeders! op! de vijand tegen! 't Geldt het vrije volksbestaan; 't Geldt uw roem, uw naam, uw grootheid! Wie laf is, vreze 't staal. Mannen haten vreemde snoodheid! Vreemden boei en vreemden praal. Voor 't Vaderland! voor 't Vaderland! Met mannenhart en mannenhand! Voor 't Vaderland! voor 't Vaderland! Voor 't vrije Vaderland!
Neen! men zal U nooit verdelgen, Wat een vijand praalt en pocht; Vrijheid! vrijheid! erf der Belgen, Edel kleinood, duur gekocht! Ja, beloven wij het heilig En plechtig deze stond: D'as der Vadren ruste veilig In der Vadren vrije grond! O Vaderland! o Vaderland! Ik blijv' U trouw met hart en hand! O Vaderland! o Vaderland! O edel Vaderland!
Vrij en frank als d'oude Vadren Leven wij en sterven wij; Laat ons slavenzoekers nadren, Ook onz' zonen leven vrij! Nooit in Vlaanderens rijke beemden Zwaai, vreemdling, gij de staf! Vlaandrens bodem duldt geen' vreemden, Duld geen' vreemden dan in 't graf! Mijn Vaderland! mijn Vaderland! Bemin mijn hart, beschut mijn hand! Mijn Vaderland! mijn Vaderland! Mijn dierbaar Vaderland!
Wie de volkren wil verslaven, Koning of gemenebest, Sneuvel' onder 't zwaard der braven! Vrijheid heers' in elk gewest! Op! staat op! bij krijgsgedommel, Is 't God die 't pleit beslecht! Op! voor vrijheid slaat de trommel, En de zege blijft aan 't recht! Voor 't Vaderland! voor 't Vaderland! Ten strijd, ten strijd met hart en hand! Voor 't Vaderland! voor 't Vaderland! Hoog leve 't Vaderland!
De lotenverkoop liep weer als een speer De supermarkten deden gouden zaken Het vuurwerk straalde hoog boven de daken Je merkte niet bepaald een crisissfeer
Dus brood en spelen blijkt van alle tijden De weegschaal wil ik nog maar even mijden
---------------------------------------
Wat waar geschreven...het blijft de mens om het even of ze sterven zonder God Ze denken wat heb je aan dat geestelijk genot! We gaan liever met het werelds genot verrot!
